Niet als je alles op de automatische piloot doet, het zit gewoon niet in je routine. En daar hoef je echt niet onder grote druk voor te staan. Toen ik een jaar of 10 was ging ik naar een vriendin fietsen. Na 5 minuten dacht ik, huh ik ben bijna op school. Was gewoon puur automatisme en ik was toen echt even de kluts kwijt. Kan je je voorstellen dat volwassenen veel meer aan hun hoofd hebben. En nee, ik kan me ook echt niet voorstellen dat het mij zou overkomen. Maar dat dachten die ouders die het is overkomen ook niet.
Ja dit denk ik ook. Het is een veilig gevoel wanneer je denkt dat jou dit nooit kan gebeuren. Ik denk dat dit iedereen kan gebeuren hoor. Mijn man er eens 30km voorbij de afslag richting de gastouder achtergekomen dat hij de kinderen vergeten was te brengen. Kon hij helemaal terug. Hij had die dag een belangrijke afspraak met een klant. Wat hij in zijn hoofd nog aan het voorbeiden was. En normaal breng ik ze altijd. Ik ben er eens bij thuiskomst achtergekomen dat ik de maxi cosi niet had vastgemaakt in de auto. Ik snap nog niet waarom ik dat niet gedaan heb maar let er nu extra op. Daarnaast denk ik op het werk ook niet echt aan de kinderen hoor. Op de drukke dagen. Ja ze komen weleens voorbij maar dan meer in algemene zin zeg maar. Niet dat ik dan bewust nadenk over waar ze zijn. Zo heb ik ook eens de gastouder een appje gestuurd hoe het met ze was en toen kreeg ik een berichtje terug dat ze er helemaal niet waren. Ik schrok me rot. Bleek na even nadenken dat het vrijdag was en ze dus zoals altijd op vrijdag gewoon thuis bij mijn man waren.
Bij ons blijft de maxi-cosi altijd in de auto staan als we ergens heen gaan. Dus als mijn dochtertje slapend in de maxi cosi ligt zie ik niets anders dan wanneer de maxi cosi leeg is. En ik kijk als ik uitstap op mijn werk ook niet elke keer mijn auto in.
Dit inderdaad, ongeacht of je aan je kinderen denkt of niet...l ik verbaas me enorm dat er niet op een bepaald moment een belletje gaat rinkelen dat iets niet klopt.
Maar als je je kindje niet bij het kdv brengt, bellen ze je dan niet op waarom hij er niet is? Geen idee hoor. Ik heb geen auto, dus kindje in de auto laten zitten zal hier niet snel gebeuren. Ik heb wel een keer mijn dochter bij een vijver vandaan kunnen halen. Ik was toen in een winkel en zij had zich verstopt, dus toen ik haar even later weer niet zag ben ik eerst die hele winkel door gaan zoeken. Tot ik naar buiten keek, toen zag ik haar op haar hurken bij een grote vijver zitten. Ze is gek op vissen en wilde kijken of er vissen in het water zaten. Niemand heeft haar de winkel uit zien lopen en ze is gewoon de straat over gestoken. Ik krijg het weer benauwd als ik eraan denk wat er had kunnen gebeuren. Ze was toen 3 jaar.
Hier bellen ze niet als je je kindje niet naar het kinderdagverblijf brengt. Ik had het er laatst nog met 1 van de juffen over dat veel ouders helemaal nie5 afzeggen als hun kindje toch niet komt. Dan kunnen ze blijven bellen. Ik wilde toch nog even reageren op het aan je kind(eren) denken op het werk. Ik denk normaal ook regelmatig aan mijn zoontje, schep op over hoe geweldig hij is. Maar er zijn ook af en toe dagen dan is het super druk. De tijd vliegt dan voorbij. Opeens is het middag. Er wordt van mij ook verwacht dat ik mij op mijn werk concentreer. Ik werk met patiënten en mag eigenlijk geen fouten maken..
En heb je dan weleens de reactie's gezien en gehoord? Ik had zo een bandje voor mijn dochter maar je merkte dat veel mensen het heel zielig vonden en mij als ouder zagen die zijn eigen kind niet aan kon. Ik heb mezelf steeds voorgehouden: 10 keer liever deze kritiek dan dat ze onder een auto komt omdat ze zich van me losrukt en ervan door gaat...
mijn jongste heeft zo'n bandje maar kinderen zijn snel en reageren echt niet altijd als mama roept en een tuigje zou ik never nooit doen stel je kind valt dan ga je daar als reflex al snel naartoe kijk je of er bloed is en pijn en voor je het weet is de andere weg je kan niet zeggen gebeurt mij nooit
Ik vind het vreselijk voor die vader. Hij is heus niet met de gedachte uit bed gestapt "laat ik mijn kind eens lekker de hele dag in de hete auto zitten" neem ik aan. (Alhoewel je er ook mensen tussen hebt zitten die dit daadwerkelijk wel hebben gedaan, in Amerika volgens mij vorig jaar nog.) De vader schijnt met zijn gedachten bij een telefoongesprek te zijn geweest. Waarschijnlijk lag zijn baby te slapen op de achterbank. Op zijn werk verkeerde hij waarschijnlijk in de waan dat hij zijn baby op de crèche had afgeleverd. Tot opeens....Dat akelige gevoel.....heb ik mijn kind daar wel echt heen gebracht? Je kunt je er niks meer van herinneren. En ineens die angst....Je rent naar je auto, bang voor wat je te zien zult krijgen....En helaas.... Je angst is waarheid geworden. Ik oordeel niet, ik probeer me er een voorstelling van te maken. En die is vreselijk.....
Bij ons ook. Dan nog valt dat toch op? Ik kijk onbewust altijd waar hij is/wat hij doet/of hij niet iets in zijn mond stopt. Zelfs als hij bij de go is en ik hem op ga halen, heb ik nog zo'n sensor die hem zoekt ofzo. Dat overkomt mij ook wel eens hoor. Nu nog, maar mijn kind verlies ik gewoon niet uit het oog. Ik kan oprecht niet begrijpen dat dat gebeurd.
Gelukkig hoef je het ook niet te begrijpen. Maar stel dat jou wel ooit zoiets overkomt, dan zou het toch fijn zijn als mensen je niet meteen veroordelen. Degene die het is overkomen zal ook niet begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren... als ze het wel hadden begrepen was het nooit gebeurd.
Dat zal ik nooit doen ook. Vroegâh misschien wel, voor ik zelf kinderen had. Ik weet hoe vliegensvlug ze kunnen zijn en hoe veel liefde er in ouders zit dus ik geloof echt wel dat zoiets niet expres gebeurd. Maar dan nog, ik begrijp het niet.
Toch ben ik zo'n moeder; als ik aan het werk ben, zit mijn agenda 9 van de 10 dagen propvol en ren ik van afspraak naar afspraak. Lunchen en naar de wc gaan is soms al lastig en op die dagen, ben ik echt geen seconde met mijn kinderen bezig. Wat zegt dat over mij als ouder dan?
Nou inderdaad. Ik heb een knoop in mijn maag bij de gedachte wat die vader nu moet voelen. Echt onbeschrijfelijk
Ja ik weet het, en mensen gaan je stom nakijken. Maar wat je zegt 10x liever dat dan je kind kwijt of gewond!
Ik denk dat je er in deze wereld verder mee komt door te accepteren dat daadwerkelijk echt kunnen verplaatsen in een ander een gave is en niet een algemene menselijke eigenschap. Dan doel ik niet alleen op zulke extreme voorbeelden als in de openingspost. Maar ook op kleinere situaties. Ja het is voor degene die het overkomt heel vervelend. Maar bij nare opmerkingen helpt de gedachte dat diegene niet door jouw ogen kan kijken en daarmee dan ook de waarde van diegene's oordeel bepalen. (herhaal ik dan maar voor mijzelf, want ik ben supergevoelig voor de oordelen van mensen en ik heb ook de neiging om droevig te raken van hoe het er af en toe aan toe gaat op internet).
Ik zal ook nooit oordelen en ik heb genoeg empatisch vermogen om te begrijpen hoe rot het is. Als iemand zijn goudvis verliest en daar verdriet van heeft, snap ik dat iemand zich rot voelt. Ook al zou het mij nooit overkomen, ik zal er nooit een opmerking over maken. Ik heb een schurfthekel aan commentaar.
Ik zeg niets over wat dat zegt over jou als ouder zijnde. Ik geef alleen aan hoe IK kijk tegen zulke situaties en hoe IK zou reageren. En ik vind het vreemd, apart en onbegrijpelijk dat er niet een seconden is op zo'n drukk dag dat je aan je kinderen denkt. Dat je niet continue aan ze denkt dat begrijp ik, doe ik ook niet maar dat je niet 1 seconden aan ze denkt vind ik persoonlijk onbegrijpelijk. Dan zou ik wat gas terug nemen want stel dat er wat gebeurd en je word door de oppas gebeld? Dan heb je dus waarschijnlijk ook geen tijd om daar op te reageren omdat je het te druk hebt, toch?