Hoi iedereen, Sinds een week weet ik dat ik (nu 4+2 weken) zwanger ben van mijn eerste kindje (eerste zwangerschap, ik ben 30 jaar). Ik en mijn man zijn er super blij mee, alleen is de situatie nu op mijn werk gecompliceerd. Ongeveer 2 maanden geleden ben ik uitgevallen van werk ivm sinds een aantal maanden bestaande overspanningsklachten, wat op dat moment tegen een burnout aanzat. Ik heb nu 2 maanden rust genomen en helemaal niet gewerkt, en het gaat een stuk beter. Ik begin nu met langzaam reïntegreren, en merk dat ik echt weer zin krijg om te gaan werken, en veel lekkerder in mijn vel zit. Iets wat ook bijdroeg aan het ontstaan van mijn overspannenheidsklachten, is een (mijns inziens) toxische werkcultuur. Ik ben niet de eerste werknemer die uitvalt met burnout klachten. Wegens redenen die ik ivm herkenning niet zal plaatsen, wil ik de komende 2 jaar niet naar een andere werkplek, maar het daar nog wel een kans geven. Een leidinggevende die mij nog maar 2 weken kende, vond mij voor de uitval onvoldoende functioneren, iets wat mijns inziens hand in hand ging met de toen al bestaande overspannenheidsklachten, in combinatie met een negatieve werksfeer en mijn persoonlijkheid (ik wil het graag goed doen en ben gevoelig). Ik kreeg geen eerlijke kans om ingewerkt en gewend te raken en er werd een stempel op me gedrukt, wat me heel onzeker maakte, en dit werd een vicieuze cirkel, waarin er geen vertrouwen was en ik continue on de een vergrootglas lag. Nu voel ik me goed, en mentaal voel ik me echt een stuk beter. Ik ben in therapie, en ga binnenkort beginnen met een coach. HR helpt me super met de reintegratie, die zo snel zal gaan als het voor mij goed voelt. Nu mijn vraag voor hier: ik ben SUPER bang voor de meningen en reacties van mijn leidinggevende en manager als ik ze over 8 weken ongeveer vertel dat ik zwanger ben, met uitgerekende datum ongeveer eind september. Ik maak me sowieso altijd heel veel zorgen over de meningen van anderen, en dit geeft veel stress. Voor mij is het kindje heel gewenst, maar ik weet niet hoe anderen het gaan invullen i.c.m. de situatie afgelopen maanden. Misschien denken ze dat ik me aanstelde met mijn overspannenheidsklachten, immers ben ik ook zwanger geworden? Of dat het onverantwoord is? Ik voel me een klein beetje schuldig over de timing, ook al is mijn kinderwens groot. Ik ben heel erg gemotiveerd om aan de slag te gaan met de reintegratie, en zo lang te werken als ik nog kan tot aan het zwangerschapsverlof. Ook denk ik dat deze zwangerschap me juist veel positiviteit kan brengen, en kan leren om prioriteiten te stellen. Alvast bedankt voor jullie tips ) Liefs, Auroroa
Het is niet aan een ander om hierover te oordelen. Zelf ben ik overspannen geweest een aantal jaar geleden toen ik in het medische traject zat om zwanger te worden. Wel een andere reden dan op jouw werk, maar om aan te geven dat een kinderwens los kan staan van een burn out/overspannenheid. Ik zou zelf wel goed nadenken of dit een plaats is waar je wil blijven want het klinkt niet gezond. En natuurlijk van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Jouw kind gezond op de wereld zetten in september is nu jouw prioriteit en wat een ander daarvan vindt is niet jouw probleem. Jij kan dit!