4 jarig jongetje op bodem van toolenburgplas gevonden

Dit was nieuws van 15 juli. Helaas is het jongetje overleden.

 

Geeft niet. Dat maakt het nieuws niet minder erg.

Waar waren zijn ouders vraag ik me af.

 

Al drie 4 jarige Nederlandse kindjes overleden deze maand door zwembad/zwemwater. Merk dat ik zelf alleen maar nog meer paranoïde wordt.

 

Vader was met het jongetje naar de plas gegaab. Moeder was thuis... vreselijk dat zoiets gebeurd!

Dit soort dingen is echt mijn grootste angst. Ben altijd zo aan t opletten bij het water maar je hebt maar een paar seconden nodig...

 

Oh vreselijk dit
Arm kind... ​

 

Wat erg ook voor degene die dat jongetje in het water vond.

Je voelt iets liggen, haalt het omhoog, en dan blijkt het een kindje te zijn...

Krijg tranen in mijn ogen als ik het typ.

 

Vreselijk!

Vooropgesteld dat mijn man heel erg lief, verantwoordelijk en leuk is, is hem ook wel eens zoiets gebeurd.

Onze drie peuters stonden bij 1 wipkip, dat is al inventief ouderschap. Aan een drukke weg, ik moest aan de overkant een pakketje afhalen. Hij komt een oude buurman tegen en staat te praten met zijn rug naar de kinderen. Die liepen dus weg en ik stap de winkel uit en zie dat er twee de weg op dreigen te lopen.

Gék werd ik. Ik heb geschreeuwd, gevloekt. Alles liep goed af maar ik heb van de stress een paar nachten wakker gelegen.

Al die verdrinkings verhalen moet hij lezen van me. Als hij met de kinderen op pad gaat naar iets bespreek ik altijd dat er full focus moet zijn met 4 onder de 3 jaar. Geen praatjes pot, geen sociaal gedoe, opletten!

Het is zo gebeurd, je staat erbij en je kijkt er naar.

Voor wie denken dat we a-sociale wezens zijn. Wij zitten elk weekend vol met vrienden met kinderen in onze grote tuin/ speelkamer. En dan kleppen we gezellig op het terras. Maar in openbare gelegenheden is het gewoon koppies tellen met al die kleintjes.

 

Je kind kan heel snel uit je oog verliezen.
Afgelopen weekend waren we met familie in een park. Als je verder het park in loopt heb je toiletten en een speeltuin.
Mijn zoon had genoeg gespeeld in speeltuin. Hij moest van mij even gaan plassen voor we terug gingen naar onze zitplek.
We liepen richting het toilet, hij was in mijn zicht bij mij. Maar ik had een prikkelding in m’n slipper, dus ik stopte 1 seconde om dat weg te halen.
En mijn zoon was weg!
Hij was gelukkig gewoon in de speeltuin, maar zo snel kan iets gaan, terwijl ik overbezorgd ben om mijn kind kwijt te raken.

 

Wij hebben een jaar of vier geleden in een zwembad de hele tijd andermans kind in de gaten zitten houden. Zelf hadden we toen nog maar 1 kind en we waren met zijn tweeën, dus we hadden ogen over. De vader van dit meisje (zal een jaar of 3-4 geweest zijn) had zijn dochtertje in het peuterbad achtergelaten en zelf met een groter kind naar het ondiepe bad gegaan. Het water waar wij dus zaten was van "pootje baden" tot buikdiepte (voor die kleintjes). Ik vond het zo onverantwoord. Als het in NL was geweest, had ik de vader en / of badmeester erop aangesproken. Maar hier zaten we toch een beetje met een taalbarrière. Dus hebben wij maar op dat meisje gelet. Ik geloof trouwens dat ze dat zelf ook fijn vond, want ze kwam uiteindelijk echt met ons meespelen.

Aan de andere kant las ik een tijd geleden een verhaal van een moeder die terwijl haar kleuter naast haar stond, een neefje feliciteerde met zijn zwemdiploma. Ze draaide zich om; kind weg. Die bleek uiteindelijk in het bad te liggen... In alle eerlijkheid: dat kan ons allemaal overkomen. Je kunt wel zeggen dat je nooit je ogen van je kinderen haalt. Maar laten we eerlijk zijn; we moeten allemaal wel eens even in de tas graven naar een flesje drinken. Of een ander kind insmeren met zonnebrandcrème. Dat zijn de momenten waarop het 99% van de gevallen goed gaat, maar soms ook vreselijk mis kan gaan.

Mijn ouders deden mij altijd een 'geitentuigje' aan als we naar de zwemplas gingen. Mijn broer was ouder en -vooral- véél braver. Mijn vader was vaak aan het surfen, dus dan zat mijn moeder alleen met ons op het strand. En als je twee of meer kinderen hebt, zul je af en toe gewoon afgeleid zijn. Als je dan een kind hebt (zoals mijn broer of onze oudste zoon) die dan netjes naast je blijft staan of zitten, dan kan dat ook prima. Maar als je een kind hebt zoals ik destijds, dan kan dat dus eigenlijk niet. Maar je kunt moeilijk je ene kind negeren omdat de andere een weglopertje is. Zo'n tuigje is een prima oplossing. Super veilig, kind heeft een hele hoop vrijheid maar kan zichzelf niet in gevaar brengen in die kleine momentjes van oplettendheid.
Maar... wat denk je dat er anno 2018 gebeurt als je op het strand je kind in zo'n tuigje laat spelen? Ondanks alle berichten over verdrinking... ik denk dat je nog net niet gelyncht wordt! Dus het zou ook fijn zijn als de publieke opinie hierin eens wat zou veranderen. Je kunt ervoor kiezen om het voor je eigen kind niet te doen, maar je hoeft een ander niet te veroordelen die er wel voor kiest. Niet uit gemakzucht, maar gewoon voor een stuk veiligheid.

Wij hebben trouwens bij onze oudste het tuigje af en toe gebruikt toen we in de Ardennen gingen wandelen. Daar waren ook gewoon gevaarlijke stukken, langs steile hellingen. Natuurlijk kun je een hand geven, maar dat loopt voor beide partijen minder fijn. En als je kind zich lostrekt en gauw wegschiet, begin je alsnog niks. Het tuigje was in die situatie ideaal.
We hebben hem ook wel eens een weekend bijna permanent in een reddingsvest laten lopen, toen we op een camping aan de vaart stonden. Hij vond het zelf hartstikke stoer en zelfs als hij van ons uit mocht, wilde hij hem aanhouden. En het gaf ons een hoop gemoedsrust, terwijl hij toch redelijk vrij op het veldje voor de caravan kon spelen. De jongste was toen net 1, dus ook weer zo'n situatie dat je soms gewoon minder aandacht hebt voor de één omdat je met de ander bezig bent. Dan kun je voor iedere scheet je kind bij je roepen en op een stoel zetten totdat je klaar bent, maar dat maakt de vakantievreugde ook niet echt groter.
Het gekke is dat wij -terwijl onze zoon zich uitstekend vermaakte- van één stel de reactie kregen dat het zielig voor hem was dat hij twee dagen een reddingsvest aan had. Nogmaals: je kunt een andere keuze maken, ook prima. Maar als je ziet dat het een veilige situatie is en het kind vrolijk speelt: bemoei je er dan niet mee. Ik denk dat hij er meer last van had gehad als hij steeds had moeten stoppen met spelen en weg had gemoeten bij zijn grote neven (met zwemdiploma) omdat ik even een paar tellen met zijn broertje bezig was.

Overigens is onze jongste zoon net zoals ik op die leeftijd, mijn ouders maken zich nog steeds erg vrolijk om deze vorm van rechtvaardigheid!

 

Ja, het is echt vreselijk. Ik woon er vlakbij, fiets er een paar keer per week langs. Iedereen hier in Hoofddorp heeft het erover. Ik ken mensen die het gezien hebben, mensen die hun kind op dezelfde school hebben... Het komt echt heel dichtbij.

 

Bo heeft een tuigje. Zo’n rugzak knuffel. Ze wil niet langer dan 5 sec hand in hand lopen. En ik wil niet iedere 5 sec de strijd aan gaan met een meisje van bijna 2 met bijbehorende driftbuien. Daar worden we beiden niet gezelliger van. Maar het is een kleine Houdini. En op sommige plekken is het gewoon te gevaarlijk om haar los te laten rondlopen. Dus hand vast, wil je dat niet? Prima, dan je konijnenrugzak om. Die vind ze overigens fantastisch en loopt er vrolijk mee rond. Maar je moet die blikken van anderen soms zien.... alsof ik haar mishandel

 

De reacties hier op het topic zijn soms ook niet van de lucht, als het over het gebruik van tuigjes hebt. Voor onze eigen kinderen gebruik ik het niet meer. Maar ik blijf er een lans voor breken hoor! Ik vind het thuis horen in de categorie box of traphekje om te voorkomen dat ze de keuken in gaan. Strikt genomen niet noodzakelijk, maar wel we prima manier om tegelijk vrijheid en veiligheid te bieden. Niet dat ik mensen ervan wil overtuigen dat ze het zouden moeten gebruiken. Vooral niet doen als je het niks vindt! Maar ik hoop wel dat er meer begrip voor komt als ouders er wel voor kiezen.
En ik heb dus zelf als peuter zo’n tuigje om gehad. Mijn vader ook, trouwens. Die woonde vroeger als kind aan een vaart. Ik kan me er niets van herinneren, geen trauma’s aan over gehouden, geen claustrofobie of juist rare seksuele afwijkingen ofzo Dus geen enkele ouder hoeft van kindermishandeling beschuldigd te worden, omdat ie zo’n d8ng gebruikt.

 

Zal dat ook niet ren beetje je eigen gevoel zijn?

Kijkt men niet naar alles wat ze niet zo vaak zien?

Ik zou ook even kijken. Om te zien hoe dat in elkaar zit. En gewoon omdat het " anders" is.

Dat zegt helemaal niks over wat ik denk. En zeker niet dat ik vind dat je je kind mishandeld.

 

Echt waar, je wordt door sommige mensen gewoon boos aangekeken. De eerste keer had ik helemaal niet door waarom. Maar die vrouw wilde best van een afstand roepen dat als ik “een hond had gewild, geen kind had moeten nemen”

 

God, waar bemoeien mensen zich mee?

Hier ook zo'n ongeleid projectiel. Nooit een tuigje gebruikt want gelukkig is hij ook vrij lui. Dus die heeft tot vrij late leeftijd heel veel tijd ingesnoerd in de buggy doorgebracht. We hadden zo'n Easywalker ding, daar kon hij echt járenlang in. Ideaal! Maar ik ben helemaal pro-tuigje hoor

 

Haha dat zegt meer over haar dan over jou.
Sommige mensen hebben gewoon het denkvermogen niet om te beseffen waarom je zoiets doet.

Plan van aanpak:

Leer je kind om te blaffen als een hond als mensen naar haar kijken .

Dan lopen ze vast snel genoeg verder

 

Dat ga ik proberen!