Wensmama’s

Waarom schrijf je onder elk berichtje

‘~wensmama, je bent zo welkom kleintje ♥️ ~ ‘

zet dat gewoon in je handtekening?

oh en ook, waarom blijf je constant hier om bevestiging vragen die je niet gaat krijgen.
We weten hier allemaal hoe diep een kinderwens kan gaan maar daarnaast weten heel veel vrouwen hier ook hoe daadwerkelijk zwaar het hebben van een baby en kind is. En vanwege die ervaring zegt 100% : doe het niet! Niet nu, niet de komende tijd, niet doen.

Dat wil je niet horen, dat is duidelijk, maar meid plaats jezelf in jouw kind nu. Plaats jezelf als kind van jou. Zou jij jou als moeder willen op dit moment? Ben jij op dit moment de persoon die jouw kind verdient? Ben jij op je best nu? Ben je zelfverzekerd, sterk, stabiel? Heb je je zaakjes op orde? Niet zozeer financieel maar juist psychisch. Een kind kan het geen bal schelen of mama op zichzelf woont of bij opa en oma. Maar het maakt een kind zeer zeker wel uit of mama emotioneel beschikbaar is voor de tantums die het kind ervaart. Want daarin is de rust en zekerheid van mama nodig. En het maakt een kind zeer zeker wel uit dat mama psychisch stabiel is zodat het kind gezond kan ontwikkelen zonder gevoel van onveiligheid want mama reageert altijd anders op situaties. De ene keer is ze lief en begripvol en een andere keer wordt ze boos.

Als jij jezelf nu door de ogen van je kind bekijkt; ben jij er dan voor je kind? Of is je kind er meer voor jou? Zie jij voor je hoe jij je kind kan opbouwen, bemoedigen, ondersteunen in elk aspect van zijn/haar leven. Als het gehandicapt blijkt te zijn? Autist of zwakbegaafd? Hoe zie je dat voor je?
Of zie je vooral het ontvangen voor je? De kusjes en knuffels van je kind. De eerste keer wanneer hij/zij je bij je eretitel ‘mama’ noemt? Ik snap dat je daar naar uitkijkt want dat is die diepe wens: dat kleine poppetje, slapend in je armen. Zo mooi, zo gaaf, zo perfect. Helemaal van jou en jij helemaal van hem/haar. Maar dat zijn de kleine momenten van ontvangen. Het grotere deel is geven geven geven op tijden die je niet uitkomen, op momenten waarop je geen energie meer hebt. Juist wanneer je niet weet wat je moet doen want dan versterkt hun gedrag tienvoudig. Juist dan hebben ze je nodig.
Ouderschap is niet ontvangen, het is niet een afleiding of een nieuw leven voor jou, een nieuwe start. Als moeder blijft je precies dezelfde persoon. Je zelfbeeld blijft, je blijft wie je nu bent. Therapie helpt je met je eigenwaarde, zelfbeeld en denkpatronen. Therapie en hard werken geeft je een nieuw leven waarin jij het voor het zeggen hebt. Een baby doet daar niets aan. Het doet je eerder beseffen hoe weinig controle je hebt.

Je kind verdient beter, dat weet jij ook. Wees niet egoïstisch. Het gaat om een uniek mens die net zo’n groot gevoelsleven heeft als jij. Daar moet je met respect mee omgaan. Denk niet aan jezelf, jouw wens, wat jij wil. Denk aan je kind.

 

voor wat?

 

Lieve meid, kom uit die slachtofferrol. Dit gaat jou niet verder helpen. We willen je allemaal helpen, maar jij moet ook jezelf willen helpen. Gun het jezelf vooral. Blijf postief over jezelf.

 

Ik wil je vooral meegeven, lees dit over 5 jaar eens terug. Als je zelf in een betere state of mind zit. En dan zul je zien dat werkelijk niemand zegt: ik gun je geen kindje. Echt niemand. Probleem is dat je zo vast zit in een negatief denkpatroon dat het je beeld aantast als je dingen leest. Je leest alleen wat past bij het denkbeeld. En dat snap ik. Je hebt t niet makkelijk gehad.

 

En daarom gun ik je vooral die trauma's eerst te verwerken en wie weet heeft dat impact op de kinderwens zelfs.

 

Doe niet zo dramatisch zeg.
Ik snap dat zelfmedelijden en proberen medelijden te wekken bij anderen tot nu toe redelijk heeft gewerkt voor je, als zijnde een tijdelijke pleister. Maar zoals je weet is het van tijdelijke aard.. op lange termijn doet het niets voor je. Je blijft ongelukkig. Je kent het cirkeltje.

Het is eng, onzeker, moeilijk en zwaar, maar ga in therapie. Maak jezelf sterker; leer beter willen voor jezelf dan dit.
Je focust je zo hard op de toekomst zodat je je niet bezig hoeft te houden met het nu.
En het werkt niet zoals je weet. Je kinderwens is echt, maar het is ook een uitvlucht. Een kind verdient beter dan om geboren te worden met een taak. (Maak mama gelukkig, geef mama een doel in het leven)

 

Niet minder, wel gezonder. Dat een baby krijgen iets wordt om naar uit te kijken en niet iets waar je onder lijdt omdat je het nog niet hebt.

De wens doet je nu pijn, het zet je leven op pauze, al je hoop is erop gevestigd, al je geluk hangt ervan af. Alsof het iets is wat je gaat redden. Met een baby kan ik het leven wel, met een baby ben ik gelukkig, met een baby heb ik waarde, heb ik een doel, word ik geliefd en erkend.

 

Smoesjes. Jij weet het, ik weet het, iedereen weet het.

Je kan gewoon naar de huisarts gaan, hoeven je ouders niets van te weten.

 

Ben wel benieuwd. Wat vindt je moeder van je kinderwens?

 

Smoesjes. Je gaat ook naar de verloskundige straks, dan kan je ook naar de huisarts.
Met de huisarts kan je ook bespreken dat dit persoonlijk is en dat de arts de assistente moet wijzen op geheimhoudingsplicht.
En anders, laat je ouders maar weten dat je naar de psych gaat. Je bent volwassen, je mag doen wat je wil. Verklaren ze je voor gek. Jammer dan. Jij hebt dit nodig voor jezelf.

maar.. eerlijk hoor.. je bent volgens mij gewoon weer verhalen aan het ophangen.
Want je gaat weer hetzelfde cirkeltje in… zie je het? Het is een coping mechanisme; een automatische reactie op. Dat begrijp ik, maar zie je het zelf ook?
Aan jou wat je ermee doet.
Focus je op straks? - Straks als mijn ouders… straks als ik werk heb… straks als ik op mezelf woon… straks als ik therapie heb… straks als ik een baby heb…
Of focus je op het nu? Want straks blijft straks als je nu niets doet.

 

Dit vind ik wel de meest interessante beweegreden ooit trouwens.. blijven zitten in je disfunctioneren want als ze merken dat je gelukkiger wordt, weer grip op je leven krijgt, en zelfverzekerder wordt dan zijn de rapen gaar.

ik geloof niet dat dit zo is trouwens (dat je ouders tegen therapie zijn want je oom heeft ptsd en daardoor ben jij dan zoals je oom. De logica ontbreekt volledig.) maar stel het is waar, laat de rapen dan maar gaar worden. Je zal dan ook zien dat je zulke mensen niet in je leven moet houden, niet zo close iig. Sowieso belangrijk om leren grenzen te stellen voor jezelf, te doen wat jij goed acht voor jezelf ipv te doen wat pappie en mammie willen. Opgroeien en volwassen worden. Want als je zelf een kind krijgt dat ondersteuning nodig heeft? Ga je dan ook niet omdat opa en oma een mening hebben? Natuurlijk zeg je nu: neeee, dat laat ik echt niet gebeuren. Maar laten we eerlijk wezen, als jij in deze situatie zwanger raakt en een kind krijgt dan zullen je ouders heel nauw betrokken zijn bij jou en je kind. Want je bent niet zelfstandig. Nu niet maar volgend jaar ook nog niet.

Wees verstandig, gebruik je koppie!