Lief klein wondertje... Wat waren we blij dat we je na vijftien rondes aanmodderen, twee IUI's en een verwijsbrief voor IVF op zak zomaar ineens uit het niets mochten gaan verwachten... Wat waren pappa en mamma gelukkig met je. Hoe klein je ook was... hoe pril nog maar... Op 29 augustus deed mamma haar eerste positieve test en omdat ze het niet kon geloven volgden er in de dagen daarop snel nog drie testen. Maar echt... het was zo ver. Jij zou in ons leventje gaan komen en wat waren pappa en mamma gelukkig dat ze de liefde die ze voor elkaar voelden nu ook mochten gaan zien in jou. Ook je familie om je heen was zo gelukkig met jou. Je had al snel een kast vol met kleertjes en speelgoed. Iedereen was zo blij dat jij pappa en mamma verblijden zou! Met de hand van God was jij aan ons gegeven... daar waar doktoren zeiden dat het niet zou lukken... daar was jij. Zo pril, zo klein, maar zo aanwezig. Zo aanwezig om iedereen het tegendeel te bewijzen. 'Hier ben ik', leek je uit te schreeuwen. En iedereen die het maar horen wilden, wist hoe gewenst jij was. Maar toen werd het 13 september en mamma wilde 's avonds naar bed toe gaan. Ze merkte dat ze wat bloed verloor en kon vervolgens de hele nacht niet slapen. Gelukkig mochten we de volgende dag meteen naar het ziekenhuis komen. Mamma moest bloedprikken en de HCG-waarde was 1768. Dat was heel mooi zeiden de doktoren, maar ja... dat bloedverlies was niet goed. Onze dokter maakte een echo, maar daar kon ze niets op zien. De dokter vertelde ons dat dat op zichzelf nog niets hoefde te betekenen. Zes weken en één dag... dat was ook nog wel vroeg om echt iets te kunnen zien. We moesten maandag nog een keer naar het ziekenhuis. 's Ochtends eerst om bloed te prikken en 's middags voor de uitslag. Pappa en mamma gingen samen naar de gynaecoloog voor de uitslag. Eerst kregen we een echo en nu was je wel heel duidelijk te zien. Maar daarmee kwam ook meteen het verwoestende nieuws... je had je lekker warm in mamma's eileider genesteld, helemaal tegen het ovarium aan. Ze noemen dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mamma werd meteen opgenomen in het ziekenhuis. Alles ging zo snel en voordat pappa en mamma het goed en wel beseften bleek dat het HCG gekelderd was naar 1146. De dokter vertelde ons dat mamma's lichaam zelf aan het proberen was om jou af te stoten. Hoeveel pijn doet het om te horen dat je eigen lichaam datgene afstoot wat je zo intens lief is. Mamma is tot en met woensdag in het ziekenhuis moeten blijven. Op woensdag was het HCG-gehalte nog maar 325. Dit toonde volgens de doktoren aan dat mamma's lichaam het zonder operatie af kon en ze schreven mamma bedrust voor, voor nog een week. Zoveel gevoelens spoken nu door ons hoofd. Vooral (en dat blijft de boventoon voeren) hoe ontzettend lief wij je hebben. Dat je altijd bij ons in ons hart zult blijven. Jij, ons sterke wondertje, ons lieve kindje... pappa en mamma kunnen je helaas niet begraven omdat mamma's lichaam jou opneemt. Weet dus wel dat je altijd diep in mamma verborgen zult blijven. Nooit zullen wij jou vergeten lief lief kindje. Jij zult altijd ons eerste kindje blijven... Ons wondertje waarvan de hele medische wereld dacht dat jij er nooit zou komen. Wil je vanuit de hemel voor pappa en mamma zorgen? We zijn zo intens verdrietig en weten eerlijk gezegd niet meer hoe we uit dit dal op moeten krabbelen. Jij, ons lieve kleine mensje. Ontstaan uit de liefde tussen je pappa en je mamma. Je bent altijd in ons hart! Wij hopen ook van harte dat je hier een mooi plekje vindt in deze vlindertuin. Samen met al die andere lieve kleine kindjes die zo geliefd waren... Wij houden van jou! Voor altijd...! Dikke kus van je pappa en mamma.
Wat vreselijk naar dat het niet zo heeft mogen zijn. Mooi opgeschreven Josien. De gedachte dat jouw lichaam jullie kleine wonder heeft opgenomen vind ik een mooi idee. Rot blijft het natuurlijk wel. Heel veel sterkte samen de komende tijd. Liefs.
Ik wil jou en je man erg veel sterkte wensen! Wij hebben (omdat ik het ook een plekje moest geven) een foto (die is tijdens de operatie gemaakt) in de grond gedaan met daarop een mooie plant (de magnolia, die bloeit is april, de maand van mijn bbz) gezet.
met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhaal!Je hebt het echt heel mooi verwoord!Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!
Lieve Josien en man, jeetje wat een oneerlijkheid meid! Wat heb je het mooi opgeschreven zoals jullie het voelen,wat was dit kindje welkom geweest! Ik wil jullie heel veel kracht en sterkte wensen samen! Liefs Dais.. -x-
Lieve Josien, Wil jullie heel veel sterkte toewensen in deze moeilijke tijd! Hoop dat je alles een plekje kan geven. Mooi verwoord trouwens! groeten, mirjam
Pfff kippenvel en tranen in mn ogen van je verhaal Josien. Wat vreselyk oneerlyk, heb hier geen woorden voor Wat een mooie gedachte dat jullie kindje in jouw lichaam opgenomen is! Heel veel sterkte voor jullie, dikke knuff!
Lieve Josien, Tranen in mijn ogen na het lezen van jouw verhaal. Wat heb jij je gevoel mooi omschreven... Ik wens jullie alle sterkte met het verwerken van dit grote verlies. Liefs Marielle
Met tranen in mijn ogen, lees ik jullie verhaal. Ik wil jullie veel sterkte wensen! Dikke knuffel, Rachel ( Ponchy)
Lieve Josien, Ook ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het verwerken van dit verlies... ik herinner me je blijdschap nog toen het onverwachts opeens zo ver was en kan me voorstellen hoe kapot jullie nu zijn. Ik hoop dat jullie de kracht zullen vinden om dit een plaatsje te geven. Liefs, Marisha
veel sterkte , ik hoop dat jullie klein vlindertje toch nog een mooi klein zieltje aan jullie kan geven. Geef het allemaal rustig een plekje, weet wat je meemaakt en het is niet gemakkelijk. We zijn er voor je...