Zwangerschap en Chronisch ziek zijn?

Hoi,

ik zelf heb een chronische aandoening alleen dan kwa spieren.. heb een spierziekte. dit heb ik vanaf het begin gemeld bij mijn gynacoloog. ik ben zeer goed begeleid en toen ik aangaf echt niet meer te kunnen werd ik ingeleid.

Tijdens de inleiding werd er zeer goed gecontroleerd of ik het wel hield en hoe het ging.. er stond een ok klaar voor als ik het niet meer zou redden en ook een ruggeprik kon toegediend worden..

uiteindelijk hebben ze de ruggeprik gezet maar niet opgespoten ( toen had ik ineens 9.5 cm ontsluiting)

Als je het gewoon van te voren meld zullen ze je goed in de gaten houden en er rekening mee houden.. dus meid ik zou er voor gaan als jij dat wilt. en tuurlijk word je zwangerschap zwaar maar dat is hij voor iedereen alleen zal jij heeel veel moeten rusten.. doe dat dan ook en dan komt het vast goed

 

ik heb lichte uitvalsverschijnselen in mijn arm/been en heb bij beide zwangerschappen flinke bekkenklachten gehad.
Bij de eerste is de bevalling geeindigd in een ks omdat de ontsluiting niet vorderde ondanks max bijstimulering en ik er helemaal door heen zat. Ik heb zelf toen niet om pijnbestrijding gevraagd maar het werd me aangeboden omdat het blijkbaar allemaal vrij heftig was. Pijn bestrijding had niet het gewenste effect ( weeen werden minder en nog steeds geen extra ontsluiting) Gyn vond het meer dan genoeg geweest allemaal en kreeg dus een ks.
Na de zwangerschap kwamen de neurologische klachten aan het licht en bij de tweede zwangerschap was ik bij gyn voor een eerste echo en toen ik vertelde wat er in tussentijd allemaal was gebeurd mocht ik onder beg. van de gyn blijven. Heb gekozen de eerste periode om en om bij de vk/gyn maar omdat ik nogal somber werd helemaal bij de gyn gekomen. Ik mocht zelf aangeven hoe ik wilde bevallen, alle opties lagen open. Wij wilden graag een geplande ks omdat het eerst normaal gaan proberen en dan toch nog een ks ik al helemaal niet zag zitten.
Ben heel goed begeleid en wist 5 weken van te voren wanneer de ks zou zijn.
Ook na de bevalling in het ziekenhuis goed begeleid. Mocht veel langer op de kraamsuite blijven dan gebruikelijk en heb eenmaal thuis nog heel veel uren kraamzorg gehad.

Goed en duidelijk aangeven vanaf het begin waar ik tegen op zag/problemen verwachtte heeft bij dus goed geholpen

 

Hoi,
Ik ben ook chronisch ziek, vroeger ooit gediagnosticeerd als ME, maar later bleek dat ik chronische Lyme heb. Enfin, de klachten blijven hetzelfde, ik herken jouw vermoeidheidsklachten ook hoor! En.. ik heb een gezond kindje van anderhalf en ben nu pril (zes weken) zwanger van de tweede. Net als jij liep ik tegen dingen aan als 'iedereen is toch moe tijdens de zwangerschap/bevalling', maar.. tijdens de zwangerschap was/is het draaglijk. Toen ik zwanger was van mijn dochter helemaal, want ik werkte niet (contract werd niet verlengd wegens de zwangerschap) dus ik kon erg rustig aan doen. Voor de bevalling heb ik uitgelegd aan de VK wat ik mankeer en aangegeven dat ik sneller moe ben dan andere dames die gaan bevallen. De VK heeft hier héél goed op ingespeeld, o.a. door mij sneller dan 'normaal gesproken' door te sturen naar het ziekenhuis voor weeënopwekkers (vliezen waren gebroken, ontsluiting vorderde niet). En de bevalling zelf, tja, die viel erg mee hoor! En ik was ook zó weer hersteld, dat had ik écht niet verwacht, ik dacht dat ik minstens een maand bedlegerig zou zijn zeg maar, maar ik huppelde direct alweer rond.
Nu ik zwanger ben van de tweede is het wel zwaarder, temeer omdat ik (net als bij de eerste) kotsmisselijk ben, en nu niet zomaar kan gaan liggen als ik moe/misselijk ben omdat mijn dochtertje ook aandacht nodig heeft natuurlijk.
Hoe dan ook, ik vind het allemaal erg meevallen!

 

Oh, en ik had vooraf aangegeven waarschijnlijk om pijnstilling te vragen tijdens de bevalling.. toen puntje bij paaltje kwam, vond ik dat niet nodig

 

Hoi,

Ik ben ook chronisch ziek (ziekte van Crohn), en nu zwanger van de tweede. Bij beide loop ik bij de gynacoloog, en mijn ervaringen zijn op zich prima. Zelf heb ik het geluk dat ik weinig last heb van mijn darmen tijdens de zwangerschap waardoor ik de zwangerschap en bevalling niet extreem zwaar heb ervaren. Wel kreeg ik enkele maanden na de bevalling een opvlamming waar ik niet op had gerekend. Nu ga ik er vanuit dat dit weer gaat gebeuren zodat ik me er alvast op kan voorbereiden.

Geef duidelijk aan waar jou grenzen liggen zodat de gynacoloog en/of verloskundige hier rekening mee kan houden om zo eerder pijnbestrijding te gebruiken of eerder over gaan tot een keizersnee en dan komt het vast goed.

(en je moet maar zo denken dat zelfs bij een compleet gezonde vrouw het niet zeker is dat de zwangerschap / bevalling helemaal probleemloos zal verlopen)

 

Voor mijn zwangerschap was ik nog gezond, maar tijdens mijn zwangerschap uitvalverschijnselen en extreme vermoeiheid. Mogelijk ms, maar nu gaat het heel goed gelukkig. Ik was ook bang dat het tijdens mijn bevalling moeilijk zou worden. Maar doordat ik helemaal genoeg had van alle ziekenhuizen wou ik toch graag thuis bevallen. En het ging eigenlijk heel goed, ik had wel het geluk van een snelle bevalling. Maar er kwamen ook krachten tevoorschijn, moe of niet moe...

De gebroken nachten vond ik wel erg zwaar, ik had van te voren bedacht dat mijn vriend 's nachts ook wel eens een flesje zou geven. Maar uiteindelijk was dat toch niet nodig en heb ik 10 maanden borstgeving gegeven.

Ik ben wel heel bang om zwanger te worden, want word ik dan weer ziek... Maar ik wil zo graag nog een kleintje...

 

Hier ook 1 die chronisch ziek is en zwanger van de 2e. Ik heb een bindweefselaandoening waardoor ik veel pijn en ook chronisch vemoeid ben.Heb ook nog hyperhomocysteinemie daar merk je niks van alleen de mk komen daar van.

Ik ben ook erg benieuwd hoe het dit x zal gaan. Ik werd wel goed in de gaten gehouden althans eerst om de 6 wk daarna 4 dus niet vaker als normaal. maar tijdens mijn bevalling is er echt geblunderd. Geen ruggeprik ze vonden het te riskant terwijl het achteraf van mijn eigen gyn geen probleem was. Die was niet aanwezig een vk heeft de bevalling gedaan terwijl dat door een gyn moet worden gedaan. Mijn bevalling duurde 16,5 uur. Mijn zoontje werd dood geboren gelukkig goed bij gekomen. Toen werd hij ziek een paar uur na de bevalling door gbs bacterie dat wisten ze al voor de bevalling geen ab gehad. Mijn zoontje heeft nog 8 dagen in het zh gelegen en ik werd er na 2 dg uit geknikkerd ondanks mijn chronische ziekte ,zware bevalling en ik gaf bv.

Dus ben erg benieuwd hoe de begeleiding nu gaat worden.

Ik hoop dat jij straks goed wordt begeleidt.

 

Ook ik ben chronisch ziek, heb een botafwijking, oa veel botwoekering in mijn heupen...
Voor mijn zwangerschap had ik best veel pijn, tijdens mijn zwangerschap viel dit, in verhouding mee. Ik ben wel al met 20 weken in de ziektewet gegaan, dit kwam omdat ik s'nachts zoveel pijn had dat slapen moeilijk werd. Toen ik thuis kwam te zitten ging het beter. Kon het rusten toen meer verdelen en meer mn zinnen verzetten.
Vanaf het begin van mijn zwangerschap ben ik onder controle van de gyneacoloog geweest. Ik wilde een keizersnee omdat mn heupen toch te smal waren. Dit was geen enkel probleem.
Keizersnee is een aantal weken van te voren gepland, en ging prima. Ik was al snel weer op de been..
Nu zijn mijn klachten weer normaal, veel pijn maar mee te leven

 

Mag ik heel eerlijk zijn?

Ik zou me niet zo'n zorgen maken om de bevalling - die duurt maar een paar uur (of in een extreem geval een paar dagen). Daar kom je heus wel doorheen. Pijnbestrijding kun je altijd om vragen, ongeacht of je nu een ziekte hebt of niet. Als het écht te lang duurt, kunnen ze je een slaapmiddeltje geven om te kunnen slapen voordat je de bevalling in gaat.

Waar ik me veel eerder zorgen over zou maken is hoe je voor een baby gaat zorgen als je al chronisch vermoeid bent. Zelfs voor een fit iemand kan dat een enorme aanslag op de energiehuishouding zijn. En dat duurt niet een paar uur, of een paar dagen; ik zou erop rekenen dat het hele eerste jaar enorm zwaar en vermoeiend kan zijn.

Weet dus héél zeker dat je hier volop hulp en ondersteuning bij kunt krijgen, voordat je eraan begint.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat jij alle recht op je kinderwens hebt. Maar denk alsjeblieft na over de tijd ná je zwangerschap en bevalling, en onderschat die niet.

 

Natuurlijk is het fijn als je weet dat er mensen om je heen zijn die je zouden steunen mocht je hulp nodig hebt. Maar je daar teveel zorgen over maken heeft ook geen zin.

Ik heb me er wel heel veel zorgen over gemaakt, ik was immers al zwanger toen ik ziek bleek te zijn en wist niet hoe ik me daarna zou voelen. In het begin was ik vaak heel erg moe, maar dat zijn de meeste jonge moeders natuurlijk. Ik vroeg me steeds af waar die moeheid vandaan kwam. Me dat steeds afvragen, dat vond ik zwaar. Maar het moederschap gaat gelukkig prima, heb geen hulp of extra ondersteuning nodig. Al die zorgen waren dus voor niets, echt wel zonde van mijn energie...

 

Ik heb zelf ook ME/CVS in combinatie met een immuunstoornis en nu ruim 22 weken zwanger van ons eerste kindje.
Hebben er zelf ook lang over nagedacht en toch de knoop doorgehakt om voor een kindje te gaan.
Uiteindelijk heeft het 16 rondes geduurd voordat ik zwanger was.
Tuurlijk ben ik erg moe maar dat heb ik er allemaal voor over.
Op dit moment werk ik niet en zal dit totdat de baby een half jaar is ook niet gaan doen, ben door het UWV nu 80 tot 100% afgekeurd.
Het zal vast wel zwaar worden met straks de slapeloze nachten maar we hebben hulp genoeg mocht ik die nodig hebben.

 

Wat mij wel hielp op zware dagen was babyzwemmen. Ik kan moeilijk overdag slapen, maar na een uurtje in het zwembad konden we beide (dochterlief en ik) heerlijk een middagdutje doen.