Hallo, Ik hoop door hier ons verhaal te vertellen het ons meer gaat helpen om met het verlies om te gaan. Al enige tijd wilde mijn man en ik kinderen. Door zes tumoren kan ik geen pil slikken want die groeien door de hormonen van de pil. Omdat we een kinderwens hebben, zijn we na de laatste condoom 1 1/2 jaar gelden gestopt met kopen. Afgelopen januari waren we eindelijk zwanger wat waren we blij. Ik had op een sterke reukzin en wat (zoals mijn man het noemde) heksengedrag geen last van zwangerschapskwaaltjes. Voor het eerst in lange tijd was ik gelukkig. Ik ben in 2013 heel erg door mijn rug gegaan en 4 weken verlamd geweest. Uiteindelijk heb ik een rugoperatie ondergaan en nu alleen verminderd gevoel in mijn linkerbeen, maar kan weer lopen. In maart 2014 kreeg ik galstenen en moest ik weer geopereerd worden. Dus toen ik zwanger was in januari waren we enorm blij. Na vele maanden van pijn. Op maandag 30 maart kreeg ik buikpijn. Na controle bleek het een urineweginfectie te zijn. Maandagavond hadden we een echo en de baby bewoog goed. Ik vertrouwde het niet want bleef met pieken pijn houden soms zo erg dat ik even niet wist waar ik het zoeken moest. Donderdagochtend weer een echo gehad en alles was goed met de baby voor controle ook even naar de gyno en daar zagen ze een vleesboompje in mijn baarmoederwand. Dat kon ook de pijn veroorzaken. Vrijdagochtend was de pijn ondraaglijk en gelijk naar het zh. Daar bleek ik volledige ontsluiting te hebben en de baby was ingedaald. De grond zakte onder onze voeten weg. De gyno ging overleggen wat nu te doen. Toen ze na 20 min terugkwam maakte ze een nieuwe echo. Tot haar en onze schrik zat de baby weer in mijn baarmoeder en de mond was gesloten. Ik moest een nachtje blijven voor controle. Zaterdagochtend mocht ik naar huis alleen toen kwam de pijn weer. Wat we niet wisten is dat ik zwanger was van een tweeling en die middag ben ik de tweede baby verloren. Bij controle bleek dat mijn baarmoedermond weer gesloten was en de eerste baby veilig in me baarmoeder zat. Tijdens de echo zwaaide hij/zij nog. Om 18:10 kreeg ik nog een doplerecho en de hartslag was goed en omdat ik me weer goed voelde zoals een week eerder mocht ik naar huis. Ik wilde nog even plassen voordat we naar huis gingen en toen heb ik de baby opgevangen. Het vlieszakje was nog heel en hij/zij was prachtig mooi. Ik heb geschreeuwd en gehuild en mijn man ook. Tot op heden kan de gyno (we hebben er 5 gesproken) ons niet vertellen wat of waarom het zo is gegaan. We krijgen nog aanvullende onderzoeken. Op 6 april hebben wij ons kindje begraven. Ons kindje is geboren met 13 weken zwangerschap.
Lief draakje 82, İk lees net dat jij ook intens verdriet heb mee moeten maken. Wens jou man en jou heel veel sterkte met jullie verlies.
Lief Drankje 82 ik weet precies wat je mee maakt .Ik ben 23 april bevallen van onze zoontje jaquil ik was 14 weken en 2 dagen zwanger .ik kan het nog steeds niet geloven. Doet zo'n pijn ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen . Knuff mamavjaquil.