Zwager en schoonzus zwanger... ik verdrietig

Wat rot van de miskraam! Het zal tijd nodig hebben denk ik. Zelf ben ik ook ons kindje verloren op 6 december, wat toevallig. Ik kan op zich goed omgaan met zwangere een baby's. Maar m'n schoonzusje was precies 6 weken verder dan mij. En ik vind het ook zo lastig! De 20 weken echo en nu babyshower.. Ik moet elke keer even slikken. Al gun ik het ze zeker en zet mij ook volledig in, maar het blijft zo confronterend..

Dikke knuffel voor jou meis

 

Vooral accepteren dat jouw eigen verdriet er mág zijn!

Het blijft uiteindelijk natuurlijk rete frustrerend...

Hopelijk kan je, als jullie van de eerste “schrik” zijn bekomen, binnenkort wel blij voor ze zijn. Maar niemand (ik tenminste niet) zal gek opkijken als je niet van blijdschap staat te juichen tot het moment dat jullie op je eigen roze wolk mogen gaan zitten.

Veel sterkte meis

 

@Elfi en @SJD1988 ik heb jullie onderschrift gelezen, wat hebben jullie al veel mee gemaakt

 

Ohhh meis wat een verdriet. Kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt. Herken het zo wat je schrijft.

De enige tip die ik kan geven, is om wel te blijven praten. Geef aan dat je blij bent voor hen, maar er verder even niet te veel bij betrokken wil worden omdat dat te pijnlijk is. Als ze van jullie houden, zullen ze dat echt wel begrijpen. Wees open en krop het niet op.

Dikke knuffel!

 

Helaas wel, blijkbaar is onze les geduld en lange adem nog niet klaar

 

Hoi Elfi,

Wat naar van je miskraam! Ik herken je gevoel wel. Het babygeluk van een ander kan erge pijn doen en heftige emoties oproepen. Het geluk van de één komt bij de ander als een pijn binnen.

Ik probeerde toch positief te reageren naar de geluksvogels maar ik voelde de pijn. Ik gun het hen maar ook mezelf. Als ik mijn gevoel had gevolgd dan had ik woedend gereageerd maar ik hield mezelf in acht. De ander kan er niets aan doen. Mijn frustratie wil ik niet afreageren op mensen die er niets aan kunnen doen. Ik feliciteer de betreffende mensen maar ga er verder niet teveel op in. Dit om mezelf niet te kwellen.

Groetjes van Bonna

 

Ik kreeg ook niet lang na mijn miskraam het nieuws dat mijn schoonzus onverwacht zwanger was
Was ook een slag in mijn gezicht.
Al was ik van mijn huidige partner meteen zwanger, ik heb een heel (in)fertilieteitsgescheidenis met mijn ex.

Ik had wel het geluk dat ik niet veel later ook weer een positieve test vasthad

Ik duim en hoop mee voor jou dat je snel ook weer goed nieuws krijgt

 

Begrijp heel goed hoe je je voelt. Ik was tegelijk met mijn schoonzus zwanger, ik 6 weken dan haar. Nu is ons zoontje helaas met 17 weken geboren, maar krijgt zij over een paar weekjes wel een ( vooralsnog) gezond ( 2de) kindje. Ik haat mezelf erom maar ik ben stikjaloers en vind het vreselijk moeilijk...het is niet misgunnen, want echt ik gun het ze, maarja mezelf natuurlijk ook....

Voor jou zal het nu inderdaad vreselijk moeilijk zijn nu, maar weet inderdaad dat je verdriet er mag zijn! Ze zullen het vast ook wel begrijpen dat dit voor jou even een harde klap is, zou het gewoon bespreekbaar maken als je dat durft. Ik hoop dat je er over een tijdje een beetje in kan berusten, en dat ook jullie heel erg snel goed nieuws hebben! Wat een weg hebben jullie al afgelegd zeg het is ook gewoon allemaal niet eerlijk. Sterkte ❤️

 

Ik snap je gevoel heel goed... Ik heb in September een miskraam gehad. Ik was tegelijk met 2 vriendinnen zwanger. 5 September had ik de echo waarop bevestigd werd dat het idd een miskraam was. 21 September had ik een babyshower van de ene vriendin, 28 September een babyshower van de andere vriendin. Op de eerste babyshower ben ik op een gegeven moment in huilen uitgebarst. Kon het gewoon echt niet meer tegenhouden. In Oktober 2 keer vlak achter elkaar op kraamvisite. En dat is gewoon zwaar. Zeker net na een miskraam. Maar de juiste mensen begrijpen wel dat het heel moeilijk voor je is. Onthoud dat jouw verdriet er ook mag zijn. Dikke knuffel voor jou ❤

 

Ach wat naar. Het is ook zo ontzettend zwaar.
Ik herken het zelf ook, in de 3,5 jaar dat wij voor de 2e bezig waren zijn 3 van mijn schoonzussen zwanger geraakt (van een 3e of 4e ook nog). Ik was ook teveel met mezelf bezig om echt stil te staan bij hun geluk.
Blijf dicht bij jezelf, gun jezelf jouw verdriet. Het is ook retezwaar, en als je zelf niet in die schoenen hebt gestaan is het ook gemakkelijk te onderschatten hoe het echt is. Ik vond het veruit de meeste zware jaren uit mijn leven.
Veel sterkte!

 

Gelijkaardig verhaal hier minus het lange traject dan. Ik werd in augustus '18 zwanger en tijdens de 12 wekenecho bleek het hartje gestopt te zijn. We hadden het de familie al verteld en moesten dus ook aan iedereen vertellen van de miskraam. Een week later kregen we bericht dat mijn schoonzus zwanger was voor dezelfde week als ons. Ik was zo kwaad en mijn verdriet ging x1000. Ik heb het er heel moeilijk mee gehad tot ik terug zwanger was. Op een onbewaakt moment kijk ik soms naar m'n nichtje en denk dan zo oud had je kunnen zijn, in die fase had je kunnen zitten.. ik kan er nog verdrietig om worden, maar mijn verdriet staat verder los van hun.

Het omgekeerde is ook gebeurd. Bij de zwangerschap van mijn zoon was ik even ver zwanger als een collega die een miskraam kreeg. Zij reageerde op een heel andere manier naar mij dan ik naar mijn schoonzus, waardoor ik me wel schaam voor de gevoelens die ik destijds had, maar het was gewoon te confronterend. Dus gepaste raad kan ik je niet geven. Maar weet wel dat jullie verdriet en alle gevoelens die jullie hebben er mogen zijn. Ik hoop dat jullie toch nog een mooie baby in jullie armen mogen sluiten.

 

Heel herkenbaar. Ik was tegelijkertijd zwanger met 2 vriendinnen van ons. Toen ging het bij mij met 9 weken fout en bij hun ging alles natuurlijk goed. Ik vond dat zo ontzettend moeilijk. Moest elke keer huilen bij buik foto's of simpelweg een appje waarin gevraagd werd hoe het met mij ging, ik vroeg dan hoe het met hun ging en bij het antwoord moest ik elke keer alleen maar huilen. Het contact is ook enorm verwaterd toen want ik kon gewoon niet meer. Ik kon het niet, blij zijn of lief reageren.

Toen zo richting het einde van hun zwangerschappen (wat ook het einde van mijn zwangerschap was geweest) besloot ik het heel anders te doen. Als ik babies en zwangerschap in mijn leven hoopte te ontvangen moest ik er open voor staan met een open hart en open armen en vooral met veel warmte en liefde. Dus besloot ik mij er helemaal in te storten. Met veel plezier heb ik toen kraamkados uitgezocht en op kraambezoek geweest. Dit was zo'n enorme opluchting om er zo mee om te gaan. Dit kon pas na een tijd natuurlijk, ik heb uiteindelijk echt wel 5 maanden nodig gehad om te rouwen om de miskraam. Een lichtpuntje, bij de 2e vriendin die bevallen was en waar we meteen langs konden in het ziekenhuis was ik stiekem al 7 weken zwanger van mijn nu naast mij slapende zoontje. Wie weet hielp de instelling. Er was ons namelijk verteld dat het er niet in zat en wij moesten beginnen aan ivf, dit was dus een welkome verrassing. Dat het bij jullie ook zo mag gaan! En, als je tijd nodig hebt om alles te verwerken, neem die tijd! Verdriet heelt met tijd en niemand kan je dat kwalijk nemen! Heel erg veel sterkte.

 

Ja.. ik begrijp je gevoel heel goed. Je verdriet en misschien boosheid mag er zijn hoor.!de buurvrouw van mijn zus ( woont hier niet ver vandaan) is uitgerekend op dezelfde dag dan mijn 1ste zwangerschap. Voor mij helaas mis gegaan met 7 weken. Ik vind het ook confronterend om haar steeds te zien en te horen praten over alles. Maar ik ken haar niet goed en wilde dus ook niet over mijn eigen dingen praten met haar. Voor die paar keer dat ik haar (toevallig) zie.. en ze is ook gewoon heel aardig. Inmiddels ben ik weer zwanger en merk ik dat ik er beter mee om kan gaan. Maar die uitgerekende datum blijft in mijn geheugen en soms denk ik er nog aan.
Sterkte! Hopelijk is het toch snel weer raak voor jullie.

 

Jouw verdriet mag er zijn. Ik kan niet uit ervaring zoals dat van jou praten, maar wel vanuit de andere kant...

Mijn vriendschap met mijn toenmalig beste vriendin is aan een gelijke situatie kapot gegaan. Zij kon moeilijk zwanger raken en bij mij lukte het 2x snel achter elkaar wel. Zij werd afstandelijker en praatte steeds minder met me. Ze gaf me geen kans haar te steunen omdat ze haar verdriet niet kon/wilde delen.

Achteraf gezien snap ik haar wel, maar ik heb er nog steeds verdriet van dat ze niet met me praatte als beste vriendin. Ik kon zo ook geen rekening met haar houden omdat ik niet wist wat er in haar om ging.

Inmiddels heeft zij ook 2 mooie kinderen, maar wij zijn door dit alles zo vervreemd van elkaar dat een hechte vriendschap er niet meer in zit.

Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat jouw verdriet er echt mag zijn. Maar maak het bespreekbaar, zodat zij in deze situatie ook rekening kunnen houden met jou.

Dikke knuff. Ik hoop dat het jullie binnenkort ook gegeven is.