Vandaag 3 maand naar de curretage

Op koningendag kregen wij onze eerste echo, ik was op dat moment 10 weken zwanger.
We moesten er al lekker vroeg zijn, we kwamen daar aanlopen en konden gelijk al naar binnen.. daar werden we ontvangen door een super aardige vrouw.
We mochten gaan zitten en ze noteerde wat gegevens, ik was best wel bang.. maar ze stelde me gerust, toen mocht ik gaan liggen en ze zei van nou gaan we even mooi naar jullie kindje kijken.. binnen een paar seconden zei ze al van ah ik zie hem al! ik maakte nog een opmerking tegen mijn van zo ze ziet al wat het is we krijgen een jongen! Ze zei hem.. en moest wel lachen.
Toen werd het erg stil.. de vrouw zei niks meer.. op gegeven moment werd ik bang en ik zag ook wel een kindje maar geen hartje en ik vroeg duurt dat vaker langer voordat je het hartje ziet.. ze gaf daar geen duidelijk antwoord op en moest op mijn zij gaan liggen en weer op mijn rug.
Op gegeven moment heb ik gezegt van hou maar op! het leeft niet meer.
Het moest heel even tot mij door dringen en toen barste ik in huilen uit.
Toen ik weer een klein beetje rustiger was geworden heb ik nog gevraagd hoe oud is het geworden.. het was 2.3 cm en dat stond gelijk aan exact 9 weken.

Toen we op de terug weg waren, waren we allerbei heel erg stil.. we zijn naar mijn ouders gegaan en die waren helemaal compleet van slag.. en op dat moment begon mijn man ook huilen.. dit ken ik helemaal niet meer van mijn man. Ik heb hem beet gepakt en we hebben samen even alles er uit gegooit.

De vrouw van de echo burau had mijn verloskundige gebeld en die kwam ook al gauw langs. Ze vroeg wat ik wou af wachten of een curretage.
Ik Wou het dol graag uit mij hebben, vind het een hele nare gedacht dat ik een dood kindje in mijn lichaam heb.
Ze heeft contact opgenomen met het ziekenhuis.. kon de volgende ochtend daar terecht voor een gesprek en moest even nuchter blijven.

Toen we daar aan kwamen bij de gyn was ze best wel bot.. en ze zei dat ze vandaag geen plek hadden en dat het waarschijnlijk dinsdag of woensdag werd.. (op dat moment was het vrijdag)
ze zei ook dood gewoon je kunt ook gewoon abortus tabletten nemen, ik vind het zon naar woord.
En dat wou ik niet.. En mijn man zag het niet zitten om nog 3 of 4 dagen te wachten, dus hij heeft naar andere ziekenhuizen gebeld.
Hij kreeg het niet echt voor elkaar omdat het nog een officele vrije dag was voor de doktoren..
We zijn toen naar onze verloskundige gereden en zei heeft een ziekenhuis gebeld deze waren heel erg aardig, en ze wouden me helpen.
Er zijn zelfs mensen terug gekomen op hun vrije dag! om mij te helpen.
Het was wel een uur rijden maar dit was niet erg..
Toen we daar aankwamen ging het heel snel.. er werden wat dingen door genomen en ik werd mee genomen naar de O.K
Daar werd ik in slaap gemaakt en was 3 kwartier later weer wakker.
Ik ben blijkbaar helemaal overstuur uit de narcose gekomen maar dit weet ik niet meer.
We hebben ons kindje mee gekregen in een potje om het te begraven.
Toen we weer naar huis gingen hebben we in het ziekenhuis nog een beertje gekocht met een zakdoekje in zijn hand waar I Love you op staat.

De volgende ochtend Zijn we samen naar het een winkel gereden en hebben een mooi doosje gekocht (zou wel een foto in mijn album zetten)
Toen zijn we naar het kerkhof gereden en hebben het bij mijn opa begraven. we hebben er ook wat dingen bij neer gezet.
Hier komen we regelmatig.

Toen we thuis waren dachten we fijn nu kunnen we het samen even gaan verwerken.. maar helaas die zelfde avond kreeg ik hoge koorts en pijn en ben toen in het ziekenhuis opgenomen.
Ik bleek een eierstokontsteking te hebben en een blaasontsteking.
Na een paar dagen mocht ik weet naar huis.

Vandaag is het 3 maand geleden.. en heb het ook wel verder verwerkt alleen denk er wel elke dag aan.. en ben erg jarloers op zwangere vrouwen.
We hebben thuis ook een mooi plekje waar de echo foto op staat samen met het beertje en een mooie plant.

Zo een heel verhaal, maar vond het even fijn om het een keer van me af te typen.