Zoveel gemengde gevoelens...

Discussie in 'Alleenstaande moeders' gestart door Linda10280, 20 jul 2011.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Linda10280

    Linda10280 Fanatiek lid

    6 nov 2005
    1.764
    0
    0
    Huisvrouw
    Hoorn
    Hai lieve dames,

    Ik ben (nog) niet alleenstaand.
    En ik vind het best wel moeilijk om een heel verhaal te typen hier.
    Maar ik weet ook allemaal niet meer wat ik moet doen.
    Ik heb een hele lieve man....hij is een goeie vader voor onze kinderen...maar als man/vrouw zijnde gaat het mis :(
    Het is zo moeilijk als je al jaren bij iemand bent en er pas zo laat achter komt dat sommige dingen die ik zo ontzettend mis in onze relatie er eigenlijk nooit echt zijn geweest.
    Er zullen altijd dingen zijn die je zal moeten accepteren van elkaar, maar er zijn ook dingen die ik eigenlijk niet meer kan/wil accepteren.
    Mijn man zoent al een aantal jaren niet meer met mij.
    Zijn rede is dat hij er niet van houd.
    Maar ik mis het gevoel zo erg dat loskomt bij een zoen.
    Voor mij is zoenen iets heel erg intiems.
    Maar los van een vlug kusje eens in de paar dagen kan er niet van af.
    Natuurlijk draait het echt niet allemaal om een zoen en speelt er nog zoveel meer.
    We zijn door de jaren heen in een sleur geraakt....hebben financieele problemen gehad....behoorlijk.
    Zijn met de kinderen 1 keer op vakantie geweest en daarna nooit meer.
    En dat terwijl de oudste toch alweer 10 word.
    Hij leeft voor z'n werk en z'n gezin...maar heeft verder totaal geen sociaal leven.
    Ik had dat ook niet....was altijd onzeker en schuw.
    Maar de laatste jaren ben ik opgebloeid...ben niet meer bang....voel me wat zekerder en heb daardoor contacten opgebouwd.
    Soms dan gaat hij mee naar vrienden...we doen dan met z'n alleen gezellig een spelletje...dat kan yathzee zijn of wat dan ook.
    En wanneer ik vraag of hij gezellig mee komt doen, dan krijg ik te horen, "nee...hoeft van mij niet".
    Lekker gezellig denk ik dan....ga je nou echt dood als je gewoon mee doet voor de lol.
    Ik ben van huis uit gewend dat we soms van die gezellige spellen avonden hadden.
    Nou hebben wij kinderen en die houden ook van een spelltje doen maar hij niet.
    En we gaan misschien 1 keer in de 2 weken naar deze vrienden....en soms wel minder dan dat.
    Hij is over de jaren heen ook behoorlijk laks geworden.
    Reed eerst met de ene auto een jaar overzekerd rond (was niet apk gekeurd en dus ook niet verzekerd) ik kreeg om de 3 maanden een boete binnen...en godsdank dat er nooit iets gebeurd is :$
    Ik heb geen rijbewijs dus kan ook de auto niet naar en garage rijden.
    Na een jaar zeuren van mijn kant heeft hij toch met deze auto gereden en na een jaar ging hij stuk.
    Ik heb echt een vreugde dansje gedaan.
    Zijn grootste reden om de auto niet te laten keuren was gebrek aan geld.
    En ok...dat maakt dingen niet makkelijker....maar ik had m de kinderbijslag al aangeboden...en hem ook verteld dat we er door al die boetes nu ook niet op vooruit gingen.
    En wat als hij een ongeluk gehad zou hebben....of was gecontroleerd...zucht.
    Maar goed...de auto ging naar de sloop.
    En dan....zitten we zonder auto...ook niet ideaal met kinderen.
    uiteindelijk toch een auto gekocht.
    Mooie gezinsauto en een auto waard om te laten keuren wanneer het zover zou zijn.
    Maar nee hoor....weer bijna een jaar zonder apk rond gereden :(
    Weer boetes betaalt....garage gebelt om een afspraak te maken en gewoon niet gaan.
    Het ergste van alles is dat na de eerste auto wij te horen kregen dat mijn man's nieren niet meer werkte.
    Dat zette onze hele wereld op z'n kop.
    Maar goed...door dat en aangezien de financieel situatie waarin we zaten kon hij 75% vergoed krijgen van de nierstichting als hij z'n auto zou laten keuren.
    En dan nog niet doen :(
    Stom lampje in me wc....waarvan mn ouders...nou ja eigenlijk iedereen in me omgeving ondertussen van af weet...niet maken.
    We hadden een touwtje in de wc hangen voor licht...dit trokken de kinderen steeds stuk.
    Uiteindelijk was het touwtje niet meer te maken.
    Waardoor we dus 24 per dag een lichtje hadden branden in de wc.
    Ook niet erg verstandig.
    Heb een sensor gekocht voor de wc...zodat het licht vanzelf aangaat als je binnen stapt en ook zelf weer uitgaat.
    Ideaal met kinderen!
    Er moet een extra stroomdraadje getrokken worden om m aan te sluiten.
    Is niet een heel makkelijk klusje zegt me man...maar ach...hij werkt in de technische dienst.
    Heb nu al een jaar lang een lampje in me wc (ok...heb nieuwe moeten kopen) wat dus 24 uur per dag brand.
    Ben zo gefrustreerd geraakt dat ik het lampje eruit draaide.
    Dan maar met z'n allen in het donker naar de wc.
    na zoveel vragen en zeuren van mijn kant was ik er klaar mee.
    En hij ging gewoon naar de wc...boekje mee....gang licht aan...deur open :$
    En niets doen...en niets zeggen.
    En op de vraag waarom?...krijg ik antwoord...ik weet het niet.
    Afgelopen zondag hadden we een feestje van me zoontje....en zondag avond barste de bom.
    IK WIL WEG...van hem...wil gelukkig zijn!
    En voel me doodongelukkig.
    Mijn liefde voor hem is doodgebloed.
    Maandag avond ben ik naar me moeder gegaan.
    Maar ook daar ging het niet goed waardoor ik 's nachts op het station stond om weer terug te gaan.
    Eenmaal "thuis" ben ik op de bank in slaap gevallen.
    Ik ben nog nooit zo bang in mijn leven geweest.
    Mijn moeder weet al een lange tijd van onze problemen af.
    ik praat veel met haar....zelfde als met mn schoonvader.
    Maar nu....ik voel me alleen...niet gesteunt....krijg reactie's dat ik nu wel heel radicaal ben.
    Dat ik hem nog een kans moet geven....terwijl ik hem al zoveel kansen heb gegeven....en al zovaak heb aangegeven hoe ik me voel.
    En dinsdag ochtend heeft me man me gesmeekt hem een kans te geven.
    Hij zou me nu meer gaan zoenen....meer romantisch zijn...meer z'n best doen.
    En ik besloot toetegeven....en weet niet of ik daar zelf zo blij mee ben.
    Ik ben bang dat het mijn angst is die dit heeft besloten...bang om weg te gaan.....bang om voor mezelf te kiezen....bang voor reactie's om me heen.
    Ik ben helemaal kwijt wat goed of fout is.
    Door zoveel invloeden van buitenaf.
    ik weet dat uiteindelijk ik in mijn hart moet kijken en de juiste beslissing moet gaan nemen.
    Maar wat is juist?
    Iedereen hier heeft zijn/haar eigen verhaal....en misschien dat iemand zich een beetje herkent in mijn verhaal.
    Het voelt iig goed om het van me af te typen!
    Ik vraag me zo vaak af....zal ik ooit nog gelukkig zijn :(

    Het is toch weer een heel verhaal geworden....maar bedank jullie vast voor het lezen.

    Liefs een moeder van 3 prachtige kinderen!
     
  2. fontana

    fontana Fanatiek lid

    1 jan 2010
    1.288
    0
    0
    zoekende.. maatschappelijk werk of jongerenwerk.
    ergens in t Noorden.
    woow zeg, jeetje meis das niet best zeg. Wat moet jij je *** voelen. Je verhaal is in grote lijnen heeeeel herkenbaar. Ik had ook zo'n vent. Alleen ik was de gene die maar bleef geloven in een goede afloop en hij is uiteindelijk weggegaan. Ik was toen 12wk zwanger van nr 2. De eerste tijd, is het zwaarst, je komt in een achtbaan aan emoties terecht en dan nog al het regelwerk.. in mijn geval huisje, bijstand, zwangerschap enz enz. Mijn geluk was dat IK wel een sociaal leven heb en een lieve familie. Aan alle kanten werd ik gesteund en opgevangen en ik ben ontzettend sterk en onafhankelijk geworden.
    Ik heb helaas t probleem dat mijn ex mij niet echt wil loslaten en ik kan hem diep in mijn hart nog niet volledig loslaten en dat geeft ongewone situaties. ( kun je wel lezen bij alleenstaande mama's kletsen hier verder) Maar ik ben zoveel beter af nu.
    Ik heb het gevoel dat jij er al heel lang klaar mee bent.. maar nu.. kies je voor het ideaalplaatje en de veiligheid of kies je voor jezelf en je eigen geluk.

    heel veel knuffels!
     
  3. Lola1982

    Lola1982 VIP lid

    16 jul 2007
    18.000
    1.841
    113
    Wat een verhaal zeg. Ik wil je heel veel sterkte wensen met de beslissing nemen die jouw het beste lijkt.
    Ik heb zelf niet een vergelijkbaar verhaal. Ik kwam alleen te staan toen ik 6 weken zwanger was.
    Achteraf gezien is die breuk het beste wat mij overkomen is in de afgelopen jaren dat ik met hem was.
    Die relatie zat helemaal niet goed, maar ik zag het zelf niet (of ik wou het niet zien en stopte mijn hoofd diep in de grond). Nu achteraf denk ik echt WTF!!

    net als Fontana heeft mijn ex moeite om mij los te laten, terwijl hij zijn dochter laat vallen als een baksteen. Nu heb ik de ´mazzel´ dat ie voorlopig achter slot en grendel zit dus geen spionnen gedrag meer...
     

Deel Deze Pagina