Wie werkt er in de jeugdzorg? Ik ben benieuwd hoe jullie he werk ervaren en wat je voor functie je hebt. Ik ben zoekende naar wat ik nou echt leuk vind. Mijn huidige functie binnen de huisartsenzorg is oké, maar wil ik dit nou echt. Door mijn eigen zoon, met autisme, ben ik in aanraking gekomen met de zorg rondom jeugdigen en het trekt mijn aandacht. Ik hoor jullie graag!
Ik heb er zelf geen ervaring mee om te werken bij jeugdzorg maar ik weet door een boek die ik gelezen heb dat de meeste mensen niet zo heel lang daar blijven werken omdat het heel intens is. Ik heb zelf voor mijn kinderen al.aardig wat voogden versleten in 2 jaar tijd. Ik kan ze al niet meer tellen allemaal naar een heel ander vakgebied gegaan
Ik ben gezinsvoogd/Jeugdbeschermer. Ik heb van 2006 tot 2009 bij BJZ Amsterdam gewerkt, van 2010 tot 2015 bij BJZ Noord Holland en van 2016 tot heden bij Nidos. Altijd Jeugdzorg gedwongen kader, dus met rechterlijke machtiging.
Ik werk nu 15 jaar in de jeugdzorg en heb o.a gewerkt als pedagogisch medewerker in de residentiële jeugdzorg, jeugdzorgwerker in een wijkteam van de gemeente en als ambulant hulpverlener in (pleeg)gezinnen. Werken als verwijzer/regievoerder (dus in een wijkteam bijvoorbeeld) vond ik persoonlijk het zwaarst. Je bent eindverantwoordelijke en je doet het echt nooit goed. Altijd maar boze mensen met negatieve energie. Zijn het de ouders niet, dan was het wel school of een andere partij. Er was altijd iemand onttevreden over mijn inzet. Maar de doelgroep vind ik fantastisch, vooral kinderen t/m 12 jaar. Ik zou niet zonder ze kunnen. En ja het is zwaar, ik heb al 2x een periode thuis gezeten. Dat heeft ook met mijn karakter en stressbestendigheid te maken natuurlijk, maar bijna al mijn collega’s kennen de ziektewet inmiddels.
Ik heb ongeveer 7 jaar in de jeugdzorg gewerkt. Een jaar bij BJZ (was tijdelijke vervanging van iemand) en daarna als ambulant hulpverlener. Ik vond het super gaaf werk, maar de administratieve kant kreeg steeds meer de overhand en daar deed ik het werk niet voor. Het werken bij BJZ vond ik aan de ene kant prettiger, juist omdat ik daar regie had, ook al was dat soms inderdaad ook juist zwaar, als ambulant hulpverlener was ik van anderen afhankelijk, wat soms erg frustrerend was. Aan de andere kant was het werk als ambulant hulpverlener veel meer mét de kinderen/jongeren ipv veel gesprekken met volwassenen over de kinderen/jongeren ed, waardoor ik ook dat werk positieve kanten vond hebben.
Dan doe je dat werk, je weet hoe het bij deze groep kinderen werkt en ‘beloof’ je iets -wat ik alles behalve professioneel vind- en vervolgens laat je zo’n meisje weer keihard vallen. Dan heb je het echt niet begrepen hoor.
Nee bij dit meisje is er sowieso een domino effect van fouten geweest. Er werd met 12 de diagnose bindingsproblemen vast gesteld en de behandeling hiervoor ging van start toen ze 15! Was (en mijn zus dat zelf is gaan betalen omdat het anders nog niet op gang kwam).
Ik moet zeggen dat ik dat niet zo professioneel vind van die voogd. Ik weet niet of het echt zo gegaan is maar dit vind ik heel gek: vraag me ook af of dit wel kan. Maar een zaak overdragen? Ja heb ik weleens gedaan. Meestal omdat je soms gewoon niet verder komt in een gezin. Het blijft toch gedwongen hulpverlening en dan zorgt het voor een frisse wind. Maar toen hebben mijn manager en ik echt gekeken of het in het belang (schijtwoord) van het gezin was en niet omdat ik er geen zin meer in had of zo. Want dat is een drogreden. Sowieso heb ik een poosje geen kinderen tot 3 jaar op m’n caseload gehad omdat ik toen zelf in het traject zat van de MMM. Ik kon het niet: veel te bang dat ik ze uit huis moest plaatsen. Er wordt door ouders ook vaak gevraagd om een andere voogd: dat staat tegenover het feit dat een voogd soms een zaak overdraagt. Maar ook daar goed gekeken naar het waarom en hoezo. Want het kan natuurlijk niet zo zijn dat als ouders iets niet voor elkaar krijgen (of het kind zelf), dat ze daarom een ander krijgen.
Sorry: BJZ heet al sinds de transitie in 2015 geen BJZ meer, maar ik blijf het stug zo noemen Ook omdat dat een veel gangbaarder woord is bij mensen die niet werken in de jeugdzorg
Ik werk als behandelcoördinator/ gedragswetenschapper in de jeugdzorg, heb 2 behandelgroepen onder me. Jongeren die hier verblijven kampen met uiteenlopende problematiek, heel vaak i.c.m systeemproblematiek. Wat ik lastig vind, is dat er continu (financiële) onrust lijkt te zijn, de continue discussie tussen financiën en de inhoud. Maar.... ik zou nergens anders willen werken... Blij en dankbaar dat ik met deze jongeren mag werken
Ik werk nu meer dan 10 jaar als pedagogisch medewerker in de residentiële jeugdzorg en dan op open/besloten/gesloten groepen. Momenteel werk ik op een crisis groep, daar komt dus echt van alles binnen. Veel is in gedwongen kader, enkele zijn vrijwillig. Mijn voorkeur heeft kinderen van 8 tot 12 en het liefst jongens. Met periodes kan het best zwaar zijn, sommige casussen zijn ook heftiger dan de andere. Ik denk wel dat ziekte verzuim in de zorg algemeen een stuk hoger ligt. Daarnaast heb je bij jeugdzorg ook wel verschillende categorieën kwa heftigheid. Een open groep is minder beladen, minder agressie dan een besloten/gesloten groep. Ik zou kijken wat er bij je past.
Ze is inmiddels 18. Ze is gestart met een MBO opleiding richting jeugdzorg (Ze wil beter doen dan wat ze zelf heeft meegemaakt). Ze heeft nog steeds wekelijks therapie maar doet het goed. De pubertijd is voorbij en ze is heel veel rustiger geworden.
Daar word je toch ook niet goed van dat gezeik over geld Ik heb in één casus ongeveer 3 maanden, één keer per week moeten zitten wauwelen over geld dat de gemeente moest betalen ivm een gesloten plaatsing en één op één begeleiding van die jongere. Kijk, ik snap dat we het over 50K hebben hoor maar op het laatst ging het alleen maar over geld en niet meer over mijn jongere
Ik vind het zo jammer dat die echte besloten groepen zoals Hoenderloo niet meer bestaan. Ik heb een aantal jongeren gesloten geplaatst de laatste maanden die eigenlijk op dat soort groepen ‘thuis hoorden’
Ik krijg plaatsvervangende schaamte als ik zoiets hoor of wanneer ik bij een plaatser praktisch moet smeken of er een beschikking kan komen voor bijvoorbeeld EMDR.... Hoezo het kind staat centraal? .... Hoop dat deze decentralisatie weer heel snel teruggedraaid gaat worden....
Mag ik je vragen of bekend is waar de problematiek bij haar vandaag komt/ is ontstaan en hoe zich dit uitte? Ik begrijp uiteraard als je het niet hier wilt delen! De reden dat ik het vraag is dat ik tegen dingen aanloop met mijn zoontje wat ook op een bindingsprobleem lijkt.
Ik werk ambulant in de jeugdzorg in overwegend vrijwillig kader. Ik hou van m'n werk, omdat ik echt naast gezinnen en jeugdigen kan staan. Soms is ingrijpen dmv een melding nodig. Alleen het eeuwige gezeur om financiën maakt dat ik het soms niet te doen vind. Dat ik moet kletsen als Brugman waarom ik langer in een gezin moet blijven of dat er meer nodig is. Deze gemeente is helaas opnieuw bezig met keiharde bezuinigingen.. waardoor hulp niet altijd van de grond komt en situaties in stand blijven.