mijn partner is nogal onzeker en vindt het eng zelfstandig dingen te doen. Daarmee belast ze onwillekeurig mij, aangezien ik vroeg de deur uitmoet (5 uur loopt wekker af), de laatste voedingen ook nog mee moet maken en 's nachts mee moet helpen bij verzorging van de kleine. heeft iemand tips hoe ik haar zelfverzekerder en dus zelfstandiger kan laten worden. Het levert nu namelijk spanningen op
Kun je het niet met haar bespreken? Ik weet niet of ze zich er bewust van is? Als je overdag werkt, dan zorgt ze ook alleen voor de kleine?
dan zorgt ze ook alleen voor de kleine en bespreken....dan zegt ze dat ik haar alles verwijt...en dat ze dan geen goede moeder zou zijn
Hoi Hoi, Ik weet niet hoe oud jullie babytjes is maar zeker de eerste weken is het beide ouders natuurlijk heel erg wennen. En hoe moeilijk het voor jou ook is is het denk ik toch wel heel belangrijk dat je haar zo goed mogelijk bijstaat...Bedenk je ook dat hoewel jij heel de dag aan het werk bent en vroeg op moet, het voor jou partner ook heel zwaar is....een babytje krijgen en verzorgen kan best wel heel zwaar zijn. Mijn man en ik doen het zo dat ik hem de laatste voeding en nachtvoeding geef maar mijn man maakt het flesje klaar in de tussentijd verschoon ik zn luiertje ik voed hem dan zodat hij daarna gelijk weer kan gaan slapen...en ik ben dan meestal nog een half uurtje met de baby in de weer...Ik moet zeggen dat ik het van mijn man zeer waardeer dat hij dat doet en Dat geeft mij ook het vertrouwen dat ik er niet alleen voor sta Je zal zien dat als je even volhoud met dr te helpen en vooral veel complimentjes geeft dat ze het goed doet dat ze vanzelf wel gaat inzien dat ze het zelf ook kan. En als je dan wat meer ritme gaat krijgen en je babytje gaat doorslapen krijgen je ook weer meer rust.....En geloof me dat gebeurd vanzelf..... Hoop dat je er wat aan hebt, Heel veel succes Groetjes Lysanne
Kylain, dat is wel waar, je moet zo wennen met zijn drieen. Wij deden de nachtflesjes om beurten (tot 7 weken vaak 2 nachtflessen). En daarna deden we het om-en-om. Dat vond ik erg fijn, want overdag kreeg ik ook geen rust. Zoveel zorgen, geen tijd om ook even te gaan liggen. Bij mij ging het dan uiteindelijk richting postnatale depressie die ik vroeg heb opgemerkt en zo'n beetje voorkomen. Je vriendin hoeft geen depressie te hebben (zeker niet), maar een baby verzorgen is ook niet makkelijk. Het is een grote verantwoordelijkheid. Ook al lijkt het allemaal zomaar te gaan, het kan best wel invloed hebben op je psyche. Daarbij zit je nog met een stapel hormonen die het lijf uit moeten, waardoor je ook niet altijd psychisch (en lichamelijk) stabiel bent.. Ik vraag me ook af hoe je haar nu benaderd. Vraag je haar, als je thuiskomt, uit over de dag? Dat zou ze kunnen zien als bemoeizucht, en dat je twijfelt aan haar kunnen. Ik denk dat je moet proberen met haar te praten. En dan niet op momenten dat het misgaat, maar gewoon op de avond, als de kleine slaapt. Even bij een kop thee gaan zitten, en haar vragen hoe zij zich voelt. En hoe zij vind dat het gaat...
Tja moeilijk he! Voor haar is het ook wennen he! Na de bevalling van me andere kids, deed ik de verzorging van de kids/huishouding, omdat me man werkte en hij hielp me alleen in de weekend en als ik het ff niet zag zitten...Maar verder deed ik alles alleen, want ik dacht; ik ben tog thuis en hij moet werken...En jah flesjes maken hoefde niet...Ik gaf Borstvoeding Maar dat is bij ons zo..Je moet het inderdaad met haar bespreken, want het is niet niks he! Een kindje krijgen..Niet iedereen ervaart het hetzelfde..
ik probeer ook steeds te praten, maar krijg vaak nul op rekest en ze blijft dan tv kijken of een blaadje lezen. Gisteren heb ik de voedingen gedaan, badje gedaan en ben ik maar opgebleven en heb ik de laatste voeding gedaan. de rest van de avond kon ik niets goeds doen en werd er alleen maar op me gevit en kreeg ik te horen dat ik bijna niets goed doe. ik geef telkens aan dat ik snap waardoor het komt en dat ze het echt wel kan. Ook blijf ik complimentjes geven en zeggen dat ik van haar hou. En dat er bijna geen verschil is tussen overdag en in de nacht verzorgen. Maar zij is bang dat er 's nachts wel wat kan gebeuren. Vanochtend gaf ze bij me aan dat ze niet lekker in haar vel zit. ik weet nu alleen ook niet meer wat ik er aan kan doen. ze moet er toch ook zelf uit komen en proberen haar gevoelens niet op mij bot te vieren. hoe dring ik tot haar door?
Dat niet lekker in haar vel zitten herken ik wel. En dan ben je ook gewoon niet jezelf. Jij maar ook je vrouw moet erg wennen aan het nieuwe bestaan. Niet alleen man&vrouw, maar ook vader en moeder. En die 4 mensen moeten nog wel door 1 deur, samen met een kersverse baby Als jij alles overneemt op zo'n avond, creeer je ook een beetje een afstand. Wij deden (en doen nog) heel veel van de verzorging samen. Badderen (de een stopt hem in bad, de ander droogt en kleed aan), in bed stoppen, flesjes maken, etc. Stel eens voor om het weekend een lekker stuk te gaan wandelen met zijn drieen. Dan komen er soms ook hele verhalen naar boven... Als ze zich trouwens echt niet lekker in haar vel voelt zitten, en dat blijft langer. Kun je eens voorstellen bij een huisarts langs te gaan. Misschien heeft ze nog wel wat ijzertekort, waardoor ze zich niet helemaal lekker voelt. Of lucht een gesprek met de huisarts (of toch een psych) erg op..
normaal gesproken doen we het ook samen, maar ze wilde graag een film zien en lopen hebben we afgelopen weekend ook al gedaan. Maar ik kan niet echt tot haar doordringen. Huisarts / psych voorstellen ligt wat gevoelig en ik ben bang dat ik dan juist haar gevoelens bevestig (dat ik zou vinden dat ze het fout doet). ik klink wel wanhopig zeg
En hoe reageert ze als je zegt dat je je zorgen maakt. Niet om de baby, maar om haar gezondheid. Dat ze zich misschien wat lusteloos voelt door ijzergebrek. Dat is geen onbekende kwaal na een bevalling. Maar het blijft een weg zoeken tussen bemoeizucht en gewone zorgen.. Ik had na 1,5 maand al "last", en heb pas met 4 maanden aan de bel getrokken bij een arts.. Alleen had mijn vriend het niet echt door.. (Ik probeer ook maar wat suggesties te geven.. geen idee of dingen werken)
Ja, dat zou ik ook bijna zeggen. Je kunt misschien haar wel adviseren om een keer met iemand anders te praten, omdat jullie er blijkbaar niet uitkomen. Lijkt me trouwens heel frustrerend RonD, als je vrouwtje zo is. Kan me voorstellen dat je het af en toe ook niet meer weet. Je doet hartstikke goed je best met complimenten geven en dingen overnemen enzo. Dan voel je je soms denk ik heel erg alleen staan, of niet? Ik zou haar echt proberen de richting van de dokter op te krijgen, al is het maar voor een gesprekje. Een depressie gaat niet zomaar over! En misschien heeft ze nu juist wel dat duwtje nodig van je en kun je aangeven aan haar dat jij het zo ook niet trekt! Jij hebt tenslotte ook je rust nodig enzo. Heel veel succes ermee!
P.S. Misschien valt het haar wel tegen, het moederschap. En weet ze niet goed hoe ze het moet aanpakken, dus laat ze het jou maar doen. Dat kan natuurlijk ook altijd... Ik had bij mijn zoon erg last van hechtingsangst, waardoor ik heeeeel makkelijk anderen alles liet doen. Ik zag het niet als mijn eigen zoon en ging heel lakoniek met hem om. Gelukkig is dat nu niet meer zo, maar het heeft wel tijd gekost.
Wat een lastige situatie. Ik vraag me af hoe oud jullie kleine is? Ik was namelijk de eerste 3 weken een beetje hetzelfde, ik durfde niet goed alleen te zijn met Sterre. Maar na 3 weken was het weg, ook het verdrietige gevoel. Ik geef wel borstvoeding dus ik moest het wel zelf doen, mijn man haalde haar wel even uit bed 'snachts, maar na 3 weken vond ik dat zelf onzin, hij moet ook rond 5 uur zijn bed uit. Het enige wat mijn man op doordeweekse dagen altijd doet, is Sterre 'savonds op bed leggen, ik heb dan vanaf 21 uur "vrij" En daar geniet ik dan ook van, want de hele dag heb je toch een soort druk op je, al is het maar omdat je erg moet wennen dat je niet gewoon het huis uit kan. Ik was in het begin ook gewoon jaloers op mijn man die lekker ging werken overdag. Nu niet meer hoor, ik zie nu heel erg tegen werken op, omdat Sterre dan niet dichtbij is. Enniewee, ik herken veel van wat je verteld, maar bij mij ging het wel na 3 weken ineens veel beter. Als dat depri achtige blijft, zou ik toch naar de dokter gaan, misschien weet hij wel wat er is. Veel sterkte!
de kleine is nu een maandje en ze voelt zich niet goed, alleen als ze de kleine ziet kan ze nog lachen, haar figuur staat haar tegen (de kilo's vliegen er naar haar gevoel ook niet te snel af) en uiteraard de onzekerheid blijft ook nog. Vannacht ook nog weer tot half 2 gepraat. Maar ik kan haar verder niet helpen, ze moet er toch zelf uitkomen uit die spreekwoordelijke put. ik blijf nu ook maar op tot de laatste voeding en we leggen hem samen in bed, maar ja dat is eigenlijk te laat voor mij. nu slaap ik maar max 4 uur per nacht... gelukkig hebben we zo'n makkelijk kind dat hij in de nacht redelijk goed doorslaapt..
heel herkenbaar. hier hadden we een soort gelijke situatie na de geboorte van de eerste en voel het nu emt de tweede wel licht 'zitten', geef er alleen niet aan toe. 's nachts ben je vermoeider en voelen dingen soms zwaarder en moeilijker aan, dus ik snap waarom ze het 's nachts moeilijker of enger vind. goed is het natuurlijk niet en er zal verandering in moeten komen, ook voor haar zelf, ik merk nu pas wat ik allemaal gemist heb bij mijn eerste hierdoor. ik heb hem bijvoorbeeld nooit van begin tot eind alleen in het kleine badje gedaan. ik kan toch echt alleen maar adviseren om veel te blijven praten en toch ook hulp te zoeken. dat zal voor haar heel confronterend zijn en mss slaap jij een nacht op de bank, maar wellicht dat als ze het even laat zakken dat er voor haar ook wat inzicht ontstaat? deze tijd is heel zwaar, maar ook heel mooi en vooral heel kort! en je mist door de spanningen op deze manier toch hele mooie dingen. niet dat het een roze wolk is hoor, dat zeker niet, die bestaat volgens mij ook helemaal niet na de geboorte van een kleintje. haha. veel roze tintjes, maar toch ook zwaar en uitputtend
ik heb al gevraagd of ze vertrouwen heeft in de huisarts....maar ze wist meteen wat ik bedoelde en zei dat ze niet ging praten met een huisarts of psycholoog....en dwingen gaat ook niet. haar ouders hebben me gezegd gewoon naar bed te gaan als ik moe ben, maar daar ben ik misschien weer te gevoelig voor dat ik dat dan weer niet kan. ik wil graag dat het ook uit haar komt en probeer het steeds met praten te doen en te zeggen dat ik het met 20 uur slaap in een week ook niet lang trek. ik hou van haar, maar wil ook graag dat ze mij begrijpt vanochtend was ze al lichtgeraakt dat ik haar wakker maakte omdat de kleine wakker werd en ik juist de deur uit moest....min of meer verwachtte ze dat ik dat zou doen.
Jeetje wat vervelend voor jullie zeg... Is het mischien een idee om iemand anders te vragen eens met haar te praten? Haar moeder of een zus of goede vriendin ofzo? Mischien dat ze daar op dit moment wel iets van wil aanemen, en dat is relaxter dan je verhaal doen tegen een dokter of psycholoog. En idd zoals gezegd, complimentjes geven als ze zelf iets goed gedaan heeft. succes ermee...
hoi iedereen, het gaat nu van kwaad tot erger worden. mijn partner "flipte" omdat ik zaterdagavond de deur niet uit wilde. dat kwam er gisterenochtend uit omdat ze vroeg van hoe lang ik nog in bed wilde liggen. Toen zei ik, een half uurtje ofzo, dan kan jij douchen en ga ik daarna. Toen was ik weer de persoon die alleen maar kon slapen, die niet begreep dat zij ook de deur uitwilde etc. er werd gedreigd dat ik nog geen gezag had, dat ze weg ging naar haar ouders etcetera ik heb haar tegengehouden en we hebben weer gepraat. ze begreep dat ik moe was ivm werk en de kleine, maar snapte niet dat ik zaterdagavond even rustig wilde zitten...dat kon bij iemand anders ook. en ze wilde geen kluizenaar worden en dat zag ze bij mij al gebeuren toen ik aangaf dat het al veel zou schelen wanneer zij de laatste voeding zou doen en ik daardoor een paar uur extra zou kunnen slapen zei ze dat dat niet kon omdat zij de kleine niet op bed kon/durfde te leggen. vannacht dus weer maar 3,5 uur geslapen, ik trek het nu echt zelf bijna niet meer (geestelijk en lichamelijk). van het weekend ook bijna weer alles zelf moeten doen en als ik vraag van doe jij dit, dan doe ik dat....dan geeft ze gewoon de kleine in mijn armen en blijft op de bank zitten.
Jeetje, wat zeggen haar ouders ervan, of kan je er niet over praten met hun? En als ze dreigt dat ze bij je weggaat met de kleine, kan je dan niet gewoon eens zeggen van prima, maar dan moet je het wel allemaal alleen doen, ook het in bed leggen. Ik vind dat ze nu wel te ver gaat hoor met dreigen over het gezag. Ik denk dat ze toch echt naar de huisarts moet, of hier eens op het forum lezen in het topic van postnatale depressies. Heel veel sterkte, misschien kunnen je ouders of schoonouders een nachtje komen, zodat je door kan slapen? Want dit lijkt me niet gezond