Ik wil even mijn hart luchten.. Ik ben 34 weken zwanger van onze eerste. Mijn moeder gaf vorige week aan het wel erg leuk te vinden om direct na de bevalling mijn kindje te zien. Mijn moeder woont echter sinds een jaar buiten Nederland, dus ze vroeg zich tussendoor af hoe ze dat kon doen, het duurt zeker 4 dagen voor ze in Nederland is en dus zou ze het kindje pas met 4, 5 dagen kunnen zien. Ze heeft een appartement in Nederland, maar dat heeft ze verhuurd, en ze vindt het niet prettig om de bewoonster te vragen of ze daar een paar weekjes kan blijven. Het was dus nog niet duidelijk hoe, maar ze wilde graag een manier vinden om er al eerder bij te zijn. Heb na wat wikken en wegen besloten om mijn moeder als eerste na de bevalling te zien, dus nadat ze dit zelf aangaf heel mooi te vinden. Ik heb haar een mooie (maar korte) email gestuurd waarin ik haar vertelde dit ook graag te willen. Daar heb ik 2 zinnetjes aan toegevoegd, namelijk dat ik het zo'n belangrijk moment vind dat ik graag alleen met haar wil zijn, en of ze het erg vind als haar vriend (sinds 2 jaar) er op dat moment niet bij is, omdat ik het graag als iets tussen moeder en dochter wil beleven. Vervolgens krijg ik een boze brief dat ik zeker denk dat hij geen manieren heeft! Wat hij allemaal voor haar heeft gedaan, en hoe lief hij vertelt over de bevallingen van zijn ex-vrouwen. Dat ze zich schaamt om dit aan hem te moeten vertellen. En dat ze nu pas komt als wij er na een paar weken klaar voor zijn. En ik dacht toch zeker niet dat ze 5 weken in Nederland gaan wachten op de bevalling? (Euh.. ze kwam zelf met het idee als eerste erbij te zijn en al een week voor de uitgetelde datum te arriveren...) Is het zo abnormaal dat ik van haar vraag om haar vriend die eerste keer niet mee te nemen? Ik heb geen speciale band met hem. Maar ik weet hoe speciaal hij voor haar is en JUIST daarom wilde ik vantevoren van haar vragen om alleen te komen, omdat ze hem normaliter overal mee naartoe neemt. Het gekke is dat ze nu zegt dat hij ook helemaal niet mee zou zijn gekomen, dat dat ook het plan niet was. Dan denk ik, dan is er toch ook geen probleem? Als hij toch niet mee naar binnen zou zijn gegaan, vindt hij dat blijkbaar ook niet nodig, dan verandert er toch niets?? Het maakt voor dit geval niet uit, maar op de dag dat ik haar vertelde dat ik zwanger was kwam hij mee (geen probleem, dat had ik ook verwacht) maar heeft vervolgens de hele avond naar zich toegetrokken, over hoe de bevallingen van zijn vrouwen waren en wat ik allemaal vooral niet moest vergeten. Als ik mijn moeder iets vroeg, no joke, dan antwoordde HIJ. Mijn moeder zat erbij als een ziek pietje. Een keer vertelde ze zelf iets over de bevalling van mij, en had hij meteen een opmerking "oh, bij onze eerste was dat heeel anders:..." Ik mag hem graag, maar dat was een moment dat ik graag alleen met mijn moeder had beleefd. Ik wil niet dat hij MIJN ECHTE moment, de eerste tijd na de bevalling, op diezelfde manier verstoort. Maar goed, ook als dat niet zo zou zijn en het een ontzettend rustige man was, wil ik gewoon dat er niemand anders bij is buiten mijzelf en mijn moeder. Nu weet ik dus dat ze ook niet van plan was geweest hem mee te nemen, maar dat wist ik natuurlijk niet, is het nu zo gek dat ik dat - heel voorzichtig - aan hen wilde duidelijk maken? Nu krijg ik dus te horen dat ik geen mensenkennis heb en zeker denk dat hij als een nijlpaard de kraamkamer in komt. Alleen door dat ene zinnetje: ik zou het fijn vinden als we dat moment alleen konden beleven en (vriend) die eerste keer nog even niet meekomt. Ik voel me gekrenkt omdat ze veeeeel te veel leest in mijn heel korte email, wat ik absoluut niet heb bedoeld. En ik voel me verdrietig dat ze nu het besluit neemt pas weken later te komen, terwijl ze zelf aangaf zo graag de eerste te willen zijn die het kind zag! (buiten mij en mijn vriend, de kraamhulp en de vk uiteraard..) Hebben andere meiden meegemaakt dat hun moeder vreemd gedrag ging vertonen? Een soort van mede-zwangerschap (want ik vind het sterk lijken op de opvliegende hormonale opmerkingen van sommige zwangere vriendinnen)? Ligt het aan mij, had ik mijn mond moeten houden? Ik zit er echt ontzettend mee, ben zo bang dat ze haar contact met mij nu gaat aanpassen uit loyaliteit voor hem (daarom heeft ze ook geen contact meer met mijn vader, mijn zus, en haar eigen broer).
"Ex-vrouwen"... wat een vreemde man zeg. Anyway, ik vind dat je er goed aan hebt gedaan om het te vragen aan je moeder. Het is tenslotte jouw kraamtijd. Ik had mijn vader destijds ook gevraagd om bij het eerste bezoek na de geboorte van mijn dochter alleen te komen, bij de volgende keren mocht hij zijn vriendin meenemen. Hij was wel teleurgesteld denk ik, maar had er geen probleem van gemaakt.
Ik snap jou helemaal. Wat ontzettend jammer dat je moeder zo reageert! Zou het helpen als je haar erover opbelt en het probeert uit te leggen, zoals je ons hierboven ook doet? Of het anders voor haar op papier zet, zodat ze je niet kan onderbreken? Succes ermee! Hoop dat het goed komt en je je moeder zo snel mogelijk na de bevalling kunt zien, op de manier zoals jij het wenst!
Ik vind het heel normaal hoor dat jij dat aan je moeder vraagt. Vooral als je al niet veel met haar vriend hebt. Ik heb ook aan mn vader gevraagt met mn oma en mn zusje te komen. En dr dan ook duidlijk bij gezegt dat ie dan zonder zn vriendin moet komen. Want daar zit ik totaal niet op te wachten als ik net bevallen ben!
Heb geen ervaring met ander gedrag van moeder tijdens de zwangerschap, maar wel met dingen verkeerd opvatten via email (zowel van mijn kant als van de andere kant). Ik woon zelf in het buitenland en dan is een email vaak gewoon het makkelijkste, maar soms komen dingen heel anders over en word het een heel opgeblazen gebeuren terwijl het om helemaal niets gaat. Ik zou het dus gewoon even via de telefoon (of skype nl) uitpraten, dan is het meteen duidelijk wat de echte reactie (van beide kanten) is... Wel heel vervelend hoor! Snap ook zeker dat je hem er op dat moment niet bij hoeft te hebben, is een heel intiem moment..
Ik snap je heel goed dat je het moment met je moeder wil delen. Maar ik snap je moeder ook wel. Als ik iets belangrijks mee maak ik mijn leven, en mijn man word dan bij voorbaat al buitengesloten word ik ook boos. Waarschijnlijk heeft ze het gevoel dat je hem niet accepteerd, terwijl zij zo blij met hem is. Ik zou echt de telefoon pakken en het uitpraten hoor. Want je wilt je moeder na je bevalling zien, en dit moet toch op te lossen zijn! Het is zo jammer als jullie alletwee hier verdriet van gaan hebben.
Hoi, Ik snap je gevoel helemaal en ik vind het niet raar dat je je moeder gevraagd hebt om alleen te komen. Wel zou ik haar nog bellen om het uit te praten en je gevoel hier duidelijk over uit te leggen. Waarbij je haar duidelijk kan maken dat je hem echt wel accepteert, maar hier een moeder-dochter-kleinkind moment van wil maken. Tja en daar hoort verder niemand bij natuurlijk. Eventueel kan hij op de gang wachten en dan na een tijdje binnenkomen. Dat zou een compromis kunnen zijn. Alhoewel ik hier gezien mijn eigen ervaring niet voor zou kiezen. Maar je gevoel snap ik helemaal. Hier heb ik hetzelfde gevraagd aan mijn moeder. Juist omdat ik dat moment met haar wilde delen en niet met haar vriend en haar. Ze zijn dan wel al 10 jaar bij elkaar, maar hij is niet mijn vader. Ik kan het goed met hem vinden, maar ook hij heeft net als wat je vertelde over de vriend van je moeder de neiging om zichzelf in het middelpunt te plaatsen. Alles moet om hem draaien en anders wordt hij chagrijnig. Mijn moeder vertelde dat dit goed was. Toen ons kindje met 35 weken onverwachts kwam, zouden mijn moeder en zus meteen komen. Tja hij wilde perse mee. Dus hij kwam mee. En natuurlijk stormde hij meteen de kamer binnen en feliciteerde me als eerste, mijn moeder opzij duwend... Omdat alles al anders was gelopen als geplant en ons kindje ook op de prematurenafdeling lag, vond ik dat ook niet zo'n punt. Mijn moeder en zus konden nog net vragen hoe het met me ging en ik kon antwoorden en vertellen over mijn kindje. Maar toen wilde hij al naar de prematurenafdeling toe om het kindje te zien. Ik mocht niet met mijn bed mee van de verpleging. Ik was net terug van de eerste keer mijn kindje zien en had haar even 10 minuten mogen vasthouden. Ik was er dus niet bij dat mijn moeder en zus mijn kindje ontmoetten. Mijn partner ging mee en ik bleef achter.... Toen ze terugkwamen (blijkbaar had de vriend van mijn moeder er genoeg van, hij had mij gezien en het kindje gezien en wilde naar huis en wilde dat mijn moeder en zus meegingen!), waren mijn moeder en zus helemaal geëmotioneerd en blij. Ze gingen even bij me zitten en ik wilde rustig met ze praten. Ik wilde graag dat ze nog even zouden blijven. Mijn kindje was er niet en ik had echt heel erg behoefte aan het gezelschap van mijn moeder en zus en natuurlijk mijn eigen partner. Dat de vriend van mijn moeder erbij was vond ik prima. Alleen gedroeg hij zich ontzettend chagrijnig. Hij zat erbij als een donderwolk en zei elke 5 minuten dat hij wilde gaan. Mijn moeder en zus zijn dus na 20 minuten maar gegaan. Al met al heb ik ze maar 25 minuten gezien ofzo. Ik vroeg of mijn moeder wilde blijven, maar ze moest mee van hem... Het was toen half negen 's avonds en ik moest toen nog 12,5 uur wachten voordat ik weer naar mijn kindje mocht. Mijn zus vertelde later dat ze zo in een jubelstemming heen reden en zo in een mineurstemming terug reden. Voor hen was het dus ook een domper... Enfin, sorry voor mijn lange verhaal, blijkbaar zat het me nog steeds wat dwars . Ik zou je willen adviseren om naar je eigen gevoel te luisteren. Je zegt ook niet dat hij niet mag komen, je wil alleen even een "moment" met je moeder. Helemaal logisch! Als ik dan ook lees dat hij steeds op de voorgrond trad, toen je het mooie nieuws van je zwangerschap vertelde en daarmee eigenlijk toch wel een beetje het mooie moment voor jou en je moeder weghaalde.... Tja dan kan ik me voorstellen dat je dat moment alleen met je moeder wilt beleven. Gewoon ook omdat hij daar misschien anders weinig ruimte in laat.... En trouwens... ze zijn 2 jaar bij elkaar ofzo, waarvan je moeder en hij waarschijnlijk ook in het buitenland wonen. Hoe goed ken je iemand dan? Dus ik snap dat je er niet op zit te wachten om hem direct na de bevalling als "trotse opa" meteen aan je bed te willen hebben. Een momentje later is natuurlijk ook prima! Hopelijk komen jullie er samen uit. groetjes van Hamtaro
Ik snap je wel. Misschien het beste om dit gevoelige onderwerp vanaf nu alleen nog telefonisch of persoonlijk te bespreken, en niet via e-mail. Dan kun je gelijk een reactie opvangen, voordat je moeder er allerlei bedoelingen achter zoekt die je niet hebt. Ik wens je een mooie kraamtijd!
Ik begrijp je ook heel goed! En vind het erg vervelend voor je dat je moeder zo bot reageerd .. Hopelijk kun je het haar aan de telefoon nog eens rustig uitleggen waarom je het vroeg en waarom het voor jou zo bijzonder is om even samen te zijn! Hopelijk komt het dan 'beter en duidelijker' over als in een email .. Hoop dat het snel goed komt en je moeder toch nog snel bij je is na de bevalling! Om even met zn 3tjes te kunnen genieten van het bijzondere moment.
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Mijn vader is ruim 11 jaar geleden opnieuw getrouwd en het contact is prima, maar toch zijn dat gekke momenten. Ik vind dat je het recht hebt om dat soort dingen te vragen. Sterker nog, ik denk dat er genoeg vrouwen zijn, wiens ouders bij elkaar zijn en toch even alleen met hun moeder willen zijn. Moeder-dochter is toch anders. Ik zou haar even bellen en uitleggen dat het niet om hem, maar om haar gaat. Misschien aangeven dat het er meer om gaat dat je specifiek even met haar wilt zijn, ipv dat je hem er niet bij wilt hebben. Soms kan een net andere nadruk wel het verschil maken.
ja ik snap jou ook..... na mijn bevalling mocht mijn beste vriendin en mijn vader komen ik kreeg keizersnee en pas nadat we eest met zijn 3tjes waren hebben we gebeld en mijn vader kwam ook alleen zonder zijn vriendin die mocht de dag erop meekomen. maar op dat moment alleen mijn vader en mijn vriendin en ik sta nog steeds achter deze keuze