Zwanger......

Als eerst gefeliciteerd. Ik ben ook zwanger van nummer 4. Leeftijd van 17,15 en 9 jaar oud. Het was niet gepland maar door mij zeer gewenst. Mijn man had in begin een beetje moeite mee, gezien onze leeftijd. Hij is 43 en ik 38 en ik voor mijn zwangerschap al hoge bloeddruk heb. Maar we hebben afgelopen tijd uitgebreid erover gehad. Wij moeten hier ook een grotere auto aanschaffen. Ook hebben we ruimte te kort. De 2 oudste zijn gelukkig 2 meiden en gaan samen op zolder.

Het komt vast allemaal goed

 

Allereerst wil ik je toch feliciteren. Ik weet in deze ook geen raad te geven. Ik hoop dat jullie samen tot de juiste beslissing kunnen komen waar jullie beiden achter staan.

 

Enige wat ik je mee kan geven is mijn ervaring. Simpel samengevat, wat mij overkwam met die bevalling was dus absoluut NIET zoals t hoort. Al heb je daar weinig aan als je bijna 2 jaar later beiden nog steeds een stevige knauw ervan hebt overgehouden. Zolang t niet aan de orde komt gaat t goed gelukkig. Fysiek geen overlijdensrisico maar zo zag t er op dat moment voor ons toch niet naar uit. Ik en mn man dachten echt dat ik met 6 planken zou gaan.

Je snapt allicht dat het zien van deze zwangerschapstest ik als eerste een mega paniek op voelde zetten. Man was ook in shock de eerste uren. En die kleine is echt wel gewenst hoor maar t komt dan gelijk weer in je nek, alles wat er was gebeurd en mentaal waren we nog niet over die drempel heen gestapt. Daar wilden we t eerst met zn tweeën nog rustig over hebben, nou ja discussie was wel klaar bij t zien van die test.

En het is misschien iets wat niet had gemogen maar het is wel gebeurd en bij ons is het de enige ervaring, gevalletje "vertrouwen" heb je niet zomaar terug of dat nou in een vk, je eigen lijf of het lijf van je partner is.Intake moet nog volgen maar dit gaat uitgebreid aan de orde komen, zodat we t risico van herhaling kunnen voorkomen. Afhankelijk waar bij jou t gevaar lag, is hier misschien ook wel risico af te bakenen.

Ik snap je partner echt wel en wij hebben hier ook samen een gesprek over gehad, ookal lag de uitslag al voor ons neus. Maar dan krijg je dus vragen als gaan wij dit trekken na de vorige keer? We dragen ook de zorg en verantwoording voor die kleine meid en dienen daar geestelijk toerekeningsvatbaar voor te zijn en blijven. Het is niet meer dat wij alleen elkaar hebben met een verkeerde keuze. Dus hier was de uitslag: uitsluitend met maatregelen ter voorkoming want anders kan je ons beiden echt opnemen.

De praktische dingen zoals verbouwen of auto, weet je dat is materieel en het is lastig maar niet per definitie onmogelijk. In ons oude huis leefde een gezin met 4 kinderen. En nu zit er weer een gezin met 3 kinderen in. Ik vond met 3 in totaal al krap.

Er zijn autobankjes te monteren, kost geloof ik rond de 500 euro dan kan je meer kinderen in een auto kwijt (moet je aandurven, ik zou t zelf niet doen dan maar lopen of t ov).

T materiele zou ik zelf geen impact laten hebben voor veel is een oplossing en t hoeft niet altijd de wereld te kosten. Met beperkte financiën zie ik verscheidene voorbeelden van praktische oplossingen.
Maar zijn angst jou te verliezen lijkt mij wel een zwaar ding. Is dat risico te voorkomen of te beperken, hoe groot is de kans van herhaling? Je bent namelijk ook al mama en zij hebben jou ook nodig.

Mijn man zou vragen (en die vraag kwam hier ook), "willen we dit en tegen welke prijs?" en die bedoelde hij niet financieel maar qua risico's.

Misschien heb je er wat aan, maar alleen jullie samen kunnen hier uitkomen. Niemand anders kan een besluit voor je nemen of je een pasklaar antwoord geven wat alle onzekerheid of twijfel van tafel veegt.