Bevallen met een keizersnee

Discussie in 'Prematuur' gestart door Setteke, 22 feb 2007.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Setteke

    Setteke Niet meer actief

    Wie is er nog meer bevallen met een keizersnee en om wat voor reden? Hoe gaat bij jullie het herstel, lichamelijk en geestelijk?

    Ik ben met 36 weken bevallen middels een spoedkeizersnee vanwege pre-eclampsie. Ik lag twee dagen in het zh, toen op vrijdagmorgen om 11 uur mij werd meegedeeld dat ik nog die dag zou gaan bevallen via keizersnee, ergens tussen 12 en 13 uur. uiteindelijk ging het zo snel dat Tymen al om 12.23 uur geboren is. (Mijn vriend heeft zich behoorlijk moeten haasten, ha ha!)

    Lichamelijk vond ik het erg lang duren voor ik weer enigszins de oude was. Ik heb lang last gehad van de wond. Daarnaast bleef mijn bloeddruk te hoog, dus voelde me helemaal niet lekker! Geestelijk duurt het herstel ook lang. Het ging allemaal zo snel en het was zo heftig! Ik had gedacht via de normale weg te gaan bevallen lekker thuis en het ging dus heel anders. Ik heb nog geen wee gehad, voor mijn gevoel heb ik er zelf niets voor gedaan. Het heeft me ook wel moeite gekost een band met mijn manntje te krijgen, want ik had helemaal niet het idee dat hij mijn zoon was. Is gelukkig helemaal goed gekomen maar toch!

    Graag zou ik ervaringen van andere mama's willen lezen, zodat ik alles wat er gebeurd is een beetje een plekje kan geven. Door julie verhalen te lezen denk ik dat dat makkelijker gaat!
     
  2. daphne78

    daphne78 VIP lid

    10 mei 2006
    7.311
    0
    0
    Nijmegen
    Ook ik ben bevallen door middel van een spoedkeizersnede.
    Om kwart 22:40 besloot de gyn dat het niet meer ging met Sam in de buik, en om 1 voor 24uur was ze er dan al..
    Ik heb gelukkig wel een ruggenprik gehad, daar ben ik wel blij om.
    Ik heb me keurig gehouden aan 6 weken geen autorijden, en geen zware dingen doen! Maar helemaal rustig zoals zou moeten? Dat gaat niet met je kind in het ziekenhuis.
     
  3. minke

    minke Actief lid

    Ook ik ben bevallen middels een keizersnee. Ik lag al een week in het ziekenhuis, toen er besloten werd om ons zoontje te halen. Ik had ook pre-eclampsie. Jibbe Jens was in een week tijd niet gegroeid, mijn vruchtwater werd minder, de doorbloeding werd minder, mijn bloeddruk bleef stijgen... Om 17.00 kwam de gyn. bij me om te vertellen dat ze Jibbe gingen halen. Ze hadden de hele middag overleg gehad wat te doen. Uiteindelijk de afweging gemaakt om nu te opereren zodat de baby in redelijke conditie gehaald kon worden, ipv te wachten en uiteindelijk een spoedkeizersnee te moeten doen.

    Om 18.00 was ik helemaal klaar voor de operatie en lag ik in de operatiekamer. Om 18.26 is Jibbe Jens geboren. Hij werd gelijk meegenomen naar de kinderafdeling... Ik werd gehecht en naar de intensive care gebracht (de verkoeverkamer was dicht). Het enige wat ik me eigenlijk van die eerste uren na de operatie kan herinneren is dat ik ontzettend dorst had en helemaal lag te trillen... Om half 9 kon ik mijn tenen weer bewegen en mocht ik eindelijk naar ons mannetje toe :D

    Het lichamelijke herstel viel me 100% mee. Ik ben 5 dagen na de bevalling naar huis gegaan, omdat ik in het ziekenhuis niet kon slapen... Eenmaal thuis heeft mijn man een week zorgverlof gehad, zodat ik dus echt nog een week kon rusten. Daarna is hij weer aan het werk gegaan, en kwam er voor mij een tijd van 2 keer per dag naar het ziekenhuis gaan. Meestal ging ik alleen (dus wel autorijden... :oops: ) omdat anders Jibbe Jens niet uit de couveuse mocht...
    Ik heb wel ontzettend op mijn donder gehad van de verloskundige, huisarts en verpleegsters in het ziekenhuis, omdat ik niet genoeg rust nam. Ik weet dat ze eigenlijk wel gelijk hadden, maar jah... het was wel mijn mannetje die daar zo alleen in de couveuse lag!

    Als ik druk geweest ben, heb ik nog wel last van de wond. Voor mij een teken dat ik even wat rustiger aan moet doen. Ook heb ik nog last van een te hoge bloeddruk. Wat op zich niet veel klachten geeft... maar toch wel zorgt voor wat meer hoofdpijn en vermoeidheid...

    Psychisch herstel gaat wat lastiger. Maar ik denk dat dat nooit helemaal over gaat. Ik heb heel veel moeite met het feit dat ik dingen heb gemist... Voor mijn gevoel heb ik nooit echt van mijn zwangerschap genoten. En ik kan natuurlijk niet meepraten over weeën en dergelijke :cry: . Waar ik me aan kan ergeren is dat mensen er zo makkelijk over denken. Er zijn echt mensen die zeggen: goh, je hebt het maar makkelijk gehad. Hoe komen mensen er toch bij. Alsof een keizersnee kiezen voor de makkelijke weg is? Dat je doodsangsten uitstaat voor je pasgeboren kindje... het gevoel van falen... het heen en weer vliegen naar het ziekenhuis, terwijl je herstellende bent van een zware operatie... dat lijkt men allemaal niet te begrijpen!

    Ook heb ik heel tegenstrijdige gevoelens ten opzichte van een volgende zwangerschap. Aan de ene kant wil ik heel graag weer zwanger worden, om nu wel met volle teugen te genieten! Maar aan de andere kant, de angst dat het weer zo zal lopen. Of dat het misschien een volgende keer niet zo goed zal aflopen. (na onderzoek is gebleken dat mijn placenta héél klein was, en voor een gedeelte was afgestorven... als ze langer hadden gewacht met opereren was de kans groot geweest dat de zuurstoftoevoer was gestopt... :cry: ) De gyn. gaat er van uit dat een volgende zwangerschap soortgelijk zal verlopen. Alleen kunnen ze dan natuurlijk tijdig beginnen met medicatie, de baby beter controleren dmv groeiecho's... volgens de gyn. is er zelfs een kans om op natuurlijke wijze te bevallen...
    De tijd zal het wel leren. Voorlopig probeer ik alles een plaatsje te geven en te genieten van onze prachtige zoon! :D

    (sorry voor het lange verhaal :oops: )

    Groetjes Minke
     
  4. daphne78

    daphne78 VIP lid

    10 mei 2006
    7.311
    0
    0
    Nijmegen
    Hoi Minke,
    Ik kan me jou gevoel heel goed voorstellen, mijn verhaal is een soortgelijk verhaal. (ook een erg kleine placenta, die vervolgens nog eens afsterft ook, dus net op tijd).

    Ook ik nam niet genoeg rust, ik reed dan wel geen auto (dan ben je onverzekerd heb ik vanuit het ziekenhuis gehoord) en ik stofzuigde niet. Nee ik ging met de bus naar het ziekenhuis, en dan moest ik vervolgens (nu nog hoor) erg ver lopen in het ziekenhuis naar Sam. Hoe vaak ik niet van de verpleging kreeg te horen dat ik dat niet alleen moest doen, ik moest in een rolstoel. Ik zou anders een baarmoederverzakking krijgen, of ik zou gigantisch instorten... (nee, daar wordt je vrolijk van als je je al zo verdrietig voelt)

    Maar ik wilde graag alleen naar Sam, samen met haar zijn, ik wil niet afhankelijk zijn van anderen, en ziek? Ik was toch uit het ziekenhuis!
    Ik denk wel dat ik best geluk heb gehad met het herstel van de keizersnede, want ik heb er "weinig" last van gehad, natuurlijk de eerste dagen waren vervelend, maar echt ik heb er nu totaal geen last meer van.

    Psychisch is het hier ook nog een zootje hoor, ik leef nog steeds op de autopiloot, Sam is nog in het ziekenhuis en dat is nog zeker 2 a 3 weken zo. Ze wordt volgende week weer geopereerd, dus weer extra stress. Ik zou as zondag 40 weken zijn geweest. Als ik dikke buiken zie, dan wordt ik echt verdrietig, want dat had ik ook gewild, ik heb gewoon 2 maanden overgeslagen. Aan het verwerken ben ik nog niet eens begonnen, dat kan ook niet nu, ooit komt dat wel.

    Voor een eventuele tweede kindje? Wij hebben het er zelfs al over gehad, mijn man is ook vreselijk bang dat het weer gebeurd. Ik wacht nu eerst het onderzoek over 4 maanden af in het Radboud, dan krijgen we de kansen te horen. Ik moet zo wie zo onder begeleiding van een gyn komen, en in het ziekenhuis bevallen.
     
  5. Natas26

    Natas26 Bekend lid

    2 dec 2005
    504
    0
    0
    prov. Utrecht
    Ook ik ben bevallen dmv een keizersnee, een spoedkeizersnee. Ik ben met 28 weken opgenomen in het ziekenhuis vanwege zware bloedingen. Na 6 dagen (waarvan 5 platliggen) mocht ik weer naar huis, om vervolgens 1,5 dag later weer opgenomen te worden met wederom een zware bloeding. Dat was op donderdag 5 oktober, die nacht had ik weer een bloeding en ging mijn baarmoeder reageren, ik had lichte weeënactiviteit, aan de weeënremmers dus. De nacht van 6 op 7 oktober kreeg ik weer een bloeding, deze stopte echter niet. Op een gegeven moment ging de hartslag van Colin ernstige onregelmatigheden vertonen en kreeg ik het zelf ook heel slecht (was inmiddels al 2,5 liter bloed kwijt, de vorige bloedingen niet meegerekend). Om 6.30 werd iedereen opgepiept en om 7.25 ben ik dmv een spoedkeizersnee bevallen. Na 5 dagen mocht (lees moest) ik naar huis, ik moest het wel rustig aan doen :( HOE DAN? Ik moet om naar de auto te komen 4 trappen af (en natuurlijk ook weer op uiteindelijk) maar je wil toch naar je kind! Rust heb ik dus niet genomen, en daar heb ik nu nog last van. Ik heb vaak een pijnlijk trekkerig gevoel onder het litteken, steken als ik te veel doe enz enz. De eerste 2 weken heb ik geen auto gereden maar daarna.... tja mijn vriend was weer aan het werk en ik ging 2x per dag naar het ziekenhuis....met de auto. Ik heb ook ongelovelijk op mijn donder gekregen :oops: :oops: Tuurlijk hadden ze gelijk, maar wat moest ik dan? Niet gaan was geen optie voor mij!

    Psychisch ben ik nog helemaal niet de oude. Je bent van de ene op de andere dag mama, je weet niet hoe het met je kindje gaat aflopen, en wat Minke ook zegt, je hebt zoveel gemist. Ook het gevoel van falen herken ik wel, ik heb daar nu gelukkig weer wat minder moeite mee. In het begin kon ik alles wat gebeurde ook niet goed volgen, het was een grote chaos in mijn hoofd, nu nog steeds een beetje (maar daar werken we aan ;) ) Ook het onbegrip en de opmerkingen die je van sommigen krijgt pffft alsof een keizersnee inderdaad de makkelijke weg is, alsof je er voor gekozen hebt! :evil: :evil: . Ook vinden sommigen het nodig om te zeggen, nou je hebt in ieder geval de zwaarste tijd over geslagen :confused: pardon.... ik denk dat de 10 weken zwangerschap die ik eigenlijk nog had moeten hebben niet opwegen tegen de stress en angst die we nu gehad hebben. Nou ja die mensen zullen er altijd zijn denk ik....
    Toen ik voor het eerst naar Colin ging kijken bedacht ik me dat ze ieder kind wel aan konden wijzen :cry: :cry: want ik wist niet hoe hij eruit zag, die paar seconden dat ik hem gezien had na de ks tja...ik wist het echt niet meer.

    Eenmaal thuis met je kindje kom je er ook achter dat de ''band'' in het ziekenhuis heel anders is dan de band die je thuis krijgt met je kindje.

    Een volgende zwangerschap? Ik moet er eerlijk gezegt nu nog niet aan denken (maar doe het stiekum toch) Ergens gun ik mezelf wel een leuke, goedlopende zwangerschap die tot het eind toe duurd, maar je hebt geen garanties, misschien loopt het wel weer anders, die angst is groot, heel groot. De tijd zal het leren welk gevoel het wint, het verlangen naar een 2e kindje en een leuke zwangerschap of de angst. We zullen zien!

    Al met al ook een heel verhaal... tja hebben we weer wat te lezen hè!
     
  6. Setteke

    Setteke Niet meer actief

    Nou inderdaad dames, dit onderwerp brengt heel wat teweeg! Maar ik vind het fijn om jullie ervaringen te lezen, voel ik me wat minder alleen en onbegrepen!

    @Minke: Wat kunnen mensen toch stom doen he? Alsof een keizersnee makkelijk is! Je kiest er vaak niet voor, je hebt geen gewone bevalling mogen ervaren, je herstel duurt langer en ga zo maar door! Onbegrijpelijk dat mensen durven zeggen dat een keizersnee lekker makkelijk is.

    @Daphne: Ik heb ook een ruggeprik gehad, ben ik ook blij om, want het herstellen van een gewone narcose schijnt nog heftiger te zijn!

    @Natas: Ik kan me jouw gevoel goed voorstellen van wie zegt me dat dit mijn kind is. Tymen leek en lijkt ontzetttend op zijn vader maar nog dacht ik van het kan net zo goed het kindje in het bedje ernaast zijn! En het klinkt gek, maar ik dacht dat we een meisje zouden krijgen (waarom weet ik niet) en dat dacht iedereen om me heen ook en toen hij een jongen bleek te zijn had ik helemaal zoiets van, dit kan mijn kind niet zijn. Erg, he? Gelukkig heeft dat gevoel maar heel even geduurd. Niet dat het mij wat uitmaakte wat het zou worden, maar je houdt toch ergens rekening mee! Schaam, schaam :oops:

    Wat betreft het rustig aan doen, dat was voor mij ook makkelijk gezegd! Ik moest (wilde) ook twee x daags naar het zh naar mijn kindje. En zo is je hele dag een gevlieg van heb ik jou daar want alles draait om die twee bezoekjes. Qua stofzuigen en dat soort dingen heb ik me heel rustig gehouden, maar ik had dan ook nog veel pijn!

    Ik heb in totaal 11 dagen in het zh gelegen, waarvan 9 na de bevalling. Dit mocht omdat Tymen op de kinderafdeling lag, maar ik mocht ook niet weg vanwege mijn hoge bloeddruk.

    Wat betreft een volgende zwangerschap, het is maar goed ook dat je pas na een jaar na de keizersnee weer zwanger mag worden, ik kan me niet voorstellen er eerder aan toe te zijn. Ik wil nog wel heel graag een keer zwanger zijn, en dan hopelijk op de "normale" manier en langs de natuurlijke weg bevallen. Maar ergens ben ik ook wel bang dat dit me weer gaat overkomen. Wij hebben het er ook nog niet echt over gehad, maar zijn het er wel over eens dat we eerst lekker willen genieten van ons kereltje.
     
  7. slingding

    slingding VIP lid

    9 apr 2006
    5.425
    1
    0
    verzorgende IG
    Middelburg
    hallo,

    ik heb ook een keizersnee gehad die eigenlijk gepland stond op 6 december maar op 3 dec. om 1.00 uur braken mijn vliezen en kreeg gelijk weeen en om 3.00 lag ik op de ok en om 3.17 werd kailynn geboren.
    ik was net 3 dagen thuis van een opname van bijna 2 weken, ze waren er achter gekomen (ik voelde weinig leven dus naar het ziekenhuis) bij de echo dat ze in onvolkomen stuit lag (er was een uur er voor nog inwendig gevoeld en de vk zei het hoofdje ligt mooi voor het bekken) ze had te weinig vruchtwater, mijn placenta was flink aan het verkalken en kailynn liep 3 weken achter op groei, en ik moest gelijk blijven.

    Dat de keizersnee zo snel ging vonden wij eigenlijk wel prettig omdat we ander tegen die 6 dec zaten aan te hikken.
    Maar met hoe alles gegaan is heb ik soms nog steeds moeite ik wilde erg graag thuis bevallen en ineens in het ziekenhuis en daar zou ik moeten blijven tot de ks, en toen mocht ik ineens weer naar huis voor een paar dagen.
    Ik had ook graag bv geven. nou borst drinkt ze ook niet en krijgt nu afgekolfde melk. maar ik ben nog erg moe.
     
  8. patricia240477

    patricia240477 Fanatiek lid

    20 feb 2006
    1.232
    0
    0
    spijkenisse
    Sem is ook geboren via een spoedkeizersnede, hij lag behoorlijk klem.
    Mijn zwangerschap heeft precies 40 weken geduurd, dus geen prematuur.


    Mijn herstel duurde ook langer en ik ben uit eindelijk behoorlijk depresief geraakt, waardoor ik bij een therapeut loop voor gesprekken. Ben nu voor 70% weer een beetje mezelf, maar nog steeds niet zoals het zou moeten zijn! Vorige week weer een behoorlijk terug val gehad, nu gaat het wel wat maar het is niet meer zoals het daarvoor was :cry:
     
  9. Quinton is ook door een niet geplande keizersnede ter wereld gekomen...ik was 41 weken en 1 dag zwanger toen de weeen savonds begonnen... uiteindelijk na een uur of 22 (incl ween thuis, vanaf begin) is besloten om een keizersnede te doen, om kwart voor 1 smiddags had ik 5 cm ontsluiting om 18 uur was dit nog maar een krappe 8cm... net na die 5 cm ging het nog wel volgens schema maar vanaf een uur of 2 niet meer... paar uur om 1 cm, weenopwekkers werde steeds hoger gezet maar ween werden eerder minder als heftiger...
    Het werd een keizersnede, ik doodsbang, ben al bang voor spuiten :S... ik moest alleen anderhalf uur wachten zat een spoedoperatie tussen... uiteindelijk kwart voor 8 naar de ok, nieuwe ruggenprik shot erin (had al eentje ivm weeen) maar mocht niet baten, ene been kn ik nog optillen en andere klein beetje, daarna een andere prik in de rug die zou binnen 10 sec moeten werken ook deze maakt haast geen verschil...

    gevolg, ik voelde alles van de keizersnede, ik was zo bang, en voelde zo veel pijn,... lag shakend op de tafel... ik heb nog noit zoveel pijn gehad al zou ik het bij elkaar optellen, als op dat moment,

    mijn herstel daarintegen is perfect verlope... ik mocht de 4e dag naar huis, en deed ik meteen wou echt weg, vrouw naast me zei als ze je eerder weg willen sturen gewoon blijven heb j enodig...
    mijn ijzergehalte was van 8 naar 4/5 gedaald maar heb daar totaal geen last van gehad...

    heb ook niet rustig aan gedaan, moest immers ook een baby van ruim 4 kilo tillen... heb gewoon was gedaan, in begin tilde me vriend de wasmand... na een week had ik al een uur gewandeld.... eerste avond thuis 2 keer mee hond weze uitlaten...
    was heel snel weer de oude, op de hangbuik na haha en het gevoelige/gevoelloze buik na, maar dat duurt erg lang heb ik gehoord...

    herstel was gelukkig toppie :D
     
  10. Sureyya

    Sureyya Fanatiek lid

    30 jan 2007
    1.497
    0
    0
    verzorgende IG
    Rotterdam
    Hallo,

    Ik ben ook bevallen met een spoedkeizersnee, echter was mijn kindje geen prematuurtje.
    Ik was 40 weken en 5 dagen zwanger toen de weeen begonnen.
    Ik ging voor een thuisbevalling, maar achteraf is dit het niet geworden.
    Kreeg op zondag 6 augustus 2006 om 23.34 uur de eerste wee, dus ik zij tegen mijn vriend ga maar gewoon naar bed het kan nog uren duren en ik heb liever dat je uitgeslapen bent als ik je dadelijk echt nodig heb, nou hij lag nog maar koud in bed en toen kwam de volgende wee, en ze bleven elkaar toch snel opvolgen en de ijd ertusen werd ook steeds korter.
    Zo zat in na krap 2 uur al met weeen om de 5 minuten, dus ik dacht nog nou dat wordt een snelle bevalling.
    Verloskundige gebeld en situatie uit gelegt, ze zou langs komen.
    Ze was er om omgeveer 2.30 uur en constateerde dat ik 3cm ontsluiting had, ze zei dat ze rond een uur og 9.00 - 9.30 uur weer langs zou komen.
    Maar binnen een uurtje of 2 werd het als maar heviger en heviger, ik kon nauwelijks de weeen nog goed opvangen omdat de weeen zo snel achter elkaar kwamen dat ik nauwelijks de kans had om op adem te komen, en ik had ook nog rugweeen. (verschrikkelijk)
    Verloskundige kwam om ong. 7.45 uur en keek hoeveel ontsuiting er was.
    Ik dacht dat ik aardig was opgeschoten, want ondanks de pijn probeerde ik zo ontspannen mogelijk te blijven.
    Echter was in maar 1cm verder, ook heeft ze geprobeert de vliezen te breken, maar ze wist niet of het gelukt was omdat er nauwelijks vruchtwater te zien was.
    Verloskundige stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan voor pijnbestrijding.
    Ik wilde in eerste instantie niet omdat ik thuis wilde bevallen, maar iets in mij zei dat het beter was om wel te gaan.
    Dus wij in de auto en de verloskundige heeft ons gebracht.
    Kom ik in het ziekenhuis heb ik 7cm ontsluiting (en dat met een autoritje van nog geen 5 minuten)
    Toen baalde ik eigenlijk wel een beetje.
    Ze moesten ook nog gaan overleggen of ik de pijn bestrijding wel kreeg omdat ik al zo ver was met de ontsluiting.
    Heb dit met 8cm onsluiting toch nog gekregen, maar ik heb er niets van gemerkt, de pijn bleef het zelfde.
    En toen bleef ik hangen op 8 a 9cm, bij elke wee zakte de hartslag van mijn kindje en dat is een teken dat het niet lekker in zijn vel zit.
    Toen mocht ik toch voorzichtig gaan meepersen, maar de laatste rand wou niet weggaan, toen zijn ze met de vacuum gaan mee helpen, ook dit is na 4 pogingen gestaakt nadat ze wel mee naar voren kwam, maar ook net zo hard weer naar achteren ging.
    Ze dachten toen dat waarschijnlijk de navelstreng te kort zou zijn. (dit bleek achteraf niet het geval)
    Toen werd on 15.15 uur besloten om een spoedkeizersnede te doen omdat mijn dochtertje het nu helemaal niet meer fijn begon te vinden.
    Nou toen ging alles echt in een stroomversnelling.
    Om 15.30 uur ging ik naar de ok, ik kreeg een ruggeprik die in eerst instantie niet aan bleek te slaan, dus mijn vriend werd weggestuurt en net voor ze me algehele narcose wilde geven sloeg de verdoving aan, dus hij mocht weer terug komen.
    En om 16.04 uur wer ons dochtertje geboren.
    Daarna ging ik naar de uitslaapkamer en na een half uur mocht ik naar mijn kleintje.
    Rond 20.00 uur begon de verdoving uit te werken, maar ik heb helemaal geen pijn gehad.
    Ik kreeg paracetamol en diclofenac voor de pijn maar die nam ik niet in.
    Op dinsdag voelde ik me echt veel beter en kwam ook al uit bed en s'avond deed ik mijn dochterje al zelf verschonen en belde ik alleen voor hulp als het echt niet ging, nou dat is geloof ik 2 keer voorgekomen.
    Iedereen stond er versteld van dat ik zo snel opknapte.Vanaf woensdag deed ik haar ook zelf in bad.
    Ik moest wel de eerste dagen als ik ging lopen even mijn buik vasthouden wat dat voelde ik wel een beetje trekken, en nu heb ik vrijwel nergens geen last meer van een enkele keer als het buiten slecht weer is dan gaat het litteken en beetje zitten steken, en de spier die net onder mijn borstbeenzit die richting navel gaat voel is soms nog wel eens.
    Maar verder geen klachten ook geestelijk niet.
    Achteraf bleek dat mijn dochtertje met haar hoofdje klem zat en dat ze er nooit op de natuurlijke manier uit was gekomen dus ik ben achteraf blij dat ik mijn gevoel gevolgt heb en naar het ziekenhuis ben gegaan.

    Nou ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en sterkte met alles.
    Groeten, Claudia
     
  11. PetraK

    PetraK Fanatiek lid

    19 sep 2005
    1.222
    0
    0
    Amsterdam
    Hoi

    ik ben ook met een keizersnede bevallen van Danischa.
    Reden was pre-enclampsie (staat al bij prematurenkindjes)

    De eerste dagen na de operatie had ik het gevoel dat er een vrachtwagen in mijn buik gestopt was, zo zwaar voelde die. Maar na ongeveer een weekje, ging het al beter, na 1,5 week liep ik al nabij het AMC in het winkelcentrum.

    Nu bijna 1 jaar later voel ik niets meer eigenlijk van mijn buikwond. Litteken is er nouwelijks. Ben onderhuids gehecht.

    kwa hechting of band met danischa, ... die was er voor mij gek genoeg al gelijk. Keek zo naar haar uit. Maar niet bij deze duur van de zwangerschap.
     

Deel Deze Pagina