Even een berichtje om iets met jullie te delen... Zoals ik ook al in mijn voorsteldraadje geschreven heb is mijn eerste zwangerschap geëindigd in een miskraam en liet een tweede zwangerschap best lang op zich wachten. Ik was zo opgelucht toen ik met 7 weken een vroege echo kreeg en daar een mooie embryo (1cm) met hartactie te zien was! Maar in een adem vervolgde de gynaecoloog met "dat we het waarschijnlijk al wel gezien hadden... en er nog een tweede vruchtzak te zien was met ook een embryo maar zonder hartactie". Ik ben zeker geen echo-expert en dit was mij dus totaal ontgaan. Het tweede vruchtzakje was minder gedefinieerd en de embryo net iets kleiner en duidelijk zonder hartactie. Alhoewel dit niet voelt als een miskraam (ik heb geen bloedverlies gehad of iets dergelijks) en ik echt ontzettend blij ben om zwanger te zijn, voel ik me toch ook een beetje verdrietig om de niet levensvatbare embryo. Het schijnt veel voor te komen en wordt vaak niet ontdekt omdat de meeste vrouwen pas later een echo krijgen en er de niet levensvatbare tweeling al 'opgelost' is of 'verdwenen'. Hoe dan ook, ik wilde het even kwijt....
Het is toch een gemis hè, als je het eenmaal weet. Want het had zo kunnen zijn dat... Ik heb in januari een vanishing twin gehad en deze zwangerschap een miskraam van één van de twee. Ik ben dolgelukkig nu met mijn zwangerschap van het kindje dat gebleven is, maar verdrietig ben ik toch echt wel af en toe voor die kindjes die niet mochten blijven. Het is letterlijk een dubbel gevoel soms, zeker in die eerste weken. Gun jezelf dat verdriet Supermuis. Want in welke vorm dan ook of groot of klein, ook dit is een soort van gemis en afscheid.
Dat lijkt me heel dubbel inderdaad, gelukkig met het kleine wat er zit maar ook verdriet om het kleintje dat een sterretje is geworden. Daar mag je ook echt verdrietig om zijn hoor. Het is toch een kindje van je. Sterkte, knuffel.
hier ook gehad. doordat ik al in het zkh liep kreeg ik vroeg een echo, daarop waren 2 vruchtzakjes te zien, 1 met een hartactie en 1 zonder. week erop weer een echo gehad want het kon nog zijn dat er dan wel hartactie zou zijn. maar nee, de vruchtzak was zelfs kleiner aan het worden. de week erop was er niks meer van te zien. dus ook een vanishing twin. heb waarschijnlijk hierdoor wel vanaf week 5 tot week 16 bloedverlies gehad. de gyn weet dat niet zeker maar denkt dat dit wel de reden was. het gevoel is dubbel vind ik, je bent blij dat er 1 hartje klopt maar toch ook verdrietig dat de andere het niet heeft gehaald.
Deze zwangerschap had ik het ook, het is met 2 kindjes begonnen in 1 vruchtzak met 8 weken had ik een echo en het was duidelijk te zien alleen bij 1 kindje geen hartslag. Met 12 weken heb ik weer een echo gehad en toen was het 2e kindje al opgenomen in mn lichaam wel zag je dat er nog een tussenschotje gegroeit was ..... Was heel dubbel was zo blij met het levende kindje maar toch wel verdrietig dat de ander het niet gered heeft.....
Mijn zusje was er eentje van een vanishing twin. Mijn moeder heeft dit nooit geweten, pas bij de bevalling (er zat denk ik nog een leeg vruchtzakje bij de nageboorte). Ze heeft wel veel bloed verloren rond 8/9 weken maar op de echo was een springlevende foetus te zien. Mijn zusje Ze hebben toen de andere van de tweeling niet gezien (het was ook jaren '80 he). Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ze blij was dat ze het niet geweten heeft. Dat ze het daarom ook niet als iets droevigs gezien heeft. Ik vind het heel logisch dat je toch een gevoel van rouw om dit verloren leven hebt. Dat mag net zo goed een plek hebben naast de vreugde over het levende kindje.
Ik heb het ook gehad in april. Ben nu bijna uitgerekend van 1 van de twee. Was ook best verdrietig, toen ik dat op de 10 weken echo zag. Het kindje dat het niet gered had was al 8 weken en 5 dagen geworden en al een klein wezentje. Nu is het verdriet echter wat gesleten, maar ben wel benieuwd en een beetje bang of er bij de bevalling nog iets terug te vinden is... Heb nooit een bloeding gehad ofziets. Mijn ervaring is dat best veel mensen het niet begrijpen, "je hebt er immers toch nog 1", zeiden ze. Of "was toch veel te druk geweest". Maar druk of niet je wil geen enkel "kind" missen...
ik ben 1 van een vanishing twin... mijn moeder heeft nooit een echo gehad (begin jaren tachtig) en bij de geboorte van mij hoorde ze de gynaecoloog tegen de vk zeggen dat er nog een vrucht was die niet ontwikkeld was. vogens mijn moeder deden ze er heel mysterieus over en zeiden ze alles in medische (atijnse) termen die mijn moeder toevallig begreep omdat ze voor zuster gestudeerd had. het werd volgens haar allemaal een beetje weggemoffeld.. ik vind het wel een gek idee horr, dat er 2 van mij rond hadden kunnen lopen snap je gevoel heel erg, je bent toch een kindje verloren dus eigenlijk gewoon een mk..
Hier ook een zwangerschap gehad met een vanishing twin. Ik kreeg tussen de 6 en 7 de week een echo waarop 2 vruchtjes te zien waren. 1 met een hartslag en 1 zonder. Met de 11 weken echo was er echter nog maar 1 kindje te zien. Ik zie Bram zijn twin ook zeker als mijn kindje dat helaas ook een vlinder was geworden. Ik heb na mijn zwangerschap ook een tatoeage laten zetten van 2 vlinders ter na gedachtenis van mijn miskraam en Bram zijn twin. Dus het is echt niet gek om er verdrietig om te zijn.
Ik heb vandaag ontdekt dat ik een vanishing twin bij me had. Ik ben een vruchtje verloren afgelopen dinsdag en heb ook nu nog bloedverlies en vandaag dus echo om te kijken of het echt weg was (ging daar helemaal van uit) en er zit gewoon nog een vruchtje met een knipperend hartje (nu 8w2d). Ik was helemaal verbouwereerd. Ze zei ook dat het een tweeling geweest was. Nu maar hopen dat deze blijft zitten! Moet over 1,5 week terug of deze het nog doet en gegroeid is. pfff duurt nog lang...
Mila: ik heb deze zwangerschap precies hetzelfde gehad (ook bij die termijn een miskraam en gedacht 'einde oefening' en toen bij de echo om te kijken of ik schoon was, een kindje met kloppend hartje - eerder niet gezien dat het er twee waren). Ik kreeg om de week een echo, want ik bleef wel bloedverlies houden tot zo'n 11 weken van het verloren kindje. Het is vreselijk lang en onzeker, dat wachten en hopen dat dit kindje bij je blijft. Sterkte meid (en zie mijn banner ondertussen: het kan dus zeker verder goed gaan!).