Het is een nogal lang verhaal geworden, maar voor de mensen die het leuk vinden om te lezen - hier mijn bevallingsverhaal! s Nachts rond een uurtje of drie wordt ik wakker van kramp. Ik ben al zes dagen geleden uitgerekend dus lig erg te letten op alles wat ik voel. De afgelopen nachten heb ik erg goed geslapen en eigenlijk slaap ik overal doorheen, dus dat ik nu wakker wordt van een kramp is best bijzonder. Ik voel er nog eentje en ben direct helemaal wakker. Ik besluit uit bed te gaan, zeg nog tegen R. dat ik wakker ben geworden van een kramp als hij er om vraagt en ga naar beneden. Daar ga ik lekker achter de computer zitten met een glas melk en een stuk ontbijtkoek, wat wel vaker mijn ritueel is de laatste weken als ik een nachtje niet zo lekker slaap. Ik zoek wat afleiding in het zwangerschapsforum en meld daar dat ik beginnende krampen heb. Ze voelen anders dan anders maar komen nog totaal niet regelmatig. Heel af en toe moet ik me even concentreren maar ze zijn ook zo weer weg. Rond half zeven merk ik dat ze alweer aardig zijn afgenomen en besluit dat ik even ga douchen. Dat voelt fijn en daarna kan ik nog even gaan slapen. R. ligt nog steeds uitgebreid te slapen en heeft niet eens door dat ik zo lang weg ben geweest. Ik val in slaap en wordt pas om negen uur weer wakker van een kramp. R. is inmiddels ook wakker en ik zeg hem dat ik het wel een beetje jammer vind dat hij geen een keer naar me is wezen kijken, had ik best fijn gevonden. Maar hij had schijnbaar zijn slaap hard nodig en heeft het nooit doorgehad. Ik heb weer een paar krampen achter elkaar maar weer geen regelmaat. Ik besluit lekker in bed te blijven liggen en krijg een lekker ontbijtje op bed van R.. Ik zet vervolgens mijn laptopje aan en bekijk online wat televisieprogrammas ter afleiding. Het is allemaal prima te doen zo. Soms zit er wel een half uur tussen dus ach, ik ben er nog niet van overtuigd dat het vandaag echt gaat gebeuren. Als ik naar het toilet ga verlies ik wel veel afscheiding met af en toe een klein vleugje bloed, dat is wel bijzonder want dat heb ik de hele zwangerschap nog niet gehad. Zou het dan toch? R. zal nog even alleen boodschappen gaan doen want dat zie ik zo niet helemaal zitten, zo fit ben ik nou ook weer niet. Hij heeft eigenlijk nog geen zin en wil s middags gaan maar dat vind ik geen goed idee. Wat nou als het wel doorzet? Dan heb ik hem wel nodig! Iets voor twaalf uur ben ik het zat en begin rondjes te lopen in de kamer. Met behulp van een online programmaatje ga ik nu mijn weeën bijhouden en na een paar minuten ben ik er al van overtuigd dat het nu toch echt wel gaat beginnen. Ik stuur R. nog gauw even naar de winkel en stel voor dat hij snel terug komt. Ik blijf een uur rondjes lopen en in dit uur heb ik elke twee á vijf minuten een kramp die 30 á 60 seconden aanhoudt. Dan is het lopen niet fijn meer en ik ga op mijn knieën naast het bed zitten en hang al heupwiegend eroverheen. De krampen worden vervelender en hoewel er af en toe nog vijf minuten tussen zit zijn ze dan wel heftiger en duren dan zon anderhalve minuut. R. is inmiddels alweer thuis en vraagt of hij iets voor mij kan doen. Ik vraag hem een warme kruik voor me te maken en die leg ik op mijn rug. Ook vraag ik hem de verloskundige te bellen. Ik zeg hem dat als dit niet het echte werk is ik gek wordt, want het begint al behoorlijk heftig te worden! De verloskundige is rond twee uur gebeld en ze zegt dat ze er met een kwartiertje ongeveer zal zijn om te kijken hoe het ervoor staat. M. is degene die dienst heeft en even vind ik dat wel jammer; bij haar heb ik toch het minste gevoel van allemaal maar ik besluit me er dan niet druk om te maken. Ik vind het inmiddels al best wel heftig en ben al geluid aan het maken bij het ademhalen, voor mijn gevoel is het dan dragelijker. Ik ga op bed liggen en leg de kruik op mijn onderbuik, de plaats waar ik de pijn het meeste voel. Ik probeer te ontspannen tussen de weeën door en dat lukt heel aardig. Toch heb ik mijn concentratie al aardig nodig! De verloskundige arriveert inderdaad na een kwartier en ik lig inmiddels op bed. Ze toucheert me en zegt dat ik drie centimeter ontsluiting hebt en dat alles al lekker soepel is, het is dus al echt bezig! Inmiddels was ik daar zelf ook al wel van overtuigd en ben stiekem een beetje teleurgesteld dat dit het nog maar is. Ik loop immers al sinds 34 weken al met één centimeter ontsluiting en een volledig verweekte en verstreken baarmoedermond! Ze stript me, wat heel vervelend voelt en vertelt me dat ik rustiger moet gaan ademhalen. Van het ademen met geluid zal ik te moe worden. Ik probeer goed op mijn ademhaling te letten en krijg het weer onder controle. Ze raadt me aan lekker onder de douche te gaan zitten en zegt dat ze rond half zes weer zal komen kijken. Als ze dan weer komt zal ze mijn vliezen breken. Als ze weg is raak ik even in paniek, het is voor mijn gevoel nu al zo heftig en ik zit nog maar in de beginfase van mijn bevalling; kan ik dit allemaal wel aan? Toch weet ik mezelf op te peppen, die drie centimeter heb ik al nog maar zeven te gaan totdat ons kindje geboren kan gaan worden. Ik stel me in op ongeveer één centimeter per uur en dus kan het nog wel even gaan duren. R. helpt me naar de douche en daar aangekomen ben ik blij dat we een douchezitje hebben. Ik zet de douche lekker warm en probeer alles over me heen laten komen. Ik moet meegaan op de golf Nou dat is best moeilijk! Het warme zorgt er wel voor dat ik goed kan ontspannen en ik merk dat de hele scherpe kantjes van de pijn er even vanaf gaan. Opgelucht merk ik dat ik alles weer een beetje onder controle krijg en heel rustig kan blijven ademen tijdens een wee. R. loopt wat heen en weer en ik merk aan hem dat hij het rot vindt om mij zo te zien. Hij vraagt of hij iets voor me kan doen maar nee, dat kan hij niet. Ik vind het wel fijn dat hij bij me is en ik vraag hem gewoon lekker te gaan zitten in de badkamer. Ik doe mijn ogen dicht en concentreer me op wat ik voel. Zo raak ik door verloop van tijd in een soort trance waarbij ik elke weer rustig probeer op te vangen en zo relaxt mogelijk dooradem. R. merkt helemaal niets aan me en hoewel ik regelmatig denk owjee hoe moet dit, ik hou dit niet vol! kan ik mezelf in toom houden door heel rustig door te ademen. Ik weet op een gegeven moment dat een wee ongeveer veertien keer rustig zuchten inhoudt en door te tellen kan ik voor mijn gevoel een beetje controle houden. R. vraagt elke keer heel lief of hij heel even weg mag ik vind het prima. Hij valt ook bijna om want hij heeft ook nog niet veel gegeten. Heel lief steekt hij af en toe zijn hoofd om de deur om te vragen of het nog goed met me gaat. Ik zit al helemaal in mezelf gekeerd en zeg niet zo veel meer. Op een gegeven moment doe ik even mijn ogen open en zit hij weer op de stoel, ik heb het niet eens gemerkt. Na lang onder de douche te hebben gezeten vraag ik R. hoe laat het is, ik hoop dat de verloskundige dan toch wel bijna komt weer! Gelukkig is het op dat moment al kwart over vijf dus nog heel even geduld. Dat red ik nog wel. Al snel daarna komt de verloskundige binnen en die merkt op dat ik zo ontzettend rustig zit. Ze complimenteert me en dat geeft me weer even een boost. Ze vraagt of ik na de volgende wee op wil staan om naar het eenpersoonsbed te gaan wat op klossen staat in de babykamer. Ze lacht als ze mijn handen ziet, die zijn helemaal verschrompelt van al het water. Ik heb op dat moment ook al zon drie uur onder de douche gezeten. Onder de douche vandaan helpen ze me met afdrogen en hangend over de wastafel vang ik weer een wee op. Dat valt tegen zo buiten het warme water en uit mijn concentratie gehaald! Ik krijg een T-shirt aan en samen lopen we naar het bed. R. vraagt of ik weer een kruik wil en maakt deze voor mij klaar. Ik ga op mijn rechterzij op bed liggen, dat is dan nog de fijnste houding. Ik zeg haar dat ik het heel erg heftig vindt en dat ik heel erg goed snap dat mensen een ruggenprik willen! Ze zegt dat ze eerst wel even een onderzoek bij me zal doen en dat we dan wel verder kijken. Ze vraagt me na de volgende wee op mijn rug te gaan liggen. Dat valt me nog erg tegen! R. zit gelukkig naast mijn hoofd en ik heb zijn hand vast. Ik ga op mijn rug liggen en de verloskundige toucheert me. Ze zegt dat ik vijf centimeter ontsluiting heb, maar dat zegt me op dat moment niet zo veel. Ik ben behoorlijk van de wereld. Ze voelt even goed hoe het hoofdje ligt en dat wil ik ook graag weten maar ze vertelt me dat het hoofdje er precies goed voorligt. Vervolgens begint ze me weer te strippen wat echt heel rot voelt op dat moment. Als ze daar mee klaar is bedenk ik me dat ze ook de vliezen gaat breken en ze zet van alles klaar op het bed. Ik zeg haar dat ik dat heel eng vind en ze legt me uit wat ze gaat doen. Ze legt een celstofmatje onder me neer en vertelt dat ik er niets van zal voelen, alleen wat warm stromend water. Ik ben alleen ook bang dat de weeën nu veel heftiger gaan worden en ik dat niet meer aan kan! Ze zegt dat het vaak wel zo is maar dat je als vrouw daar niet zo heel veel van merkt.
Als ze het staafje naar binnen brengt waarmee ze de vliezen prikt voel inderdaad iets knappen en een klein beetje water stromen, verder helemaal niets. Dat lucht wel op. Het vruchtwater is ook mooi helder, gelukkig! Ik ga direct weer op mijn zij liggen en merk dat de weeën direct heftiger worden. Ze zijn niet alleen lastiger op te vangen maar komen nu ook vaker na elkaar. Ik heb niet alleen last in mijn onderbuik maar voel ze ook in mijn rug. De verloskundige gaat achter me zitten en masseert mijn rug maar daar wordt het niet minder van het doet alleen nog maar meer pijn! Ik kan even niets aan mijn lijf verdragen en vraag dan ook of ze een kruik warm wil maken en die ertegenaan wil leggen. We hebben alleen een kruik voor de baby en deze maakt ze gloeiend heet voor me. Het is eigenlijk bijna niet te verdragen zo heet maar toch voelt het iets beter zo. De weeën komen nu twee keer kort achter elkaar en dan heb ik een korte adempauze. De verloskundige zit op de grond met haar rug tegen de commode wat formulieren in te vullen. Na een tijdje zegt ze dat ze weer weg wil gaan om te gaan eten en dan met twee uur wel weer terug komt. Ik zeg dat ik dat eng vind, veel meer kan ik niet uitbrengen maar het is zo heftig dat ik bang ben helemaal in paniek te raken als ze weg gaat. Af en toe overkomt me dat nu ook al maar dan zijn de verloskundige en R. daar om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ze moet een beetje lachen en zegt dat als ik het eng vind ze nog wel even wil blijven. Daar ben ik op dat moment erg blij mee. Ik merk ook al snel dat mijn lichaam in een wee samen begint te trekken, een hele rare en heftige sensatie. De eerste paar keer zeg ik niets maar al gauw merk ik dat ik begin te kreunen als het me overkomt. Ik denk nog niet echt aan persweeën, dat kan immers helemaal nog niet ik had net nog maar vijf centimeter! Na een paar keer zeg ik dat het zo raar voelt en ik merk dat de weeën worden overgenomen door het rare samentrekken van mijn lijf. De verloskundige wil dan wel even kijken, maar merkt ook op dat het eigenlijk helemaal nog niet kan. Tussen twee weeën door moet ik dan weer op mijn rug draaien wat op dat moment echt heel moeizaam gaat. Ze toucheert me en merkt vol verbazing op dat ik inderdaad al negen centimeter ontsluiting heb! Ze zegt dat ik ook al goed aan het tekenen ben. Ze voelt nog een heel klein randje maar ik mag al mee gaan persen! De persweeën nemen de gewone weeën steeds verder over en ik kan niet anders dan me er aan over geven. Ze zijn alleen zo ongelofelijk heftig dat ik het niet kan laten heel veel lawaai te maken. Het overvalt me zo dit geweld! Na een paar weeën voelt ze weer en ook het kleine randje is weg volledige ontsluiting! Het is op dat moment zon twintig over zeven en ik ben dus in ongeveer een uur van vijf naar tien centimeter gegaan! Geen wonder dat de weeën heftiger waren aan het einde, al had ik niet het idee dat ze zoveel heftiger waren! Na een paar persweeën merkt de verloskundige op dat ze de haartjes al ziet, ik heb dus goed krachtige persweeën! Heel fijn, maar dat had ik zelf ook al gemerkt. Ze vraagt of R. even wil kijken en naar mijn verbazing doet hij dat. Het geeft me moed dat er al iets te zien is, er gebeurd echt wat! De verloskundige zegt op dat moment dat het niet heel lang kan gaan duren zo goed als het gaat! Ze legt me uit dat ik bij een perswee mijn benen vast moet pakken en mijn kin op de borst moet doen, zo kan de baby er het beste uit. Aan die houding moet ik even wennen, de eerste paar weeën is het lastig. Ik moet drie keer persen op een wee en probeer dit ook uit volle macht. Wel vind ik het veel moeilijker aan te voelen wanneer een perswee start en eindigt, dit was met de ontsluitingsweeën veel duidelijker! Tijdens het persen voel ik het hoofdje heel langzaam iets opschuiven en na de wee zakt hij weer wat terug, wat een rotgevoel! Na een tijdje persen steekt er schijnbaar al een klein stukje hoofd uit want ze vraagt of ik wil voelen maar daar heb ik helemaal geen behoefte aan, ik heb echt al mijn concentratie nodig om hier mee om te kunnen gaan. Ik denk eigenlijk helemaal niet aan het kindje wat op dat moment geboren wordt maar ben alleen maar bezig met wat ik voel en probeer mijn concentratie te bewaren. Ik probeer zo stil mogelijk te zijn maar de persweeën zijn zo heftig dat ik regelmatig meeloei op een wee, het geluid wat ik op dat moment maak zou ik nu niet weer kunnen produceren! De verloskundige wordt nog gebeld tijdens het persen en ik hoor haar zeggen tegen de persoon aan de andere kant dat ze waarschijnlijk wat last heeft van voorweeën en dat het nog wel even kan duren. Ik heb op dat moment een perswee en kan me niet stilhouden. Ik denk op dat moment alleen owjee wat zielig voor de persoon aan de andere kant van de lijn dat ze dit nou moet horen! Als je daar niet bang van wordt . Wat raar dat je daar op dat moment nog aan kan denken! Inmiddels wordt ik bij elke wee aangemoedigd door de verloskundige en R., dat houdt me wel bij de les. Ik voel dat het hoofdje heel langzaam een beetje verder schuift totdat ik tijdens een wee ineens een grote knap voel en hoor! Ik bedenk me dat ik dit maar even ga negeren. De verloskundige woelt wat en dat doet knap zeer. Bij de volgende wee zet ze een verdoving omdat ze toch een kleine knip gaat zetten. Het gaat allemaal niet goed passen zegt ze. Die verdoving doet me erg veel pijn, ik heb het idee dat ik echt niet meer kan hebben en dan zet ze ook nog die verdoving! Maar uiteraard ben ik blij dat ze de knip niet zonder zet. De volgende wee wordt de knip gezet, ik voel het maar het doet geen pijn. Het geluid is wel heel akelig, alsof er dik papier geknipt wordt! Vanaf dan gaat het heel snel en wordt het hoofdje al snel geboren. Voordat ik het weet ligt er een kindje op mijn buik! Na 50 minuten persen! Ik voel me helemaal overdonderd en ben heel erg blij dat het voorbij is. Het valt me op dat ze een enorm ei op haar hoofd heeft, ze heeft duidelijk vast gezeten. Ook zit ze nog onder het smeer, de verloskundige merkt op dat dat er meer uit ziet alsof ze twee weken te vroeg is in plaats van een week te laat! Ik wil heel graag weten wat het is en de verloskundige zet haar rechtop en zegt kijk zelf maar. De navelstreng hangt ervoor maar het is een meisje! Ik ben helemaal blij! R. moet even schakelen, die had eigenlijk op een jongetje gerekend! Ze krijgt ook direct een blauw mutsje op die al warm is! Maar natuurlijk is hij ook helemaal blij. R. mag de navelstreng doorknippen, die enorm is! Hij doet dit gelukkig, ondanks dat hij van te voren had gezegd dat hij niet wist of hij dat wel durfde! Het is echt een hele dikke kabel! Ze heeft het niet slecht gehad in mijn buik. De kraamverzorgster is op de valreep ook nog binnen gekomen. Er ontstaat nu een beetje paniek, de verloskundige geeft me snel een prik in het been. Die doet pijn zeg en dat was niet de afspraak, ze is er nu dus dan is de pijn toch voorbij? De kraamverzorgster begint op mijn buik te drukken en de verloskundige trekt aan de navelstreng. Ik krijg nog een perswee en pers mee. Ik vertel ze dat ik ze niet zo lief vind, de verloskundige en de kraamverzorgster. De placenta laat snel los en de verloskundige vertelt dat ook deze er super uitziet, ze had er rustig nog even op kunnen teren! Ze blijven een beetje paniekerig doen daar beneden en zeggen steeds dat ik er zon troepje van maak. Ik krijg steeds nieuwe matjes onder me. Ik heb nergens last van dus maak me niet druk. Ze drukken hard in mijn buik, schijnbaar bloed ik nog steeds veel. Ze vragen of ik borstvoeding wil geven en we proberen Elise aan te leggen maar die heeft daar op dat moment nog helemaal geen zin in! Nog maar even niet dan. Na veel drukken op mijn buik wordt het schijnbaar beter en willen ze gaan hechten. Ik krijg een grote tampon in, anders kan ze niets zien. Ze begint met de knip. Auw! Ze hecht ook buiten het verdoofde gedeelte en ik heb echt het idee dat ik helemaal in paniek raak. Ik vind het heel moeilijk om dit nu nog te handelen, het was allemaal al zoveel en dan nu nog meer! R. zegt dat ik naar hem moet kijken en moet blijven ademen. Hij praat me er echt doorheen, ik heb zijn steun heel hard nodig op dat moment! Elise ligt op mijn buik en elke keer als de verloskundige de naald in mij steekt begint Elise te huilen. Ze voelt met me mee, zo lief! Nadat de knip gehecht is gaan ze de scheur hechten, daar spuiten ze een goedje op maar eigenlijk is het niet te verdoven. De scheur is nogal groot en ik voel elk steekje. Ik vind het hechten echt een ramp en R. moet heel goed zijn best doen om mij bij de les te houden. De verloskundige complimenteert me en zegt dat zij er niets van merkt dat ik het zo vervelend vind. Na ongeveer drie kwartier hechten is ze klaar. Wat ben ik opgelucht als ze dat zegt! Heel langzaam heb ik het idee dat ik weer een beetje normaal wordt, alsof ik nu uit de overlevingsmodus kan. Ik wil heel graag douchen, schoon worden maar ben erg licht in mijn hoofd. Ik heb natuurlijk de hele dag nog niet gegeten en ben aardig wat bloed verloren. Ze geven me cola en koekjes heerlijk! Ik geniet daar op dat moment zo van! Na een tijdje lukt het om ondersteund naar de douche te komen en om me heerlijk even af te spoelen. Ik wordt weer helemaal mens! Gedoucht en wel ga ik in mijn eigen bedje liggen en Elise wordt bij me gelegd. We leggen haar aan en nu wil ze wel proberen te drinken. Ik heb het idee dat ik nu pas echt naar haar kan kijken en doe dat dan ook. Wat een heftige ervaring zeg zon bevalling maar wat een mooi kadootje ligt daar. Zo nieuw maar zo ook al helemaal van ons! Overigens is deze verloskundige me super bevallen, bij de bevalling heeft ze me super bijgestaan en gaf ze me heel veel vertrouwen! Ik ben dan ook heel blij dat ik het gewoon over me heen heb laten komen!
oh meid ik zit helemaal in je verhaal en dan is het afgelopen hehehe even verder lezen ik was te snel met posten haha
oh wat een mooi verhaal zeg alles duidelijk in details en al..geweldig ,meid.. en natuurlijk voor jou en r. proficiat met jullie dochter elise... xxcindy
Elise was overigens 4040 gram bij de geboorte en is geboren na een bevalling van 8 uur! Ik ben heel blij dat alles gewoon thuis heeft plaats gevonden! Ze had een knap groot hoofd en heeft daardoor een lange tijd vast gezeten, het hoofdje heeft lang gestaan. Ze was dan ook misselijk en had hoofdpijn na de bevalling. Op het einde heeft ze ook nog gepoept, het was voor haar lang genoeg geweest denk ik Verder is ze natuurlijk de allermooiste Hier een foto van haar toen ze een paar uur oud was. Met roze mutsje
Wauw! Wat een mooi verhaal! Je mag trots zijn op jezelf! Hoop dat ik mezelf ook zo onder controle kan krijgen...
mooi geschreven hoor, ik zat er helemaal in! prachtige meid trouwens en geniet van deze bijzondere tijd!
Aaah wat een dropje Van harte gefeliciteerd met de geboorte van je mooie meisje. Je hebt het mooi beschreven (en goed onthouden allemaal!)
Ik heb van begin tot eind meegeleefd... je hebt het geweldig gedaan! Wat een wolk van een meid ook Gefeliciteerd!
Mooi omschreven, zat helemaal in het verhaal. Maar vind het ook wel eng als ik de pijn, scheur en knip lees. Lijkt me allemaal doodeng, hoop echt dat ik net zo sterk als jij kan zijn!
Dank jullie wel allemaal Echt bijzonder hoe snel je al niet meer aan die ervaring denkt als je je meisje hebt he!