Mijn zoon van 11 is een lieve, gevoelige en slimme jongen. Hij is nog erg speels en speelt dus nog met knuffels met stemmetjes. Het is zijn eigen fantasie wereld. 1 knuffel is zijn favoriet en zegt ook dat die knuffel schattig is. Hij kan er uren alleen mee spelen. Wij binnen ons alleen steeds meer te irriteren aan die stemmetjes. We hebben al gezegd dat het iets van hem is dat hij kan spelen, maar wel rustig zonder dat wij het horen, maar dat vind hij moeilijk. Herkent iemand dit?
Door het zo te brengen dat hij het niet mag doen waar jullie bij zijn of dat jullie het horen gaat hij straks nog denken dat hij zich moet schamen voor zijn eigen spel in zijn fantasie wereld. Ik weet niet of ik het ook zo zou hebben gedaan, ik denk het niet. Dan zou ik eerder denk ik zeggen dat je snapt dat het een leuk spel is maar dat jij soms rust wil dus vragen of hij dat voor jou dan op zijn kamer wil spelen. Ik herken het overigens niet. Mijn zoon van 12 heeft nooit echt een levendige fantasie gehad met spelen (zijn zusje wel) en die speelt al jaren niet meer met knuffels en poppetjes zoals playmobil. Die is al een beetje bezig met meisjes en is veel buiten aan het voetballen met vriendjes. Alleen spelen heeft hij nooit echt goed gekunt en nooit leuk gevonden.
Hij mag het wel van ons doen, maar niet bij ons en niet zo hard dat wij het horen. Hij doet het meestal op zijn kamer, soms doet hij wel " stemmetjes" beneden en dan zeggen we dat hij dat niet bij ons moet doen, omdat wij geen kinderen zijn. Van ons mag hij zijn wie hij is. Het is misschien ook een fase. Als hij straks op de middelbare zit zal het misschien wel heel anders zijn.
Ik denk dat ik je verkeerd begreep. Want wanneer en waar/ hoe oud trek je de grens dat een kind niet meer in zijn of haar fantasie wereldje mag spelen waar ouders bij zijn of ouders dat horen? Blijkbaar heeft jouw kind er nog wel behoefte aan. Mijn dochter speelt niet anders met haar poppen en barbies is een fantasie wereldje met stemmetjes. Ik vind dat nu totaal nog niet hinderlijk of storend. Maar misschien denk ik daar anders over als ze dat over een paar jaar nog doet. Ze speelt voor de deur ook met buurmeisjes met poppen en zie de meisjes van 9 jaar ook nog wél mee doen met die stemmetjes enzo.
Het klopt idd dat jullie geen kinderen zijn maar waarom niet gewoon lekker laten spelen in zijn eigen wereld? Neem aan dat ie niet schreeuwt of gilt of iets. Denk ook niet dat het de hele dag is?
Ik heb zelf totdat ik naar de middelbare school ging met Barbies gespeeld. Wel op m’n eigen kamer en alleen. Maar echt totdat ik een jaar of 12 was. En nog steeds kan ik helemaal wegdromen in een film of boek. Lekker laten spelen.
Ik ook, eenmaal op de middelbare ging het over. Net als in groep 8 vroeg je: kun je vanmiddag spelen? In de brugklas was het de eerste keer direct al: kun je vanmiddag? Het woord spelen was ineens 'not done' @TS, denk dat het vanzelf wel over waait. Hier ook een meisje van 11 die nog graag met Lego hele verhalen speelt (alleen of met haar zusje) en ook soms nog met de Barbie's. Het is eerlijk gezegd nog niet in me opgekomen om er wat van te zeggen. Hooguit als het volume wat te hard wordt
Ik vind hem lastig hoor. Ik snap dat je het soms irritant vind, maar ik krijg het idee dat je je schaamt of zo voor zijn gedrag. (En ik kan het natuurlijk heel erg mis hebben, sorry dan daarvoor). Blijkbaar heeft hij er behoefte aan. Ik zou hem dan ook niet tegenhouden om dat te doen. Hooguit uitleggen dat je af en toe even rust wilt en het fijn vindt als hij dan bijvoorbeeld even op zijn kamer gaat spelen. Maar pas goed op dat het geen afwijzing voor hem wordt. Er is geen leeftijd voor wat wel en niet kan om zo te spelen. Elk kind heeft andere behoeften, en ook elk kind heeft het recht om zichzelf te kunnen zijn (en zeker in de thuissituatie). Misschien kan je nagaan waarom het je irriteert en daar iets aan proberen te doen.
Ik begrijp het volgens mij nog steeds niet helemaal - vind je het vervelend als hij die stemmetjes naar jullie toe gebruikt, of gewoon in jullie bijzijn? Ik dacht het laatste, dat hij dus bv niet met een knuffel met stemmetjes in de kamer mag zitten spelen als jullie erbij zijn - dat hij dan alleen op z’n kamer moet zitten. Dat voelt voor mij wel als enorme afwijzing en het creëren van een soort schaamte... Als hij schreeuwt bv, zou ik daar natuurlijk wat van zeggen, maar spelen met geluid mag toch wel?
Mijn zoon van 12 kan ook met zijn broertje van 9 hele verhalen spelen met zijn knuffel Tommy en Kermit de kikker inclusief hoge en aparte stemmetjes. Inmiddels doet hij het niet meer als hij alleen speelt maar nog niet zo lang geleden nog wel hoor.
Ik snap hem ook niet helemaal, misschien door de gegeven antwoorden Ts, Ik denk dat ik je punt wel zie. Ik had zelf een vriendinnetje die tot ver op de middelbare(!) school met een heel apart stemmetje tegen dr ouders praatte. Ze werd er niet mee gepest maar achter haar rug om werd er flink geroddeld. Als hij puur in zijn eigen spel met zo'n stem tegen zijn knuffels praat zou ik me er nog niet zo druk om maken.
Hij mag ook wel spelen, maar hij doet het ook uit het niets onder het eten bijvoorbeeld en dan hoort het niet vind ik. Hij kan ook best een brul geven als hij boven is en dan zeggen we dat hij zachtjes moet doen.
Nee als we bijvoorbeeld aan het eten zijn zegt hij uit het niets ineens bluppie( zo heet zijn knuffel) en dat hij zo schattig is en dat hoeft niet tegen ons
Ik schaam me niet, maar wil ook niet dat hij gepest word. Al doet hij het volgens mij alleen thuis. Ik zie het bij andere kinderen niet, dus daarom vind ik het moeilijk. Hij is wie hij is en dat moet hij ook blijven.
Zeker mag hij spelen met geluid en stemmetjes, maar hij doet echt stemmetjes die kleine kinderen doen en dat gaat irriteren.