Ben ik nou wel of niet een alleenstaande moeder? Ik voel me alleenstaande moeder alleen als ik mijn kind naar de dagverblijf breng en haal. En thuis als ik bezig ben met Cris. Maar de afgelopen maanden is dat echt veel minder. Vader en ik doen alles samen samen winkelen samen zwemmen samen verjaardag van de kleine vieren binnenkort samen op vakantie samen slapen (als hij er is) samen cadootjes halen voor ons kind samen naar het KDV (op afspraken is hij altijd aanwezig) samen naar overige afspraken samen koken samen boodschappen etc etc... Betaald zowat alles voor Cristiano... het is hem nooit teveel... ... nog geen relatie.. wel na een anderhalf jaar intiem... Ik weet eigenlijk niet hoe ik mezelf moet zien.
waarom hebben jullie eigelijk geen relatie? want als ik alles zo lees zie ik niet wat het verschil is tussen geen relatie of wel een relatie, want jullie slapen samen, en doen verder echt alles samen ik vind je dus niet echt alleenstaand
Wij hebben nu nog geen relatie. Dat is door beide nog niet besloten. Wat mij betreft natuurlijk wel, wat hem bestreft misschien ook wel maar er zijn dingen die nog altijd anders kunnen. Dat is waarschijnlijk de reden waarom we geen relatie hebben.
Als jullie geen relatie hebben, ben je, naar mijn mening, een alleenstaande moeder, en zijn jullie dus "gewoon" vrienden...maar lijkt me ook gewoon hoe je het zelf voelt
wat leuk voor je dat het zo goed gaat! ik hoop dat je snel officieel weet of jullie een relatie hebben, want zo blijf je natuurlijk hoop houden. misschien eens een balletje opgooien?
je hebt gevoelsmatig alleenstaand en wettelijk gezien alleenstaand. ik denk dat je wettelijk gezien alleenstaand bent. sociaal emotioneel hang je ertussen, dat is iets wat je voor jezelf met hem moet uitmaken. wel een relatie of geen. je kan ook gewoon vrienden zijn en ja, dan ben je alleenstaand ja. is ook het eind van de wereld niet...toch?
volgens mij hebben jullie wel een relatie. Ik denk dat het hier even onduidelijk is wat de definitie is van 'relatie' . En officieel of officieus/onofficieel.... Gek eigenlijk, dat het naampje er zoveel toe doet, het stempeltje...
Ja ben ook erg blij met hoe het nu gaat. Als ik naar het eerste halfjaar van vorige jaar kijk, dan is dit een heel groot vooruitstap. Ik kan nu wel spreken van hoop en waarschijnlijk komen we ook wel weer bij elkaar... Het ziet er in ieder geval naar uit. Maar ik wil niet te vroeg juichen. Mijn kleine is bijvoorbeeld naar een nieuwe KDV, hij is met alle afspraken mee geweest, maar nog steeds sta ik bekend als alleenstaande ouder.. Het is heel dubbel allemaal. Intiem zijn bijvoorbeeld wil niet alles zeggen. Maar na de breuk heb ik letterlijk niets meer met hem gedaan en hij zat ook echt niet aan mij, dat mocht ik willen bij wijze van, sliep netjes in de logeerkamer. Zelfs zijn ouders zijn nu al op de hoogte van dit allemaal... niet letterlijk, maar wel dat we weer zo met elkaar omgaan.. misschien zit 2012 vol verrassingen.. wie weet.
Als jullie niet naar elkaar en de buitenwereld uitgesproken hebben dat jullie (weer) een relatie hebben is het dus nog niet "officieel" en ben je alleenstaand. Wel doen jullie eigenlijk alle dingen die bij een relatie horen. Mijn conclusie zou zijn dat jullie wel weer graag een relatie willen hebben maar dat het nog niet is uitgesproken naar elkaar toe? Waarom niet open kaart spelen naar hem toe? Stel je kwetsbaar op en vertel hem dat je het weer wilt proberen? Dood eng natuurlijk, maar zo te lezen voelt hij hetzelfde voor jou als jij voor hem? En onder het mom van nieuw jaar, nieuwe kansen...??? Succes!
Sowieso is er altijd sprake van een relatie. Alleen weet ik het niet zo goed te benoemen Is het vriendschappelijk? Ja en nee.. vrienden gaan naar mijn idee niet met elkaar naar bed Is het een liefdesrelatie? denk het niet, ik ben voor zover ik weet nog vrijgezel, zolang hij niet zegt dat wij iets hebben dan ben ik dat. Seksrelatie? helemaal niet. Wat dan wel?
Uhh dat mocht jij willen??? Het klinkt een beetje alsof jij het allemaal graag wilt.. Hij ook wel? Is het niet zo dat hij het op deze manier allemaal wel erg makkelijk vindt? Misschien hard en ouderwets, maar ik vind dat een man dus echt wel moeite moet doen en niet andersom. Als vrouw zijn er mannen genoeg, dus laat je niet afhankelijk worden van 1 man die er niet eens 100% voor gaat. Ik heb mijn ex juist echt ALLES laten doen om ons terug te kunnen krijgen, we groeiden ook wel naar elkaar toe, maar hij heeft zich echt moeten bewijzen. Bij jou klinkt het alsof jullie weer een relatie hebben zodra hij dat wilt????? Misschien zie ik het verkeerd hoor. Maar wat jij allemaal opnoemt vind ik vrij normaal als je samen een kind hebt, zelfs als je uit elkaar bent, behalve het intieme gedeelte
Dusss, jullie doen alle gezinsdingen samen én hebben seks? Overleggen over de dagelijkse dingetjes enzo? Ik noem dat een relatie!
Heb ik gedaan... Maar wat hem dwars zit is meer irritaties om de kleinste dingen (vanuit mijn kant) En dat moet volgens hem anders.. en dan is de kans aanwezig dat hij en ik weer 1 zijn.. en wie weet woon ik eind dit jaar samen met hem en mijn babytje.. ik wil het zo graag. Maar ik wil ook zo niet teveel vooruit denken.
't Komt op mij over alsof je zelf nogal in verwarring bent door de situatie, en dat kan ik mij best voorstellen. Ik hoop voor je dat het de kant uitgaat die je wilt, en dat jullie ergens in 2012 samen besluiten om ervoor te gaan, en écht een gezin te vormen. Ik wens je veel geluk! Als vrouw zijn er misschien mannen genoeg (ben ik het niet mee eens, maar goed, dat is het punt niet), maar er is maar één man de vader van je kind. Het is absoluut de moeite waard om te proberen met die ene man een relatie te hebben...
Ik bedoel dit niet rot damiana maar ik hoop dat je zijn vaderrol niet verkeerd op vat. Ik heb meerdere topics gelezen van je. en hoe hij keer op keer heeft aangegeven het te doen voor cris. Ik hoop voor je dat hij meer wil. maar ik zou mezelf maar niet reserveren voor hem als ik jouw was. Ik snap dat wat hij doet verwarrend is en waarom weet ik ook niet dat hij het doet. maar ik denk dat je jezelf toch echt nog als alleenstaande moeder moet beschouwen. en misschien toch duidelijkheid vragen. al vrees ik voor je dat hij dan meer uit je leven zal zijn (wat waarschijnlijk beter voor je is) maar ik denk dat jij genoegen neemt met alles wat hij je (cris) geeft. ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. en ik bedoel het echt niet rot. Maar ik hoop ook dat ik er naast zit.
Weet je.. het maakt denk ik niet zo veel uit hoe je jezelf ziet. Je hoeft er denk ik niet echt een stempel op te plakken qua alleenstaand of niet.. ik heb je wel een beetje gevolgd en volgens mij wil jij het echt super graag en heb je hem eigenlijk nooit echt los kunnen laten Ik zou zeggen don't get your hopes up, want als je er vanuit gaat dat jullie bij elkaar gaan komen, en het gebeurd niet.. val je weer keihard van je roze wolk. maar wat zegt hij dan? is het niet tijd om het er over te hebben dan?
Ik heb ook meerdere topics gelezen ( eigenlijk al vanaf toen je zwanger was ) en ik denk dat hij zijn vaderrol gewoon heel serieus neemt sorry!