Mama’s Ik mag het niet zeggen maar soms denk ik waar ben ik aan begonnen?!! Ik heb een zoontje van net 1,5 jaar en nog een zoontje van 1,5 week. En ik vind het zo lastig. Vooral de schuldgevoelens tegenover mn oudste maakt me bijna depressief. Meer mama’s met 2 onder 2 jaar die me kunnen zeggen dat t makkelijker gaat worden? Hoe doen jullie dat met de voeding? De oudste gaat dan op me klimmen en moeilijk doen. Ik kan hem niet meer zo veel aandacht geven als voorheen en dat vreet aan me. De jongste moet ik ook af en toe laten huilen en dat vreet ook aan me. Ik huil bijna elke dag. Draagdoek kan nog niet echt, is erg warm en heb hechtingen etc. Gaat mn schuldgevoel ooit weg???
Loslaten ... makkelijker gezegd dan gedaan, maar er zal iemand moeten wachten op jouw aandacht. Eens is dat de baby en een andere keer is dat de oudste. Ik had er 3 onder de 3 en daarvoor 2 onder de 2. Mijn oudste was net 2 weken 1 toen de middelste kwam. Zij scharrelde wel om me heen tijdens de voedingen of ik zette haar in de kinderstoel met een filmpje of in de box. Toen de derde kwam waren de meiden 1jr 3 mnd en 2 jr 3mnd. Samen waren ze best ondeugend dus tijdens voedingen zette ik ze standaard in de kinderstoelen voor de tv. Qua wachten/huilen ... tja zo is het nou eenmaal. Je kan niet overal tegelijk zijn. Dat overleven ze echt wel! Als baby sliepen ze boven, zo hadden ze rust en had ik de aandacht voor de oudste (twee). Het is echt pittig hoor, maar je word er echt vanzelf handig en makkelijker in ... gewoon omdat het moet en niet anders kan. Als je nog meer wilt weten vraag maar raak.
Gewoon even laten wachten. Ze krijgen vanzelf hun aandacht. Dit kan je prima aan de oudste uitleggen. Tijdens het voeden is tv je grootste vriend. Oudste even voor de tv kan jij de kleinste voeden. Als je klaar bent gaat je jongste slapen en heb je even tijd voor de oudste. Ik kan nog niet zeggen dat het makkelijker wordt ook voornamelijk omdat mijn oudste nu 2j4m is en de jongste 11,5 maand. Ze zijn vaak lief tegen elkaar maar soms ook vreselijke draken. Tja dan beide streng toespreken.
Mijn dochtertje is net 1.5 en zoontje ruim 7 weken. Ik herken je schuldgevoel opzich wel, soms kan je de 1 minder aandacht geven dan de ander en vooral je zoontje van 1.5 zal daar aan moeten wennen. De 1e 2 weken was mn dochtertje tijdens de voeding elke x weer opzoek was ze nu weer uit kon halen, ik heb ze toen gewoon een tijdje in de kinderstoel erbij gezet of achter een filmpje met een stuk fruit of een koekje! Ik probeer ze er zoveel mogelijk erbij te betrekken en te laten helpen. En ja na 7 weken kan ik wel zeggen dat het makkelijker word. Vorige week dacht ik daar nog anders over, maar mn zoontje slaapt nu beter en in de tijd dat hij slaapt geef ik de oudste aandacht en zodra h Mn zoontje wakker is krijgt hij dr aandacht en zo probeer ik het een beetje te verdelen! Heel veel succes, het komt echt goed!
Meid, je zoontje is pas 1,5 week oud, het is toch logisch dat je nog zoekende bent naar hoe, wat en wanneer. Don't be too hard on yourself. Wanneer je moet voeden zorg dan dat de oudste iets leuks heeft om te doen. Tablet kan een uitkomst zijn, filmpjes kijken of een spelletje. Of iets op tv. Of laat de oudste op dat moment in de kinderstoel wat eten (wel vast zetten natuurlijk). Het schuldgevoel is heel normaal en het gaat weg. Ik vond het na 8 weken makkelijker worden, de baby kon even alleen in de box of wipstoel (zoveel gehad aan die wipstoel) en er is wat meer ritme te vinden. Het is voor iedereen even wennen hè en dat mag. Geef jezelf daarin ook de tijd.
Hier nog geen tweede in t zicht maar deze heeft een mega temperament vanaf dag 1, dus die hebben we van begin af aan geleerd 'even geduld/wachten, ik heb je gehoord, mama/papa komt zo bij je' en in t begin was t uiteraard dove mans oren maar ik heb nu wel t idee dat ze t snapt. Je moet dan ook wel binnen redelijke tijd komen anders gaat hier t dak er af. Je oudste laten 'helpen' wil soms ook nog wel werken. Mijn ouders schakelde mijn broer in voor de meest lullige nep dingetjes: wil jij even een spuugdoekje pakken voor je zusje of de rammelaar of zoeken waar de speen is gebleven (in dezelfde ruimte en dan vaak 'toevallig' in de buurt van mijn moeder, wist ze wel, maar hij was als 'grote broer' de hele kamer aan t afzoeken en ff bezig)
Als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan. Ik heb regelmatig boven gevoed zodat de oudste even in zijn ledikant kon spelen. We hadden veel bedden staan zodat we een plek in onze kamer en hun kamer hadden voor ons 3. Als ik erdoor heen zat nam ik een lading speelgoed mee naar boven en ging ik daar met de kids hangen. Ik vond het overweldigend achteraf gezien en een deel ging zitten in overleven. En daartegenover het gevecht omdat ik vond dat ik er meer van moest genieten. Vooral als ze elkaar aanstookten met huilen dan kon ik in het begin mee huilen omdat ik niet wist wie ik als eerste moest troosten. Op een gegeven moment heb je vaker dagen dat je een ritme hebt. Het komt goed, echt.
Hier een dreumes van bijna 18 maanden en een baby van net 3 maanden. Begin was inderdaad errug pittig, eettijden die overlapten (met een van de twee aan het huilen tot gevolg), allebei tegelijk aandacht willen, noem ‘t op. Dit was de eerste 4 weken en nu loopt alles op rolletjes en gaat het prima. Dus ja: het wordt echt beter! Je zal gauw een ritme krijgen die voor jullie allemaal werkt. Hang in there!