3 jaar is wel erg veel!! maar bij ons is dat niet zo hoor. Bij mijn zoon was het een vragenlijst en 2 uurtjes onderzoek en de diagnose was gesteld, overigens wel goed gesteld hoor. Nou ja als dat verder in Nederland wel goed word gedaan is dat natuurlijk alleen maar goed.
Zucht maar van je af hoor, meid. Deed ik ook toen mijn 3 jarige om de haverklap in mijn kroonluchter hing, toen hij als 6 jarige op school de boel op stelten zetten en toen hij op zijn 8e zelfmoord wilde plegen, omdat hij zich zo ongelukkig voelde.... Ik zal de rest van de jaren hier maar niet bij neerzetten, maar als jij wilt geloven dat dit allemaal van de suiker en de snoepjes komt 9die hij niet kreeg) mag je jezelf ook wel even laten nakijken. Sorry dat ik zo boos reageer, maar dat komt omdat ik jaren tegen al dat domme gewauwel op loop. Onbegrip van mensen die er de ballen verstand van hebben!! :x
Ik ben anders zo'n 3 jaar actief bezig geweest met allerlei hulp voordat ze de diagnose kreeg... Dus nee snel gaat het juist niet!!
Een bekende van me is lerares. Op een klas van 30 kindjes zitten 6 kinderen met een label, ik vind het nogal. Uiteraard zijn er kinderen die een labeltje nodig hebben en bij wie het daadwerkelijk écht zo is. Maar IK DENK dat bij de helft van de labeltjes de fout bij de ouders ligt. Wat Juul zei, onze definitie van normaal is smaller geworden.
Kinderen mogen tegenwoordig niet meer zo snel naar het speciaal onderwijs dus die 6 kindjes klopt dan wel,die zullen allemaal op het regulier onderwijs blijven.
Ik persoonlijk als ouder denkt ook dat het aan mijn zelf licht en nog vaak genoeg!! Denk je dat je als ouder nooit twijfelt of je het niet verkeerd doet? Het eerste wat ze doen is kijken of het van uit thuis komt. Ik ben niet de makkelijkste maar ook zeer zeker niet de moeilijkste de laatste jaren heb ik er wat minder boven op gezeten met zoonlief omdat zijn zusje geboren werd! Maar daar voor ondernam ik alles met hem. Van speeltuin tot zwembad van zwembad tot naar vriendjes met hem gaan. Tel daar bij op dat ik geen makkelijke relatie met zijn vader had( heb) Vraag het mij vaak genoeg af wat ik anders had kunnen doen. Buiten mijn eigen problemen om ben ik wel altijd actief bezig geweest met zijn opvoeding. Denk zelfs door dat ik vaak dingen goed gevonden heb en rustig tegen over hem gebleven ben hij rustig hier in huis heeft kunnen opgroeien ondanks de problemen die hij wel had. Ik wilde niet dat hij ook een rot jeugd kreeg ik denk dat daar mijn grootste fout gezeten heeft? Gelukkig wat hij nu wel doet als bijna 14 jarige is zich afzetten van zijn moeder( ik zie dat als gezonde ontwikkeling het is wel normaal om je af te zetten tegen over je ouders dat stuk je gaat wel goed hoop ik).
Nou ja zoals ik al eerder zei bij ons wel, ik zeg niet voor niets dat ik pleit voor een langere onderzoektijd maar die is er blijkbaar wel. Overigens is het bij allebei de kinderen wel goed gedaan.
Eens, echt volgens mij kan iedereen wel iets vinden in de dsm5 wat herkenning geeft. Mijn zoon heeft ADD, 2 jaar.geleden toen hij 10 was heeft hij deze diagnose gekregen. Hij is blij met het label, want hij betrok heel veel dingen op zichzelf en was heel onzeker. Nu weet hij dat hij er niets aan kan doen, en accepteert het daarom ook waardoor hij minder gefrustreerd is. En sinds hij medicijnen gebruikt is het een heel ander kind. Een gelukkig kind, en er zijn periodes geweest dat hij dat niet was. In zijn geval is de label dus wel gunstig.
Dit inderdaad! Daarbij vraag ik me ook af hoeveel van die kinderen een officiële diagnose hebben en hoeveel daarvan een 'label' van de ouders hebben gekregen?
het zou wel fijn zijn als iedereen niet zo aangebrand reageert, want dan kunnen we hier nooit normaal over discussieren. ik snap wat poely bedoelt en zal proberen uit te leggen waar mijn vragen liggen en dan hoop ik dat men ziet dat dit geen aanval is maar gewoon iets waar ik over na denk. Ik vraag mij af of de oorzaak van bepaalde diagnoses die (misschien terecht) gesteld worden echt aangeboren oid zijn of dat er een groot stuk opvoeding aan te pas komt??? Een vraag dus mensen! Ik weet niet zo goed hoe ik mij netjes moet verwoorden zonder iemand aan te vallen. Bv zoals mamabri hier overkomt zie ik haar als een normale moeder met grenzen, regels en zaakjes goed voor elkaar, met toevallig een zoon met autisme. Maar ik zie heel vaak gezinnen waarbij niet 1 kind iets heeft, maar meerdere. Ook dat kan genetisch gezien, maar om het even plat uit te drukken, het zijn typisch mensen waarbij je dat verwacht. Iedereen ziet wel eens mensen waarvan je denkt: wat moet er van die kinderen terecht komen?? Zoiets bedoel ik dus. Zouden die diagnoses allemaal terecht zijn?? Ik hoop nogmaals dat niemand zich aangevallen voelt en iemand op mijn vraag wil reageren.
Snelle diagnoses?? nou hier niet hoor.. na tig psychologische onderzoeken, pscyhiater, begleiding thuis, ouder kind dagbehandeling kregen wij te horen: We weten het nog niet helemaal.. Ze heeft een beetje van dit en een beetje van dat. Met na 1,5 jaar de mededeling dat ze misschien maar eens of 4 maanden opgenomen moet worden voor observatie (nou echt niet dus!!) of een dagbehandeling zou moeten ondergaan, dat laatste is ze nu sinds 3 weken mee begonnen en dan weten we hopelijk over 9 !! Maanden meer. Dus laten we zeggen dat we dan al bijna 2,5 jaar onderweg zijn? Dus sneL niet bij elk kind hoor.. Ik denk dat mensen met "normale" kinderen ook niet goed kunnen begrijpen hoe het is om een kind met een "label" te hebben of een kind die nog geen label heeft maar wel duidelijk anders is als anderen. En geloof met het is knap vervelend als mensen je aankijken omdat jou kind een heftige bui krijgt, schopt, slaat, bijt, en ineens scheld om niks.. Om even een voorbeeld te geven! En oh ja voordat mensen gaan zeggen (want dat zag ik ook al ergens voorbij komen?) dat het aan de opvoeding ligt: ook dat wordt goed onderzocht en nagekeken en na diverse observaties was de conclusie: Het zit in het kind en ligt totaal niet aan jullie en jullie opvoedkunde want daar is niks mis mee. Maar goed er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen maar het valt me op dat dat vaak wordt gezegd "zal wel aan de ouders liggen" en dan bedoel ik het in het algemeen.. Hoe vaak ik dat wel niet achter mijn rug om heb gehoord en dat doet pijn heel veel pijn!! Dus mocht er ooit iemand zijn die zoiets overweegt te zeggen in bijvoorbeeld een winkel ofzo: denk dan eerst even na voordat je zoiets zegt
Ja, dat idee heb ik ook. Onder het mom van "zoekt en gij zult vinden" zal je altijd ergens wel herkenning in hebben.
En wie ben jij om over die ouders te oordelen? Ben jij de hele 24u bij ze en ziet dus wat hun meemaken? Dit is dus precies waar veel ouders tegen aan lopen. Ze zien een moment en dan is het meteen slecht ouderschap (wat is goed ouderschap trouwens nu we toch bezig zijn?) Als je geen kind met ADD/ADHD/iets anders hebt weet je duidelijk niet waar je het over hebt!!! Mijn kind is elders ook super lief als er 1 op 1 contact is. Terwijl het op school en thuis ontzettend moeilijk is en ze dus heel kort gehouden moet worden! Wat op anderen dus overkomt dat we veel te streng zijn. Kan me hier dan ook ontzettend boos om maken, zulke uitspraken!
Dat is ook zo. Allen Frances heeft zelf aan de wieg van de eerste edities van DSM gestaan en ook hij kon zichzelf volgens DSM 5 classificeren met een psychische aandoening. Dat is wel een probleem want daarmee worden mensen die echt iets mankeert minder serieus genomen.
Hier is het vooral genetisch bepaald.. Biologische vader heeft ADHD, mijn zusje ADD. Qua opvoeding.. ja dat zal meespelen maar geloof me.. het is zo moeilijk om het juist te doen. Juist omdat je zo weinig juiste hulp bij "zo'n kind" krijgt. Er wordt meestal eerst echt naar de situatie in het gezin gekeken of het inderdaad ook aan de opvoeding ligt (hier is er iig eerst naar gekeken). Daarna komen meer stappen evt. Dus kinderen met een officiële diagnose die zijn echt wel thuis bekeken qua opvoeding!
Zover mij is verteld is autisme enz wel een familiair iets dus zo vreemd is het toch niet als meerdere mensen in het gezin dat dan hebben? Ik heb 1 bijzonder kind en 1 "gewoon" kind in het opzicht dat hij wel straf kan accepteren maar ook hij heeft wel een "beperking" namelijk dat hij moeilijk praat maar nee hij hoeft van mij geen label ervoor te hebben (al wil ik wel weten waarom hij niet tot nauwelijks praat en dat wordt wel onderzocht maar zodra daar met een labeltje komt als autisme ofzo dan wijs ik dat af want volgens mij is dat totaal niet van toepassing) maar daar tegenover staat dat onze dochter een hele snelle prater was dus ik gok op gewoon "pech ? " en nu gewoon een late prater! wie weet wordt er soms wel onterecht een diagnose gesteld? Zoals er al door iemand werd gezegd binnen 2 uur een diagnose? Dat vind ik toch wel erg snel
Klopt, maar is dat niet meer meer dingen zo? Zoek een eng ziektebeeld op, lees de verschijnselen en vaak heb je ineens meer kwaaltjes als je ze leest.......Ineens denk je: dat heb ik ook, oh en dat.......heel apart!