Seph's bevallingsverhaal; inleiding, ontsluitingsfase, spoed keizersnee

*** Lang verhaal (ook een beetje therapeutisch ) ***

Lieve Seph.

Ruim negen maanden lang heb je in mijn buik gezeten en dit is hoe je uiteindelijk van daar in onze armen bent gekomen.

Vanaf de achtendertigste week van mijn zwangerschap kreeg ik bij elke controle steeds een iets verhoogde bloeddruk. Hoog genoeg om uiteindelijk met negenendertig en een halve week definitief te worden over gedragen aan het Diaconessen ziekenhuis in Utrecht. Na dat we daar in twee weken tijd ongeveer zeven keer op ‘extra’ controle zijn geweest hebben we in overleg met de gynaecoloog besloten om de bevalling in te leiden. Elke keer naar het ziekenhuis en alle tijdrovende onderzoeken ondergaan om uiteindelijk zonder jou in onze armen weer naar huis te gaan begon wel wat veel energie te kosten vooral voor mij want ik had een hele mooie grote buik waar ik je in mee droeg en wat extra klachten zoals ook een blaasontsteking. Daarbij wilden we niet gaan wachten tot mijn bloeddruk zo hoog zou worden dat ik daadwerkelijk een zwangerschapsvergiftiging zou ontwikkelen. Jij was met ruim 40 weken helemaal af en klaar om in de wereld te komen. En papa en mama keken zo ontzettend uit naar je komst. De gynaecoloog kwam terug uit overleg en wat bleek, de volgende dag, maandag 15 maart zou het gaan gebeuren.

40,5 - Ontsluiting; een vingertopje. Geen verweekte baarmoedermond. Gedeeltelijk ingedaald.

De volgende morgen om zeven uur moesten papa en mama weer naar het ziekenhuis komen. Hier kreeg ik een ballonnetje ingebracht. Voorbij de baarmoedermond werd dat opgeblazen zodat het een druk op mijn baarmoedermond gaf (net zoals een babyhoofdje kan doen met indalen) op deze manier krijg ik een natuurlijke ontsluiting van ongeveer 2 cm (dan valt het ballonnetje er uit zichzelf uit). Wanneer ik die 2 centimeter ontsluiting heb kan de bevalling spontaan op gang komen of kan de dokter mijn vliezen breken.
Een lange dag van wachten volgt. ’s Middags denkt de verloskundige nog dat het allemaal redelijk vlot gaat en dat het niet lang meer zal duren. We overleggen dat wanneer het ballonnetje pas ’s avonds eruit valt ik eerst nog een nachtje ga slapen en dat we dan morgenochtend verder gaan. Want papa en mama willen niets forceren of overhaasten. ’s Avonds kijken papa en mama nog even samen televisie en tegen een uurtje of half elf stopt papa me in en gaan we na nog een telefoontje allebei slapen. Ik in het ziekenhuis en papa thuis.
Om half een ’s nachts moet ik plassen en dan ineens valt het ballonnetje eruit. Wat een gek gevoel en oh jee wat nu? Dus ik bel de verpleging en prompt krijg ik daar op de wc een eerste wee. Wauw dat is heftig! (ik heb maar een keer een heel kleine voorwee gevoeld tijdens de zwangerschap maar dat was niks in vergelijking met dit echte werk)
Terug in bed volgt de tweede wee en nog voor ik ben aangesloten op het Ctg apparaat de derde, wat gaat het snel. Ik zie op het apparaat dat de weeën zo ongeveer om de 7 a 8 minuten komen (en soms met zijn tweeën meteen achter elkaar). Als ik vraag of ik papa mag bellen zegt de verpleging dat ik nog even moet wachten er kan nog van alles gebeuren en papa kan zijn slaap wel gebruiken om zo fit aan mijn bed staan straks. Maar het gaat zo snel dat ik na een uur al niet meer weet hoe ik in mijn eentje die heftige weeën moet weg zuchten. Ik moet overgeven en ik kan het niet alleen en dus komt een aardige verpleegkundige me helpen. Om half drie bellen we papa en hij komt er zo snel mogelijk aan. Om drie uur is er een arts assistent (dokter Jan die hebben we al een paar keer ontmoet in de voorafgaande weken). Hij voelt dat ik al 4 centimeter ontsluiting heb en dus mag ik naar de kraamsuite om te gaan bevallen. Gelukkig komt net op dat moment papa ook binnen. Dan gaat het voor mijn gevoel ineens best snel allemaal. Naar een andere kamer met andere verpleegkundige. Het is begonnen, nu echt! Ctg wordt aangesloten net als een bloeddrukmeter en het infuus en dat allemaal tijdens hele heftige weeën. Ik wil graag even rust maar dat kan natuurlijk niet. Ook moet ik weer overgeven. Na een tijdje komt Jan voorstellen om iets aan pijnbestrijding te gaan doen en zo wordt er een anesthesist gebeld voor de ruggenprik.
Ai ai ai dat gaat niet meteen goed. Ik moet op de rand van het bed zitten en probeer maar niet te veel na te denken over wat er met me gebeurt en oh ja natuurlijk weer een wee! Papa is echt super hij houdt me bij de les, helpt me met ademhalen en geeft me zodra de ruggenprik werkt bij iedere wee een flink shot morfine. En zo gaat het een tijdje goed. Alleen wil je maar niet goed indalen en ligt er een stuk van de navelstreng langs je hoofdje. Wat betekent dat de navelstreng klem kan komen te zitten tussen jouw hoofd en mijn bekken wanneer door het breken van de vliezen de zwaartekracht intreed in mijn buik. Dus wordt er gewacht met het breken van de vliezen tot er een operatiekamer operationeel is vanaf acht uur, zodat er eventueel meteen ingegrepen kan worden. Dan ineens tegen acht uur valt de ruggenprik eruit en na twee weeën heb ik weer die enorme heftige en ‘niet te harde’ weeën van voorheen terug. Gelukkig is de dienstdoende anesthesist bijna binnen en die zorgt ervoor dat de prik zijn werk weer doet en zo dus de scherpe kantjes weer van de weeën af gaan. Ik heb dan acht centimeter ontsluiting en mijn vliezen worden gebroken. Tijdens een wee, ik voel er niets van. En het gaat goed. Je hoofdje zakt weer iets naar beneden en de navelstreng blijft netjes op zijn plaats. Dus we kunnen weer verder, het zal nu niet lang meer duren zegt dokter Jan nog. Zijn dienst zit er bijna op maar als het zo snel blijft gaan wacht hij misschien nog wel even.

Papa en ik zijn een superteam! Wij zitten helemaal in een positieve vibe. We hebben veel aan de ademhalingstechnieken die we samen hebben geleerd tijdens een workshop bevallen en passen deze technieken op onze manier toe bij elke wee weer. Ook verzinnen we er nog eentje bij die mij helpt om na de kamelenweeën weer even helemaal te ontspannen. Diep in door de neus en schuddend met je wangen de lucht er ineens uit laten. Zelfs de verpleging en de nieuwe arts assistent (Michelle ook haar hebben we al eens ontmoet) maken er complimentjes over. Het gaat dus goed, heel goed. Tot ineens de weeën hun werk niet meer zo goed doen. De ontsluiting vordert niet meer. Een hele tijd proberen we te komen tot die 10 centimeter ontsluiting die je nodig hebt om ter wereld te kunnen komen. Dus krijg ik extra weeënopwekkers via een infuus, ja hoor toe maar! Dit infuus wordt, in de loop der tijd, nog een paar keer opgevoerd omdat we ons nog zo goed voelen en we heel graag willen dat je via de natuurlijk weg ter wereld komt. Rond twee uur mogen we het nog even proberen van de dokter en dus zetten we alles op alles. Bij elke wee zeggen papa en ik tegen elkaar dat we hem zo hard nodig hebben. Bij elke wee voelt mama ook dat van onderen alles heel hard en heel heftig samenspant en nu al denk ik soms hoe krijg ik dat straks juist ver genoeg open voor jou?

 

Om half drie komt dokter Michelle binnen en ze voelt samen met een andere gynaecoloog dokter Lub hoe ver de ontsluiting is gevorderd, nou krap aan 10 centimeter ontsluiting en dus mag ik van het ene op het andere moment ineens gaan persen. Wat? Eeeh hoe dan ik heb geen persdrang en je moet nog een heel eind daar maken ze geen geheim van. Nou daar gaan we. Mijn benen worden in beugels gelegd en die moet ik dan weer vasthouden en dan moet ik tijdens elke wee proberen drie keer heel hard mee te persen. Maar zo geestelijk sterk als ik me tijdens de ontsluitingsfase voelde zo slecht kan ik mezelf nu motiveren. Ik voel me ineens zo futloos, heb geen idee hoe ik je ooit naar buiten moet krijgen en begin te letten op een walgelijk schilderij aan de muur tegenover me. De concentratie is dus verre van optimaal. Ik probeer het echt hoor en papa steunt me heel goed net als de dokters maar het is te zwaar. Dat er een of ander enorm apparaat wordt binnengereden helpt ook niet echt. Waar zou dat voor nodig zijn? Denken ze soms dat er iets niet goed dreigt te gaan? Toch heb ik je na een half uur zo laag weten te krijgen dat de dokter je hoofdje kunnen voelen. “hij is kaal” zegt Michelle eerst nog maar dan voelt zij en ook dokter Lub je oogkasjes en blijkt het dat je verkeerd bent gedraaid. Domme pech, in plaats van met je gezichtje richting de grond ben je een sterrenkijkertje en in plaats van met de kin op je borst om met je achterhoofdje eerst te komen lig je juist met je hoofdje in je nek en komt dus eerst je gezichtje. Dit zou me nooit gaan lukken is de conclusie zelfs niet met een vacuümpomp (en daar is mama stiekem wel een beetje blij om). Dit alles gaat allemaal heel snel en dan krijgt mama ook nog koorts en jouw hartslag gaat ineens heel snel, wel boven de 200, en dat is erg gevaarlijk. Dus wordt er heel snel besloten over te gaan tot een spoed keizersnee. Je moet er nu snel uit komen dat is een ding wat zeker is. De weeënopwekkers gaan eraf en de weeënremmers komen in het infuus. Mijn kleren worden uitgetrokken en ik krijg een operatiekleed aan. Dokters praten door elkaar en doen allemaal heel druk (zo komt het om mij over, ze weten vast wel wat ze doen). Er blijkt geen operatiekamer vrij te zijn maar ook dat gaat langs me heen want ik raak in paniek. Papa en ik hadden ons niet goed voorbereid op een keizersnee. Alle rust is verdwenen, voor vragen als: ‘kan ik wel borstvoeding geven na een keizersnee?’ enz. is geen tijd. Dat wij blijven leven is het enige wat telt. Iemand zegt dat papa het fototoestel moet pakken en daar gaan we dan. De gang op, de lift in richting een reserve operatiekamer. Helma een aardige verpleegkundige die we al een aantal keer hebben ontmoet en wiens dienst net is begonnen gaat ook mee. Zij blijft ook een beetje bij papa. Ik wordt de operatiekamer ingereden en hij moet in de deuropening blijven wachten, oh wat kijken we bang naar elkaar. Papa en Helma moeten eerst nog steriele kleding aan ondertussen schrik ik van alle groene pakken en de ziekenhuisomgeving (Wow kom ik binnen na een heel ernstig ongeluk en ga ik bijna dood of zo?). Al snel verlies ik al het gevoel in mijn benen en buik. Er wordt een gordijntje bij mijn gezicht opgehangen en de anesthesist en papa komen bij mijn hoofd staan. Ik moet heel erg huilen en trillen, ik vind het zo eng allemaal.

16 maart 2010, 15.10 uur. Als uit het niets horen we je ineens huilen!!! Daar ben je dan! Ik hoor je!!!! Gaat alles goed met je? Voor mijn gevoel heb ik dat heel hard geroepen en kreeg ik geen antwoord maar dat blijkt achteraf allemaal erg mee te vallen. Iemand zei dat papa mocht komen en zo heeft hij gezien hoe je werd schoon gemaakt en ook heeft hij je navelstreng eraf geknipt. En toen heeft hij je in zijn armen naar mijn gezicht gebracht. Nu zag ik je voor het eerst en ik zag papa voor het eerst echt als papa, wat mooi! We moesten allebei huilen zo blij waren we dat je het goed maakt en dat je er eindelijk was! Aan je gezichtje konden we zien dat het voor jou ook heel zwaar is geweest. Het was helemaal opgezwollen en je had een enorme buil op je voorhoofd. Maar alle dokters zeiden dat dit heel snel goed zou komen. Iemand heeft ook wat foto’s gemaakt want dat zouden we door alle commotie zo zijn vergeten. Daarop zag ik later dat het operatiepersoneel blauwe pakken aanhad in plaats van groen. Ik heb me heel wat in mijn hoofd gehaald op dat bed. Nog steeds gaat alles heel snel. Het blijft tenslotte een behoorlijke operatie. Dus gaat papa alvast met jou, in een couveuse, terug naar de kraamsuite en ik blijf achter in de operatie kamer en ik voel me heel alleen en heel verdrietig. Alle emoties komen eruit. Ik tril als een bezetene en kan maar niet geloven dat je er eindelijk bent en dat je helemaal gezond bent. Ik denk dat ik er helemaal niemand ken maar dan blijkt dat Michelle en Dokter Lub zelf de operatie hebben gedaan (zal vast wel logisch zijn maar ik had er niet aan gedacht) Ze proberen me nog een beetje gerust te stellen maar niks helpt… de schok moet er eerst een beetje uit denk ik. Ik heb ook al steeds hele erge last van het infuus in mijn hand daar hebben ze zo vaak in geprikt en aan gesjord ik bewaak mijn hand met mijn leven en ieder nieuw persoon aan mijn bed moet beloven heel voorzichtig te doen. Ook wanneer ik op de uitrustzaal (wat een gekke plek is dit, lijkt wel een garage) lig doet het nog erge pijn en tril ik nog helemaal. Ik krijg allemaal lekkere warme dekens om me heem maar het helpt nog niet. Weer ken ik helemaal niemand en is iedereen maar met zijn/haar werk bezig ik heb zo’n behoefte aan een aardig gezicht, iemand die me een beetje geruststelt want zelf lukt het me niet. Gelukkig hoef ik niet zo heel lang te blijven en eindelijk komen Helma en de verloskundige me ophalen. De verloskundige (die ik ook ken maar ik ben haar naam vergeten) doet meteen een ademhalingsoefening met me en zo kan ik eindelijk beetje bij beetje weer tot mezelf komen. Snel gaan we de lift in en kan ik naar jou en papa toe.

Wat een mooi gezicht zie ik als ik de kraamsuite in wordt gereden. Jij ligt lekker bij papa op zijn blote buik en samen zijn jullie in doeken gewikkeld. Papa heeft je lekker gerust gesteld en jullie zien er fantastisch uit met zijn tweeën. Heel even mag je al bij mij liggen en weer moet ik heel hard huilen. Maar nu van puur geluk. Oh wat ben ik ontzettend blij dat je er bent en wat vind ik je helemaal te gek, leuk, fantastisch, lief en prachtig! De dokter komt om naar je te kijken en voert wat testjes met je uit. (De Apgarscore hebben ze al in de operatiekamer gedaan je had een negen en een tien.) Ik mag vanuit het bed meekijken en dan krijg je kleren aan, voor het eerst van je leven een romper met groene sterretjes (net als op je geboortekaartje) en een shirt met een schildpad. Daarna word je weer bij me neergelegd en mag je proberen te drinken aan mijn borst. We doen allebei heel erg ons best en warempel. Uit het niets komt er een druppeltje melk uit mijn borst. Je kan hem nog niet opdrinken maar ik smeer hem uit over mijn tepel (omdat de verpleegkundige zegt dat dit goed is en ik geloof het meteen). Niks is nu gek we willen alles voor je doen.

Nu zijn we dus een gezinnetje. Voortaan zijn we altijd met zijn drieën en dat wordt nooit meer anders. Papa en ik gaan het nu allemaal een beetje beseffen. Wat is er toch veel gebeurd en wat was het heftig. Het zal nog wel eventjes duren voordat we dit alles hebben verwerkt. Maar wat maakt het uit. Je bent er en daar hebben we alles voor over. We zijn zo gelukkig!

 

Dankjewel voor jullie lieve berichten!