Zo benauwd in relatie

Dit klinkt echt niet gezond. Hebben jullie kinderen samen? Waarom ben je nog bij hem? Misschien tijd voor een goed gesprek: waarom blowt hij? Waar wil hij naartoe, hoe ziet hij de toekomst? En afhankelijk daarvan zou ik dan gaan kijken of jullie elkaar weer kunnen vinden of niet. Want, is hoe hij is en wil zijn wel hoe jij een toekomst kunt zien samen?

 

.

 

Je kan hem niet veranderen, dat moet hij zelf doen. Dus dan is de vraag denk ik vooral wat nu voor jou gezond is, ook gezien je PTSS. Deze situatie thuis klinkt niet gezond…

 

Ik krijg een beetje een flashback van een eerder (anoniem) topic, misschien ben je wel dezelfde persoon, misschien ook niet, maar ik denk dat veel dames hier op ZP dezelfde mening hebben en dat is:
- ofwel hij gaat er aan werken omdat hij dat voor jou doet aangezien jij er niet gelukkiger van wordt en het jouw herstel in de weg staat
- ofwel jij trapt hem er uit omdat je voor je eigen gezondheid/geluk gaat.

Het feit dat je dit topic opent zegt eigenlijk al genoeg, voor jou is de emmer vol, maar dat moet je wel bespreekbaar maken.

 

Ik geloof ook dat ik dit eerder heb gelezen.

 

Misschien beginnen met hem duidelijk maken dat hij zsm een week naar z’n vader moet bijvoorbeeld? Dan kun jij een week lang bijkomen, het op een rijtje zetten etc. Dan kun je daarna op tafel leggen hoe jij verder moet - en als hij daar niet in past, dan houdt het op. Denk je dat samen blijven wel een optie is als hij verandert? Of is die kans wel echt verkeken?

 

Maak het bespreekbaar met anderen in je omgeving, zoals je eigen familie en je eigen vrienden, dan voel je je wellicht al een stuk sterker staan.

 

Werken jullie dan ook allebei niet?
Maar dit klinkt niet als een relatie die toekomst heeft.
Ik denk dat jij hulp moet zoeken, maatschappelijk werk ofzo, zodat je plan kan maken je eigen leven op te pakken

 

Gooi hem eruit!
Dit is niet de man, waar je de rest van je leven gelukkig mee wordt.
Jullie hebben geen kinderen, dus je zit er niet aan vast.

Dus pak zijn spullen in een tas, bel zijn vader op.
Leg de situatie uit. En evt laat zijn vader hem ophalen.

Zo ben je duidelijk, dat jouw grens is bereikt.
Mocht ie voor je willen vechten, dan zou hij eerst moeten afkicken.
Al denk ik dat je daarop niet op moet rekenen.

In het begin voelt het rot, maar daarna knap je op.

 

Wat zou je tegen de vriendin/zus zeggen als die met dit verhaal naar jou zou toekomen? Zou je dan zeggen dat ze gewoon moet doorbijten? Of zou je helpen om uit de situatie te komen?

Het klinkt niet gezond. Iemand zal niet veranderen als hij zelf niet de noodzaak ziet, want er hangen nu toch geen consequenties aan vast.
Ik denk dat je in je omgeving iemand nodig hebt die samen met jou kan bekijken welke stappen je moet zetten om uit deze situatie te geraken. Dus niemand iemand die gewoon roept dat je moet weg van hem. Want dat is altijd gemakkelijk gezegd.

Een relatie moet voelen als thuiskomen bij die persoon, helemaal jezelf kunnen zijn, maar even goed de andere persoon volledig kunnen aanvaarden zoals hij is zonder essentiële dingen te willen of moeten veranderen (en dan bedoel ik niet dat ie z'n kousen niet in de wasmand gooit, maar wel karakterdingen).
Er zijn geen kinderen in het spel, dus dat maakt het gelukkig nog allemaal net iets minder gecompliceerd om nu volledig voor jezelf te kiezen!

 

Staat het huis op jouw naam, kan je er blijven wonen alleen?
Verder: Vind je deze man een toevoeging aan jouw leven? Ik denk van niet.
Als je nu nog niet aan elkaar vast zit door bijvoorbeeld kinderen dan zou ik zijn tas gaan inpakken in hem naar zijn vader sturen.

Als ik het zo lees heb jij al genoeg aan jezelf en heb je deze man met problemen er niet nog eens bij nodig. Dat is toch teveel?
Ga voor je eigen geluk, en zoek er hulp bij. Daar is niks mis mee. Familie-, kennis-, vriendenkring, maatschappelijk werk bijvoorbeeld.

 

Overleg t met je werkgever, dr zijn zat werkplekken te huur met beveiligde verbindingen. Of ze hebben zelf nog ruimtes ergens waar mensen in roulatie kunnen werken. Ben je er in elk geval even uit.

We hebben een vriend die structureel blowt, geen relatie kan onderhouden (mede daardoor) varierend arbeidspatroon etc. vaak ontslagen. Het gaat nu wat beter maar vervalt snel in oude routines. Als ze niet "het licht" inzien is het moeizaam de boel structureel te draaien en dat proces duurt zonder fikse wake-up call (life changing event ala hartstilstand niveautje) jaren.

De vraag is of je daar nog de energie voor hebt dan wel de waarde van inziet om dat lange gevecht aan te blijven gaan.

De enige die dat antwoord kan geven ben je zelf en ik denk dat je dat antwoord ergens al hebt.

Is dit het leven wat je wilt? Is dit de man om voor te strijden?

 

Wat al gezegd is, deze relatie klinkt heel ongezond. Wat hij nodig heeft is een behandeling tegen zijn blowverslaving. Hij gaat er zonder niet uitkomen. En jij klinkt als een (veel te) lief persoon voor hem. Waardoor hij ermee doorgaat en telkens weer mee wegkomt. 'Nog een keer en dan..' werkt bij kinderen ook niet...laat staan bij een volwassen man die verslaafd is.

Hij moet weer helder en zichzelf worden. Jou weer zien en respect voor je hebben. Nu is hij alleen maar bezig met zichzelf.

Ik snap dat je in zo'n situatie geen kind met hem wil..dit is niet echt een veilige omgeving om een kind te laten opgroeien.

Succes en sterkte ermee.

 

Klopt. Ze heeft nu alleen een anonieme naam gebruikt ipv haar gewone gebruikersnaam. Maar het verhaal is de afgelopen jaren al meer voorbijgekomen.

Mede daarom hoop ik heel erg @ts dat je alles goed overweegt. Want dit speelt al bij al, al best lang en naar mijn idee wordt het er verre van gezonder op...

 

Dit is niet ideaal, maar zou je zelf even ergens naartoe kunnen gaan? Vriendinnen of familie? Gewoon om even op adem te komen en eventueel een plan maken over hoe nu verder. Heb je iemand die het verhaal kent? Die jou ook kan steunen als je een beslissingen hebt gemaakt over hoe nu verder. Dat geeft je ook een stok achter de deur als je iemand hebt die jou helpt.