Eindelijk na heel veel wachten, IVFs/eiceldonatie met mijn expartner, adoptietraject dat niet wilde vlotten, toch op mijn 49e nog een laatste kans ondernomen in een superkliniek in st Petersburg om toch, nu in mijn eentje, zwanger te raken en....dat is gelukt!!! Ik was echt zoooo verbaasd, was er van overtuigd dat ik niet zwanger was maar testte op vakantie op 19 aug duidelijk positief, 3 dagen later vet positief en een erg goede HcG bloedtest. Bij 5.1 weken een super bloedtest en nu moet ik afwachten tot de eerste echo bij 7.1 weken. Dit wondertje is zo gewild, ongelofelijk, en daarmee zo spannend of het blijft. Ik heb geen reden om aan te nemen van niet, maar alles maakt mij onzeker...dat is sowieso al bij alle zwangerschappen zo denk ik maar bij ons, MMM vrouwen, extra denk ik. Ik probeer de angst er maar te laten zijn...ik word dol van de adviezen 'blijf vooral positief' en 'kop op'...dat kan niet zo gemakkelijk. De angst is er en ik probeer haar maar ruimte te geven door te mediteren en te horen wat de angst in mij zegt...als dat aandacht krijgt wordt het wat rustiger omdat ik mij ook besef dat ik de angst heb en niet ben. Hoe gaan jullie om met jullie angst?