Mijn zoontje is 5,5 jaar. Over het algemeen een vrolijk mannetje. Maar…. zijn nee is nee! Loop je bijvoorbeeld door de stad en hij is in zo’n bui, dan kan je wel naar huis gaan want dan is niks goed. Want dan blijft hij aan je hand trekken om een andere kant op te lopen, wil hij per se aan een ander tafeltje zitten van een restaurant, gaan we met de roltrap dan wil hij met de trap of juist weer andersom. Aan sommige dingen kan je “toegeven” om geen strijd te krijgen, maar ook onze nee is nee als het om veiligheid gaat. Het is niet elke dag, maar hij heeft zeker 2 x in de week zo’n bui (het gaat dan ook over in huilen). Al gaat het maar over een trui of sokken (ik laat hem nu kiezen uit 2 stuks) ruzie met zus over speelgoed, gaan we met de fiets of auto naar school etc. Vermoeidheid speelt dan zeker mee. Maar ik had gehoopt dat het eerst nog peuterbuien waren, maar hij is nu 5,5 jaar en het is nog niet over. Hij kan niet goed omgaan met teleurstellingen. En hij heeft altijd wat voorbereiding nodig op wat komen gaat, zoals even vertellen dat we over 5 minuten gaan stoppen met de tablet of met buiten spelen. Hij heeft een achterstand in zijn taalontwikkeling, maar hij heeft het aardig opgepakt en kan alles uitleggen en begrijpt alles. Mijn vraag: is het herkenbaar voor die leeftijd of moet ik het verder uitzoeken want taalachterstand kan samengaan met ass/gedragsproblemen? Want ik zit er best wel mee en merk dat ik vaak onderweg alert ben ipv ontspannen.
Op zich natuurlijk goed, dat hij weet wat hij (niet) wil. Soms wel eens lastig, maar ik denk dat het wel een beetje went en deels je dingen er op aan past. Voor een kind van 5 is de stad bv. ook gewoon niet leuk, dus dat zou ik zo min mogelijk doen met hem erbij en als jij met de roltrap wil en hij met de trap, lekker laten gaan (als het kan qua veiligheid in de omgeving). Naarmate ze ouder worden wordt dat ook wel makkelijker, omdat je ze meer vrijheid kunt geven. Sommige dingen kunnen ze gewoon zelf regelen, ook met vijf jaar (zoals kleding). Andere dingen 'zijn gewoon zo'. Mijn ervaring is over het algemeen hoe meer ze zelf mogen regelen en kiezen, hoe makkelijker ze mee gaan in die paar dingen die echt moeten. Het is herkenbaar voor de leeftijd, maar het is ook een stukje karakter. Mijn dochters zijn inmiddels 10 en 13 en hebben dit nog steeds. Enkel de signalen die jij beschrijft vind ik geen tekenen van ASS of gedragsproblemen (al ligt het natuurlijk aan de mate waarin). Al heeft een van mijn dochters wel een diagnose, maar dat was n.a.v. een combinatie van veel meer dingen. Wanneer er meer dingen zijn of de mate waarin dingen voorkomen is echt extreem (soms hoor je het dan ook van bv. school of mensen in je omgeving), dan is het natuurlijk wel goed om het e.e.a. uit te laten zoeken.
Bedankt je voor je uitgebreide reactie. Binnenkort heb ik een oudergesprek, dus ik zal het eens navragen op school.
Hier hielp het om hem wat meer autonomie te geven op die leeftijd. Zo is hij prima in staat zelf te bepalen welke kleren hij aan doet en bemoei ik me er niet mee. Hooguit zeg ik weleens het wordt vandaag koud/warm. Maar als hij met 30 graden een trui aan wilt of met 0 graden een shirtje, ga je gang. Dingen als naar de stad gaan zou ik met mijn kleuter vermijden, dat zou hier alleen maar drama worden. En verder als je merkt dat voorbereiding helpt, dat ook gewoon doen, hier helpt die duidelijkheid ook, ik heb ook een aftel kookwekker die ik regelmatig zet. Die heeft zo rood plaatje wat steeds kleiner wordt dus dat snapt zelfs mijn middelste. Voorbereiding is voor veel kinderen wel belangrijk, hun hele leven in aan elkaar geschakeld van onverwachtse dingen, zit je net lekker te spelen, moet je ineens weg, zit je net lekker tv te kijken, moet je ineens naar bed etc. Moet je je voorstellen dat dat voor jou ineens onverwachts komt. Maar; als.jij je toch zorgen maakt icm zn taalontwikkeling, zou ik het zeker gaan aankaarten op school en bij evt de huisarts.