Nou, dit dus... Het komt op mij nogal over als, ik, ik, ik, ik heb er recht op en hoe en wat mijn collega’s het regelen maakt niet uit, want ík heb er recht op dus ik zal dat recht nemen ook. Wellicht niet hoe je het bedoelt, maar wel hoe je op mij overkomt. Als mijn collega dezelfde indruk bij mij zou wekken, zal dat mogelijk echt de collegialiteit naar elkaar/werksfeer gaan beïnvloeden.
Heel eerlijk, wat ik lees is dat je juist niet gaat proberen om hier in overleg uit te komen. Jij hebt je plan al getrokken. Je collega’s hebben zonder morren dingen opgevangen toen je eerder uitviel, én je hebt nog 10 weken extra verlof opgenomen. Ik vind het persoonlijk geven en nemen in de werkrelatie met je collega’s. Weet dat je nu de verhoudingen onder druk zet. Jouw collega’s hebben toch ook een privéleven? Dus ik zou het zelf als een morele verplichting ervaren om nu mijn collega’s tegemoet te komen en gewoon te beginnen op de afgesproken datum.
Tja, ik kijk vooral naar wat ik het beste vind voor mijn kind, en als ik opvang had was ik waarschijnljjk gewoon begonnen op die datum. Maar ik heb geen opvang dus kan niet eens beginnen dan. maar ik heb er ook voor ik met verlof ging geen geheim van gemaakt dat ik liefst zo lang mogelijk thuis blijf met de baby, maar dat dit financieel niet lukt. Ik vind na 10 weken weer gaan werken veel te vroeg. Heb ook besproken dat als de baby 2 weken later geboren zou worden ik 2 weken langer verlof zou hebben en dat was toen nog allemaal geen probleem voor mijn collegas mocht dit zo zijn. Bovendien heeft een van mijn collegas verlof opgenomen tot haar kind 6 maanden was, en dat is toen ook zonder probleem opgevangen. Dus ik snap toch echt de urgentie niet zo, Ben ook verbaasd dat dit nu een probleem zou zijn, omdat ik die signalrn niet eerder gehad heb en ook omdat er dus vervanging is die meer dan mjjn uren werkt (wat ik zelf geregeld heb). En mensen kunnen wel zeggen je moet gewoon gaan werken maar ik heb dus geen opvang (voor de zoveelste keer) voor de eerste 2 weken dus probeer t met onbetaald verlof en verlenging vervanging op te lossen. Ik vind dat echt niet gek. Daarna ben ik er dan weer voor 100% voor mijn werk en collegas.
Dubbel. Maar dan nog, ik ga dit zo voorstellen op mijn werk en dan kijk ik wel wat de reactie is. Ik heb slleen via een kort appje contact gehad dus ik wil het ook wel eerst eens goed bespreken
Waarschijnlijk kunnen die extra 2 weken ook prima opgevangen worden, maar jouw collega's reageren waarschijnlijk zo omdat ze een beetje geïrriteerd zijn. Ze hebben jouw eerdere uitval en je 10 weken extra verlof al opgevangen. Het is druk en jij hebt al eerder eerlijk aangegeven eigenlijk zo lang mogelijk thuis te willen zijn. En nu kom je ineens dat je 2 weken extra verlof nodig hebt. Ik zou ook niet echt meewillend reageren, maar je schijnt je maar niet in die kant in te kunnen leven. Ik hoop oprecht dat jullie er in goede harmonie uitkomen, want een prettige werksituatie is net als thuis ook belangrijk.
Eens met Roos32. Je mag je wel iets meer inleven in je collega’s ipv maar door te gaan over je rechten. Bovendien is dat kinderopvangprobleem heel cru gezegd jouw probleem en niet dat van je collega’s of werkgever. Tenzij ze acuut ziek zijn ofzo natuurlijk, maar je weet het nu lang van tevoren.
Er is al veel gezegd in dit topic, maar nog even een feitje: Een werkgever mag ouderschapsverlof niet weigeren (alleen bij zwaarwegende belangen), maar wel het moment waarop het opgenomen wordt. Als je al heel lang verlof hebt gehad en de collega's op de werkvloer bij je leidinggevende aangeven, om welke reden dan ook, dat ze het niet zien zitten, is de kans aanwezig dat je leidinggevende niet akkoord gaan met je aanvraag. En dat recht heeft hij dan weer. Hij hoeft bij zijn beslissing zich niets aan te trekken van de reden van je aanvraag (vakantie, geen opvang, nog mooi weer, noem maar wat), hij moet alleen beoordelen of het op het werk kan. Het is daarom wel raar dat de leidinggevende zegt 'vraag maar aan je collega's' of 'kom er maar met hen uit', want dat is zijn taak eigenlijk om alles te organiseren. Dus ja, in dit geval mag hij je verzoek op precies die twee weken ouderschapsverlof op te nemen weigeren, maar dan moet hij aangeven wanneer je ze wel op mag nemen (niet dat jij daar nu wat aan hebt). Maar vergeet niet: iedereen heeft recht op zorgverlof, calamiteitenverlof en ook de vader heeft 26 weken ouderschapsverlof. Dit laatste is voor de sfeer op de werkvloer misschien de beste oplossing en ook dit kan je leidinggevende als argument gebruiken.
Jeetje, Er wordt hier wel weer heel stellig van alles aangenomen en ik neergezet als een asociale collega, alleen omdat ik over 3 maanden 2 weken ouderschapsverlof wil opnemen. Toevallig kreeg ik gisteravond van mijn collega een berichtje met excuses dat ze het niet eerder had laten weten maar mijn vervanger kan nog 2 weken blijven, was geen probleem, en geniet vooral van je verlof. Ik heb niet het idee dat ze geirriteerd zijn, zijn juist heel meelevend en andersom ben ik dat ook altijd geweest bij hen, ik heb echt wel wat credits opgebouwd. Ja ik ging er nu van uit dat het opvangen niet zon probleem moet zijn maar dat is ook omdat ik andersom ook zo bij hen zou reageren en ook gedaan heb als iemand ziek of zwanger was: lekker thuis zijn bij je kinderen, wij houden de boel hier wel draaiende. Verlof nemen om bij je kind te zijn stimuleren we eerder bij elkaar dan alleen maar denken aan de werkdruk. Extra verlof opnemen is eerder regel dan uitzondering bij mij op mijn werk, en echt niet zon opoffering voor collegas. Dus daarom was ik ook wel verbaasd over dat eerdere berichtje. Mensen die mij kennen vinden mij juist iemand die te 'goed' is voor anderen en mensen daarom mij altijd om hulp of een gunst vragen, 'ze weten dat jij het toch wel doet', eerder dat ik te weinig een grens aangeef dan te veel. Daarom wilde ik nu ook weten waar ik recht op heb, zonder meteen maar te doen wat anderen van me willen, ook omdat ik nu wat minder in mijn werksfeer zit en er minder door beinvloed wordt en straks uit schuldgevoel dingen toe ga zeggen waardoor ik zelf een groter probleem heb. Maar goed, ik moet er dus op werk uit komen. Toch wel opvallend dat zo veel mensen hier vinden dat loyaliteit naar je werk toe het belangrijkste is terwijl als ik dit bespreek met mensen in mijn omgeving zeggen, neem vooral verlof op. Maar goed mischien door hoe ik het hier verwoord.
Oja en over mijn man: die is zzper en heeft dus geen recht op verlof. En die loopt altijd te roepen dat ie tijd te kort komt. Hij kan evtvwel 1 dag oppassen maar als dat meer wordt dan raakt hij zo gestresst en in tijdnood en krijgen wij daar weer strijd en gedoe over en moet ik nog maanden horen dat die en die opdracht niet door ging omdat hij toen 2 weken moest oppassen, daar heb ik geen zin meer in.
Ik sta daar anders in, mijn gezin komt op de eerste plaats en dan pas mijn werk. Ik zou me dus NIKS van u collega's aantrekken. En zeker als je opvangproblemen hebt. Bij mij is het nu wel een andere situatie, ik word vervangen en het maakt niet veel uit wanneer ik terug kom, het is niet drukker omdat ik weg ben omdat ik vervangen word Dus ik hoef me daar geen koppijn over te maken. Ik heb recht op 5 maanden verlof na de bevalling, maar ik plak hier zelf nog 2 maanden aan vast dmv jaarlijks verlof en ouderschapsverlof.
Zoals ik al eerder in dit topic zei: ik vind dat zo'n trieste instelling. Je collega's zijn ook mensen die een beetje empathie verdienen hoor.
ik sprak dan ook voor mezelf. ik of een andere zieke/zwangere collega worden niet gemist op het werk.. en het werk is altijd hetzelfde. dus waarom zou ik me er iets van aantrekken hoelang ik thuisblijf. in het geval van TS is het wel anders dat geef ik toe.
Zo dubbel he. Ik werd wel vervangen in m’n verlof laatst maar voor een klein deel. De overige projecten werden stil gelegd want voor dat ze iemand dan op stoom hebben ben je weer terug. Ik had 19 weken vrij (vakantie eraan vast) en ik kreeg in de laatste weken te horen we zijn zooooo blij als je er weer bent! Ene kant leuk want he ze missen me! Andere kan gaf me dat veel druk waar ik echt nog geen zin in had.. Als het kon zou ik graag nog wat weken of langer verlof hebben gehad maar ik had inderdaad m’n collega’s niet gelukkig gemaakt. Heel dubbel dus!
Ik heb ook collega's met deze instelling en die worden bij ons niet gewaardeerd... natuurlijk komt mijn gezin op de eerste plaats maar IK heb gekozen voor kinderen, mijn werkgever niet.
Natuurlijk komt je gezin op de eerste plaats. Alleen hebben je collega's misschien ook een gezin. Als je goed vervangen wordt, is dat geen probleem. Maar als je afwezigheid extra uren en werkdruk oplevert voor je collega's dan is het een ander verhaal. Zij zetten dan uiteindelijk ook hun gezin op de eerste plaats. Het ene gezin hoeft niet de dupe te zijn van het andere. T.S. geeft aan dat ze vervangen is en dat haar vervanger kan blijven. Dan zie ik het probleem niet zo. Maar alsndst niet zo is, vind ik echt wel dat je ook goed naar de draagkracht en werk-privé-balans van je collega's moet kijken. Anders ben je gewoon asociaal bezig in zo'n situatie.
Jouw probleem is dat je geen opvang hebt voor 2 weken en dan maak je het probleem voor jou het probleem voor je leidinggevende. Dat hoort niet zo.
Jongens, ik vind dat er hier wel heel moraalridderig gedaan wordt, maar goed ik vroeg inderdaad jullie mening. En zwangerschapsverlof, is in het leven geroepen in NL zodat je voor je kind kan zorgen als je dat nodig vindt (onbetaald). Ongeacht of dit lastig is voor je werkgever, daar word je als moeder juist voor behoed/beschermd, dat dit geen reden mag zijn on het te weigeren. Daarnaast vind ik dat de overlast voor mijn werkgever nihil is als ik onbetaald verlof opneem en zelf regel dat mijn al ingewerkte vervanger 2 weken langer doorwerkt. Mijn werkgever en collegas hebben hier zelf niks voor hoeven doen behalve iets doorgeven aan p en o. Het is overigens al akkoord bevonden op mijn werk door zowel werkgever als collegas.