Wat een heftige situatie waarin je zit, tijdens een zwangerschap waar je al jaren op hoopte! Ik kan mij heel erg vinden in het bericht van Tupp. Als jullie jaren bezig zijn geweest om zwanger te worden en het dan eindelijk gelukt is, ook al heeft hij zijn wens even geparkeerd, vind ik zijn reactie heel apart en niet passend bij de situatie. Ik weet daarom ook niet of een brief schrijven de oplossing is, maar beter een goed gesprek waarbij je hem recht in de ogen kan kijken. Is hij eerlijk of kijkt hij weg/ wil niet praten. Wat zit erachter, want als hij tot januari druk is dan is dat toch alleen tijdens de zwangerschap. Een zwangerschap die juist voor blijdschap zorgt tussen beiden in de relatie? - Hoe ziet hij het, waarom is hij bang en vooral als hij van jou houdt, waarom doet hij jou zoiets aan? Hij dwingt jou tot een onmogelijke keuze. - Als je gaat voor de abortus ondervind jij hier lichamelijk en geestelijke pijn aan waarna je misschien niet meer dezelfde jij bent, misschien kun je hem dit ook uitleggen? - daarnaast op welke plek staat zijn gezin en op welke plek zijn werk? Overall view.. ik vind dit een grote prio, want jij en zijn kind horen altijd op 1 te staan..werk is tijdelijk een gezin niet!! - en vooral hoe kun je nu zwanger zijn als hij de beslissing heeft genomen het nu niet meer te willen, dan is hij er zelf bij geweest, als hij zo zeker was van zijn zaak had hij een rubbertje moeten gebruiken. Als je het zo op een rij zet lijkt er duidelijk meer achter te zitten en als hij zijn werk duidelijker hoger in rang heeft dan zijn gezin, dan is hij ook al zijn jullie 7,5 jaar samen, jouw liefde niet waard. Dan kun je maar beter nu van hem af zijn dan dat hij dit soort nare karaktertrekken laat zijn tegenover jullie kindje. En ik ken een hoop alleenstaande mama’s, die zijn dolgelukkig, het hoeft niet uit te lopen zoals jij het misschien ervaren hebt. Ik wens je veel wijsheid en vooral kracht toe, laat je niet intimideren en chanteren, ook al is meneer in paniek..
Wauw wat veel reacties. Ik lees ze allemaal en neem ze ook zeker allemaal in me op. Heb er echt wat aan. Ik heb alleen niet de energie om op allemaal te reageren. Ik denk dat van het weekend moet blijken of het paniek is of dat er meer achter zit en hij misschien niet helemaal eerlijk is. Ik probeer de komende dagen even goed tot rust te komen en me mentaal voor te bereiden op de confrontatie die zal volgen na de brief. Jullie hebben me gelukkig goede punten gegeven waar ik goed over na moet denken maar ook die ik kan gebruiken in me brief.
Jeetje wat erg voor je. Na al die jaren hopen en wensen is het eindelijk raak en dan dit. Ik dacht zelf meteen.. als het maar tot januari duurt is er toch niks aan de hand? De baby komt pas in maart. En ja er zijn echos en afspraken en dingen te regelen maar ken meer mannen die bijv maar 2x mee zijn geweest naar een afspraak (eerste en 20 weken bijv) en die vrouw alles laten shoppen zodat ze lekker zelf alles kan uitkiezen. Ik kan me niet voorstellen dat je nog gelukkig kan zijn met deze "man van je dromen" als hij je een abortus laat ondergaan met tegenzin. Dit zal je hem altijd verwijten als je er zelf niet achter staat. Heel veel succes. En toch ook gefeliciteerd met je zwangerschap. Het blijft toch altijd een wonder!
Jeetje meid, wat moet dat voor jou een verschrikkelijke situatie zijn. Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat het puur paniek was van jouw man. Doe waar jij je goed bij voelt, jij kunt dit! En natuurlijk gefeliciteerd met het prachtige leven dat in jou groeit! Ik wens je een goede zwangerschap toe en weet zeker dat je zelf een goede keuze zult maken.
Heel vervelend om te lezen zeg! Wat ik wel weet is dat mijn vriend dan denkt, dan zoek ik ander werk of ik maak het minder stressvol want mijn leven met jou gaat voor op alles. Dus ik hoop echt dat je vriend bij bezinnen komt, maar zeker geen abortus laten plegen, daar houd je spijt van
ik ben het hier dus absoluut mee eens!! Sorry, normaal ben ik wat tactischer, maar hier kan ik zo kwaad om worden.
Ik lees nu pas jouw bericht goed. Ik heb het voorgelezen aan mijn man. Hij liet zijn ananas uit zijn handen vallen want hij schrok er gewoon van. Hij vindt het echt bruut en abnormaal. Hij heeft al een afspraak gemaakt bij de kliniek? Ik kan alleen maar denken: wtf. Bij nader inzien: spullen pakken en wegwezen. Bij zo iemand moet je niet eens willen blijven. Sterkte meid. Ik vind het echt heel heel erg rot voor je.
Nogmaals bedank voor de berichtjes lieve dames! Ik hoo0 echt dat dit een paniek reactie is geweest maar mocht dat niet zo zijn en hij draait niet bij van het weekend na de brief dan weet ik wat mijn keuze zal zijn dan ga ik alleen met mijn wondertje verder hoe moeilijk en pijnlijk ook. Wat ik dan wel weet ik dat ik 7,5 jaar met iemand ben geweest die ik totaal niet ken.
Waarom pas van het weekend erover praten? Als mijn man zoiets zou zeggen zou ik hem niet meer kunnen luchten of zien. Dan ga je toch niet een week om elkaar heen draaien? Is het heel gek dat mij afvraag of hij niet een ander heeft? Dat verklaard misschien zijn rare gedrag na 7,5 jaar..
Mijn god ik zit hier gewoon helemaal van slag naar je verhaal te lezen. Ik snap dat je van je vriend houd en met hem een gezin wilt stichten. Maar hij had bij mij gelijk zn spullen kunnen pakken. Wat een rot opmerking en zeker dat hij gelijk de kliniek heeft gebeld. Als ik zo je verhaal lees ben ik er van overtuigd dat als je abortus laat doen jij jezelf nooit meer recht aan kan kijken. Ik hoop echt dat je vriend bij draait. En kiest voor jullie. Ik wens je heel veel sterkte.
@Delta2018 er wordt hier gevraagd of je vriend mogelijk een ander heeft. In mijn eerder reactie vroeg ik me ook al af of er meer speelde. Misschien moet ik dat iets verduidelijken, want ik denk dat er meerdere verklaringen kunnenwe zijn. Dat hoeft niet per se een verliefdheid op een ander of twijfel aan jullie relatie te zijn. Het kan zijn dat hij iets heeft gehoord / gezien / meegemaakt waardoor hij nu twijfels heeft over zijn kinderwens of over zijn geschiktheid als vader. Maar wat ook een mogelijkheid is, als hij de drukte op zijn werk opvoert als reden, is dat er sprake is van een (dreigende) burn-out. Daarom denk ik dat heecht heel belangrijk is om toch nog een keer helemaal open met hem in gesprek te gaan. Eventueel met een brief als startpunt. Hij kan niet zomaar ineens van mening veranderen. Stap 1 om verder te kunnen (samen of alleen) is weten en begrijpen waarom hij zo reageert. Probeer dus ook zo het gesprek in te gaan met hem. Niet met beschuldigingen. Maar geef aan dat je niet kunt geloven dat ‘alleen maar’ een druk half jaar op zijn werk, de enige reden is om een voorheen zo gewenste zwangerschap nu af te breken. Dus dat je echt wil begrijpen wat er eventueel nog meer bij hem speelt, in gedachten of gevoel. Omdat je zo’n enorme beslissing als abortus niet kunt nemen, als jij niet weet wat daar de exacte reden voor is.
De rede dat ik pas van het weekend met hem zal praten is omdat hij morgen de brief krijgt omdat ik dan bij me ouders zal slapen. Hij kan hem dan rustig doorlezen en op zich in laten werken. Dat ik nog niet eerder erover begonnen ben is omdat ik het wou laten rusten want als het wel echt paniek is dan heb ik liever dat het even een tijdje kan bezinken voordat we er weer over beginnen en hij alleen maar dieper in zijn paniek gaat. En omdat ik het fijner vind om alle punten die ik kwijt wil en hoe ik er over denk enz. Op te schrijven omdat ik bang ben dat ik anders in mijn emotie dicht klap of niet me juist verwordt. Ook draait hij de avond dienst deze week dus wanneer hij thuis komt lig ik al in bed en wanneer ik naar werk ga slaapt hij nog. Sorry als het even duurt voordat ik reageer maar buiten het feit dat ik me rot voel om de situatie ben ik ook hondsberoerd van zwangerschap dus zodra ik klaar ben met werk duik ik me bed in. @tupp wat ontzettend lief dat je zo meedenkt en opties opnoemt wat het kan zijn. Bedankt daarvoor!
Ach meid wat een verhaal! Ik kan hier mijn mening geven maar daar heb je weinig aan. Wat ik wel kan zeggen is dat de wereld niet stopt met bestaan als je een alleenstaande moeder wordt! Mijn situatie was heel anders hoor.... ik werd een alleenstaande moeder toen mijn oudste net een jaar was.... en ik heb mijzelf en iedereen bewezen dat ik zo sterk was! Sterker dan ik ooit dacht te zijn. Ook hoeft het niet het einde van de liefde te zijn als alleenstaande ouder.... ook daar ben ik bewijs van en de jongste helemaal Als je tips wilt of behoefte heb om even te spuien of mijn verhaal te horen PB me dan maar!
@Maps ik dacht net hetzelfde, van die ander... En mijn andere bedenkingen: jullie waren aan het proberen toch? Dan is het toch niet zo verwonderlijk dat het nu gelukt is? Wat had hij dan gedacht? De drukke periode loopt tot januari. Dan ben je toch nog gewoon zwanger? Welke hinder denkt hij te ondervinden van jouw zwangerschap? Ik ben zelf 6 maanden zwanger en erger me vaak te pletter omdat mijn man er zo relax bijloopt terwijl ik maar zit te sukkelen met mijn kwaaltjes en combi 40u werk - vermoeidheid - warmte - ... Klinkt dus nogal als uitvluchten. Bovenal vind ik zijn reactie bijzonder weinig liefdevol. Hij kan dan nog in paniek zijn of wat dan ook, ik vind het heel onrespectvol naar jou toe dat hij zo koud reageert. Er gebeurt een hoop in je lichaam en hij denkt alleen aan zichzelf? Ik hoop oprecht dat hij jou voor de rest met meer warmte en liefde behandelt. Succes ermee
@Delta2018 zo respectvol als jij over je man/vriend praat zo discrespecful is hij naar jou. Je pakt hem met zijden handschoentjes aan. Dan mag hij een burn out, in paniek of what so ever zijn, je dwingt iemand niet tot een abortus en zeker nu jij je ook nog eens hondsberoerd voelt hoort hij jou te steunen. Tot het weekend wachten om een goede reactie af te wachten? Wat als er straks in je gezin echt wat aan de hand is en hij is in “paniek”, zulke dingen hoor je gewoon met elkaar te bespreken. Vertrouwen en communicatie, gelijkheid en respect, zijn naar mijn mening 4 belangrijke zaken in een relatie. Maar ik ga mij er niet meer mee bemoeien, wil jou absoluut niet kwetsen of pijn doen, kan gewoon niet zo goed tegen onrecht en dat proef ik hier vanaf. Veel sterkte lieve meid.
Als die stress op zijn werk echt zo erg is dat hij er niets bij kan hebben, zou hij dan geen andere baan moeten zoeken? Het is toch niet normaal om zolang zo erg op je tenen te moeten lopen, zelfs zo dat zijn omgeving privé er onder lijdt? Ik zou hem dat eens vragen. Misschien ook eens vragen wat hij belangrijker vind. Jou en jullie kindje of zijn werk? Verder ben ik het eens met bovenstaande reacties. Ik weet uit ervaring dat het schrikken kan zijn als je ineens (maar mijns inziens is na jaren proberen het niet ineens) zwanger bent en dat het best even tijd nodig kan hebben om aan het idee te wennen. En er dan ook, op zijn best gezegd, een heel vervelende reactie uit kan komen, die bij jou behoorlijk diep erin hakt. Je bent niet voor niets 9 maanden zwanger. Wen er aan, laat hem er aan wennen. Ik zou het wat dat betreft ook niet direct zo op de spits drijven dat er nu een keuze gemaakt moet worden door hem. Jij bent er toch al uit dat dit kindje er komt begrijp ik. (laat je niet ompraten, en laat dat dus ook geen keus voor hem zijn!) Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie over 9 maanden met z'n drieën gelukkig met elkaar zijn.