Drie jaar alweer. Drie mooie jaren, drie moeilijke jaren, waarin vooral het laatste jaar een rit was die ik niet graag over doe. Mijn man denkt er bijna hetzelfde over, alleen vaak is hij nog aan het werk terwijl ik overal van ziekenhuis naar therapeut moet rennen. Drie jaar is ons meisje alweer, een mijlpaal! Of niet? Voor ons wel, want kort voor haar verjaardag hoorden we eindelijk het vonnis van al die bezoeken bij de therapeuten en dokters. Natuurlijk wisten we wat er mis was, natuurlijk hoop je dat het geen erge impact heeft, maar stiekem weet je het al wel. Net zoals je in het eerste jaar wist dat je kind wel heel rustig was, en in het tweede jaar dat ze toch wel wat achterliep op leeftijd genoten. Maar dromen he, daar houdt je je aan vast en dan word je een beetje blind voor de waarheid. Het vonnis zoals ik het noem, want het lijkt soms wel iets wat heel belangrijk is. Ook al is ons meisje pas! Drie jaar oud. Het vonnis luidt, achterstand in ontwikkeling mentaal, fysiek en met spraak van bijna 10 maanden. Overplaatsing naar een speciaal onderwijs opvang gewenst, en mogelijk ook speciaal onderwijs als ze school leeftijd bereikt. Daar sta je dan met je goede moed, en je het zal wel allemaal mee vallen, ze doet het toch enorm goed! Ook al weet je dat er in haar koppie wat dingen mis zijn, toch hoop je dat ze het geluk heeft om er het minste van mee te krijgen. Ik zeg wel het minste, want eigenlijk als je verder gaat verdiepen is het maar minimaal wat ze aan de beschadiging aan haar hersens heeft over gehouden. Google en internet zijn zo eng, al die verschrikkelijke dingen die er gezegd worden. Dan mag ik inderdaad heel blij zijn dat ons meisje maar zo een minimaal achterstandje heeft en verder compleet gezond is. Maar toch, het blijft pijnlijk om je dromen op te geven. Je dromen die je droomde tijdens de zwangerschap van jouw perfecte kindje. Dat het perfect was dat wist je zeker, want de echo was zo mooi! En alles was goed, er kon niets meer mis gaan toch. Die bevalling doen we wel eventjes en dan begint het grote genieten. Het eerste jaar was er ook niets aan de hand, zo een droom baby. Die wil ik nog wel tien riep ik, want ze sliep veel, was niet moeilijk, at als een bootwerker. Wat meer kan je je wensen? Het tweede jaar begon de twijfel toe te slaan, vergelijken mag eigenlijk niet, maar wie kan er zeggen dat ze dat echt niet doen? Leeftijd genoten, ze konden al lopen. Ze vielen niet zo vaak, ze konden al woordjes zeggen, en veel meer dingen die ons meisje compleet nog niet deed. Of gewoon geen interesse in toonde, af en toe dacht ik wel eens ik heb een grote baby in mijn armen. Twijfel slaat toe, maar word door iedereen weg gewimpeld, ach dat komt wel, maak je geen zorgen hoor. Ze is nog zo klein, en misschien wel een beetje laat. Liep jij ook niet laat? (mijn man liep ook pas na zijn 1,5 jaar) En nog veel meer dingen die me deden denken dat ik de overbezorgde moeder zou zijn. Maar dan zit je daar op het Consultatie bureau, en de consulente neemt je wel serieus. En dan gaat het snel, van dokter naar neuroloog naar ziekenhuis voor een MRI. En dan verder en verder dieper het medische circuit in voor allerlei vragen en onderzoeken en kijken wat er nu mis is met ons meisje. Het vonnis, jaja daar is het weer. Hersenbeschadiging, niet aangeboren maar door een bacteriële besmetting tijdens of net na de bevalling. Daar sta je dan, een stomme bacterie .. Waarom in hemelsnaam?? Daar kunnen ze geen antwoord op geven, eigenlijk kunnen ze maar op weinig dingen antwoord geven. Want het blijft giswerk die hersens van ons, het is een complex systeem. Het zou kunnen dat ze er niets aan over houdt, maar het zou kunnen dat haar achterstand stilstand wordt, dat ze nooit een normaal leven kan leiden zoals wij dat gedroomd hadden voor haar. (we gaan ervanuit dat ze alles kan bereiken als ze maar genoeg gesteund word) Eigenlijk willen wij daar niet aan denken, we gaan van het positieve uit. Maar soms slaat de weemoed wel eens toe en sta ik mezelf toe om heel slecht over alles te denken. Dat zijn periodes, en ik noem het periodes van rouw. Rouwen over het meisje wat ik had in mijn buik, het meisje van mijn dromen. Mijn man begrijpt dat niet helemaal, hij accepteert onvoorwaardelijk het lieve meisje wat ze gewoon is. Ik heb het daar moeilijker mee, maar we doen maar gewoon door en iedere dag word ik weer gewekt door een enorm vrolijk kind. En hoe kan je dan blijven doemdenken, als ze weer een nieuw woord ontdekt en probeert te zeggen. Dat is toch enorm goed!! Want een half jaar terug zei ze nog geen enkel woord. Maar soms, dan is het wel eens pijnlijk. Zoals eergisteren, de buurman was in de tuin bezig. Wij kwamen net thuis met de auto, en raakten even in gesprek over hoe veel tuinieren tegenwoordig wel niet kost. En daar was die dan, de vraag. Ik zag dat jullie meisje 3 is geworden! Dan kan ze straks wel hier naar school gaan he? (de school zit hier aan het eind van de straat) Dat is heerlijk he, die van ons vind het er geweldig! Nog een jaar, dan mag ze eindelijk of niet? En dan slaat de twijfel toe. Zal ik het zeggen? Zal ik gewoon op straat gooien dat ze naar het speciaal onderwijs gaat, dat ze anders is als anderen. Wat als er nog meer vragen komen? Ik ben geen gesloten persoon, ik vertel iedereen wel over ons meisje. Maar toch blijft het moeilijk om toe te geven, vooral omdat we het net pas te horen hadden gekregen. Mensen die dicht bij ons staan weten alles wel wat er speelt, mensen die minder dicht bij staan weten waar de klepel hangt als de klok luidt, en mensen die het minst dichtbij ons staan (en sorry buurman maar dat ben jij ook) die weten helemaal niets. Ja, dan zal ik het toch maar zeggen, Nee Ons meisje zal daar waarschijnlijk niet naar school gaan. Ze moet straks naar een speciaal onderwijs opvang en vandaar waarschijnlijk naar het speciaal onderwijs. Dan zie je ze denken, wat is er mis met je kind dan? De meeste zijn zo fatsoenlijk om er niet over te vragen, een enkeling heeft de moed om het wel te vragen. En vragen beantwoorden wij gewoon hoor, maar we vinden het niet zo prettig om dat stempel op ons meisje te moeten drukken. Want het past ook meteen het beeld dat iemand heeft van haar aan. Ons meisje heeft een hersenbeschadiging! Een die niet te voorkomen was, want het kan een gewone verkoudheid zijn geweest die iemand in het ziekenhuis had wat die schade heeft aangericht. Wisten we het maar! We zijn al weer bijna 3 jaar bezig voor een tweede kindje, en de angst dat het nog eens kon gebeuren was heel groot, maar ons is verzekerd. Nee , het is zo een minimale kans dat het weer gebeurd, het was toeval. Nou perfect toeval .fijn. Waarom bij ons in hemelsnaam?!? Heb je 3,5 jaar over een kindje gedaan, ziekenhuis in en uit, is er niets mis met haar en dan zo een toevalstreffer. Wat denkt die alwetende heer in de hemel wel niet, hebben we nog niet genoeg mee gemaakt?
Wat heb je dat prachtig verwoord! ben er helemaal stil van. Ook ik ben mama van 2 speciale kindjes. En ik herken heel goed je rouw-gevoelens. Ook ik ben enorm trots op mijn twee schatjes, maar soms zou je even willen dat je kind even doorsnee gemiddeld zou zijn. Geen observaties, onderzoeken, artsen etc. En soms even geen vragen of opmerkingen over je kind die toch echt anders is dan andere kinderen. Zelf zie ik het vaak niet eens meer. En soms zou je even een blik in de toekomst willen werpen en dan zien dat alles zo goed als maar mogelijk zal gaan.... Ik kan nu maar even kort reageren, moet zo weer naar de kinderen toe. Maar ik ben ontroerd door je stukje, en ik hoop heel erg voor jullie dat je meisje op haar plek zal zijn op de speciale opvang zodat ze al haar mogelijkheden optimaal kan gebruiken. En dat ze daar gewoon haar zelf kan zijn, en zich niet hoeft te meten met andere leeftijdsgenootjes (dat kan voor jou als moeder natuurlijk enorm frustrerend zijn) En natuurlijk: gefeliciteerd met je 3-jarige dochter! Zo te lezen kunnen jullie enorm trots zijn op haar en op jezelf! Je dochter is bij jullie op een prachtige,liefdevolle plek om op te groeien! Liefs, Josie
Ik krijg er een brok van in mn keel. Tuurlijk heb je hoop en dromen! En als je het moeilijk hebt, bedenk dan dat je mooie, lieve sterke meisje ook zeker een toekomst heeft, alleen met andere verwachtingen. Heel veel sterkte.
@Antares,...jeetje meid,...wat een verhaal,.....ik wens jullie heel veel suc6 met het vinden van alle mogelijkheden van jullie dochter,...die zijn het belangrijkste.
Meid, ik zit hier met tranen in mijn ogen jullie verhaal te lezen. Tuurlijk heb je dromen, die heeft iedere moeder, vader, persoon. En als dan alles heel anders blijkt te zijn dan valt je wereld in duigen. Maar jullie meisje heeft geen betere ouders kunnen treffen en ze komt er wel. Met jullie hulp en dat van anderen. Heel veel sterkte en succes naar het vinden van de beste mogelijkheden van jullie meisje. Knuffie.
dank jullie wel voor de reacties. Het is geschreven uit het hart... Ons meisje is onze trots! Hopelijk mag ze snel een broertje of zusje krijgen!!
Ik heb veel respect voor je. Wat knap hoe je je gevoelens op papier gezet hebt. Ik hoop dat jullie snel zwanger zullen zijn van een brusje voor jullie lieve meisje!
Ik ben ontzettend ontroerd en geraakt door je verhaal. De tranen liggen hier op tafel... heel puur, open en eerlijk en o zo waar! Je bent een fantastische moeder volgens mij! Van harte met je kleine meid.. op wie je vast ontzettend trots bent!
hey meisie respect hoe je alles op papier zet en ik hoop dat je lange wachten nu eens eindelijk gaat beloond worden hoever zit je nu in je cyclus?
wow, heftig zeg allemaal. Dikke knuffel voor jullie En wat heb je het ontzettend goed verwoord, ik kreeg er tranen van in mijn ogen
ik vind dat je het heel mooi en vol liefde omschreven hebt. ik heb ook 2 speciale kindjes en ik herken zo hier en daar wel wat. en weet je ze kunnen nog een hoop bereiken. mijn oudste dochter is nu 16 en heeft asperger. vroeger toen ze zo heel klein was was ze ooooveral bang van en nog veel meer dingen.( zit ook op en speciale school) en nu kijk ik naar haar en ben apetrots. ze doet over een paar maanden examen stippeld zich een toekomst uit en bijt zich erin vast. helemaal zelf en met open ogen en rechte rug trotseerd ze alles en iedereen. zo zie ik het voor jullie meisje ook. deze kindjes zijn speciaal, heel erg speciaal. ze hebben meer wilskracht want ze zijn gewend te moeten vechten en bovenal zijn het onze kindjes onze speciale geweldige kindjes. wees maar trots op haar en geniet van haar. en gefeliciteerd met haar derde verjaardag!
bedankt allemaal voor jullie lieve woorden zeg...voel bijna tranen rollen door sommige berichten.......echt enorm lief!
Hey meis wat heb je dat ontzettend mooi neergezet. Ik heb de tranen in mijn ogen staan. Zeker als ik dan naar mijn frummel op mijn schoot kijk dan denk ik dat je nooit van tevoren weet hoe het allemaal zal gaan. En als de realiteit dan anders is als je droom dan snap ik dat je soms moet rouwen. dikke kus voor jou.
Hey meis, Wat heb je dit weer mooi opgeschreven. En je weet hoe ik erover denk, ik vind het bijzonder hoe jullie met jullie trots omgaan. Je verhalen stralen altijd de trots die je voelt voor je dochter uit. En ik denk dat meneer alwetend bewust voor jullie heeft gekozen. Omdat jullie het aankunnen. Liefs
dank jullie! En die alwetende heer...tsjah..misschien wel. Er is dat verhaal toch, meeste zullen het wel kennen. Van dat god en zijn engel kiezen welk koppel welk kindje krijgt..en dat ze aan 1 koppel een gehandicapt kindje geven..juist omdat die het aan zullen kunnen...misschien is het wel echt zo.. Maar toch blijft het cru.....totdat ik naar die blauwe ogen en blonde krullen kijk die heel lief met chocopasta om haar mond en handen zegt dat nana een bamaam wil.... (nana is alyssa en bamaam is banaan.... ) dan moet ik heel hard lachen!!
Wat heb je dat prachtig verwoord, dat het vanuit je hart komt is inderdaad heel duidelijk, het heeft me zo geraakt dat ik mijn tranen niet kon bedwingen. Door de manier waarop je het schrijft voel ik je machteloosheid maar tegelijkertijd ook de onvoorwaardelijke liefde en het beschermende gevoel die je voor je dochtertje hebt. Wat heeft je dochtertje toch een geluk met zo'n moeder als jij! Van harte gefeliciteerd met jullie mooie prachtige lieve dochter!
Moet gewoon blozen van jullie reacties. Als ik het zelf lees is het mooi geschreven. Maar wel gewoon iets waarmee we leven en normaal.... bedankt allemaal voor jullie lieve reacties.