Hi mama’s ik plaats een bericht onder een ander account omdat ik best actief lid ben op mijn eigen account. Ik schaam mij eigenlijk behoorlijk. Ik heb twee geweldige kinderen mijn leven loopt prima en over het algemeen ben ik trots op wat ik bereikt heb. Vorig jaar een miskraam gehad ondanks dat niet bezig was met zwanger worden. Daarna besloten toch voor een derde te gaan. In maart was dit raak en de baby is gelukkig gezond. inmiddels ben ik 37 weken in verwachting maar ik ben gewoon dood ongelukkig. Iets wat ik niet ken van de andere zwangerschappen. Eigenlijk voel ik me sinds de miskraam al niet heel goed. Maar er is geen enkel moment dat ik mij echt geweldig gelukkig heb gevoeld tijdens deze zwangerschap. Echter zijn er dan wel weer dingen waarvan je denkt dat ik echt wel heel blij ben met de kleine: - gelukkig en blij toen ik zwanger bleek - baby spullen en kamer waren met 25 weken al helemaal klaar. - ik wou de babykamer ook helemaal zelf doen en een perfect paleis van maken niemand mocht daar aan komen of mee bemoeien. - alles is geregeld en de baby heeft een 8x grotere uitzet dan iedereen in het gezin samen. echter staan er ook veel mindere momenten tegen over: - ik dacht al erg vroeg in de zwangerschap dat abortus/ adoptie/ vondelingenkamer Misschien beter was voor de kleine. - dat ik de baby niet zou kunnen geven wat de baby nodig heeft - ik slaap slecht en voel mij constant overspannen. - voel me schuldig. - loop ontzettend op mijn tenen. - heb het gevoel dat er wat mis is met me. De situatie is gewoon kut. En hoe meer de datum in de buurt komt hoe meer ik zit: dit wil ik niet, dit verdiend de kleine niet andere moment kan ik niet wachten tot ik de kleine eindelijk kan zien en knuffelen en kusjes kan geven. Ik ben zo bang hoe het straks na de geboorte gaat. voor mijn gevoel heb ik ook wat weinig hulp en praat iedereen er maar makkelijk over en is het: dit is het en zoek het er mee uit. Hou je mond zorg voor de kleine, het huishouden, de andere kinderen, fulltime baan en klaag niet. kan iemand mij zeggen wat er mis is met me of hoe ik dit het beste kan oppakken/mee bezig kan gaan/ plaatsen. Want ik wil het op deze manier helemaal niet hebben of op terug kijken. Het maakt me zo verdrietig
Ik zou dit bij de vk of huisarts aangeven en hulp zoeken. Het klinkt alsof je wellicht psychologische hulp nodig hebt. Heel veel sterkte!
Misschien heb je wel een prenatale depressie? Zou naar je huisarts gaan en dit bespreken, evt ook met je vk.
Ik denk ook zelf aan een depressie. Ik zou dit even goed aankaarten aan de huisarts. Die kan je wellicht meer tips geven.
Het toont karakter dat je deze gedachtes en gevoelens durft te delen! Nu moedig verder naar de volgende stap; de huisarts en/of verloskundige inlichten. Dit klinkt als een depressie, maak de weken die je voor de geboorte hebt gebruik van professioneel hulp! Ik gun het je (en je kindje(s)) van harte!
Ik sluit me aan bij wat hier boven al gezegd is. Ik zou morgen even de huisarts bellen voor een afspraak. Sterkte!
Helemaal met de anderen eens. Het spreekt van veel moed dat je dit eerlijk toe durft te geven. De volgende stap is hulp zoeken. Bel je huisarts of verloskundige, zij kunnen je doorverwijzen naar de juiste hulpverlener. En ook na de bevalling: loop niet te lang door met donkere gedachten, zoek hulp. Hulp vragen is een teken van kracht. Heel veel sterkte!
Hoi! Ik ben bekend met zowel een prenatale als postnatale depressie, en ik herken deze gevoels heel erg. Ik wil je daarom adviseren om morgen meteen contact op te nemen met je verloskundige en te vragen naar een (spoed)afspraak met de Pop poli. Zij zijn speciaal voor zwangere vrouwen met psychische klachten. Heb je je gevoelens al eens eerder uitgesproken? Naar bijvoorbeeld je man of een goede vriendin? Dat kan ook al heel erg fijn zijn. Ik wil je heel veel succes wensen!
Ik was er inderdaad al een klein beetje bang voor. Ik moet zeggen de negatieve sfeer zit er eigenlijk al sinds de miskraam en de dingen om dit kleintje zijn daar bij op gestapt dus ik ben een beetje bang dat het vanaf de miskraam al niet lekker gelopen heeft. Dat moment heb ik heel weinig begrip gehad ook voor de pijn maar ook werk heeft heel veel van me gevraagd. Nu krijg ik wel steun kan ik er ook om vragen maar blijf ik in dat cirkeltje zitten van: maar toen was het ook te veel gevraagd om te kijken naar hoe ik me voel. Ik draai alles eigenlijk heel negatief weg. En ik ben op de een of andere manier ook gewoon bang het tegen de verloskundige te vertellen omdat ik bang ben dat ze me een slechte moeder vind oid.
Dit klinkt niet goed eerlijk gezegd, alle praktische dingen die je omschrijft (die de blijdschap zouden moeten ondersteunen) zijn geen gevoelsdingen. Depressies komen veel voor, ook tujdens zwangerschappen. Door hormonen of gewoon toeval dat t samenvalt. Ik zou dit zeker aankaarten voor het uit de hand loopt en je helemaal niet meer kunt genieten.
Natuurlijk zal de verloskundige je geen slechte moeder vinden. Je voeld je gewoon niet fijn nu, en daar kan de pop-poli je mee helpen. En de verloskundige dus ook.
Bespreek het met je vk of huisarts. Het klinkt inderdaad als een prenatale depressie. Het is niet gek en je hoeft je er niet voor te schamen of schuldig over te voelen (al is dat makkelijker gezegd dan gedaan...). Een miskraam is niet niks en een zwangerschap ook niet; dat kan zich makkelijk emotioneel opstapelen en dan nog in combinatie met hormonen... Komt goed, maar spreek het uit en misschien heb je wat extra aandacht en zorg nodig hiervoor. (Ik herken je verhaal volledig )
Zoals hierboven al geschreven, heel dapper van je om er over te praten. Ik zou inderdaad zo snel mogelijk professionele hulp zoeken. En hopelijk zul je snel van je kindje kunnen genieten zodra het geboren is. Heel veel succes!
Ja echt hulp vragen. Het kan iedereen overkomen niks om je voor te schamen. En elke moeder doet zijn best en wil het beste voor haar kinderen en daar is soms hulp bij nodig. Dapper!
Wat rot voor je dat je je zo voelt ! Dit hoort geen taboe meer te zijn , je bent juist enorm sterk als je hier iets mee doet . Waarom zul je een slechte moeder zijn ? Dit overkomt je en je hebt er geen grip op , je zegt zelf al dat je ook tussen door ontzettend benieuwd bent naar het kindje en wil knuffelen en kusjes wil geven .. dat betekend dus dat je wel enorm gek bent op het kindje in je buik , maar je brein / hormonen etc zorgen er voor dat er ook gedachtes op spelen die je helemaal niet wilt . Ik hoop dat je een stap zet richting je verloskundige en dit bespreekbaar maakt want hier is zoveel aan te doen waar door jij wel weer volop kan genieten ! Ook bestaat er een pop poli , psychische hulp speciaal voor zwangeren . Waarschijnlijk weet jou verloskundigen daar ook wel het een en ander vanaf . Hopelijk voel je je snel iets beter ..
Ik herken dit. Vooral tijdens mijn derde zwangerschap heel depressief geweest. Toen ook vaak gezegd als prenatale depressie bestaat heb ik dat. (Kwam er later achter dat dat dus ook bestaat) Zodra mijn zoon geboren was zat ik op een grote blauwe wolk en ben ik niet meer depressief geweest. Ik zou het inderdaad ook bespreken met je VK. Die komt het vast vaker tegen en het betekent absoluut niet dat je geen lieve moeder bent en wordt. Het betekent alleen dat je dapper genoeg bent om je gevoelens te uiten en dat zij je misschien kan helpen en na de geboorte extra in de gaten kan houden. Heel veel sterkte! Ik hoop dat die nare gevoelens over zijn zodra je je kindje in de armen sluit. Ben benieuwd hoe het verder met je gaat...
Ik ben zelf nog maar pril zwanger maar merk dat het allemaal wat zwart word in mijn gedachten dit aan gegeven en maandag een extra afspraak met de gyn om mijn angste te bespreken en dan evt doorverwijzing naar de pop poli.