23 december ben ik bevallen van mijn meisje Loïs met 22 weken. Helaas hebben we toen de keuze moeten maken om de zwangerschap af te breken ivm een ernstige vorm van hydrocephalus. Nu wil ik zo snel mogelijk weer zwanger worden. Helaas merk ik dat ik er echt obsessief in wordt . Het is nu een maand geleden en geen idee of ik een eisprong heb gehad. Ben ook niet ongesteld nog, daar staat meestal rond de 6 weken voor. Ik heb momenteel weinig geduld om te wachten met alles. Al is dat eigenlijk het enige wat ik kan doen momenteel. Herkennen mensen dit ook?
Het is echt niet te vergelijken maar ik had dit na mijn miskraam. Het leek echt een eeuwigheid te duren. Nu achteraf zie ik wel in dat mijn lichaam het echt nodig had om te herstellen, belangrijk dat je jezelf die tijd gunt. Zoveel makkelijker gezegd dan gedaan, heb ook echt geen tips die je kunnen helpen hierbij. Heel veel sterkte met het verlies en hopelijk mag het snel weer raak zijn!
Heel veel sterkte met het verlies ❤️ Geen ervaring maar er is een groepje met dames die helaas wel ervaring hebben hiermee, misschien kan je met hun meekletsen: https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/zwanger-worden-na-still-geboren-baby.703005/page-35#post-23441201
Heel herkenbaar... Ik ben eind april bevallen met 22 weken van ons mooie meisje. Wij hebben ook de zwangerschap afgebroken. Het enige wat ik wilde en waar ik aan dacht was weer zwanger worden. Maar ook gezien mijn leeftijd (35). Toch hebben we 3 maanden gewacht en hebben we tijdens de zomervakantie genoten van ons gezinnetje. Dit was achteraf toch heel goed geweest ook voor de verwerking. En raakte ik na 4 maanden weer zwanger. De eerste weken waren een hel.... Opzien tegen een vlokkentest met 10 weken, extra echo's.. wat een onzekerheid en angst... Maar nu 21 weken zwanger van een gezond meisje. Ik wens je heel veel kracht toe. En probeer toch ook geduld te hebben en het een plekje te geven. Achteraf zul je hier blij mee zijn. Owja, ik werd na 6 weken weer ongesteld. Sterkte x
ik zelf ben ook al 36 jaar en ik heb nog geen kinderen. Mijn vriend heeft wel 2 kinderen. Vind het moeilijk om te genieten van zijn 2 kinderen want tsja waarom mocht de mijne er niet zijn. Ik snap dat zij daar niks aan kunnen doen en voel me dan ook weer schuldig
Hallo meiden, Hier in september ons meisje Sammy moeten laten gaan ze had te veel chromosomen en niet levensvatbaar met 19.1 weken moeten bevallen. We hebben al een dochter van 3 die nu heel vaak vraagt wanneer ze nu een zusje of broertje krijgt we zeggen ook vaak dat we druk bezig zijn We willen heel graag een nieuw wondertje zijn er druk mee bezig. Voordat we onze dochter hadden (3) een miskraam gehad met 9 weken en toen een curratage gehad en pas na ruim een jaar zwanger daarna dus we zijn benieuwd.
Heel begrijpbaar en herkenbaar, al je dromen vallen in duigen en ook al zijn jullie enorm trotse papa en mama geworden van een prachtig meisje, toch sta je met lege handen. En wil je niets liever dan voor een broertje of een zusje gaan. En ik denk als je zelf nog geen kinderen hebt blijf je je ook nog af vragen of het ooit wel mag lukken etc. Wij hebben in november 2015 ons meisje verloren met 22 weken zwangerschap. Wij gingen er ook gelijk weer voor, volgens mij was mijn cyclus gelijk weer goed. Alleen kregen we in feb een bbz en toen in juli een ma met 11 weken. Kwam toen in een enorme depressie terecht en heb toen grieving counseling gedaan, wat mij toen goed heeft geholpen, want toen kwam ik er ook achter dat nog niks verwerkt was. Ondertussen liepen er onderzoeken waarom het steeds mis ging. Hieruit kwam uiteindelijke dat alles dikke pech was. Maar kreeg nog wel het advies progesteron Tabletten in te nemen in het eerste trimester en hogere dosis foliumzuur. Vanaf toen gelukkig twee goede zwangerschappen gehad en nu hopelijk in juni nog een gezonde zoon erbij. Wat ik wil zeggen is, luister goed naar jezelf en je lichaam. Neem zeker de tijd om dingen ook een plekje te geven, hoe graag je ook door wilt. En doorgaan is heel begrijpelijk en zeg ook zeker niet dat je dit niet moet doen, maar wees lief voor jezelf. X
Veel sterkte met je verlies, ik vind het niet raar dat je zo obsessief ermee bezig bent.. je wou graag een kindje. Hopelijk geeft God je snel wat je wilt . Misschien een brutale vraag of niet passend, maar hoe kwamen jullie hier achter? Door de 20 weken echo of door de NIP test?