Hallo Allemaal, Ik schrijf dit omdat ik graag advies van jullie zou willen. Ik weet het namelijk echt niet meer.In september 2021 heb ik een hele leuke man leren kennen. Al snel was het serieus dus kort nadat we elkaar ontmoette hebben we elkaars familie/vrienden etc ontmoet. Ik heb ookal een zoontje van 9 jaar uit een eerdere relatie die hij ook heeft ontmoet. Dit verliep heel soepel. We deden regelmatig leuke dingen met zijn drieën en mijn zoontje was erg gehecht aan hem. Nou zaten we wel met bepaalde dingen die niet helemaal ideaal waren. Hij woont in Almere ik in Hendrik Ido Ambacht. Dit maakte bepaalde dingen wel lastig. Je kan niet zomaar eventjes snel naar elkaar toe.Ik zit ook bepaalde weekenden met zijn zoontje en zoiezo altijd doordeweeks en hij werkt ook onregelmatig dus ook weekenden. In het begin was hij heel vaak bij mij maar op een gegeven moment brak hem dat ook op dus was hij vaker thuis. Het was namelijk elke keer ruim een uur rijden naar zijn werk en weer terug naar mij. Zijn moeder werd ook nog is ernstig ziek in december waardoor hij ook nog is de verantwoordelijkheid kreeg voor haar ( hij is ook enigs kind). In febr kwamen wel bepaalde dingen naar voren dat hij soms twijfelde aan zichzelf, of hij zich wel kon bieden op een manier zoals hij dat wilde en dat hij zei misschien moet ik even alleen zijn. Hij zei wel dat hij absoluut niet bedoelde dat hij het uit wilde maken maar het waren meer twijfels van uit hemzelf. Ook vond hij bepaalde dingen toch wel moeilijk omdat ik al een kind heb en hij nog nog niet. Maar.......we wilde wel allebei hetzelfde huisje, boompje beestje en ik had ookal jaren een kinderwens maar was nooit meer iemand tegengekomen dus ik was zo blij dat ik iemand had gevonden die dat ook wilde. Eindelijk kon ik ook aan me toekomst werken en voor een tweede kindje gaan, ookal was het nog zo pril. Het voelde zo vertrouwd en goed dat we er beide voor gingen.Mijn leeftijd speelde voor mij hierin ook een rol, ik dacht ik word 33 en me zoontje is al 9 dus ik wilde er ook niet te lang mee wachten. Ik was daarom in januari al gestopt met de pil en in febr zwanger. Helaas werd dit in de prille zwangerschap een miskraam. Ik vond dit heel erg ookal was ik heel snel zwanger maar het deed toch pijn. Toen uiteindelijk meerdere keren gevraagd of hij niet twijfelde aan een baby en een ons etc want doordat hij een paar keer zulke twijfel momentjes had gehad word je ook een beetje wantrouwig. Alles zat voor mijn gevoel goed. Ik weet nog dat hij zei als we de woonsituatie kunnen oplossen komt alles goed. Hij had al meerdere keren gevraagd of ik naar hem wilde verhuizen aangezien hij ook een koophuis heeft. Uiteindelijk merkte ik aan hem dat er weer wat was wat hem niet lekker was en toen kwam er uit dat hij het niet meer wilde, hij wilde alleen zijn en aan zichzelf werken. Ik ben dat weekend ook naar hem toegegaan en hij stond al helemaal achter zijn keuze. Hij was altijd van relatie naar relatie gaan en is nooit echt alleen geweest. Hij heeft tijd nodig om aan zichzelf te werken omdat hij ook bepaalde issues heeft vanuit het verleden enz.. Daarbij speelde ook de situatie mee: hij kon niet de verantwoordelijkheid aan van mijn zoontje. Hij wilt niet in zon situatie verwikkeld zitten met mijn ex ik mijn zoontje. H Het voelde voor hem alsof hij soms meer een vader was voor mijn zoontje dan zijn vader was en dat deed hem pijn. Hij heeft bepaalde dingen ervaren waardoor hij nu eigenlijk zegt ik wil dit niet en ik kan dit niet. Dit voelt niet goed voor mij. Ik had dit natuurlijk never nooit verwacht en vind het vreselijk. Een week voordat het uitging ben ik zwanger geraakt. Ik ben nu 6 weken zwanger en heb hem dit ook gelijk verteld. Hij zegt dat hij geen kind wil, dat hij er niet klaar voor is en nog een bepaalde vrijheid wilt. Hij wil wanneer hij daar klaar voor is in de toekomst gewoon iemand leren kennen zonder kind met wie hij opnieuw kan beginnen en samen voor een eerste kindje kan gaan. Momenteel is hij bezig om aan zichzelf te werken dus hij wil absoluut geen relatie, met niemand niet. We hebben hier meerdere gesprekken over gehad. Hij legt de keuze bij mij maar zegt wel van stel dat je het kindje wilt houden besef wel dat je het dan grotendeels alleen gaat doen. Hij wil me wel financieel steunen en naar me toe komen om me te helpen maar de nachten gaat hij er natuurlijk niet zijn. Ook zegt hij het gaat niks veranderen aan onze situatie, hij zegt dat hij echt van me houd maar dat weegt niet zwaar genoeg om met me te blijven en hij vind dat ik voor mezelf moet kiezen. Hij attendeert me erop dat ik nu als me zoontje bij zijn vader is( we hebben vaste weekenden dat hij bij zijn vader is) ik vrijheid heb en dat hij steeds meer zelf kan omdat hij al een bepaalde leeftijd is en dat ik moet genieten, leuke dingen met vriendinnen moet doen of bijv met me zusje en dat ik naar me eigen toekomst moet kijken. Met een baby word dat natuurlijk veel minder die vrijheid en dat besef ik me ook. Ideaal is het niet. Maar ik wil ook heel graag nog een kind en ik ben nu al zwanger...In mijn omgeving heb ik ook mensen die zwanger zijn, ook een goede vriendin van mij die het helemaal alleen gaat doen, geen vader in beeld.. Haar situatie is wel anders maar ik ga dat natuurlijk wel meemaken dat zij straks een kindje heeft. Ook de vader van me zoontje zijn vriendin wil graag nog een tweede kindje... Ik weet dat ik mezelf niet kan vergelijken maar het doet me toch pijn.. Ene kant heb ik ook altijd gezegd als ik ooit een tweede kindje mag krijgen dan wil ik dat met iemand met wie ik blijf of althans met die intentie want ik doe het al alleen sinds dat mijn zoontje een jaar is en dat is pijnlijk. Ik heb dat gezinnetje nooit gehad wat ik zo graag wilde. Stel dat ik voor abortus zou kiezen is ook me angst misschien kom ik wel nooit meer iemand tegen of lukt het me niet meer om kinderen te krijgen en dan? Het feit dat ik al 32 ben speelt ook in me hoofd. Ik val nou eenmaal ook op een bepaalde cultuur waar het nou niet bepaald makkelijk is om iemand te vinden die loyaal is met dezelfde normen en waarden en dat maakt me wel angstig. Ik heb ookal een gesprek met een hulpverlener gehad en dinsdag heb ik me tweede gesprek.. Ik wil graag voor de 9 weken een keuze hebben gemaakt want dan kan ik nog kiezen voor een abortuspil.. Ik had bewust gekozen voor een kindje met z'n tweeën en heb het niet goed doordacht omdat je natuurlijk altijd een kans hebt om alleen komen te staan. Maar ik had vertrouwen in hem wat dus een grote vergissing was. ik ben niet alleen me relatie kwijt ook me toekomstplannen en alles wat ik voor ogen had. Ik hoop dat iemand me hierin advies kan geven. Bedankt alvast!
Wat een verdrietig verhaal. Ik denk dat niemand echt advies kan geven over zoiets levensbepalends, maar mensen kunnen je natuurlijk aan het denken zetten. Realiseer je wel dat hier veel vrouwen zitten die tegen abortus zijn. Je zou je verhaal bijvoorbeeld ook op het viva forum kunnen delen, daar zit net een andere doelgroep. Dat gezegd hebbende zijn er wat zaken om te overwegen: 1. Wil jij nog een kind? 2. Wil jij een kind dat ongewenst is door de andere ouder, en hoe ga je daar mee om? 3. Hoe zal die situatie zijn voor je huidige kind? 4. Hoe gaat de situatie zijn voor het nu-nog-ongeboren-kind? Hoeveel impact heeft een situatie waarin je broer contact heeft met zijn vader en de jouwe je niet wil zien? Heb je de ruimte in huis? En financieel? Hoe is je sociale vangnet? En misschien ook: wat betekent dit voor eventuele toekomstige liefdes/relatie? Zoek je een partner of wil je een kind? En stel je behoud deze zwangerschap, zou je dan met een nieuwe partner nog een kind willen? Sterkte met de keuze ♡
Wat een lastige en verdrietige situatie!! Ik begrijp ook echt dat je het allemaal zo anders voor ogen had, zeker ook omdat hij het eerst ook wilde. Ik ben zeker geen voorstander van abortus, dus daar ga ik je niet in adviseren. Wel wil ik zeggen denk goed na voordat je iets doet. Het kan pittig worden 2 kindjes opvoeden, maar abortus is psychisch ook heftig. Kan je het jezelf ooit vergeven als je daarna nooit meer een kindje (kan) krijgen? Heel veel sterkte en wijsheid in deze moeilijke situatie!!
Wat een nare situatie, vooral voor het kindje... ik snap echt niet dat je als je iemand pas 4 maanden kent al stopt met de pil om zwanger te worden. Dan ken je iemand toch totaal niet? Aan de andere kant, hij stond daar ook achter, toch? Dan is het echt idioot om vervolgens te gaan lopen zeggen 'ik wil vrijheid en alleen zijn en pas een kindje later met iemand anders'. Jullie klinken allebei enorm impulsief en zijn in deze situatie allebei heel onverstandig bezig geweest. En daar hebben jullie nu allebei jezelf mee én het potentiële kindje... (plus jouw zoontje dat je al hebt, die krijgt hier ook een klap van mee natuurlijk). Het is inderdaad denk ik belangrijk om te gaan bedenken of jij graag dit kindje wilt houden, wetende dat hij waarschijnlijk geen goede of betrokken vader gaat zijn. Wil je dit in je eentje doen? Het klinkt alsof je op zich wel vrij gemakkelijk zwanger word, dus in die zin hoef je je denk ik nog niet zorgen te maken over je leeftijd etc. Het gaat er vooral om of je het jezelf nogmaals in je eentje ziet doen, en nu waarschijnlijk nóg meer alleen. Heel eerlijk, ik zou zelf denk ik niet een kind hoeven van zo'n wisselvallige lamlul. Want dan zit je daar dus voor de rest van het leven van jouw kind (en dus ws. jouw eigen hele leven) aan vast. Moet je al die jaren met zo iemand co-ouder zijn, als dat uberhaupt al gaat lukken met hem... Als ik dan tóch alleenstaande moeder zou zijn, dan doe ik het liever helemaal alleen, met een donor bijv. Dan zit je tenminste niet voor de rest van je leven vast aan iemand met wie je helemaal niet zo'n band wilt, iemand op wie je niet kan bouwen (en dan juist met je meest waardevolle bezit; je kind...).
Wat een nare situatie zit je in. Ik denk dat de enige die deze beslissing kan maken, inderdaad jijzelf bent. Aan de hand van de vragen die JupitR vroeg, en door heel goed te luisteren naar jouw hart. Wat wil jouw hart? Want de rest gaat het verliezen. Ik heb niet naar mijn hart geluisterd, het was het beste voor mijn situatie toen. Maar niet voor mijn hart. Dus ik wil je dat meegeven. Als je alles en iedereen even helemaal buiten jezelf kon zetten, wat zou je dan willen?Zelf? Heel veel sterkte.
Wat een verdrietige situatie. Wat ik vooral lees is een hele prille relatie waarin de nadruk vooral had moeten liggen op elkaar, het leren kennen van elkaar en samen proberen een toekomst op te bouwen waarna er op een veel later punt mogelijk ruimte was voor het proberen te krijgen van een kindje. Het klinkt in ieder geval niet als een stabiele relatie waarin je samen eens gaat nadenken over mogelijke gezinsuitbreiding. Het komt zo onstabiel over en als veel te gehaast hele grote beslissingen hebben genomen. Wat vervelend dat jullie hier samen op deze manier in zijn beland. Ik zou gaan nadenken of je nu in je eentje, wat dat gaat hem toch worden, weer opnieuw aan het grootbrengen van een kindje wil beginnen. Wat goed dat je al met een professional gaat praten, hopelijk kom je tot een juiste keuze voor jezelf.
Wat een verdrietige situatie, veel sterkte met het maken van een beslissing. je kunt contact opnemen met het fiom. Zij kunnen je helpen met het maken van een beslissing.
Oef of de situatie waarin veroorzaakt handig was, zal een ander geen keus in kunnen maken. Net zo min of je er verstandig aan doet om t te stoppen of niet. Er zijn aan de andere kant genoeg dames die er alleen voor gaan met een donor, ook met meerdere kinderen. Allicht daar eens mee babbelen en kijken of er iemand in soortgelijke werk/kind situatie zit en hoe die dat aanvliegt (allicht ook qua ene kind wel ene vader en andere kind via donor)? Niet de weg die je had gehoopt allicht, maar misschien met die insteek wel te doen.