Toch vraag ik me af of er meer mensen zo over denken als wij, en hoe jullie dit aanpakken.... Sinterklaas, een heel leuk feest. Helemaal niks mis mee. We zijn zelfs afgelopen zondag met onze twee jarige dochter naar de intocht geweest. En dat vond ze heel leuk. Maar wij hebben geen zin, om haar het hele sinterklaas "verhaal" wijs te maken... Om dan vervolgens over een paar jaar te zeggen dat het niet zo is. Ik wil haar gewoon vertellen over de geschiedenis van sinterklaas, en dat het een feest is, en we zullen echt wel aan de kadootjes doen........ maar niet dat de goede man echt bestaat en vervolgens dan niet. Maar hoe doe je dat dan weer met school enzo...? Zijn er ouders die er ook zo over denken....?
Ik lees even mee... zoonlief krijgt er nog niet zoveel van mee, maar ik merk dat ik het een moeilijk idee vind om hem zometeen strak te gaan 'voorliegen'. Ik was vroeger zelf namelijk heel erg gekwetst toen ik erachter kwam dat ie niet bestond ... Het feest zelf is super, daar sluit ik me bij aan! Ik heb het ook letterlijk elk jaar van mijn leven gevierd, maar ja...
Als je er in gelooft dan bestaat ie ... waarom moeilijk doen? Het overgrote deel van de kinderen loopt geen trauma op als ze er achter komen dat het het grootste complot van Nederland is. Ik geloof elk jaar weer opnieuw en niemand die mij of mijn kinderen wijs kan maken dat HIJ niet bestaat. Ik zie 'm toch? Hahahahahah... volgens mij heb je best een aardige insteek te pakken maar ik denk dat het voor een kind vervelender is om buiten een groep te vallen en vooral een geloof te ontzeggen dat een paar jaar mee doen en er daarna net zoals alle andere mensen een keertje achter komen.
Ik denk dat het in de schooltijd wel vervelend kan worden. Jouw kindje ziet dat andere kinderen helemaal opgaan in iets waarin ze geloven. Zij is dan "anders", ik denk dat het niet leuk is voor een kindje. Ik heb er geen ervaring mee, dus weet het allemaal niet zeker natuurlijk. Maar dit lijkt mij als ik de peuters op mn werk er al helemaal in op zie gaan. Bij baby dreumes was laatst een topic dat niet zo aardig verliep, maar toen heb ik ook gezegd: ik ken niemand die op volwassen leeftijd geen contact meer met zn ouders heeft omdat die hem/haar in sinterklaas hebben laten geloven. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel: ze worden er niet minder van toch???
wij vieren het elk jaar en ik heb nog nooit gezegt dat ie bestaat mijn neefjes nichtjes mijn dochter heeft het ook nooit gevraagt ik ook niet trouwens je gelooft er gewoon in 5 dec komt de goede sint weer langs en ik doe het gewoon voor die blije gezichtjes niet alleen om de kado's maar gewoon omdat de byzondere man langs komt met de pieten mijn zoontje is 2 en ook hij is dolblij als hij ze ziet en ze komen er vanzelf achter als ze een jaar of 8-9 zijn dat ie niet betstaat mijn neefje is niet boos geworden hoor zo in 1x had hij zoiets van sinterklaas bestaat niet maar toch heeft hij geen idee waar de kado's vandaan komen en de schoentjes ineens gevuld zijn
Ik denk dat ik het maar gewoon in het midden ga laten. Mocht hij er op een dag naar vragen, dan zal ik hem eerlijk vertellen dat ie niet bestaat. Tot die tijd zal hij waarschijnlijk door opa's/oma's/tv/e.d. 'geïndoctrineerd' worden met het Sinterklaasverhaal. Nou ja, ook prima, het mysterie is dan wel weer heel bijzonder, dat is ook wel zo!
ik heb nooit in sint geloofd ( met 5 jr vertelde mijn oma dat ff) maar wel in de zwarte pieten, tot heel lang vond ik het super spannend, want die brachten de zakken met kados mee,d ie gooiden ze door de schoorstenen of hadden de sleutels van ieder huis waar geen schoorsteen opzat. en die maakten op school rommel en strooien pepernoten etc etc. en nu nog he, vind ik ze geweldig en spannend hahahha
Het grappige is dat je bij sommige kinderen echt hele duidelijke pogingen kunt doen om ze langzamerhand van dat geloof af te laten vallen, maar het komt gewoon niet aan omdat ze zelf de ene na de andere verklaring verzinnen Mijn oudste twee geloven niet meer, maar bij zoon heeft dat dus echt moeite gekost . Zelfs bijna onder zijn ogen iets in de schoen stoppen, of dagelijks dezelfde wortel in de koelkast, liet geen lampje branden
M'n zus wilde ook niet meedoen aan die leugentoestanden, en vertelde haar dochtertje ook al met vier jaar dat Sinterklaas niet bestond. Zij vertelde het de volgende dag op school en de juf zat met bijna 30 kinderen die helemaal van slag waren. En kijk: de aankomst van Sint op tv, een heus Sintjournaal, alle liedjes, alle verhaaltjes, alles wat er omheen verzonnen wordt op school... kun je daar in je eentje tegenop? Conclusie: in zo'n malle molen van Sint-festiviteiten moet je haast wel... Tenzij je gaat verhuizen buiten Nederland, daar komt de Sint niet. Wij lieten onze kids altijd lekker geloven tot een jaar of zes, zeven. En Jesse (wordt 3 in febr.) mag ook weer een paar jaartjes. Ze zijn al zo snel groot...
Mijn ervaring is dat je er helemaal niet zozeer over hoeft te liegen. Dat geloven gaat automatisch al, ze nemen het gewoon voor waar aan op jonge leeftijd, net als ze waarschijnlijk denken dat Piet Piraat ook echt bestaat Als ze iets ouder worden en vragen gaan stellen is het een ander verhaal.
Ik weet nog van mijn kindertijd hoe leuk en spannend ik Sinterklaas vond. De gezelligheid, het kloppen op de deur, de cadeaus.... Heerlijk. En ik zie het nu bij mijn dochter haar verwonderede en blije koppie als er weer een cadeautje in haar schoen zit nadat ze de vorige avond zo mooi heeft gezongen voor hem. Ik voel me dan ook echt geen moment schuldig over het feit dat wij haar voorhouden dat de beste man bestaat. Ik vind zelf dat ik haar tekort zou doen als ik zou zeggen dat hij niet echt is. Lijkt me ook heel vervelend op school: dat zij de enige (of in ieder geval een van de weinige is) waarvan de ouders het verhaal niet mee willen spelen...
Wij gaan de kinderen er zeker in laten geloven, als ze er naar vragen zullen we eerlijk antwoord geven, maar zolang ze geloven...geloven ze... ik vind dat je je kind de mogelijkheid bied/geeft om te geloven, en hem leert dat het goed is om ergens in te geloven... tuurlijk zal het niet leuk voor hem zijn wanneer hij beseft dat het een groot spel is geweest, maar tegen die tijd heeft hij wel jaren plezier gehad met sinterklaas, de spanning, de enthousiasme ,de vele cadeautjes, het schoen zetten, het wakker willen blijven omdat je misschien het paard van sinterklaas nog kon horen op het dak.... of er zo hard in geloofde dat je het nog werkelijk hoorde ook nog !! zolang ze niet vragen of hij bestaat of niet zeg ik niets edit: ook heb ik nooit het idee gehad dat mijn ouders wel mochten liegen en ik niet..... ze deden het voor ons en dat vind ik fijn, ook kan ik me niet herinneren dat ik boos op ze was ofzo dat sinterklaas niet bestaat en hun dus gelogen hebben, wel herinner ik mij vele leuke avonden van sinterklaas...en dat wil ik mijn kinderen ook geven.
Pfff, er wordt hier gesproken over "liegen" en "eerlijk de waarheid vertellen". Sorry maar dat is pure volwassen-mentaliteit... Geloven in Sinterklaas, sprookjes etc hoort toch gewoon bij het kind zijn? Ik heb er helemaal geen negatieve herinneringen aan, ook niet toen ik de waarheid achterhaalde. Ik herinner me vooral de leuke aspecten ervan!! Laat een kind gewoon kind zijn... Ze worden al veel te snel met de volwassenwereld en de harde waarheid geconfronteerd... Laat ze nog even die onschuldige verwondering...
Mijn ouders hebben aan ons meteen verteld dat het een verkleedde man was... Vind ik erg jammer eerlijk gezegd. En hoewel wij (mijn broertjes en ik) dus wisten dat het niet echt was gingen we "er toch in proberen te geloven" als je begrijpt wat ik bedoel... We wilden gewoon dat Sint wel bestond. Dus Mischa en Levi houden wij inderdaad gewoon voor dat Sint bestaat!
'mooi' dat je dit beschrijft. Ik kan me nog goed herinneren hoe bóós ik was op m'n moeder, dat ze vlak voor Sinterklaas vertelde, dat hij niet bestond! Ik hád het helemaal niet willen weten! Ik wilde niet horen, dat zij verantwoordelijk waren voor de kadootjes in plaats van Sinterklaas! Ik wilde gewoon dat ze van Sinterklaas en zwarte piet afkwamen . Net als wat iemand al zei: Dat het kind zó graag wilde geloven, dat het zelf verklaringen zocht om hetgeen wat jij zegt niet te hoeven geloven . Ik denk ook dat je dus niet hoeft te liegen... alleen de waarheid vertellen? Nee, dat hoeft ook weer niet . Als ze eenmaal gaan twijfelen, dan komt de waarheid vanzelf wel naar boven.
Precies, het is gewoon leuk om in sprookjes te mogen geloven en Sinterklaas is een beetje een sprookje. En ik geloof inderdaad niet dat er kinderen zijn die levenslang getraumatiseerd zijn doordat paps en mams over Sint gelogen hebben.
Ik was ook 5 en mijn zusje net 4 toen een vriendinnetje die het al wist het even plompverloren aan mij en mijn zusje vertelde. Toch bleef het voor mij een fantastisch feest. Ik denk dus niet dat het heel erg minder wordt als je kind weet dat Sinterklaas eigenlijk niet bestaat, maar eerlijk gezegd vond ik het wel heel jammer dat ik iets wist wat mijn klasgenootjes nog niet wisten. Ik had toen liever dat ik het ook nog niet had geweten. Het is dus dubbel. Mijn zoontje gaat er nu ook in op, maar als hij het me op de man af vraagt, ga ik hem niet voorliegen. Maar als hij me vragen stelt als: hoe komt zwarte piet bij ons de schoentjes vullen? (wij zetten die bij de TV kast, maar hebben geen schoorsteen), dan verzin ik wel iets. Hij vraagt me dan namelijk niet of zwarte piet bestaat... Succes iedereen!
Dit had ik dus ook. Ik denk dat het daarom ook het natuurlijkst is als een kind zelf op een gegeven momnet zich gaat afvragen of het eigenlijk allemaal wel kán... En dan komt de klap niet zo hard. Maar tegelijk heb je dat dus niet helemaal zelf in de hand, als een vriendje op school het ineens zegt. Dat was voor mij best verwarrend...