Vorig jaar, het was halverwege de maand april, heb ik jou binnen gelaten. Jij paste bij me werd gezegd, je was een goede keus. Korte tijd daarna kreeg ik pijn in mijn gewrichten. Ik was in februari bevallen, misschien heeft het met het ontzwangeren te maken, dacht ik nog. Nu ik achteraf de datums terug zoek, zie ik dat het ongeveer een maand later was dat ik niet meer op mijn benen kon staan. Frank trok me overeind uit bed, hielp me de gang door en ik kon niet anders meer dan op de bank zitten, liggen en kleine stukjes lopen. Mijn kleine meisje was nog maar een baby, maar ik vond haar te zwaar om uit bed te tillen.. Toen ik een paar maanden later medicatie kreeg voor mijn schildklier leek hij de boosdoener. En ja, ik kwam niet meer aan, verloor wat gewicht, kreeg meer energie en de pijn ging weg, dus die schildklier was zeker een groot probleem, en dan die voedsel allergieën.. Toch hield ik klachten. Ik was zo moe.. uitgeput vaak! Kleine handelingen zorgden voor zoveel vermoeidheid, mijn spieren waren gevoelig en deden snel pijn en vaak voelden mijn gewrichten stram. Ik heb nooit gedacht dat het door jou zou komen, jij was immers de beste keuze voor mij? Zelfs toen ik er naar vroeg, een maand nadat jij in mijn leven kwam, werd mij verzekerd dat jij mij dit niet aan zou doen.. het lag ergens anders aan, dat was zeker! Een jaar lang heb ik hulp gehad en voelde het alsof ik het allemaal nog maar net kon bolwerken. Schuldgevoelens richting de mensen om me heen, er moest veel opgevangen worden om te zorgen dat ik mijn dagen een beetje fatsoenlijk door kon komen. Laat ik er maar gewoon eerlijk voor uit komen; ik werd overspannen, of misschien mag ik het zelfs wel een burn-out noemen. Want ik wilde zo veel, ik ben helemaal geen stil-zitter en dat is me ook niet aan te leren! (Ook al heb ik de afgelopen jaren veel leren accepteren). Het kleine beetje energie dat ik had perste ik er iedere dag weer uit om maar zoveel mogelijk gedaan te krijgen. Sommige dagen zag niemand me, sleept ik me voort door het huis en zette ik alles op alles om ervoor te zorgen dat mijn meisje niets tekort kwam. Enkele weken geleden bedacht ik me ineens dat er een nieuwe soort van acceptatie plaatsgevonden had. In een jaar tijd ben ik zo opgeknapt, ik zou in een rolstoel terecht komen, ik moest leren omgaan met de pijn en het onvermogen de dingen te doen die ik zo graag wilde. Ik besloot vrede te sluiten met het idee dat het zo zou blijven zoals het nu was, en ik was er blij mee. Dan maar weinig energie; ik kan tenminste lopen, en ik heb niet meer de hele dag door pijn. Maar! Afgelopen week heb ik jou "eruit gegooid".. Door omstandigheden ben ik gaan zoeken naar jou en je bijwerkingen en stuitte op documenten waarvan ik wou dat ik ze eerder had opgezocht. Er blijken veel vrouwen met dezelfde gezondheidsklachten als ik geweest te zijn, en die klachten gingen weg de dag dat ze jou de deur hebben gewezen. Zou het? Nee toch.. Jij?? Dat kan niet!! Ik besloot je weg te sturen en sinds je weg bent voel ik me zo goed.. De afgelopen dagen waren onwerkelijk. Ze voelden niet eens als goede dagen, maar meer als, tja, ik voelde me normaal, dat wil zeggen, gezond! Ik loop over van de energie, ben als een gek aan het opruimen in huis, til zware dingen, heb 2 uur met mijn dochter gefietst, planken in de gangkast losgeschroefd en verplaatst, de keukenkastjes uitgepakt, schoongemaakt en weer ingepakt, Lilas kamer opgeruimd.. en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ben blij, boos en verdrietig tegelijk. Starend naar mijn beeldscherm bedenk ik me wat ik er nog meer over kwijt wil, maar er is nog maar één ding dat ik wil herhalen: Mirena, had ik jou maar nooit binnen gelaten.. P.s. ik wil niet beweren dat ik ineens volledig genezen ben, maar ik ben helemaal flabbergasted van wat ik nu ervaar en wat ik gelezen heb over de Mirena. Natuurlijk zijn er heel veel vrouwen die er blij mee zijn en geen klachten hebben, helaas zijn er ook veel vrouwen overgevoelig voor de hormonen. Ik hoop voor deze vrouwen dat de artsen duidelijker worden in het benadrukken van mogelijke bijwerkingen! http://www.thepetitionsite.com/2/mirena-awareness-part-ii/
jeetje wat heftig!!!! hier ook slechte ervaring met de Mirena! niet zo erg als jij, maar ben blij dat hi er toen uit ging!
Ja achteraf vindt ik zo ontzettend veel nare verhalen over de Mirena.. bah. Ik moet nog helemaal wennen aan het gevoel van gezond zijn maar ben er zo blij mee! Ik zou een megalijst op kunnen sommen met dingen die nu anders zijn sinds hij eruit is.. Ik heb wat rondgespamt over de Mirena in de hoop dat andere vrouwen hier baat bij hebben, in de anderhalve week dat ik er zelf achter ben en dit stuk tekst op mijn hyves geplaatst heb ben ik al door 3 persone benaderd waarbij de ogen open zijn gegaan en die waarschijnlijk ook ziek zijn door de Mirena..
Hier ook slechte ervaring, maar niet zo heftig als bij jou! Is afgelopen woensdag verwijderd. Het was me hier aangeraden door de vk, ha en gyn, maar wat een onding is het! Goed dat je dit topic hebt geplaatst, om meiden hier er bewust van te maken.
Ik heb het hier her en der ook al gepost, maar ik ben ook bijna aan dat ding onderdoor gegaan. Bij mij wel sluipenderwijs, maar ik heb het gevoel dat ik daardoor niet echt heb kunnen genieten van het eerste jaar van ons meisje. Toen ik eindelijk bij de HA zat omdat ik dacht overspannen te zijn, raadde ze me aan om (na bloedtesten) te overwegen om de mirena eruit te halen. Toen bij de afspraak een week later bleek dat de uitslagen van mijn bloed goed waren, heeft ze per direct dat ding eruit gehaald.... De HA gaf aan dat ik niet de eerste was die ze met deze klachten was tegengenkomen! Het voelde alsof iemand gewoon een pluk watten uit mijn hoofd had getrokken! Ik heb nog wel geruime tijd nodig gehad om te herstellen, heb gewoon roofbouw gepleegd op mijn lijf, maar wat een verademing zeg!
Hey meis, ik ken je verhaal natuurlijk van dichtbij maar ben er wel echt van geschrokken. Ben blij dat je erachter bent en we je weer overeind zien 'vliegen' Liefs
ik hoop dat ik het niet krijg, ik heb sinds 1 maand de mirena maar ik zal uitkijken voor klachten. Die heb ik al wel maar zijn te wijten aan de vroeggeboortes van mijn zoontjes en niet van Mirena. Maar is altijd handig om in mijn achterhoofd te houden. Sneu voor je dat niet echt hebt kunnen genieten van het eerste jaar. Ik verbaasde me erover dat je zo snel de mirena hebt laten zetten, 2 maanden na de geboorte? ik meende dat je 13 weken moest wachten? ik ben blij voor je dat je erachter bent gekomen en je nu weer wat beter voelt.
Dankjewel voor jullie reactie meiden. Het heeft me even helemaal op de kop gezet, ik ben afwisselend hyper, superblij, maar ook intens verdrietig. Zoals Mon hierboven ook al vertelde heb ook ik veel gemist van ons kleine meisje en dat doet zeer. Tegelijkertijd ben ik zo blij dat het kwartje gevallen is en ik dat onding heb laten verwijderen.. @ Ons kleintje, ik hoop dat je er geen extra klachten aan overhoudt, in ieder geval goed om in de gaten te houden toch.
Heftig zeg. Ik heb zelf deze ervaring totaal niet, maar mijn moeder heeft heftige gewrichtsklachten (reuma-lijkend) gehad door een koperspiraal. Dat was voor mij de reden om juist een mirena te hebben - ik werd depressief van de pil Wat een opluchting moet het zijn, maar ik kan me ook goed voorstellen dat je boos bent... veel meer artsen zouden hun patienten moeten monitoren en sneller denken aan de anticonceptie als oorzaak van 'vage' (maar ernstige!) klachten zonder duidelijk ziektebeeld. Geniet meis! Van de bevrijding!
Heftig zeg..! Ik kan me indenken dat het je ook heel verdrietig maakt... Maar ga nu maar heerlijk genieten van je kindje, laat de boosheid niet overheersen, anders ben je straks het volgende jaar daar druk mee bezig en mis je nog te veel. Super dat je de (grootste) oplossing gevonden hebt..!! Bij mij is ie er vandaag uitgehaald, na 6,5 maand. Weg ermee!