Zucht... ben ik weer te zeuren (zo voelt het). terwijl ik dit zo typ rollen de tranen over mijn wangen. Ik heb hier al eens vaker mijn verhaal gedaan maar deze was gesloten. Na een gezond kind die nu al gauw 2 wordt, zijn we al weer 15 mnd bezig voor een 2e. In deze 15 mnd heb ik 2 miskramen gehad met 12 en met 6 wk. Vanmorgen ging ik naar de wc en ja hoor weer ongesteld. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen... ben zo down niet normaal! Het voelt gewoon zo dat ik alleen maar weer happy kan worden als ik zwanger ben en blijf. Het houdt me zo bezig dat ik totaal geen sociaal leven meer heb. Ik ben werkloos na de 2e mk nu zo'n dikke 2mnd. Heb geen zin om op visite te gaan, vrienden afspreken geen zin meer aan. Ben zo bezig met werk zoeken wat maar niet lukt, en met zwanger worden dat ik gewoon helemaal vastzit.. Misschien zou een buitenstaander zeggen je moet hulp zoeken. Maar ik voel het zo dat ik me alleen goed kan voelen bij een zwangerschap... dat ik dan eindelijk verder kan... Maar ik moet alles alleen doormaken ja mijn partner ook maar das toch anders... Moest het gewoon even kwijt. .
Hai Sonja, meid wat erg voor je. Ik kan me voorstellen hoe je je voelt, ik voel me momenteel namelijk net zo......behalve het werk dan, maar ook op dat vlak gaat het bij mij ook niet goed. Vriendinnen zijn allemaal al bevallen, of zwanger......ik was na een jaar zwanger en het is misgegaan. Ik ben al 34, de tijd dringt en ik hoop maar dat we ooit 1 gezond kindje in onze armen mogen houden. Maar het lijkt wel heel veel gevraagd. 15 maanden bezig........wij nu bijna 14. Ik heb ook geen zin in visite of uit eten gaan ed. Misschien komt het nog door mijn curretage, maar toch. Eigenlijk heb je geen bal aan mij, ik voel me net zo. Misschien dat iemand anders je wat positiever kan laten denken! (en dan lees ik meteen mee......) Veel sterkte !
hee loe Vind het gewoon fijn om er gewoon even met iemand over te praten die hetzelfde meemaakt. Want mensen die dit niet hebben meegemaakt weten gewoon niet hoe je je voelt. Ik ben 31 gelukkig al wel een gezond kind maar ja ik wil er graag 2 en niet een te groot leeftijdsverschil. hoe lang is het geleden dat jij de curretage had? Ik heb er ook 2 gehad best wel heftig allemaal als je dan op de kraamafdeling komt te liggen met allemaal blije moeders die net bevallen zijn naast je!! tis gewoon heel vermoeiend allemaal. Iedereen om je heen bevalt maar en raakt en blijft zwanger. En jij zit daar dan in je uppie met je verdriet en maar wachten tot de grote dag!
hoi sonja,ik heb 16 juli mijn curretage gehad. Een echo met zes weken (ben onder medische begeleiding ivm medische situatie) 2 dagen toen klopte er een traag hartje en was het te klein. Volgens gyn alles ok, kon zo veranderen......nu weet ik wel beter. Op vakantie gegaan en ik merkte dat mijn zw.testen minder duidelijk werden. Iedereen zei niets van aantrekken, maar dat deed ik toch. Na de vakantie heb ik vanuit mijn gevoel een afspraak gemaakt en toen bleek het dan........het was gestopt met groeien en er klopte geen hartje meer. Enkele dagen na onze eerste echo is het vruchtje doodgegaan. Ik ben dus maar 6.5 week echt zwanger geweest, en werd pas in week 11 gecurreteerd omdat er niets loskwam. Ik heb ook geen bloedingen gehad. 16 juli curretage gehad. Heb hem gesmeekt rustig aan te doen, want ik wil geen verklevingen (ik heb aanleg voor littekenweefsel). En nu zit ik maar te wachten hier. Op een ei. Kan niet kijken naar het forum van de feb. mama's (daar zat ik in) want dat is me teveel, ik kan er niet tegen. Er wil een vriendin op bezoek komen, deze week, maar ik begin alleen maar weer te janken als er iemand over wil praten en dat vind ik toch ook niets voor het bezoek dat dan komt. En ik wil het zelf ook niet meer, dat huilen. Ik wil DOOR. Ik wil weer zwanger worden. Maar wanneer dan........... Ooo wat erg dat je daar gelegen hebt, tussen die blije moeders! hebben ze je geen excuses aangeboden? Ik lag op een 2 pers. kamer, met 'gelukkig' een vrouw die hetzelfde had doorgemaakt. Maar ja, het kwam waarschijnlijk net zo uit. Desalniettemin was ik er gelukkig mee. Ja zo voel ik het ook. En je moet er niet teveel mee bezig zijn. JA DAT WEET IK WEL. Maar dat gaat nogal moeilijk he, voor vrouwen die al zo lang bezig zijn en vrouwen die een miskraam hebben gehad. Deze week moeten wij weer naar de gyn. Die wil ons niet helpen, wil ons 2 jaar aan laten modderen. Ik ga haar (of ik laat mijn partner dat doen, ivm mijn huilbuien) eens vertellen hoe het allemaal is voor ons emotioneel.......tenminste: ik ga het proberen. Tis altijd zo anders als je er eenmaal zit, in zo'n spreekkamer. Maar ik heb me voorgenomen: het MOET! Meid, ik geef je een virtuele bloem. Ook dat maakt je niet zwanger, maar ik leef met je mee.......
Dank je voor de bloem hihi je krijgt een grote bos terug! Maar dat huilen dat ken ik, ik kan bij wijze van al janken om sesamstraat!. Het heeft echt tijd nodig! Tis ook allemaal niet niks! De gyn die gaat pas onderzoek doen als je 2x een mk hebt gehad. Tenminste dat is bij de meesten zo.. Maar je moet gewoon je partner alles laten zeggen, want ik weet uit ervaring hoe moeilijk dat is om je te verwoorden terwijl je ontzettend emotioneel bent. En dan ben je thuis en dan denk je shit dit had ik moeten vragen. Gewoon opschrijven! Wij konden ook onderzoek laten doen, maar niet gedaan heb er niet zo'n zin aan dat gedoe met onderzoeken. Ze vertelde dat het een duur onderzoek is en lang duurt en dat er vaak niets uitkomt. En aangezien we al een gezond kind hadden gaan we ervan uit dat we gewoon 2x pech hebben gehad. Maar goed al je nog geen kind hebt dan kan me voorstellen dat je daar anders over denkt. Kan het leven toch hard zijn he! Tis gewoon allemaal niet eerlijk! Hou je haaks!
Jeetje meiden, ik leef echt met jullie mee. Ik weet ook hoe het is om een baby wens te hebben en lang te moeten hebben gewacht. Na precies 2 jaar werd ik eindelijk zwanger op een spontane manier, maar dit werd een miskraam met als gevolg curettage. Mijn wereld stortte in en ik dacht dat het afgelopen was voor mij. Het slokte inderdaad ook mijn leven op en het enige waar ik aan dacht was 'ik MOET zwanger worden'. Gelukkig kon ik mezelf oppeppen en toen gebeurde er een wonder.... binnnen 4 maanden was ik weer zwanger.... Meiden hou echt de moed erin en blijf erin geloven. Loe, wat raar zeg dat jullie 2 jaar nog zelf moeten proberen? Meestal geven ze 6 maanden. Dat was bij ons ook zo. Ik wilde starten met IUI, maar dat vond mijn gyn niet nodig omdat ik zelf zwanger kon worden... en die 6 maanden vond ik al een kwelling! Achteraf niet nodig geweest dus om zo lang te wachten... Sonja, hèèl veel sterkte meid met het verwerken van je verdriet. Ik hoop echt dat jullie de draad weer op kunnen pakken en je je niet meer zo machteloos voelt. Geef jezelf de tijd want dat heb je ook echt nodig. Ik hoop echt voor jullie dat jullie niet lang meer hoeven te wachten. Liefs Vanilia
Ik heb bijna 2 maanden geleden een miskraam gehad. (Eerste zwangerschap, 5 weken, na een jaar proberen). Hoewel ik er een beetje op rekende (het gebeurt zó vaak, zeker bij een eerste zwangerschap) was het een vreselijke teleurstelling. Mijn eerste menstruatie na de mk was ook weer zo'n tegenslag. Ik was al een week misselijk, dus ik hoopte zo dat het gelijk weer raak was. Het ene moment gaat het wel, het andere moment voel ik met rot en ben ik stil en terugetrokken of juist sjaggie tegen m'n man. En die arme jongen kan er toch ook niks aan doen. voor hem is het net zo rot. We zullen ons er doorheen moeten worstelen, dames. Maar wat is dat soms toch moeilijk. Toch moeten we er doorheen. Ik vind het in ieder geval wel fijn om hier af en toe te komen en te lezen dat ik zeker niet de enige ben die met deze gevoelens worstelt.
Lieve meiden, wij zijn inmiddels bijna drie jaar bezig. Na meer dan twee jaar ineens spontaan zwanger, net op het moment dat we door de molen zouden natuurlijk. Op 11 maart 09 kreeg ik een miskraam. Ik was de eerste paar maanden ook verschrikkelijk down en huilerig en verdrietig. Kon mezelf er niet overheen zetten en was maar met één ding bezig. Maarrrr.... Op een gegeven moment kom je toch vanzelf weer op een punt dat je weer met andere dingen bezig gaat zijn. Dit gebeurt vanzelf, zodra je lichaam en je geest hier klaar voor zijn. Je maakt wel een rouwproces mee, ook nog vaak een stiekeme, waar niet al te veel mensen vanaf weten en waar mensen ook niet zo mee bezig zijn. (Miskraam is vaak 'ach wat sneu, maar wees blij' terwijl je wel een kindje verliest voor je gevoel en niet een klompje vrucht) De truc is praten, praten, praten en jezelf laten gaan (en een heel geduldige partner helpt ook mee). Je moet ook niet vergeten dat er nog zoveel hormonen door je lijf gieren, die zijn ook heel erg stemmingsbepalend. Ik heb nu weer een afspaak bij de gyn gemaakt om verder te gaan met de onderzoeken en merk dat ik daar ook kalmer van wordt. Verder helpt het mij om er op een positieve manier mee bezig te zijn, door bijv. zink voor mijn mannetje te halen en wijde boxers haha. Ik wens jullie heel veel sterkte en succes en er komt vanzelf weer een moment dat je jezelf erop betrapt er eventjes niet mee bezig te zijn. xx Ohja, en als de gyn je niet wil helpen, kan je altijd naar een andere gaan, waar er wel naar je geluisterd wordt!!!