Zwanger maar niet gelukkig

Discussie in 'Zwangerschap' gestart door Ann100, 13 feb 2021.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Ann100

    Ann100 Nieuw lid

    13 feb 2021
    1
    0
    1
    Vrouw
    Hallo iedereen,

    Ik ben bijna 18 weken zwanger maar ik ben niet gelukkig. Eerst wou ik heel graag een gezin, maar nu wil ik niets liever dan alleen zijn en zonder kind. Ik heb ook met 14 weken een afspraak gehad voor abortus, maar ik ben er niet heen gegaan na gesprek met me moeder en vriend die huilend smeekte om het kind niet weg te halen (hij woonde een week ergens anders). Me
    ouders hebben me overigens ook gelaten en geblokt op whatsapp en willen niks met me te maken hebben. Ze zijn niet blij met mijn huidige vriend en de situatie en willen daarom niks met me te maken hebben. Overigens is zoiets wel normaal bij ons in de familie, ze laten me vaker gewoon in de steek als ik een keuze maak waar hun niet tevreden over zijn. Ik kwam ook wel eens te laat bij hun op bezoek en dan werd ik ook voor een week lang genegeerd, alles moet zo gaan hoe hun dan willen, en anders hoeft het niet.

    Mijn vriend is heel lief voor me, doet alles voor me. Werkt kapot hard om straks voor ons een gezin willen zijn, maar ik weet gewoon niet of ik dit wil. Ik kan gewoon geen keuze maken en doordat ik geen keuze kan maken tikt de tijd door, ik heb maandag een afspraak bij de pop-poli, omdat ik best verward ben. Hun gaan mij ook zeggen dat ik zelf een keuze moet maken, maar ik kan dat echt niet op dit moment ik kan geen keuze maken. Ik vind het ook best bruut om nu nog abortus te doen, maar ik voel gewoon soms dat ik niet met mijn vriend wil zijn en ook geen kind wil. Ik heb dit sinds ik zwanger ben en ik zeur ook heel veel, en ik irriteer me aan alles van me vriend. Ook ben ik bang, want ik heb alleen nog me vriend. Stel dat gaat ook uit, heb ik geen oppas voor me kind want ik werk onregelmatig.

    Aan de andere kant ben ik ook bang dat dit aan de hormonen ligt, en als ik alles ga afbreken dat ik spijt ga krijgen. Want ik was uit elkaar met mijn vriend (paar maanden geleden) en toen miste ik hem heel erg en wou ik graag een gezin met hem.

    Kunnen jullie me aub adviseren, want ik weet het niet meer!

    groetjes Ann
     
  2. Mila1988

    Mila1988 Bekend lid

    19 feb 2020
    989
    586
    93
    Vrouw
    Wat vervelend voor je. Zoals je zelf al schrijft zou het heel goed kunnen dat je nu gewoon last hebt van je hormonen, deze gieren alle kanten op.

    Je bent inmiddels 18 weken en schrijft dat je, als je alles af gaat breken misschien spijt krijgt. Bij 18 weken is het echt al een heel kindje.

    Problemen zijn er om opgelost te worden. Ik ben alleenstaand met 2 kids en ik zag ook heel veel problemen voor me ( ook qua oppas) alles lost zichzelf op, dat is echt zo. :) je vindt je weg wel hierin. Ik hoop echt dat je je straks beter gaat voelen en kan gaan genieten van je zwangerschap. Gelukkig heb je een hele lieve vriend.
     
  3. Muisje458

    Muisje458 Niet meer actief

    Jouw verhaal komt heel bekend over
     

    Bijgevoegde bestanden:

  4. JupitR

    JupitR VIP lid

    13 mei 2020
    6.120
    6.659
    113
    Vrouw
    Het kwam mij inderdaad ook erg bekend voor.

    @TO, zoek psychologische hulp! Je loopt hier duidelijk al lang meer rond. En hoe verschrikkelijk anderen het ook vinden, je mág de zwangerschap nog afbreken.
     
  5. MrsAzwanger

    7 jan 2021
    52
    13
    8
    Vrouw
    Ja dames jullie zijn scherp haha :). Ik kon mijn andere account niet in, omdat ik een tijdje niet had ingelogd en me gegevens niet meer wist. Inmiddels kan ik al weer in me andere account, maar toen had ik dit topic al geschreven met dit account.

    ja maar ik weet het allemaal niet meer wat ik moet doen ik wil dat iemand een keuze voor me maakt want ik kan het niet ook al zeggen jullie dat ik het zelf moet doen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en de pop poli gaat me ook niet helpen ze gaan zeggen dat ik zelf een keuze moet maken.
     
  6. MrsAzwanger

    7 jan 2021
    52
    13
    8
    Vrouw
    Volgens mij hebben jullie nog nooit zo een verwarde vrouw op dit forum gezien ik schaam me echt
     
  7. MrsAzwanger

    7 jan 2021
    52
    13
    8
    Vrouw
    I
    Ik heb niemand alleen mijn vriend, geen kennissen geen vriendinnen. Ik weet ook niet hoe duur een oppas is, ik ben ook bang dat ik niet van me kind ga houden en dat ik het ga zien als een last.
     
  8. Muisje458

    Muisje458 Niet meer actief

    Kan er echt niet aan doen. Maar ik link deze persoon aan nog een ander topic...
     
    Sado vindt dit leuk.
  9. MrsAzwanger

    7 jan 2021
    52
    13
    8
    Vrouw
    Ik heb er ook echt moeite mee dat me ouders me hebben gelaten. Hoe kan je je dochter laten terwijl ze zwanger is, wat voor mens doet dat nou? Me moeder is zelf ook zwanger geweest, je weet toch hoe dat is hoe kan je iemand zo zwanger in de steek laten? Hierdoor schaam ik me ook. Me vriend zegt ook ik moet trots zijn op me buik een trotse moeder, maar zo voel ik me helemaal niet. ik bedek me buik met sjalen en schaam me gewoon dat ik zwanger ben...
     
  10. Muisje2016

    Muisje2016 Fanatiek lid

    18 jan 2016
    3.004
    5.079
    113
    Ik herkende je verhaal ook direct van je voorgaande topic, wat ontzettend naar dat je je zo rot voelt. Ik denk dat er verschillende problemen spelen, dat je last hebt van een angst- en/of dwangstoornis (in je vorige topic schreef je dat je maar bleef malen over allerlei angsten en dwanggedachten had) en dat je daarnaast misschien ook een prenatale depressie hebt. Dat kan maken dat je je zo ongelukkig voelt en eigenlijk liever geen kind (meer) wil krijgen, terwijl je dat aanvankelijk wel wilde.

    Natuurlijk is het uiteindelijk jouw keuze, maar op de pop-poli gaan ze echt niet zeggen "nou mevrouw, u moet het toch zelf weten". Ze gaan je daar echt helpen, eerst om je beter te voelen, dan om alles samen met jou op een rijtje te zetten. Je bent heus niet het zwaarste of "gekste" geval dat ze ooit hebben gezien, er zijn veel meer vrouwen die net als jij door de hormonen totaal uit balans raken.

    Dus eerst naar de pop-poli gaan en nu nog niet verder denken dan dat. Tot die tijd kan het helpen om afleiding te zoeken, praat met je vriend en zoek rust voor jezelf.

    Edit: en probeer (weet dat dat moeilijk is) niet teveel te moeten van jezelf. Het is ok als je nu niet blij en trots en gelukkig bent. Je hoeft niet op een roze wolk te zitten. Niet iedereen voelt zich stralend en gelukkig tijdens een zwangerschap, al lijkt het op (sociale) media wel zo te zijn. Je bent niet de enige die zich rot voelt en je bent niet abnormaal.
     
    Lovieyou en Vlinder123 vinden dit leuk.
  11. MrsAzwanger

    7 jan 2021
    52
    13
    8
    Vrouw
    Bedankt Muisje voor je bericht, ik ben echt wat aan zulke berichten en ook ervaringen van andere vrouwen. Ik ben bang dat als ik de zwangerschap doorzet dat ik niet van me kind ga houden en ga denken had ik niet deze keuze gemaakt.. en dan kan je ook niet meer terug. Je kan je kind niet zomaar weg doen en ben bang dat ik een zwaar leven zal hebben en het kind ook. Volgens mij is zo een depressie ook niet weg na de bevalling.
     
  12. Dubbeltje82

    Dubbeltje82 VIP lid

    7 jan 2011
    11.704
    3.815
    113
    Vrouw
    Ik denk idd ook dat een doorverwijzing naar de POP-poli jou echt kan helpen. Ik loop daar zelf ook vanwege ppd (pre partum depressie) en heb er echt erg veel baat bij. Heel veel succes en sterkte.
     
  13. Ysabella

    Ysabella VIP lid

    27 jan 2017
    8.879
    16.218
    113
    Ik was destijds heel erg blij met mijn zwangerschap, totdat ik een vreselijke horror bevalling had en daarna mijn zoon in mijn armen had. Was dit het nou? Schoot er door mijn hoofd, ik keek naar hem en voelde niks. Leegte, vermoeidheid en de gedachten dat ik dit allemaal niet kon...

    Soms moet liefde groeien, is het niet die roze wolk waar men zo op hamert, komt het onvoorwaardelijke pas later. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat de liefde voor je kind met de tijd mee groeit, dat alles daarin kloppend zal zijn. Soms is dat diepe dal juist de opstap voor liefde die niet te definiëren valt, niet uit te leggen is je gaat het voelen in al je vezels van je lichaam. Ik weet het zeker.
     
  14. Beausecret

    Beausecret VIP lid

    26 apr 2016
    5.302
    5.920
    113
    Vrouw
    Oh fijn deze herkenning, dankjewel voor het delen en even off-topic. Ik heb dit ook precies zo ervaren. Voelde ook niks, totaal uitgeput was ik en in shock. En als ik dan al die vrouwen hoor dat ze zich gelijk zo verbonden voelde, mooiste moment, herkenning, liefde etc. Ja super tof, maar dat was er bij mij ook niet. Groeit nu met de dag. <3
     
    Mapje vindt dit leuk.
  15. Mila27

    Mila27 Fanatiek lid

    20 jul 2017
    3.153
    2.346
    113
    Vrouw
    Klinkt mij ook als een prenatale depressie. Hier heb ik ook last van gehad en wilde 't liefst ook een abortus om er maar vanaf te zijn. Gelukkig wist ik wel nog te bedenken dat het aan de hormonen lag en dat ik dat niet echt wilde. Ik wilde namelijk heel graag zwanger worden ;) Dit is na de bevalling ook helemaal goed gekomen! Alsof de hormonen ook eruit waren gegaan bij de bevalling ;) Liefde voor je kind is er bij sommigen meteen en bij sommige moet het groeien, beide is oke ;) Bij mijn oudste moest dit ook groeien en dacht ik echt: is dit 't nou?! Bij de jongste was ik meteen na de geboorte stapelverliefd op die kleine!

    Zoek zeker hulp, van je af praten kan al zoveel opluchten en helpen!
     
  16. Muisje2016

    Muisje2016 Fanatiek lid

    18 jan 2016
    3.004
    5.079
    113
    @Ysabella en @Beausecret (en de andere dames ook): wat naar dat jullie je zo voelden na de bevalling. Ik had het zelf niet in die mate, maar heb ook wel dagen gehad dat ik dacht: ik vond zwanger zijn leuk, maar die hele baby had van mij niet gehoeven... En me daar dan weer vreselijk schuldig over voelde.

    Als vk zie ik dat het echt heel vaak voorkomt, in meer of mindere mate. Een volledig roze wolk hebben er maar weinig. Zo goed om (oa op dit forum) deze ervaringen ook te delen zoals jullie doen. En zie @MrsAzwanger het komt goed, je bent niet de enige.
     
    Mapje en Beausecret vinden dit leuk.
  17. Ysabella

    Ysabella VIP lid

    27 jan 2017
    8.879
    16.218
    113
    Wat naar dat jij dat ook zo hebt ervaren. Moeders en vaders worden haast gedwongen om dat geweldige gevoel te voelen direct na de bevalling, maar ik denk dat die liefde vaker moet groeien dan dat wij nu denken. Hormonen, vermoeidheid, de shock en het besef dat jij nu opeens verantwoordelijk bent voor het geen wat het meest kwetsbaar is vond ik heel pittig. Maar zoals je zelf zegt de liefde groeit met de dag!❤️

    Bij mijn jongste zoon had ik dit niet, maar toen was de bevalling een eitje ondanks dat ik er daarna lichamelijk weer vreselijk slecht aan toe was. Het was alsof ik de eerste bevalling eindelijk kon afsluiten. Maar de liefde voor mijn tweede zoon is niet meer of anders, alleen de start was anders maar de uitkomst het zelfde.


    Lief van je! Vervelend dat jij het ook zo ervaren hebt, het voelt op dat moment toch als falen terwijl dat het absoluut niet is.

    Als ze één zijn zijn ze sowieso een stuk leuker, misschien moet de regel zijn dat ze pas in huis mogen als ze op zijn minst kunnen kruipen/lopen. :p
     
  18. wiedeltje

    wiedeltje Fanatiek lid

    2 apr 2012
    1.134
    1.466
    113
    Ik zeg ook: kleine stapjes nemen. Niet te ver vooruit denken. Eerst afspraak bij de Pop-poli, dan weer verder leven naar het volgende rustpunt voor jou (bezoek vk, nieuwe afspraak bij pop-poli bijvoorbeeld ).

    Het is wel herkenbaar, bij mijn derde zwangerschap ben ik heel depressief geweest. Zodra ik beviel was het over en was ik stapelverliefd op ons mannetje en helemaal blij. Dus het kan wel over zijn zodra je bevallen bent. En je kunt dan ook direct op een roze wolk zitten. Het is ook niet erg als dat niet (direct) gebeurt trouwens. Zolang je maar hulp hebt/zoekt en kleine stapjes neemt.

    En nog om over na te denken: een abortus is ook een grote stap, zeker op deze termijn. En daarna zijn je problemen niet als sneeuw voor de zon verdwenen. Het zou kunnen dat je er dan zelfs problemen bij krijgt. Echt, zoek eerst hulp. Bij de pop-poli en eventueel ook bij een andere organisatie die jou kan helpen.
     
  19. Chechi

    Chechi Niet meer actief

    Off-topic: @Ysabella en @Beausecret heel herkenbaar dat gevoel tijdens en na de bevalling. Die was zo traumatisch... ik kon gewoon niet blij zijn. Als ik foto’s terug kijk dat mijn zoontje eruit kwam, dan zie ik alleen maar verwarring en verdriet ipv geluk. De eerste weken heb ik mij daar zo verdrietig en schuldig om gevoeld, vooral omdat mijn vriend maar bleef herhalen dat het de mooiste dag van zijn leven was. Ik vond mezelf een slechte moeder want voor mij voelde het als de ergste dag van mijn leven. Na een aantal weken besefte ik mij dat ik wel zielsgelukkig ben met zijn komst, maar vooral niet met de manier waarop hij gekomen is. En dat staat los van wat hij voor mij betekent.

    On-topic: Probeer je niet te veel te laten leiden door emoties en gedachten op dit moment. Deze mogen er wel zijn, maar zijn gezien je hormonen en mogelijke depressie niet reeel. Succes bij de pop poli!
     
  20. Streepjespyjama

    26 sep 2020
    39
    23
    8
    Vrouw
    Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik me net zo gevoeld als jij. Van tevoren wilde ik zo ontzettend graag een kindje, dat ik het heel frustrerend vond dat het lang duurde voor ik zwanger was. Toen ik eenmaal zwanger was, wilde ik echt absoluut geen kind meer en al helemaal niet meer met mijn vriend. In mijn omgeving werd er niet echt positief op gereageerd, dus ik heb me maanden eenzaam gevoeld. We hebben er wel samen voor gekozen om het kindje te houden en na de geboorte heeft het ook een tijdje geduurd voor ik echt liefde voelde. Vanaf dag 1 heb ik mijn dochter wel altijd gewoon verzorgd en alle aandacht gegeven, zodat ze zich wel welkom voelde, ook al voelde ik er weinig bij. Het is uiteindelijk goed gekomen.

    Mijn 2e zwangerschap verliep eigenlijk grotendeels hetzelfde, behalve dat ik nu sneller herkende dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik vond het hele zwanger zijn niks, vond er geen reet aan om spulletjes te kopen of om naar controles te gaan. Toch deed ik het wel allemaal, omdat ik vond dat mijn kindje dat verdiende en ik wist dat het na de geboorte ook net als bij de eerste beter zou gaan. Ik vond het ook heel spannend en zag er enorm tegenop om straks voor 2 kinderen te moeten gaan zorgen en had geen idee hoe ik dat moest gaan doen. Toen ze werd geboren was het dit keer gelukkig wel liefde op het eerste gezicht.

    En natuurlijk was het zwaar, met 2 kinderen. Net bevallen, een peuter die rondliep en een pasgeboren baby was ook een aanslag op mijn energie en ook af en toe echt wel op mijn humeur. Maar dat geldt voor elke ouder die net een baby krijgt.

    Nu ben ik zwanger van de 3e en heb ik ook de vraag een aantal keer gekregen waar ik aan begon, omdat mijn vorige zwangerschappen zo heftig waren. Maar ik weet ondertussen dat ik het kan, dat ik het samen met mijn partner kan. Ondertussen zijn we zelfs getrouwd dus ook dat is goed gekomen en ik zou geen andere papa voor ze gewild hebben ;)

    Ik ga niet tegen je liegen en zeggen dat alles wel goed komt, want het IS ook gewoon ontzettend heftig en zwaar als je je zo enorm rot voelt. Zeker als je weinig steun uit je omgeving krijgt en er grotendeels alleen voor staat.

    Ik hoop dat je je weg gaat kunnen vinden en dat er vanuit de POP-poli mensen zullen zijn die achter je staan, die naar je luisteren en je verhaal serieus nemen. Er zijn verschillende mogelijkheden om ondersteuning te krijgen, welke keuze je ook maakt. Vraag vooral goed door wat er in jouw omgeving mogelijk is.
     
    NiVa0230 en Mapje vinden dit leuk.

Deel Deze Pagina