Help! Mijn zoontje van bijna 2,5 jaar oud kan en wil niet meer gaan slapen zonder mama! Het gaat dus nu zo op dit moment: *Met naar bed gaan moet ik bij m blijven totdar hij slaapt! (Duurt tussen de 5 min en 2uur) *zodra hij wakker word (meerdere keren per nacht) is hij direct overstuur en huilen en springt zijn bed uit , en moet ik er dus weer bij blijven voordat hij slaapt! *nu nemen we m dus snachts maar bij ons in bed zodra hij zo overstuur wakker word, want heb geen slaap meer en nog een kleine van 7wkn Voorheen sliep hij nooit bij ons in bed, wilde dit ook nooit Eenmaal bij ons in bed slaapt hij door tot volgende ochtend 7a9 uur Is dit een fase??? Pfff ben bang hoe langer dit doorgaat, hoe moeilijker af te leren....
Chloe heeft dit ook gehad rond die leeftijd maar we hebben haar nooit bij ons in bed genomen dat durfden we niet aan Wij gingen om de 10 minuten kijken net zo lang tot ze in slaap viel, was wel een fase die een paar maandjes heeft geduurd! Misschien dromen, verlatingsangst tja je weet het niet, probeer hem een veilig gevoel te geven en duidelijk maken dat hij gewoon kan slapen in zijn eigen bedje! Succes, weet dat het erg vermoeiend is.
misschien is dit een manier om jou aandacht te krijgen nu je ook een kleine erbij hebt die veel aandacht vraagt. Dat hij als het ware weer even terug gaat naar het baby zijn? Ik weet niet hoor. maar kan me voorstellen dat het voor een kleine jongetje natuurlijk niet leuk is dat mama zo druk is met de nieuwe baby. en wat er aan te doen? ik zou hem zelf niet in mijn bed nemen maar kan me ook voorstellen dat je je rust nodig hebt. gevaar is nu natuurlijk wel de gewenning en leer het dan mar eens af. misschien kun je op een matje/matras bij hem gaan liggen tot hij slaapt en jij ook? zodat hij in ieder geval leert in zijn eigen bed te slapen en dat matras na een tijdje op de gang leggen. dat is het enige wat ik nu kan bedenken.
Ja misschien is het indd een manier van aandacht vragen... Maar jaloers is hij echt nog niet, waar ik juist bang voor was. En zusje slaapt best veel en al die tyd geef ik hem extra veel aandacht Ik denk dat t met angst te maken heeft Ben nu al een paar nachten snachts bij hem in bed gaan liggen totdat hij weer sliep, maar kon dit vanacht echt niet opbrengen. Ga m vanaf nu niet meer in ons bed laten slapen ieder geval! Weg gaan bij m als hij niet wilt slapen gaat dus echt niet! Krijsen, helemaal overstuur!! Dit heb ik meerdere dagen achter elkaar volgehouden maar dit werd van kwaad tot erger!! Tot kotsen aan toe! En als vriend avonddienst heeft gaat dit al niet ivm zusje Pfff weet t echt niet meer
Liv word snachts ook wel eens wakker, dan leg ik haar tien minuutjes bij.ons tot ze.goed slaapt en dan til ik haar naar dr eigen bedje. Ze slaapt dan weer lekker door in haar eigen bed.
Mijn dochter heeft het ook rond die leeftijd gehad. Bij dr blijven zitten tot ze sliep en als ze wakker werd stond ze voor je neus... Ze ging niet over dr toeren maar als ik dr weer in dr eigen bedje wilde leggen barste de bom. Schreeuwen, huilen, krijsen, slaan, helemaal in paniek. Uiteindelijk eieren voor me geld gekozen en dr ook bij ons in bed neergelegd want ik trok hem niet meer! Dit is vanzelf weer over gegaan en gewoon tussendoor wat eerder weglopen als ze in bed ligt, dus wanneer ze half weg zijn en uiteindelijk ben ik op me strepen gaan staan. Mama gaat nu naar de bank, als je me nodig heb ben ik hier. Dat was ook in het begin schreeuwen enz maar gewoon laten liggen en terug naar bed brengen, uiteindelijk verliezen ze de strijd met slaap. En blijven troosten maar wel in hun eigen bed
Als ze echt bang zijn.. (Wat volgens mij veel gebeurd op die leeftijd) vind ik het ook nogal akelig om hem gewoon te laten huilen. Weet je kind meteen dat het bij jou niet hoeft aan te kloppen als het bang is enzo. Hier klampte dochterlief zich letterlijk aan mij vast trouwens... Dus na een tijd heeft papa het middernachtelijk troosten overgenomen. Wel troost.. Maar die kon zich na een tijdje tenminste losweken En gewoon vragen wat er is.. Ik betrapte haar op een dag dat ze bibi beer aan het troosten was omdat hij bang was in het donker. Vanaf toen ging het ook steeds beter. A hebben we wel de hele trukendoos erbij gehaald. Zeggen dat het niet eng is werkt niet.. Dus dan moet je gaan uitproberen wat wel werkt. Grote knuffel op wacht, dromenvanger in d'r kamer, altijd kunnen roepen... Samen wegjagen of iets anders.. If it works it works
Hier heeft mijn zoon de afgelopen weken zo'n fase gehad. Heel veel veranderingen: vakantie, afscheid kdv, school enz. Hij was ineens bang om alleen te slapen. We hebben hem gewoon bij ons laten slapen, en na een week elke avond geprobeerd of hij terug wil naar zijn bed. Na 10 dagen ging zelf inslapen weer goed, maar als hij s nachts wakker werd kwam ie bij ons liggen. Sinds 4 dagen doet ie dat ook niet meer. Wij volgen met deze fases altijd de behoefte van kinderen, en heb bij alle 3 ervaring dat ze altijd weer gewoon teruggaan naar eigen bed, als het vertrouwen en rust weer terug zijn. Misschien omdat wij het niet proberen af te dwingen, omdat ze weten dat ze ten alle tijd bij mama en papa mogen slapen als daar behoefte naar is?
Eerlijk gezegd ben ik blij met deze reactie! Zeker van jou hihi Jij valt me altijd op op dit forum, en je kan soms nogal direct zijn in je reacties! Vind erg leuk en vertouw op jou Ga het ook gewoon nog maar even zo doen...
Vandaag heeft hij ook weer een middagslaapje gedaan sinds lange tijd. En hij werd voor t eerst weer eens rustig en niet overstuur wakker Uiteraard moest ik wel naast m liggen met in slaap vallen Maar wel in zijn bed
Middagslaapje was dus geen suc6 Van 4.00 tot 6.50 klaar wakker... Toen geslapen tot 08.40 (wel in ons bed) Pfff peuters? Best lastig hoor hihi