Hallo lieve mensen, Ik ben 36 jaar en mijn vriend 47, wij zijn 3 jaar samen en hebben een kinder wens... Nu is het zo dat ik al mijn leven lang angst gedachten heb. Na veel therapie is het zeker leefbaar geworden. Toen mijn schildklier in 2014 extreem uit de bocht vloog kreeg ik angstgedachten met dwanghandelingen heviger terug. (Dit hoort ook weer beetje bij de sk ziekte) NA therapie en medicatie ging het stukken beter en bouwde ik de medicatie af en is het een jaar super goed gegaan ik dacht dat ik genezen was. (Het was leefbaar)we verhuisden maart2016 van het westen naar het noorden en opeens kreeg ik extreme angstgedachten en mega paniek aanvallen. ikwist niet dat het terug kon komen ik dacht immers dat ik genezen was toch. We zijn meteen gestart met medicatie. het gaat nu een stuk beter en heb de dagelijkse gedachten nog wel maar niet extreem. we hebbem de diazepam em oxazepam afgebouwd en ik slik alleen de antidepressiva nog.dit blijf ik doen. Nu komen we op het vraag stuk, we willen graag een kindje en zijn gestopt met de pil....maar we zijn erg bang dat als het zover is ik enorme angst en paniek aanvallen kan krijgen..immers is dit een grote levens verandering....en wat dan.....hoe kom jr daar doorheen terwijl je zwanger bent en je vent aan het werk.... Mijn vriend had het nog nooit mee gemaakt en is er altijd voor me geweest ondanks de verhuizing en verbouwing. het heeft hem wel uitgeput en is bang voor als t misschien terug komt als ik zwanger ben, ik ben er net zo bang voor. maar weet nu ook dat het weer beter kan gaan. is dit een reden om je kinder wens af te zeggen???? Ik heb mij inmiddels wel aangrmeld bij de pop poli en de huisarts en zin zien geen enkel probleem....maar zij hebben de angsten dan ook niet. Zijn er meet mensen in deze situatie?? Veel liefs x