Wij zijn al zo’n 6 jaar mantelzorger voor mijn vader. Hij heeft hartfalen en copd. De laatste maanden kreeg hij al 2x per dag thuiszorg, maar hij is ineens veel achteruit gegaan en het lijkt gewoon niet genoeg. Hij is te zwak om zelf naar de keuken te gaan en eten te pakken. Hij heeft een maaltijddienst en die zetten het in de koelkast, maar hij kan daar niet meer zelf heen om het op te warmen. De huisarts heeft ons nu een beetje afgescheept met een bloedonderzoek en een ab-kuur. Maar ik weet gewoon niet hoe het nu verder moet. Ik ga er nu iedere middag heen, dan laat ik hem warm lunchen en zet ik broodtrommels naast hem met avondeten en ontbijt. Maar dat is niet vol te houden in de lange termijn natuurlijk. Er zitten hier vast dames met meer ervaring in de bejaardenzorg dan ik…. Waar moet ik zijn voor meer zorg? Bij de wijkverpleegkundige of bij de huisarts? Wat mag ik vragen van de thuiszorg, kunnen die dat doen, maaltijden klaarzetten? Zou hij al een indicatie voor een verpleeghuis kunnen krijgen?
Advies; vraag vast een indicatie aan. Dan is die er alvast. https://www.ciz.nl/client/ik-wil-een-aanvraag-doen/wlz Kan hij zelfstandig naar het toilet? Zo nee, dan heeft hij sowieso al recht op meer zorg dan wat hij nu krijgt omdat 2x daags thuiszorg dan onvoldoende is. (Onplanbare zorg). Sommige thuiszorgorganisaties zetten idd maaltijden klaar, je zou eens kunnen vragen bij die organisatie of zij dat kunnen doen.
Wat naar dat je vader achteruit gaat! En wat lief dat jij deze zorg nu op je neemt. Op langere termijn lijkt me dat inderdaad wel zwaar. Ik denk dat je morgen met de wijkverpleegkundige moet bellen om aan te geven dat de huidige zorg ontoereikend is en dat de zorg uitgebreid moet worden. Naar 3 of 4 zorg momenten. Of andere mogelijkheid, zoals extra particuliere hulp ( saar aan huis), maar dan moeten er wel voldoende financiële middelen zijn. Daarnaast kan er een wlz indicatie worden aangevraagd bij het ciz. Deze indicatie is essentieel voor opname in een verzorg/ verpleeg setting. Jij zelf of bvb de wijkverpleegkundige kan deze aanvraag doen. Na de aanvraag volgt er een gesprek waarin de zorgzwaarte wordt beoordeeld. Ik zal een link bijvoegen. Hier kun je ook meer informatie vinden hoe dit in zijn werk gaat. https://www.ciz.nl/client/client-meer-informatie/uw-aanvraag-in-vier-stappen Heel veel sterkte en succes. Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust!
Neem contact op met de wijkverpleegkundige. Die kan een wlz aanvraag opstarten, en ook een indicatie voor meer thuiszorg. Eten opwarmen is bij de thuiszorg geen probleem, dat gebeurt veel vaker.
De eerste stap ik contact opnemen met de wijkvpk of er ruimte is om op te schalen naar bijvoorbeeld 3 of 4 keer per dag. Wat ook nog zou kunnen is dat hij gaat revalideren. Dit kan met een ELV, Herstelzorg of DBC. Google maar eens op deze verschillende soorten zorg. Ook met COPD is revalidatie mogelijk, zeker met/na een luchtweg infectie, exarcebatie om in elk geval te proberen om weer (redelijk en passend binnen COPD) op het oude niveau te komen. Om te kunnen en mogen revaliderenen hoort wel bepaald gedrag en dat is in elk geval motivatie en goede leefstijl. Vanuit revalidatie of als de thuiszorg niet kan opschalen kan een indicatie aangevraagd worden. Zowel de thuiszorg en de huisarts kan je hierbij helpen. Als het onverantwoord is om hem thuis te laten zijn moet er een crisisbed komen of (spoed) opname. Ook hier moet de huisarts bemiddelen.
Ja en ze kunnen de zorg ook echt nog verder opschalen naar 4-6 keer per dag. Maar idd wijs om een ciz aan te vragen, ook voor later. Het kan soms wel in deze tijd lang duren btw.
Nog een vraag, mijn vader heeft bij de huisarts aangegeven dat hij geen reanimatie en geen ingrijpende medische handelingen die als doel hebben zijn leven verder te verlengen. Nu heb ik het gevoel dat de huisarts daarna eigenlijk een beetje zijn handen er vanaf trok… “zoek het dan maar uit” proef ik een beetje. Terwijl ik juist vindt dat we iemand die daarvoor kiest toch wel humaan moeten verzorgen. Is zo’n verklaring een belemmering bij een verpleeghuis-indicatie? Gaan ze dan ook zeggen “ja maar u kiest er zelf voor om niet meer beter te worden, dus zoek het maar uit?” Ik denk dat hij op basis hiervan niet voor revalidatie in aanmerking komt in elk geval.
Zoals ik misschien al eens eerder verteld heb, mantelzorgen wij voor mijn schoonmoeder, die zo'n zwaar hersenletsel heeft dat ze niet meer kan lopen en bijna niet meer kan praten. Zij gaat ook elke maand weer wat verder achteruit. Ze heeft heel lang professionele zorg gemeden, maar gelukkig accepteert ze het nu dat er ook andere mensen voor haar zorgen. Wij hebben een gesprek gehad met de wijkverpleegkundige en de huisarts en samen overlegd wat er nodig was. Ze krijgt nu ook maaltijden van een dienst, gelukkig. Ze kan zelf de deur niet open doen, maar iemand van de thuiszorg neemt ze aan. Wij reden ook dagelijks 1 of meer keren (bv wanneer ze alarm drukte) op en neer, gelukkig is dat na dik twee jaar eindelijk voorbij. Nu hebben we elke paar maanden een MDO met verpleegkundige, schoonmaker, thuiszorgmedewerkers, fysio en soms ook de huisarts om te kijken of de zorg nog volstaat of uitgebreid wordt. Die MDO's plannen we zelf, dan nodigen we iedereen tegelijk uit. WLZ aanvragen kan nuttig zijn, maar dan moet je vader wel ingeschreven willen worden voor een verzorgingshuis. Mijn schoonmoeder wil dat niet, dus voor haar hebben we het niet gedaan.
Wow heftig zeg, wat hebben jullie dat goed geregeld … ik zie het al voor me dat ik zijn huisarts ga bellen om hem uit te nodigen voor een vergadering. Ik heb het gevoel dat de assistente me uit zou gaan lachen Ik ben er allemaal nog niet zo bijdehand in, ik heb vorige week de wijkverpleegkundige gebeld of ze konden helpen bij inname van medicijnen, dat vond ik al heel wat. Ik hoop dat ik snel jouw nivo ga bereiken
Ter geruststelling als de zorg niet goed loopt is een zgn MDO heel normaal! Juist even met alle mensen gaan zitten wie doet wat wat moet er nog wat is er etc.
Ik snap je terughoudendheid wel hoor... Ik vond dat soort dingen een paar jaar geleden ook allemaal heel ongemakkelijk. Maar inmiddels zijn we ervaren in dat zorglandschap, ook vanwege de handicap van onze zoon. Wat @Siepie85 ook al zegt: het is best gebruikelijk dat je MDO's houdt als dat nodig is om de zorg in goede banen te leiden. En dat kan ook via Teams ofzo he, of dat de huisarts maar een paar minuutjes inbelt. Er bestaan ook mantelzorgmakelaars. Je zou eens kunnen googlen op zo iemand voor jouw woonplaats. Met een PGB kun je zo iemand dan een paar uur per maand inhuren om al deze dingen voor je te regelen.
Nee hoor, dat maakt niet uit. Heel veel ouderen hebben vastgelegd dat ze niet gereanimeerd willen worden, geen IC opname willen enz.. maar zij zijn gewoon welkom op een plek wat het meest passend is.
Nee, zoiets staat dat niet in de weg. Ik werk in de ouderenzorg en bij ons hebben sommige mensen ook zo'n soort verklaring. Hoewel het bij mijn werk best ingewikkeld is omdat ik werk met dementerende mensen dus op het moment dat ze bij ons binnen komen eigenlijk al "wils onbekwaam" zijn. Hou er wel rekening mee dat een blijvend plekje in een verzorgingshuis schaars is. Bij ons zijn er lange wachtlijsten en komen mensen veelal binnen via crisis opname of doorplaatsen vanuit een tijdelijke verpleegplek. Het gaat altijd op indicatie. Mensen blijven zo lang mogelijk thuis tegenwoordig. Desnoods met 6x per dag thuishulp en ondersteuning van familie of buren. Mensen die bij ons binnen komen vraag ik me geregeld bij af hoe dit in vredesnaam zo lang heeft kunnen standhouden. Familie/ondersteuners zijn vaak ook echt aan het eind van hun latijn. Daarom; trek vaak en tijdig aan de bel. Denk ook goed aan jezelf.
Pfoe dat klinkt allemaal niet goed. Probleem is dat mijn vader niet zelf om hulp vraagt, want hij wil niet lastig zijn…. Hij is 6 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis met zware bloedarmoede en toen bleek hij ookal dagen niet gegeten te hebben. Hij vindt het vreselijk om mij steeds te moeten bellen over dingen, dus hij belt pas als het al te laat is eigenlijk. Daardoor heb ik gevoel steeds overal bovenop te moeten zitten, 100% alert te moeten zijn op kleine dingen… het is heel vermoeiend inderdaad. Misschien is het geen gek idee om toch wat buren in te schakelen als de thuiszorg niet voldoende kan doen. Hij woont echt in zo’n schattig volksbuurtje waar mensen elkaar graag nog willen helpen.
Ik lees dat je wel richting overbelasting gaat. Dat is heel begrijpelijk en komt tegenwoordig heel veel voor bij mantelzorgers. Misschien kan je maatschappelijk werk vragen mee te denken? Zij kunnen ook helpen bij bijvoorbeeld de aanvraag bij het CIZ en kunnen jou ondersteunen bij wat je verder nodig hebt. Ook een luisterend oor is denk ik wel fijn voor je want het is niet niks..
Hele domme vraag, maar hoe kom ik daar? Is dat het sociaal wijkteam? Daar heb ik niet zulke goede ervaringen mee… nog een partij die je moet bellen en afspraken mee moet maken. Het gaf mij eerder meer stress dan minder. (Toen mijn moeder nog leefde gingen zij over de aanpassingen in het huis vanuit de wmo)
Geen idee of dat het sociaal wijkteam is. Ik werk op een geriatrie afdeling in een ziekenhuis en wij verwijzen familieleden vaak door naar medisch maatschappelijk werk. Maar dat lijntje is dus heel kort bij een klinische opname. En tijdens de opname zorgt het transferbureau voor het zoeken naar een mogelijke vervolgplek of naar (uitbreiding van) thuiszorg, maar daar heb je in de thuissituatie nu niets aan.
Nog een tip van mijn kant: wellicht kan de zorgverzekeraar van je vader hierin ook meedenken. Het is helaas niet mijn afdeling want ik moet deze vragen doorverbinden naar collega's (dus ik kan geen details opnoemen) maar bij ons bedrijf denken we mee / regelen we verblijf in zorghotel/ verzorgingstehuis / wijkverpleegkundige zorg/ mantelzorgondersteuning etc
Het klinkt misschien hard wat ik nu ga zeggen maar vaak komt er pas echt hulp als alles als een kaartenhuis in uitelkaar valt. Zolang alles kan worden opgevangen door familie, buren vrienden oid hoeft er verder niks geregeld te worden door instanties. Dat klinkt keihard, maar dat is wel hoe het nu werkt. Zolang jij alle ballen probeert hoog te houden (wat ik heel goed kan begrijpen) zal er wellicht weinig van de grond komen. Want het werkt immers prima zo. Meneer krijgt optijd zijn natje en zijn droogje, er is aanspraak en toezicht. Prima toch? Dat jij als mantelzorger daar last van hebt daar hebben ze het niet over, voor het gemak. Mijn moeder kwam alleen te staan toen mijn vader overleed. Bleek dat mijn moeder al jaren niet goed voor zichzelf kon zorgen. Mijn vader nam dat over. Heeft mij nooit iets gezegd, dus ik stond ineens voor een voldongen feit. Heb toen een traject voor haar gestart en uiteindelijk heb ik een behandelaar gevraagd hoe ik de hulp kon krijgen die zij nodig had. Zelf kon ik het niet. Hij zei heel duidelijk; door alle ballen los te laten en het allemaal in de soep te laten lopen. Is niet leuk, en keihard. Zeker om als kind te moeten doen bij een van je ouders. Maar het heeft mij uiteindelijk wel opgeleverd wat mijn moeder nodig had. Daarmee wil ik niet zeggen dat jij hetzelfde moet doen hoor. Jij moet doen wat voor jou goed voelt. En soms moeten processen rijpen en komt het pas als je er klaar voor bent. Maar dit heeft voor mij geholpen en ik zie het om me heen dat het vaak, uiteindelijk, zo gaat.