Mijn vriend heeft veel buitenhuisactiviteiten. Op woensdagavond gaat ie altijd trainen en op donderdagavond heeft ie darten. Trainen duurt meestal tot kwart over 9 en darten is ie pas na 12 soms zelfs half 1 thuis. Hij werkt daarbij ook full-time en heeft daar de nodige vergaderingen. Hij is dus elke week gemiddeld 2 avonden van huis. Ik heb het hier wel eens met hem over gehad. Hij zegt dan dat hij ook zijn ontspanning en "lol" moet hebben. Hij zegt ook dat ik dat ook vaker moet doen. Het probleem alleen is, klinkt misschien heel zielig, ik heb niet zulke vrienden zoals hij dat heeft. Ik ben in mijn zwangerschap ontslagen en zit voorlopig nog in de ziektewet door zware bekkeninstabiliteit. Ik heb dus ook geen vertier van werk en of collega's. De paar "vrienden" die ik heb hebben ook een gezin en kunnen daardoor niet makkelijk afspreken. En willen zeker niet s'avonds nog de deur uit. Als ons zoontje een huildag heeft, en hij kan dan echt heel erg hard huilen/krijsen, trek ik het af en toe niet meer. Ik zou zo graag willen dat hij daar rekening mee kon houden. Zijn leven is niet verandert dan voor dat hij met mij ging en ook zeker niet nadat onze zoon is geboren. Vraag ik te veel van hem of mag hij ook wel wat vrije tijd op geven voor zijn gezin. Ik heb ook al tegen hem gezegd we zijn niet meer met z'n 2-en maar je hebt nu ook een zoon en dus een gezin waar je rekening mee moet houden. Herkennen jullie dit ook in jullie vriend/man??
Ik vind niet dat je teveel van hem vraagt hoor. Al zou hij bijvoorbeeld 1 keer om de week ipv elke week gaan darten, dat kan toch ook? Tuurlijk mag je nog lol en ontspanning hebben, maar dat zijn levensstijl helemaal niet veranderd is sinds de geboorte van je zoontje vind ik een beetje ver gaan. Misschien kun je op het forum nog andere mama's vinden die thuis zijn en daarmee afspreken samen met de kids?
Ik herken het wel een beetje. Mn man heeft werk waarbij hij veel afspraken buiiten kantoortijden heeft. Ik werk onregelmatig dus we lopen elkaar geregeld mis! Maar ik heb nog wel mn eigen dingen om te doen overdag of op een vrije dag door de weeks. Hij moet alles in de weekenden en avonden plannen en is dus minder vaak thuis bij ons als dat ik zou willen. We hebben er af en toe wel woorden om omdat ik vind dat hij iig zijn werk wat meer binnen kantooruren kan plannen. Hij zegt dat het bij de functie hoort....tsja... Ik baal er vooral van dat we weinig samen zijn en hij weinig tijd samen met zn zoon door brengt. Ik doe zelf wel genoeg voor mezelf maar ik kan dat mooi plannen met mn zoontje en op vrije dagen omdat ik partime werk. Over of je mag vragen of hij zn vrije tijd op offert voor zn gezin.... moeilijk... denk niet dat als je m dwingt hij het dan graag voor jou/ jullie doet. Zeker als hij ook fulltime werkt heeft hij het nodig. Ik begrijp wel dat je het gevoel kan hebben er alleen voor te staan in de zorg. Dat is ook zo en dat herken ik ook bij ons. Dat is zwaar en oneerlijk omdat je het gevoel hebt dat zijn leven gewoon door draait. Denk dat dat ook meer is dan bij ons. Wat hier goed helpt is af en toe een dagje voor jezelf plannen, met een vriendin/ zus de stad in en laat hem voor de kleine zorgen. Goed voor zn verantwoordelijkheidsgevoel en band!
Heel herkenbaar hoor. Mijn man doet 2 keer per week trainen en op zondag voetbalwedstrijd. Dan is er ook nog af en toe met vrinden weg. Soms vind ik dat ook heel moeilijk. Als Chelsey echt haar dag niet heeft, vraag ik em om 's avonds thuis te blijven. Ik vind dat echt niet te veel gevraagd. Mijn leven draait alleen om de baby. Niet erg, maar soms moet je het echt even samen doen toch? Je vraagt in mijn ogen dus echt niet te veel...
Ik zou heel graag met iemand even de stad in willen. Maar het is erg lastig. Ik heb wel vriendinnen maar die hebben ook een gezin. En een paar daar van zijn zelfs alleenstaande moeders. Ik had 2 leuke schoonzussen waar ik regelmatig wat mee deed. Maar op een of andere manier is dat sinds mijn zwangerschap niet meer zo. Ze hebben me erg laten vallen in mijn zwangerschap. Er werd door hun verweten dat ik me aanstelde over mijn bekkeninstabiliteit. En ik wou dat ik me aanstelde. Maar ik mocht helemaal niets meer in mijn zwangerschap. Ik heb daardoor sinds mijn 4de maand thuis gezeten. Als mijn vriend wel thuis is is ie wel echt een vader voor onze zoon. Hij heeft heel veel geduld. Maar ik wou zo graag dat wanneer ik aangeef dat ik een zware dag heb gehad omdat hij weer veel huilbuien heeft gehad, hij dan uit zich zelf zegt weet je wat ik blijf vanavond thuis. Maar dan gaat hij alsnog gewoon darten of trainen. Hij vraagt ook vaak of het goed is om bijv. met oud collega's af te spreken en dan weet hij mijn mening al. Ik vind het erg moeilijk om echt nee te zeggen omdat hij dan thuis blijft omdat ik het wilt en niet omdat hij het wilt. Twee weken terug ging darten niet door dus ik was helemaal blij. Ajax speelde die avond, dus zou wat lekkers in huis halen en genieten van onze extra avondje samen. Krijg ik ineens een sms dat hij VIP kaarten heeft voor Ajax. En dat hij daar naar toe ging. Ook al gaf ik mijn mening dat maakte niet uit. En dan achteraf zeggen de volgende keer zeg ik misschien wel af als het op het laatste moment is. Ja daar heb ik nu niets meer aan. Ik vind het zo jammer dat ik alles moet voorkauwen. En dat hij het gevoel soms geeft dat zijn vrienden belangrijker zijn, want die kan hij niet op het laatste moment afbellen, dan wij.
Ja, ik herken het wel hoor, je wil ook niet als een zeur hem dwingen om afspraken af te zeggen, maar uit zichzelf doen ze het niet... Je mag best aangeven dat je het af en toe heel zwaar vindt dat het grootste deel van de zorg bij jou komt te liggen. Verwijt hem niks, maar geef wel aan wat je zou willen. Dat je zou willen dat hij vaker uit zichzelf zou zeggen: ik blijf thuis bij jullie! Als je hem gaat dwingen om thuis te blijven is het niet zijn eigen keuze geweest en dat wil je ook niet neem ik aan? Plan eens een dagej met je alleenstaande vriendinnen/ moeders? Die zullen toch juist begrijpen dat je er eens even tussenuit moet? Of doe iets samen met de kids, dan ben doe je tenminste ook wat voor jezelf: babyzwemmen, babygymen, ergens op de koffie met de kindjes erbij? Of ga op een zaterdag de stad in met je moeder? En laat je man op de kleine passen!
Nee ik wil zeker niet dat hij thuis blijft omdat ik dat zeg. Hij moet het inderdaad doen omdat hij het zelf wilt. Het moeilijke vind ik om in weekenden wat te doen omdat ik dan zo blij ben dat we met z'n 3-en zijn. Maar ik moet gewoon iets voor mezelf kunnen vinden. We gaan binnenkort met z'n 3-en baby zwemmen. Dat kan in de avond gelukkig.
Ik vind dat als jij een zware dag achter de rug hebt, je best je mag mag vragen thuis te blijven, zodat jij even lekker wat voor jezelf kunt doen, als i het maar een uurtje in bad liggen. Jullie beide levens veranderen, en het is niet eerlijk als dat alleen het jouwe zou zijn vind ik.
Mijn man is door zijn werk alleen in het weekend thuis. En dan is het echt tijd voor ons als gezin. Tuurlijk doet hij wel eens iets voor zichzelf, maar dit gebeurt niet vaak. Zou er niet aan moeten denken dat hij op zaterdag of zondag ook nog zou gaan voetballen. Gelukkig wil hij dit zelf ook niet. Ik denk dat je heel duidelijk moet zijn tegen je man, en dat je gewoon af en toe iets moet ondernemen. Of misschien kan je met hem afspraken maken dat hij in iedergeval 3 avonden in de week thuis blijft?
Ik vind jullie in-stake goed dat jullie vinden dat je man het zelf moet bedenken zelf moet willen, maar zover ik om me heen zie zijn mannen gewoon niet zo. Mijn man zou het ook niet bedenken, maar als ik vraag of hij af wil zeggen of een keertje vroeger naar huis wil komen, dan doet hij dat gewoon en vindt hij ook niet erg. Ik denk toch dat je het moet vragen c.q. overleggen, mannen zien dat soort dingen gewoon niet.
Ja, precies (de meeste) mannen zien het gewoon niet. Die krijgen dan bv de aanbieding voor een ajax wedstrijd en denken dan niet aan thuis, maar aan de wedstrijd. Je moet ze er echt op attenderen, anders hebben ze het niet door. Als je het dan vraagt is het meestal wel goed en zien ze het ook (tenminste.... er zijn er ook nog die blijven altijd alleen voor zichzelf leven).
Zou je niet wat afspraken kunnen maken? Hij heeft 2 avonden in de week voor zichzelf, dus jij ook. Omdat het lastig voor jou is om met vrienden af te spreken, zou je je ook op jouw vrije avond na het eten kunnen terug trekken in de badkamer. Lekker lang in bad/douchen en tutten. Of misschien je even terugtrekken in je slaapkamer, een boek lezen ofzo. Als je er flauw van bent, kruip je zo weer naast je man op de bank. De rest van de dagen zorg je er dan voor dat je samen thuis bent. Natuurlijk kun je dan altijd nog afspreken dat als er iets bijzonders is, hij natuurlijk naar bijvoorbeeld het voetbal kan gaan. Zolang het maar niet te vaak is en jij er een rotgevoel aan over houdt. Merk hier trouwens ook wel hoor, dat ik minder erop uit trek dan man. Heb in ieder geval gezorgd dat de zondag onze dag is, dus dat we samen wat gaan doen en niet apart.
Ik heb het er wel eens overgehad. Zoals vorige week donderdag heb ik hem een paar keer overstuur op zijn werk gebeld omdat ik onze zoon gewoon niet stil kreeg. Hij was niet eens meer aan het huilen maar aan het gillen van pijn ofzo. En ik zat er helemaal doorheen. Toen vroeg ik of hij alsjeblieft thuis wilde blijven deed ie dat niet. Ik heb ook gezegd dat ik teleurgesteld was en dat ik me gekwetst voelde. Maar toen overdreef ik en ik het me onnodig moeilijk maak en ik me moet ontspannen met jason. Maar ik zei al dat als hij zo hard huilt ik me dan niet kan ontspannen. Voor hem is het ontsnappen aan de dagelijkse stress. Maar ja wie wilt dat niet.
Als je je man moet smeken om naar huis te komen en hij negeert je dan, dan is er iets mis in je relatie...sorry dat ik het zo bot zeg misschien. Maar als je man je respecteert en je serieus neemt en jullie kind hoort gillen, dan zou je toch denken dat hij je helpt. Misschien kan hij niet acuut weg van zijn werk, dat begrijp ik ook wel, maar om dan te zeggen dat je je maar moet ontspannen?! Ik denk dat je hem heel duidelijk moet maken dat je je niet aanstelt en hem maar eens een paar (zater)dagen alleen moet laten met je zoon. Jij gaat lekker de stad in, naar de sauna, naar het strand, bos, ik noem maar wat. Dan weet hij gelijk wat het is om te zorgen voor fles, luier, slaapje bla bla bla. Je overdrijft in ieder geval niet, hij is een volwassen man en zijn leven bestaat niet langer alleen uit werken, darten, voetbal en zijn vrouw. Succes!
hier is het ook zo hoor maar ik ga ook weg maar niet zoveel als mijn man maar ik heb ook niet zoiets zoals je zei van oh nu zijn we met zijn drietjes dus vind ik het het wel goed zo nee als ik met een vriendin dan weg kan dan doe ik dat gewoon mannen denken ook niet zo hoor! haha! wij zouden vrijdag met zn 3en zijn komt manlief uit zijn werk ik ga naar voetbal vanavond! niet leuk maarja je krijgt het er niet ui denk ik maar je moet echt meer moeite doen voor je sociale contacten hoor! er is vast wel iemand. je man vind het misschien wel best zo dat je niet echt iemand hebt maar jij hebt dat echt nodig hoor!
ik heb het hier precies hetzelfde gehad. Maar ik ben een harde ik heb gezegt of je veranderd of je rot op. Ik was dan weg gegaan in mijn geval, dan was ik met mijn zoontje naar mijn moeder gegaan.Mijn vriend heeft ook zijn dingetjes. Hij voetbalt op woensdag en zaterdag. En dan werkt hij nog de hele dag. We hebben nu afgesproken dat zondag echt helemaal mijn dag is. Als ik bijv weg wil dan kan ik gewoon weg want op zondag is het pappadag. Maar waar woon jij als ik vragen mag?
Ik zou echt niet bij hem weg willen. Het is niet dat onze relatie slecht is. Het is alleen dat hij te weinig rekening houd met ons. Hij heeft het idee dat zijn leven gewoon door kan gaan zoals hiervoor maar dat gaat niet. Er is nu een gezin om rekening mee te houden en niet alleen met mij. Ik woon in Amsterdam.
ik wil ook niet van mijn vriend af.. Maar mijn kindje gaat wel voor hem nu. En we hebben er samen voor gekozen dus moeten we er ook samen voor zorgen. Nu sinds ik dit trouwens gezegt hebt gaat het heel erg goed thuis. En als het er af en toe wel eens tussen door slipt zeg ik"hee je weet wat ik heb gezegt".
Tja, als ik heel eerlijk ben, vind ik 2 avondjes weg wel meevallen. Toevallig is mijn vriend 3 avonden weg en bijna de hele zaterdag (voetbal), maar als hij dat niet gehad zou hebben, zouden we beide ook minstens 2x sporten en zo af en toe nog met vrienden afspreken. Op dit moment zit ik ook veel thuis ivm bi en ik merk dat ik het daardoor minder goed kan hebben dat hij veel weg is. Moet wel zeggen dat hij volgend jaar minder gaat voetballen omdat dit gewoon teveel is en hij heel veel mis van zijn zoon en de baby die op komst is. Maar toch, doordat ik nu veel thuis ben, verwacht ik meer van hem. Ik zou toch goed bedenken waar het nu echt aan ligt. Is het het feit dat hij 2 avonden weg is (ook op de dagen dat jouw kleintje lekker in zijn vel zit) of speelt jouw situatie daar ook een grote rol in. Als jij vaker weg zou zijn/kunnen, is het misschien beter te behappen. Kijk of je iets van yoga kunt gaan doen of toch weer af en toe een oude vriendin opzoeken, uit eten gaan etc. Op die manier weet je vriend/man ook hoe het is om alleen thuis te zijn met de kleine. Succes!