Ik zit er sinds 10 weken in. Voel me afgrijselijk. Er lijkt geen einde aan te komen. Zijn er moeders die 't ook hebben, of hebben gehad? En hoe kwamen jullie eruit?
Ik slikte 50 mg. Het duurde maar een paar weken totdat het langzaam aan beter werd. Ik heb het wel een jaar moeten slikken, omdat het een stressvolle periode was voor een depressie (net 2e kindje, zware bevalling, irritante schoonmoederproblemen, meerdere borstontstekingen en een peuter van 1.5 die telkens ziek werd icm 0,0 % slaap een jaar lang)
Och lieve @Zonnebloem1987 wat heftig en naar dat je dit mee moet maken..... Weet een ding: het komt goed! Ik ben in September 2018 bevallen en heb ook een postnatale depressie doorgemaakt. Inmiddels ben ik volledig hersteld en gestart met het afbouwen van medicatie. Ik heb medicatie gehad, GGZ, psycholoog en ook heel veel contact met lotgenoten. Omdat het heel moeilijk is voor anderen om te begrijpen wat je écht doormaakt. En ik heb al die tijd alles opgeschreven; een dagboek dus. Daar ben ik nu nog steeds heel blij mee. Weet dat jij er niks aan kunt doen. Dit overkomt je. En ook jij gaat er doorheen komen.... Mocht je behoefte hebben aan contact met een lotgenoot, dan mag je me altijd een berichtje sturen. Ik steun meerdere moeders die er op dit moment middenin zitten en zij steunen mij op momenten dat ik het nog wel eens moeilijk heb. Erg prettig omdat je elkaar binnen no time begrijpt. Je gaat hier echt doorheen komen meis! Je bent ZEKER niet alleen!
Veel sterkte! Hier helaas ook aardig wat ervaring. Ik heb veel steun gehad vanuit de POP poli: gesprekken, wekelijks begeleiding thuis en medicatie (sertraline 100 mg). Nu gaat het best weer goed, al merk ik wel dat die zware periodes mij ergens gestempeld hebben. Stel je vragen hier gerust, er zijn hier helaas heel wat ervaringsdeskundigen...
Ik ben nu sinds 2 dagen bezig met een ophoging naar 150 sertraline. Hoe hield jij 't vol? Kwam je wel buiten, en je huishouden enz.? Hoe lang duurde het?
Ja ik helaas direct na de bevalling eigenlijk. Bij mij was het wel enorm hormoon gerelateerd in combinatie met een huilbaby. Daarbij was de zwangerschap niet erg ontspannen. Groei bleef achter en mijn bloeddruk aan de hoge kant. Vanaf week 32 per direct moeten stippen met werken en rust moe te nemen. In eerst instantie heb ik het geprobeerd te negeren, maar onze dochter was ook een huilbaby dus ik raakte ook uitput van vermoeidheid. Na 8 weken is mijn moeder met me naar de huisarts gegaan. Door te stoppen met borstvoeding ging het met mij wat beter, want hierdoor kreeg in meer rust en mijn hormoonhuishouding werd rustiger. Verder doorverwezen naar GGZ en daar meerdere gesprekken gehad. Dit hielp.mij om mn hoofd op orde te krijgen. Vanaf 5, 5 maand was het huilen over van onze dochter en dit zorgde ook echt voor meer rust. Ook kan ik zeggen dat ik vanaf 6 maanden echt geniet van ons meisje! Op mijn werk ben ik nog bezig met reïntegreren, vermoeidheid en concentratie is nog wel iets wat moet groeien. Ik merk ook dat ik echt erom moet denken om de agenda niet te vol te plannen, want dat kom ik mezelf echt tegen. Het is echt heel naar als je er middenin zit. Ik heb geluk gehad dat het zo snel beter is geworden. Maar het wordt echt beter al voelt het nu niet zo!
Ohja ik heb kortdurend oxazepam en zoplicon geslikt. Ik wilde verder absoluut geen medicatie, maar dit komt ook doordat ik eerst wilde ervaren of het beter zou gaan met meer rust, gesprekken bij GGZ en door het stoppen met de bv. Wat mij ook echt hielp was om elke dag te wandelen. Ook al had ik er absoluut geen zin in daarna merkte ik dat het me echt hielp.
Na de geboorte van m'n dochter gehad. Pas na een maand of 9/10 ging het beter. Had het zelf niet door, maar nu dat ik zwanger ben van de tweede en mijn vriend (andere vader dan van m'n oudste) zag dat ik er compleet aan onderdoor ging, aangemeld bij de Pop-poli. Gesprekken gehad met de psychiater en zij heeft achteraf kunnen vaststellen dat het idd een PND is geweest. Nu dat mijn zwangerschap vordert, merk ik dat ik somberder word. Wat ook niet meewerkt zijn die donkere en regenachtige dagen. Heb altijd al last gehad van een winterdip. Gelukkig as donderdag weer een gesprek, ga het meteen aankaarten. Mijn tip: zoek hulp! Je bent absoluut niet de enige.
Nu 5 maanden doorgaan, ontkennen, en keihard mn best doen om aan de buitenwereld te laten zien dat ik het allemaal kan afgelopen weekend echt in elkaar gestort. Al vrij snel na de bevalling kreeg ik last van angst en paniekklachten.. kreeg weinig hulp en steun van partner/familie/vrienden omdat ik tegelijkertijd ook weer alles zelf wilde doen en dat deed ik dan ook.. stom. Maarja ik hoopte dat alles wel een keer op zn plek zou vallen. Afgelopen maandag begonnen met medicatie.. mag niet meer werken en mag alleen dingen die ik MAG van mezelf en niet MOET. Erg lastig maar ben blij dat ik nu wel serieus wordt genomen. Alleen ik voel me zooo rot, wil constant alleen zijn en niks doen. Wordt dit ooit nog beter? Ik kom graag in contact met vrouwen die hier meer ervaring mee hebben.. X
Wat lief! Ik ben eigenlijk wel weer helemaal opgeknapt. Vorige week even een mindere week, even een dipje. Maar hier was ik ook voor gewaarschuwd dat dit zou gaan gebeuren. Ook op mijn werk sinds gister weer officieel beter gemeld! Wel heb ik echt nog moeite op mn werk om alle ontwikkelingen bij te benen. Maar ik mag coaching volgen via mijn werk om hierin ondersteuning te krijgen. Ons meisje is alweer 8 maanden en 1 week oud en ik vind dat het steeds leuker wordt. Verder is het echt belangrijk dat ik mijn grenzen bewaak door mijn agenda niet te vol te plannen en rust te pakken. Ik ben ook benieuwd hoe het met de anderen meiden gaat?
Wat fijn dat jij je weer zo goed voelt! En dat je hebt geleerd je grenzen beter te bewaken. Heel knap!
Hier gaat 't enorm op en neer. Wat betere dagen gehad, maar momenteel is 't weer helemaal niks. Ik slik nog steeds dagelijks oxazepam, en de antidepressiva. Maandag mag ik naar de gynaecoloog. Kijken of ze hormonaal wat kunnen doen. Vind 't zo uitzichtloos.