Vorige week was ik bij mijn moeder samen met mijn kids en belde mijn broertje huilend en overstuur mijn moeder. Mijn moeder er meteen heen. Ik heb al sinds oud en nieuw geen contact meer met hem. Op een gegeven moment kwamen ze naar mijn moeders huis en toen kreeg ik binnen 2 tellen te horen wat er gebeurd was. Mijn broertje is homo en woonde samen met iemand. Die persoon had hem al een jaar lang bedrogen met een ander en daar was ie net achter gekomen. Ook vertelde hij... en dat was voor mij de schok... dat onze vader hem jarenlang misbruikt heeft... sexueel, lichamelijk en geestelijk... Nou ik wist niet wat ik hoorde... Stond paf! Ja ik heb geen echt makkelijke jeugd gehad... mijn moeder was toen al zwaar hartpatiënt, mijn vader was alcoholist en vroeger door zijn vader mishandeld (lichamelijk en geestelijk) en hij wist dus ook niet hoe hij kinderen moest opvoeden en mijn broertje heeft zuurstofgebrek gehad bij de geboorte en heeft waarschijnlijk ADHD en was moeilijk opvoedbaar. Niet altijd even makkelijk... maar al met al kan ik niet zeggen dat ik ongelukkig ben geweest in mijn jeugd. Mijn vader was er dan wel niet altijd met een oplossing... maar hij wilde wel dat wij het beste kregen... en wat we wilden kon... Mijn moeder kwam met oplossingen en hij stond erachter... Klaar... Ik was altijd bij mijn vader. Het lievelingetje van mijn vader zeg maar. Ook was ik veel met hem alleen. Nooooit maar dan ook nooit heb ik iets gemerkt van dat hij dingen met mij wou doen die een vader niet met zijn kind behoort te doen. Absoluut niet. Geen zinsspeling... geen handeling... Echt heeeeelemaal niets! Dat mijn vader niet met mijn broertje overweg kon dat is algemeen bekend. Mijn moeder liet mijn broertje dan ook nooit alleen bij mijn vader. Hij ging altijd met mijn moeder mee. Tot in den treure! Ook heb ik er nooit iets van gemerkt dat er iets boven zou zijn gebeurd. In 2003 is mijn vader overleden. Mijn moeder en ik gaan nog regelmatig naar zijn graf. Verzorgen het graf... de bloemen... zetten er nieuwe bloemen op... Maar goed... je gaat toch twijfelen nu .. Is het waar wat mijn broertje over mijn vader zegt.? Mijn hele jeugd is ineens anders... weg.... Ik voel me slachtoffer ook al is er met mij niets gebeurd. Mijn vader heeft op mijn dochter gepast de eerste 2 jaren van haar leven... Heeft hij ook iets met mijn dochter gedaan dat niet door de beugel kon? Wat moet ik hier nu toch mee? Vertellen aan zomaar iedereen doe je niet... Eigenlijk heb ik niemand in mijn omgeving waar ik zoiets verschrikkelijks en prive mee kan delen... Veeel te bang dat het doorverteld wordt... En mijn helpen kunnen ze waarschijnlijk toch niet... En dan heb ik mijn broertje een aantal keren voor zijn voeten gegooid waarom hij geen contact wou... en waarom hij zelfs nog geen kaartje heeft gestuurd toen hij het geboortekaartje van mijn zoontje kreeg... zijn eigen neefje! Hij heeft niet gebeld... is niet langs geweest... Helemaal niets! Terwijl ik mensen hier op kraamvisite heb gehad die ik normaal nooit spreek... van mensen kaartjes heb gehad die ik niet eens ken... En van je eigen broertje helemaal niets! Hier kan hij geen antwoord op geven zegt hij... Hij weet het gewoon niet en daarmee basta! Punt uit! En als ik hem vraag waarom hij ons dit nu pas vertelt en waarom niet eerder.... En dat ik nu ook slachtoffer ben.... Dat ik het liever niet geweten had... Dan ben ik egoïstisch zegt hij... "Het is jou niet overkomen... en dus", zegt hij..., "geloof je me niet!" Maar dat is zeer zeker niet waar... Ik kan het me niet voorstellen... Ik denk steeds dat ik voor mijn vader een veel makkelijker prooi geweest zou zijn...Waarom heb ik dan niets gemerkt? En dat ik mijn hele jeugd kwijt ben en niet weet of ik nu nog wel naar mijn vaders graf wil etc. Dat is maar onzin volgens mijn broertje en moet ik me daar niet mee bezighouden. Volgens mijn broertje wil ik in de belangstelling staan en denkt niemand aan zijn problemen. Is er hier iemand die hier ervaring mee heeft en/of antwoorden heeft? Of misschien professioneel kan helpen...? of kan luisteren? Of wat dan ook? Een mening geven... een visie mag ook....
Jeetje meid... Ik ga eens goed nadenken over je verhaal, en dan zal ik je morgen wel een pb'tje sturen Dikke knuffff!!!!
Meid toch, wat heftig. Pffff echt verschrikkelijk, voor het hele gezin. Ik vind het al heel wat dat je broertje het verteld heeft. Dat is natuurlijk niet makkelijk en ik kan me voorstellen dat hij het nooit eerder vertelt heeft. Ik begrijp ook heel goed dat het ook jou hele idee over alles, je jeugd en je vader, veranderd heeft. Eén van mijn beste vriendinnen is toen ze klein was 7 jaar lang door haar opa seksueel misbruikt (van haar 5e tot haar 12e). Zij heeft het nooit aan iemand vertelt, maar toen haar nichtje (bij wie het ook gebeurde) nachtmerries kreeg en uiteindelijk het hele verhaal vertelde heeft mijn vriendin het ook verteld. Haar opa deed het alleen bij de nichtjes en niet bij de neefjes. Hij heeft het ook niet bij zijn eigen dochters gedaan. Zijn vrouw heeft er nooit iets van gemerkt. Ik wil dus maar aangeven dat het niet altijd zo hoeft te zijn dat alle voorhande zijnde kinderen (om het zo maar even grof te zeggen) ook misbruikt worden. Dat je broertje het nooit verteld heeft heeft er misschien mee te maken dat jij en je moeder nog vaak naar het graf gingen om je vaders graf te onderhouden e.d. en dat hij daar niet mee om kon gaan. Ik kan me sowieso voorstellen dat het heel moeilijk is als je met zo'n groot geheim leeft en niemand het weet. Ik heb geen flauw idee of je iets aan mijn verhaal hebt. Maar ik wil je zeggen dat ik snap dat ook jou hele wereld op zijn kop staat en dat dit heel, heel erg moeilijk voor jullie allemaal is. Ik raad iig je broer aan om professionele hulp te zoeken, want dit in je eentje oplossen in denk ik bijna onmogelijk. Ik wil je heel veel sterkte en wijsheid toewensen in deze moeilijke periode.
Wat ontzettend heftig! Heb hier geen ervaring, oplossing of visie over. Wil je wel heel veel sterkte wensen, ben er helemaal stil van. Onzettende dikke knuffel voor jou!!!!
Ik heb je verhaal even gelezen. en eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat het gaat om in de belangstelling staan. naar mijn inziens heeft hij er namelijk weinig bij te winnen. het is inderdaad waar dat het niet bij de voor de hand liggende kinderen hoeft te zijn. en het gebeurd zeker niet altijd alleen bij meiden. helaas zelf ook ervaringen in dit onderwerp maar plaats ik liever niet op het forum, dus mocht je iets willen weten ofzo je weet mijn pb te vinden.
Dat je broer jaren lang niks heeft zegt heeft denk ik met schaamte gevoel te maken,je vader heeft iets bij hem gedaan wat niet klopte,wees aub blij dat je vader niks bij jou heeft geprobeerd ,en ik snap jou twijfels ook super goed,of je broer wel de waarheid zou spreken,maar ik vind wel als er zulke dingen worden gezegt,dat je dat dan wel serieus moet nemen,en ik denk dat je broer het nooit heeft kunnen verwerken dat hij misbruikt is,omdat hij er nu pas mee komt,Niet leuk voor je dat hij geen kaartje heeft gestuurd toen jullie kleine geboren werd,probeer met hem te praten,en laat hem zijn verhaal aan je doen,als hij dat aan kan en wilt, Ik spreek helaas uit ervaring kwa misbruikt zijn,ik ben ook jaren lang misbruikt geweest door mijn vader,ik vond het moelijk als kind zijnde het te vertellen tegen mijn moeder,tot op een gegeven moment een knop om ging en ik alles vertelde tegen mijn moeder,sindsdien heeft mijn moeder ook niet meer bij mijn vader geslapen,en zijn ze gaan gescheiden, als je vragen hebt of wat dan ook mag je mij altijd pben
Je mag me een pb sturen. Ik ben zelf slachtoffer en heb 25 jaar het tegen niemand verteld. Mijn moeder neemt/nam het me ook kwalijk dat ik het niet eerder heb gezegd. Als kind durf je dat dus niet, juist omdat je bang bent niet geloofd te worden of dingen kapot te maken in het gezin.....
ik kan je broertje heel goed begrijpen dat hij nooit wat verteld heeft. ik zelf ben sexueel misbruikt (door jongen uit de buurt) toen ik 9 jaar was en dit heb ik met pijn en moeite en na een instroting pas verteld op me 18e. ik kon het gewoon niet meer aan om het voor me te houden, het verpeste me leven, me contact met andere etc en kon het pas verweken nadat i het verteld had. misschien dat hij het jou en je moeder kwalijk neemt dat jullie treuren om deze man. voor jou was hij een goede vader en terecht dat je treurt maar hij ziet dit waarschijnlijk totaal anders. misschien ook wel jaloers op jou jeugd en waarom jij niet en hij wel. zoveel dingen die hem het contact met jou moeilijk kunne maken. praten over jullie jeugd gaat niet en over jullie vader al helemaal niet. ik zou hem de tijd geven dit alles te verwerken en dat gaat heel veel tijd kosten en misschien verwerkt hij het wel helemaal nooit. laat weten dat je er wel voor hem bent, een arm om hem heen doet zoveel. hij heeft waarschijnlijk weinig vertrouwen in zijn familie. er gebeurde zoveel met hem en waarom hielp niemand hem, waarom deed zijn vader dit, waarom verdiende hij dit misbruik. dit zijn dingen die hij zich afvraagt en daar zou hij nooit geen antwoord op krijgen. blijf hem steunen, stel hem vragen en laat zien dat je er voro hem bent. pedofielen hebben trouwens over het allegemeen een voorliefde voor jonge jongens dus dat hij jou nooit wat heeft gedaan wil zeker niet zeggen dat het nooit gebeurd is. er wordt gedacht dat misbruik vaak voorkomt bij meiden maar uit cijfers blijkt juist dat jongens vaker de dupe zijn. hierbij wordt niet alleen gedacht aan misbruik in de familiekring maar in het algemeen.
Ik denk dat je broertje het niet verzonnen heeft. Zoiets doe je niet. Dat jij er niets van gemerkt hebt, is niet zo vreemd. Het gebeurt ook wel vaker dat één van de kinderen misbruikt wordt door een ouder en dat de andere kinderen en ouder er nooit achter komen. Dat hij er nu pas mee komt, is ook niet zo vreemd. Hij heeft een behoorlijke klap gehad van de persoon met wie hij samenwoonde. En dat kan dit soort trauma's naar boven halen. Het kan ook zijn dat dit geheim er bij hem al langer uit was, dat hij het gedeeld heeft met zijn vriend en dat, nu dat er uit is, de drempel om het aan jullie te vertellen minder hoog is. Die is uiteraard hoger dan bij mensen die je vader nooit gekend hebben. Ik denk dat hij ook een beetje bang is dat jullie heb niet geloven, omdat jullie die kant van jullie vader niet kennen. Verder, over jou... Ja, natuurlijk doet dit je wat, en ga je je dingen afvragen. Jij wil dit ook kwijt, natuurlijk, maar je broertje heeft wel een beetje gelijk. Misschien is het dan ook beter om het er als hij er bij is, niet over te hebben (over hoe jij je ook een slachtoffer voelt), of in ieder geval niet zoveel. Laat hém maar lekker zijn verhaal doen. En als hij weg is, dan heb je nog genoeg mensen bij wie je terecht kunt met je verhalen, zorgen en tranen. In ieder geval heel veel succes!
Oooh jee wat een reacties al... Gisteren zat ik echt even niet lekker in mijn vel... weer een tegenslag erbij... dus dat moest ik even weer verwerken.. vandaag ook druk... Maar alvast iedereen hier bedankt voor de moeite om mijn verhaal te lezen en te reageren. Dank je wel allemaal voor de adviezen... Ik ga echt alle adviezen nog eens even goed doorlezen... extra goed... en uiteraard uitgebreider reageren...
hoi ik heb je verhaal gelezen, afschuwelijk, ik kan me ook voorstellen dat je twijfelt of er iets is gebeurd met je dochter. ik denk dat je broertje dit niet verzint, maar ook dat zijn ADHD een uiting is geweest van het misbruik. en ik snap ook dat broertje graag alleen maar bij je moeder was dit vond ik op internet Hulp zoeken na incest Via internet kun je vrij makkelijk in contact komen met lotgenoten.Dit kan je helpen om je gevoelens op een rijtje te zetten en de emotionele steun te krijgen die je nodig hebt. Een handig beginpunt voor zo’n zoektocht is: www.incest.pagina.nl. Voor hulp kun je ook terecht bij het FIOM (073-6128821).