Ik wil graag even van me af schrijven. Onze zoon van 8 jaar zegt dat hij soms dood wil en dat maakt me verdrietig. Hij geeft ook aan dat hij vaker de gedachte heeft en dat hij evt. per ongeluk uit een boom wil springen tijdens het spelen. Het is een ontzettend gevoelig kind die erg in zijn koppie zit en de afgelopen 2 jaar is er veel veranderd in ons gezin. Dat is ook de reden dat ik hier uiterst serieus mee om wil gaan. Ik ben zelf helaas chronisch ziek geworden en daardoor voor een groot deel uitgeschakeld. Mijn ziekte is progressief, maar niet dodelijk en momenteel ben ik een jaar stabiel. Nu in de vakantie komt de verandering nog meer boven doordat mijn man dan dingen met ze onderneemt, waar ik gewoonweg niet bij kan zijn. We hebben over hem al eerder in het ziekteproces contact gehad met de POH-GGZjeugd. Toen zag zij geen aanleiding/signalen voor verder onderzoek/gesprek. Nu vind ik dit wel een aanleiding om weer opnieuw contact op te nemen. Ik heb niet het gevoel dat er acuut 'gevaar' is, dus ik wil het even over de zomervakantie heen trekken. Neemt niet weg dat ik het ontzettend verdrietig vind en naar hoe hij zich voelt. Ik weet niet of er moeders zijn die iets van dit herkennen en tips hebben. Maar voor nu is het al fijn om het even van me af geschreven te hebben.
Ik zou als ik jou was niet wachten tot na de zomervakantie maar gelijk al contact zoeken. De wachtlijsten zijn over het algemeen wel een paar maanden overal...dus zorg dat je op tijd aan de bel trekt zodat je niet met t handen in t haar zit mocht t erger worden en je een paar maanden in de wacht wordt gezet! Lastig hoor en heel verdrietig! helpt met hem erover praten? Of het van zich af schrijven misschien? Sterkte!
Bedankt voor je reactie. Wij hebben nu nog 1 week vakantie met elkaar, die wil ik niet extra zwaar beladen eerlijk gezegd en ik denk dat het ook niet afhangt van die ene week. De vakanties stonden de afgelopen 2 jaar in het teken van mijn ziekte en nu kunnen we juist wat dingen doen. Dus vandaar mijn keuze om het even over de vakantie heen te trekken. Kan wel vast een afspraak maken inderdaad, dan staat die vast. Hij kan maar moeilijk onder woorden brengen wat er in zijn hoofd speelt. Hij heeft een opschrijfboekje en daar schrijft hij vooral in dat hij de ziekte stom vind en dat hij boos is. Het wordt niet echt concreet, maar ik denk ook niet dat je dat persé van een 8-jarige kunt verwachten. Onze 10-jarige is een heel ander kind en kan al wel beter vertellen hoe ze het vindt en wat ze voelt. Maar goed we moeten gewoon alert blijven hierop bij beide kinderen. We hebben zelf als ouders allebei psychologische hulp gehad, dus op zich is dat ook niet iets wat we mijden. We hebben het daar ook over gehad met de kinderen en ze weten ook dat zij hulp kunnen krijgen. Ik zie zijn roep ook meer als: ik vind de situatie echt niet leuk, dus ik vlucht er liever uit weg. Dat gevoel krijg ik erbij. Blijft alsnog verdrietig, omdat de situatie helaas niet veranderd kan worden. Deze uitbarsting komt ook nadat ze van de week een midweek met z'n 3en zijn wezen kamperen. En dat vond hij dit jaar ook echt heel moeilijk m.n. 's avonds kwam dat eruit. Dus het is allemaal wel te plaatsen, maar ik vind wel dat er wat mee gedaan moet worden, want anders kan het een vicieuze cirkel worden denk ik.
Wat verdrietig voor hem. Afgelopen tijd heeft veel in het teken gestaan van jouw ziekte geef je aan. Kinderen nemen graag alle zorgen over van ouders, dat gaat bijna automatisch.. uit liefde, bescherming. Als je 8 bent kun je dat helemaal niet aan (sowieso niet als kind) en hij is ook nog erg gevoelig. Dat is een optelsom voor een verdrietig kind, vooral als hij zich lastig kan uiten. Wat ik wel begrijp, want wat moet je toch met al die emoties? Uit z’n koppie in z’n lijf. Ik wil dood is echt een schreeuw om hulp, aandacht. Goed dat je het in ieder geval serieus neemt, blijf naar hem luisteren, blijf in gesprek samen. Wat heeft hij nodig? Heb je hem dat al eens gevraagd? En daarnaast zou ik hem als ouder geruststellen, dat hij kind mag zijn en jij er voor hem bent.
En een knuffel voor jou! Wat heftig om dit van je kind te horen. En tegelijk dapper van hem, dat hij het durft te delen en onder woorden kan brengen. Dat is heel wat waard
Ik ben ook erg dankbaar dat hij bij ons komt met dit verhaal en dit hebben we ook verteld tegen hem. Wat hij zelf wil, weet hij niet goed. Het enige wat hij wil is dat mama weer beter/normaal wordt. Helaas kan ik dat niet voor hem regelen. Gelukkig weet hij ons te vinden en is hij ook gewoon een heerlijk kind. De 'bui' is nu ook weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Waarschijnlijk horen we hem er nu voorlopig ook niet meer over, maar dat betekend niet dat we er niks mee gaan doen hoor. Voor hemzelf zou het fijn zijn als hij zijn gevoelens wat meer op een rijtje kan zetten. Uiteindelijk hebben wij daar ook hulp bij gehad van de psycholoog en maatschappelijk werk die gespecialiseerd waren in o.a. mijn aandoening. Dus wij hebben al veel handvatten gehad en deden op dat moment eigenlijk alles goed. Dus dat stelt enigszins gerust. Bedankt voor je lieve woorden!
Hoi, Even miss vanuit de belevingswereld van je kind. Ik had als kind te maken met een vechtscheiding en kon dan ook wel eens deze gedachten hebben. Als ik ze uitsprak zei mijn moeder, ik zal een touw voor je halen dan kan je t doen. Dus daarna ook nooit meer tegen haar uitgesproken. Ik moet wel zeggen dat die gedachten in mijn geval niet kwamen va uit depressiviteit. Meer dat ik de situatie waar ik inzat te ingewikkeld vond en niet meer wilde. Ik kon als kind zijnde geen andere oplossing bedenken dan de dood. Mogelijk is dit bij je zoon ook zo. Dat hij niet persee echt ongelukkig is maar gewoon wil dat alles weer normaal wordt. Ik denk idd als je daar serieus naar luisterd en samen naar dingen gaat kijken die wel kunnen of hem helpt anders naar de situatie te kijken, het Miss al heel veel helpt. Heel veel sterkte met de situatie. Want lijkt me echt ontzettend moeilijk.
Bedankt voor je reactie. Ik denk inderdaad ook dat hij de hele situatie niet wil. Hij wil 'normaal' zijn en een normale moeder hebben. Hij komt mij ook niet depressief over, maar hij komt maar moeilijk los van het feit dat ik ziek ben en heel veel niet meer kan. We zijn inderdaad veel bezig met omdenken, maar hij blijft als enige meer hangen in wat we altijd deden, dan in wat nu kan. We proberen de kinderen mee te laten denken in activiteiten en bouwen sommige dingen om naar wat we wel kunnen doen met z'n allen. Maar goed ik denk ook gewoon dat de kampeerweek er behoorlijk in heeft gehakt en dat hij in de weerstand zit. Wel heftig wat je moeder tegen je zei. Ik zou dat niet durven bij onze zoon.
Mijn zoon heeft deze gedachten gehad met de 1e lockdown, toen ze thuisonderwijs kregen. Hij heeft ASS (type 1) hij liep vast met thuisonderwijs alles is anders en ik ben geen juf etc. Contact gehad met de juf en toen mocht hij gedeeltelijk weer naar school, het zeggen dat hij dood wilde is toen ook gestopt. Jou zoontje heeft er veel moeite mee dat jij niet alles meer kunt. Dat is nou eenmaal niet snel opgelost, hij zal daar samen met jullie en evt. andere begeleiding daar zijn weg in moeten vinden. Hoe is hij na een uitje? Verteld hij dan wel enthousiast wat hij gedaan heeft? Lastig zijn dit soort dingen. Ik liet mijn zoon wel uitrazen maar van binnen deed het pijn dat hij dat zei.
Vanmorgen zijn we op pad geweest met elkaar en dan is hij echt blij en gelukkig. Gisteren ook lekker pizza's gemaakt en daar geniet hij ook echt van. Wat dat betreft vind ik hem ook echt niet depressief ofzo. Het is echt het aanpassen van de situatie. Vorig jaar heeft dochter zo'n fase gehad, alles wat we toen deden was stom. De uiting is wat anders, de aanleiding is helaas hetzelfde. Hij is zelf ontzettend blij dat het eruit is, maar hij was ook wel een beetje van zichzelf geschrokken. Hij wil ook helemaal niet dood, maar voelt gewoon onmacht in de situatie. Hij wil niet met iemand anders praten hierover, maar daar gaan we later nog wel rustig over doorpraten. Bedankt voor het meelezen en reageren in ieder geval. Dat luchtte mij enorm op.
Wat vervelend zeg! Zowel voor jou als voor je gezin. Ik heb een vader gehad en die was ook ziek. Ook progressief. Hij had MS waardoor hij steeds minder kon. En dus ook niet deelnam aan uitstapjes en dergelijke. Als kind vond ik dit ook erg moeilijk. In de eerste plaats voor mijn vader zelf. Ik wilde graag alles voor hem doen en er helemaal voor hem zijn. Ik voelde me ook vaak schuldig als ik wegging en hij niet mee kon. Ook vond ik het moeilijk om het te delen met anderen dat mijn vader ziek was. Bijvoorbeeld met kinderen uit mijn klas. Totdat de kinderen een keer bij mij kwamen en ik het wel moest zeggen. Zulke gevoelens kunnen misschien bij je zoon ook een rol spelen. Ik had graag een gezonde vader gehad. Maar toch had ik mijn zieke vader voor geen goud willen ruilen met een andere. Maar dat zorgt wel voor tegenstrijdige gevoelens. Want je zou het zo graag anders willen zien. Veel sterkte en wijsheid gewenst
Ik heb dezelfde ziekte als jou vader helaas. Ze willen me gelukkig ook niet missen, maar ik heb veel ingeleverd het eerste jaar na mijn diagnose(van 17 km wandelen naar rolstoel). Op school hebben ze het gelukkig wel gedeeld, zoon wil net als mijn dochter zijn spreekbeurt doen over MS. Maar andere kinderen begrijpen er natuurlijk niks van. Ze zijn wel op ms kinderkamp geweest afgelopen juni en dat vonden ze echt fantastisch. Aan de andere kant gaan ze liever niet, want ze mogen er alleen heen omdat ik ziek ben. We zullen wel onze ups en downs houden, maar ik hoop dat we elkaar daarin blijven vinden en dat de communicatie open blijft.
Meid, wat sneu! Voor iedereen! Mijn moeder had dezelfde ziekte. Echter is zij pas enorm laat gediagnosticeerd (na dr 60e) waardoor ik geen verklaring en prognose had voor haar gedrag en achteruitgang. Ook geen begrip en hulp. Ik zou een psycholoog of andere hulpverlener raadplegen..
Wat naar voor haar en voor jullie. Het raakt het hele gezin he?! Hier ook al wel klachten voor de geboorte van de kinderen, maar gelukkig nu wel een diagnose en goede medicatie. Ik ben ook overtuigd dat hij met iemand moet gaan praten. Lijkt me goed voor hem.
Heel fijn dat die opties er wel zijn voor jullie! Hoewel de diagnose voor jullie vreselijk voelt ben ik erg blij dat je nog in aanmerking komt voor medicatie. Daarnaast zul jij ook de nodige hulp kunnen krijgen mbt omgaan met de ziekte. Het heeft hier helaas enorm veel kapot gemaakt en de band die ik ooit met mijn moeder had als meisje is voor eeuwig vernield. Mocht je er meer over kwijt willen of er over willen praten, kun je me altijd pb'en!
Wat verdrietig voor jou. Het blijft moeilijk denk ik een chronische ziekte in een gezin. Mijn man en ik hebben al hulp gehad in het eerste jaar na de diagnose. En ik kan altijd weer aankloppen. Ook de huisarts is eindelijk begripvol, die zei altijd dat het tussen mijn oren zat (niet met die woorden overigens). Maar als je niet de juiste hulp krijgt, poeh dan is het moeilijk hoor. Ik hoop met mijn hele hart dat de kinderen ondanks alles later terugkijken op een fijne jeugd en een fijn thuis.
Dat hoop ik ook zeker voor jullie! Maar wat ik hoor zit het mentaal bij jou wel goed. Het blijft inderdaad voor iedereen lastig en de een zal er meer moeite mee hebben dan de ander. Wat betreft de huisarts, precies wat hier ook gebeurd is. Ze is uitgemaakt voor alcoholist. Het kwam door het roken. Het zat tussen de oren.. bizar eigenlijk dat dit tegenwoordig nog gebeurt. Goed van je dat je door bent blijven zoeken. Helpt de medicatie?
Klinkt inderdaad als een vol koppie. Ben je bekend met het boekje slaapklets? Een hele fijne manier om met kindjes de dag (en de daarbij behorende gevoelens) te bespreken. Ik ben werkzaam bij het Centrum voor Jeugd en Gezin en dit is vaak één van de tips die we ouders meegeven. Als het goed is is er in iedere gemeente een CJG. Mogelijk kan je contact opnemen en je zorgen voorleggen.
Dankjewel voor de tag @Lotion Wat een verdrietige situatie, TS! Moeilijk om je kindje zulke woorden uit te horen spreken, maar wel heel knap dat er ruimte voor is en dat hij die ruimte ook voelt. Dat zou ik ook blijven doen. Valideren van zijn gevoel, zonder er te heftig op te reageren naar hem toe. Anders krijg je het risico dat hij schrikt van je reactie. Ik heb het topic nagelezen, en ik begreep dat het inmiddels wel weer goed leek te gaan en dat hij vrolijk is. Ik wil daarover nog wel een kleine kanttekening plaatsen; vrolijk gedragen zegt niks over depressieve gevoelens. Sterker nog, de meeste depressieve mensen gedragen zich vrolijk om de omgeving niet te belasten. Dus ik zou depressie niet uitsluiten omdat hij zichzelf nu blij en vrolijk gedraagd. Gezien de hele situatie is het namelijk wel reeel dat hij zichzelf niet goed in z’n vel voelt, want waarschijnlijk rouwt hij om het leven wat hij kende. Zeker als hij een gevoelig mannetje is. Ik zou wel hulp gaan zoeken voor hem, zodat hij leert omgaan met de veranderende omstandigheden en het verlies van jouw gezondheid. Ik lees vooral dat jullie daar hulp voor hebben gehad, maar het klinkt alsof hij het ook nodig heeft. Niet meer willen leven is vaak een uiting van: ik vind dit leven ondraaglijk. Wat heeft hij nodig om het leven weer draaglijk te maken? Daarnaast zie je op deze leeftijd regelmatig dat er een onderliggend probleem is waardoor kinderen sneller deze uitspraken doen en zich zo voelen. Zeker hoogbegaafde kinderen zijn extra gevoelig voor depressie en zelfdoding op deze leeftijd. Een professional kan dat met je uitzoeken. En dan bedoel ik geen POH GGZ, maar echt een psycholoog.