Zwanger en... tja, borderline

Borderline heeft bij veel mensen een negatief gevoel, een gevoel van 'daar is niks mee aan te vangen'. Ik ben er in 2018 mee gediagnostiseerd, maar het is voor mij geen stempel of zo. Ik voel me geen "borderliner". Ik ben er ook niet vaak mee bezig maar soms word ik er door mijn gedrag wel mee geconfronteerd. Zoals vandaag. En op die momenten voel ik me verloren, maar echt haast van de wereld verloren, niets haalt mij eruit behalve ontnuchterende slaap, of gewoon tijd. En daarna is er schaamte voor mijn gedrag, voor datgene wat toch onderdeel is van mijn geest, en in littekens van mijn lichaam. Zeker tijdens mijn zwangerschap, maar ook tijdens de hele moederschapservaring, vind ik borderline niet acceptabel. Het portreteert gedrag dat mijns inziens niet compatibel is met de verantwoordelijkheid van het ouderschap.

Wat er vandaag gebeurde, is voor mij vrij typisch, maar voor een ander denk ik al snel volledig onbegrijpelijk. De dag begon goed, ik was vrolijk, geen vuiltje aan de lucht. Ik werk momenteel niet, dus ik besloot mijn vriend te vragen of hij tijd had dat ik even langskwam. Zo kon ik de stapel was, die me al dagen hunkerend aanstaart, nog even vermijden. Die keek er helemaal naar uit dat ik langskwam, want ondanks dat we niet samenwonen wel een hele fijne relatie hebben en elkaar natuurlijk ook missen door die 25 kilometers tussen onze woningen. Het was gezellig en omdat hij hintte dat ik mijn brievenbus moest checken, was dat het eerste wat ik deed nadat ik met mijn dochter thuiskwam. Ik vond een grote envelop, met daarin een grote kaart, met de tekst 'All of me loves all of you' erop. Ik opende de kaart en warempel begon dat nummer zich af te spelen. Het gedicht erin ontroerde me nog het meest en om mijn hart sloot zich een warm dekentje van liefde. ♡

Allemaal prima, wat is nu je probleem zou je denken. Vervolgens was er een klein, drupje in mijn emotie-emmer. Ik was heel ijverig in huis bezig geweest: de afwas gedaan, de hele oven en fornuis schoongemaakt, de badkamer, gestofzuigd, keuken schoongemaakt... maar die wasmand die uitpuilde van 5 dagen schone was... die stond er nog. Ik kon me er niet toe zetten en besloot dat ik wel even genoeg had gedaan, ook al bleef deze in mijn achterhoofd spoken. En onbewust vulde die geleidelijk de emmer. Ik had de afgelopen dagen ondanks mijn beperkte lichamelijke kunnen (bekkenpijn en erge vermoeidheid) al erg veel gedaan. Ook douchen moest vandaag weer, ook al zag ik er tegenop (ik hou absoluut niet van douchen vraag me niet waarom).

Ik moest dus door mijn eigen schuld in de wasmand gaan graven op zoek naar een handdoek... en daar ging de wasmand, de helft van de schone was viel tegen het douchegordijn, werd nat omdat de douche al aan stond en het handvat brak af terwijl ik de andere helft probeerde te redden. Het is lang geleden dat ik me zo machteloos voelde (ja lach maar ) maar ik flipte. Ik pakte de wasmand, gooide de rest eruit en sloeg hem tot moes tegen de badkamermuur.

Mijn dochter zat in de woonkamer en hoorde het gebons. Ik zag aan haar dat ze aan mij zag dat ik boos was. Ze begreep het niet. Toen draaide ik weer om in emotie, en bekeek de ravage in de badkamer. Wat had ik nou gedaan... Overal lagen stukken plastic en was. En ik had nog niet eens gedoucht.

Voor ik ging douchen schakelde ik mijn telefoon uit (dat is een soort tic al ik heftige emoties heb ervaren), en raapte me na het douchen bijeen om als een soort mamarobot de rest van de avond dat mijn lieve meid wakker was normaal gevuld te krijgen. Ik heb met haar een spelletje gedaan op de tablet, we hebben gelachen, ik heb haar verzorgd, voorgelezen en een liedje gezongen. Grappend de deur dichtgetrokken, maar daarna vertrok mijn gezicht weer. Ik ging stuk van binnen. Waarom flipte ik zo, ik moet me als moeder toch beheersen als iets niet goed lukt? Ik schakelde mijn telefoon weer in, en zag gemiste oproepen en allemaal appjes, mijn vriend had zich enorm zorgen gemaakt dat ik onbereikbaar was.. Ik werd emotieloos en wilde absoluut niet vertellen wat er was gebeurt. Ik had gefaald en er moest verder niemand van weten want iedereen is perfect behalve ik.

Nu zit ik absoluut al 2 uur emotieloos op de bank, kan mijn vriend niet geruststellen want ik kan niet bij emoties die hem gerust kunnen stellen. Ik ben een robot dat alleen emoties kan faken. Mijn emmer liep over en ik moet in het geheim de rommel opruimen, maar het lukt me niet goed. Ik kan die liefde over het kaartje niet eens voelen, ik was er zo blij mee. En dit verlamd al mijn gevoelens

Wat ik hiermee wil? Ik hoop ergens een stukje herkenning creëren voor anderen, andere mama's of papa's. Ik weet dat ik niet alleen ben, en dit is maar een voorbeeld. Ik kan ook niet alles omschrijven wat er in me omging. Maar ik schaam me wel, en toch moet ik het kwijt.

Je mag best je mening geven, ook al doe ik er wellicht niets mee. Tips zijn uiteraard welkom!

Ik heb nog steeds een troep in de badkamer en een kapotte wasmand.

 

Dankjewel voor je reactie. Ik heb vaker bij psychologen gelopen inderdaad, maar ik ben er nu niet in een juiste state of mind voor om daarin iets te laten slagen. Het gaat al een hele tijd heel goed, en dan wil ik dat het liefst zo lang mogelijk zelf doen. In het verleden heeft psychologische hulp mij helaas alleen de andere kant op geduwd. Dus het vertrouwen is daar een beetje weg.

Je hebt ook wel gelijk hoor, het is veel allemaal, emoties zijn soms mijn beste vriend (positieve emoties kan ik erg sterk ervaren, geven me euforie), maar ook vaak mijn ergste vijand. Het is een lang proces om daar vooruitgang in te boeken maar zoals nu, na een nacht slaap voel ik mij alweer heel anders en kan ik er nuchterder naar kijken. Ik blijf wel kritisch en vind niet dat het allemaal maar oké is, zo'n uitbarsting. Maar ik ga er weer tegenaan met goede moed.

 

Dankje voor.je reactie @JupitR Ik moest echt lachen om je man zijn kop koffie op de muur. Ik ben doorgaans ook een onhandig persoon, kan er ook zo van balen, of echt boos worden als er iets sneuvelt door mijn linkerhanden.

Ik ben wel hard voor mezelf, maar ik wil het ook wel graag netjes hebben, tot op zekere hoogte. Het hoeft niet allemaal spik en span en kan ook best een paar dagen minder, of niks doen. Maar het stapelt zich echt snel op als je wel de hele dag thuis bent en dan alles zelf moet doen. De was is inmiddels opgeruimd, dat was een dikke pil. Maar k heb het gedaan.

Het is zo moeilijk te aanvaarden dat mijn lichaam niet meer veel meewerkt. Bij m'n vriend thuis doe ik alles makkelijker, omdat t uit liefde komt. Dat heb ik niet voor mezelf over en ondanks ik weet dat dat wel 'zou moeten', kan ik zoiets voor mezelf niet opbrengen.

Die borderline is in zoverre belangrijk dat ik na een emotionele uitbarsting (meestal woede of frustratie) gewoon niet meer kan functioneren. Ik moet dus dingen altijd onder controle houden om die dingen te voorkomen, omdat ik vind dat het met kinderen in huis niet acceptabel is dat een ouder niet goed functioneert. Ik kan het wel verbergen maar mijn dochter voelt alles aan. Dus de lat ligt al hoog door die 'beperking'.

Dank je voor het meedenken, dat doet me veel. Ik doe deze dingen in mijn hoofd altijd alleen (sluit mijn vriend daar vaak ook buiten) dus het is wel eens fijn om erover te kletsen.