Lieve meiden, Ergens weet ik niet waar ik beginnen moet met waar ik advies/tips enz op wil. Mijn zoontje is geboren met 32+6w. Nu ben ik 25 weken zwanger en gebruik proluton. Maar ik zit er serieus over na te denken om ermee te stoppen..... waarom zou je denken...?? Elke woensdag word die gezet maar vanaf woensdagavond tot en met zondagavond ben ik ontzettend labiel, snel boos om alles.. dan voel ik mij twee dagen goed en woensdag weer labiel.. Ik heb het gevoel dat ik nu gewoon niet kan genieten.. stel dat dit mijn laatste zwangerschap is... Maar de andere kant voelt het zo egoïstisch om te zeggen: ik stop ermee en hoop gewoon dat deze kleine jongen wel blijft zitten.. Bij mijn zoontje was geen oorzaak waarom hij zo vroeg kwam. Hij was super druk destijds en dit kindje rustiger.. Wat zouden jullie doen?? Als ik denk dat ik tot week 34 nog door moet, krijg ik een brok in mijn keel, maja om nou met 28 weken te bevallen daar wacht niemand op... Ik weet het gewoon even niet meer..
Wat vervelend dat je je zo labiel voelt. Nu is dat niet heel ongewoon in een zwangerschap natuurlijk dus het is niet 100% zeker dat het door de proluton komt. Ik krijg ook iedere woensdag een proluton prik. Deze zwangerschap ben ik vooral heel moe en ook wel sneller boos, maar ik denk dat dat vooral komt doordat ik slecht slaap en ik niet toe kan geven aan vermoeidheid door vrolijk rondrennende dochter. De belangrijkste vraag is wellicht; zou je je schuldig voelen naar je kindje toe als deze nu weer te vroeg komt en je gestopt bent met proluton? De kans op vroeggeboorte blijft ook als je door blijft gaan met proluton; het is geen wondermiddel, op groepsniveau wordt gezien dat vrouwen met proluton gemiddeld 10 dagen langer baby in buik houden. Ik zou het even met je vk of gyn overleggen. Sterkte
Nee dat klopt idd, maar het is zo frapant dat ik mij maandag en dinsdag weer goed voel en daarna gaat het weer bergafwaarts.. Dat snel boos worden herken ik heel erg. Ik heb al een keer huilend aan de telefoon gehangen bij mijn gyn. TOen we naar onze afspraak gingen die we toevallig paar dagen later hadden staan hadden we het er al over gehad.. Zij zei: het is niet bewezen dat dit ook daadwerkelijk helpt, het is nog niet wetenschappelijk bewezen en je zou alsnog tijdens het spuiten ook te vroeg kunnen bevallen. Zij staat volledig achter mijn keus. Nu wil ik niet per direct stoppen, want wil hier serieus goed over nadenken. Mijn zoontje ziet mij meer huilen dan lachen, op mijn man word ik constant boos. Daarbij heb ik heel erg het gevoel dat mijn zoontje klaar was om naar buiten te komen. Mijn gevoel blijft zeggen, zo beweeglijk dat hij is, dat hij geen ruimte meer had en het wel goed vond zo.. Hij dronk heel snel aan de borst, dat zelfs de verpleegkundige daar onderling het op de wandelgangen over hadden (wij hoorde ze er namelijk over praten vol enthousiasme).. Hij is nog steeds zo, beweeglijk, ondernemend en nieuwsgierig waardoor dat gevoel sterk blijft.. Dat neemt niet weg dat ik mij er niet zeer van bewust ben dat het ook zo kan zijn dat mijn lichaam het niet meer trok..?? Of nou ja, dat zou ik nooit weten.. Maar die mogelijkheid is er ook. Nu had ik ook gelezen dat een baby een stofje aanmaakt als hij klaar is om te komen... Of ik spijt ga krijgen naar mijn kindje toe, absoluut!! Maar nu voel ik mij ook schuldig naar mijn zoontje toe. Mijn man zegt ik tel wel tot 100 voor mij hoef je echt niet te stoppen. Waar ik ook over nadenk, wat als hij komt met 30 weken (met en zonder proluton) mijn zoontje heb ik thuis ook nog, die is bijna 1 en heeft mij ook nodig.. Ik kan niet weken weg blijven.. Als ik uberhaupt ga stoppen zal dat denk ik met 28 of 30 weken zijn.. Dit keer zegt mijn gevoel dat ik wel verder kom.. Maar ja wat zegt een gevoel......... Laat wel duidelijk zijn, dat ik er destijds een behoorlijke knauw aan over heb gehouden, maar mijn zoontje het zo ontzettend goed doet waardoor ik misschien denk: mocht het weer gebeuren dan kan het ook goed gaan.. Nu is 32+6w ook een beter termijn dan 30 of jonger.. Maar ook mijn gyn zei: ik heb helaas genoeg kindje van 32 weken ook zien overlijden door infectie op infectie.. Dat wil ik echt niet, dus dan denk je doorgaan.. Maja ik voel mij voor mijn zoontje nu ook niet de moeder die ik zou willen zijn met alle tranen die steeds vloeien.. TIjdens ICSI behandeling had ik ook altijd zo'n last van de progestron bollen... Denk dat ik er gewoon heftig op reageer ofzo
Wat vervelend dat je je zo voelt door die injecties. Maar om eerlijk te zijn: als je kindje wel met 30 weken word geboren als je stopt met de injecties dan voel je je weer schuldig. Ik persoonlijk zou er alles aan doen om de kans te vergroten dat je kindje zo lang mogelijk kan groeien in de buik. En ik snap best dat je er soms niks aan kunt doen maar dat je emotionele uitbarstingen alleen maar worden veroorzaakt door zo'n injectie lijkt me sterk. Misschien eerst tot tien tellen en dan proberen gewoon te reageren? Bedoel dit niet bot,ik was zelf een heks tijdens mijn zwangerschap.
Dat tot tien tellen probeer ik idd maar bij twee gaat het al mis. Ik werk ook nog eens nog maar halve dagen (3 dagen in de week).. vanmiddag weer met mijn man over gehad want ook hij denkt dat ik spijt ga krijgen als het wel te vrieg geboren gaat worden, waardoor hij mij er ook doorheen probeert te slepen.. Ik denk dat ik gewoon gefrustreerd ben om het feit dat ik door alles en iedereen terug gefloten wat ik begrijp.. nu zijn we aan het regelen dat ik niet meer hele dagen alleen ben. Dit past zo niet bij mij, ben echt iemand die altijd druk bezig is.. maargoed ik moet denk echt ff die knop snel gaan omzetten.. Voel mij momenteel gewoon ff rot, had het het liefst gewoon anders gezien..
Nog even volhouden meid! Je man is begripvol,die van mij snapte er niks van toendertijd en ging er vol tegenin of zei: vast je hormonen...net een rode lap op een stier. Schaam me rot achteraf. Misschien bedenken of je ook zo zou reageren als je niet zwanger zou zijn? In ieder geval een dikke knuffel!
Wat lastig zeg, ik zou ook zeggen doorgaan. Zelf heb ik nooit last gehad van de injecties, maar ze hebben ook niet echt geholpen.. Ik hoop dat je het nog even volhoud 🍀🍀
Waar lag bij jou het probleem? Ik heb het idee dat mijn zoontje gewoon naar buiten wilde en het allemaal wel goed vond, basis van een gevoel he en hoe ik hem nu zie.. maar weten zal ik het nooit doen.. Ik voel mij vandaag goed waardoor ik denk: nou kom op voor je het weet is het zover en is de kleine er al.. gaat echt met ups and downs
Ik gebruikte de utrogestan ipv de injecties en tijdens de zwangerschap van mijn oudste zoon heb ik er veel last van gehad. Mijn eerste is met 21 weken geboren, dus de daaropvolgende zwangerschappen had ik een cerclage en progesteron. Ik herkende dat eerst niet, maar toen ik met die pillen stopte was het alsof de lucht in mijn hoofd opklaarde en bij mijn oudste zoon en de twee daarop volgende zwangerschappen heb ik die periode na de utrogestan als een makkelijk deel van de zwangerschap ervaren. Maar de wetenschap dat ik de 36 weken was gepasseerd hielp daar vast ook bij. Voor de volledigheid, ik gebruikte de pillen tot 36 weken. Dus ik heb het wel volgehouden, omdat ik niet weet hoe ik ermee om had moeten gaan als ik na het vroegtijdig stoppen met die pillen vroegtijdig bevallen zou zijn. Helaas is de wetenschap nog niet zover dat ze kunnen voorspellen of jij nou juist degene bent bij wie de extra progesteron echt helpt.
Is er geen vergelijkbaar middel te proberen? Dan heb je wellicht minder bijwerkingen. Anders zou ik zeggen, bijt door je hebt maar 1 kans om dit kindje goed op de wereld te laten landen, hoe zwaar dat soms ook is.
Ik dacht bij mijn eerste ook dat ie gewoon klaar was, dachten ze in het zkh ook. Deed het ook super goed, dus toen ik weer zwanger raakte wist ik dat het niet nog een keer hoefde te gebeuren. Helaas kwam mijn tweede nog eerder en die was echt niet klaar. Je gaf in een eerder topic aan dat je bang bent dat het nog een keer gebeurt. Ik zou doorzetten, desnoods stop je met werken en zorg je dat je even wat extra tijd voor jezelf hebt, je oudste even bij opa en oma ofzo, dan gewoon doen waar jij zin in hebt, wat dan ook. Je bent al zover nu, en ik denk dat je sowieso geen fijne zwangerschap hebt door de zorgen erom heen. En las ergens dat de baby gemiddeld maar 10 dagen langer blijft zitten door de medicatie, maar 10 dagen is zoveel!! Sterkte meis en ik duim heel hard voor de 37 weken voor je 🙏🏻
Dank je wel meiden! Wat jij zegt is ook echt zo, maar voor mijn schoonouders is het teveel (waar ik mij ook mateloos aan irriteer) en straks wel aan het kraambed staan terwijl jullie mij nergens in gesteund hebben?? Kwam jou jongste ondanks proluton toch eerder? Was er ook al eerder onrust of totaal 'onverwachts' weer? Ik denk nu ook heel veel, ja wat als het zelfs nu met 28 weken geboren gaat worden, mijn zoontje heeft mij ook echt nodig.. dus hoop dat de proluton nu ook echt zijn werk blijft doen 🙏🏻
Bij de eerste hebben ze geen oorzaak gevonden en dachten ze aan een tekorte bmh. Omdat ze het niet wisten hebben we het volledige pakket gekregen. M'n bmh bleef mooi lang, maar toen het eenmaal begon ontsluitte ik snel. Ook deze keer geen duidelijke oorzaak, de placenta was wel los aan het laten en hij was ontstoken, maar wanneer dit is begonnen is niet bekend.
Jeetje wat heftig! Hoe zien ze dat de placenta aan het loslaten is? Bij mij hebben ze nog nooit aan mijn buik gevoeld bijvoorbeeld.. Mijn bmh is steeds rond de 47-49mm.. Ligt er ook aan wie er meet. Ook eens 45mm geweest en dan ineens weer 52mm dus snap die 'verschillen' niet zo. Het is ook echt mm werk. Hoe lang was jou bmh steeds?
Het loslaten hebben ze pas gezien tijdens het onderzoek naar de placenta na de geboorte van siebe. Ik had steeds wat bloedverlies, maar ze konden daar geen oorzaak voor vinden en dus werd het geduid als irritatie. Hier scheelde het ook enorm wie er aan het meten was. Eigenlijk steeds dezelfde gyn gehad waarbij de bmh eerst 35, 32 mm was en ineens was hij ruim 4 cm. Toen de dag dat ik werd opgenomen was hij voor ik de ambu in ging 25 mm en toen ik eruit kwam 9 mm. Toen de weeenremmers gestopt werden was hij 10 mm en een paar uur later beviel ik.
Dus dat kunnen ze van te voren niet eens zien dat je placenta loslaat? Alleen dan dat je bloedverlies had waardoor er wellicht bellen moeten/kunnen gaan rinkelen.. Bizar he hoe snel dat kan gaan? Toen ik opgenomen werd was die 18mm daarna 11mm. Ik werd overgebracht naar ander zh en aan de weeenremmers maar toen ik ervan af gehaald werd ging het heel snel. Heeft er nog iemand uitslag gehad van proluton? Ik heb constant jeuk op de plek waar ik steeds geprikt ben. Ik krap het open tot bloedens toe. Mijn man zegt dat er irritatie plekken zitten. Ben benieuwd of iemand dat ook heeft gehad?
Natuurlijk is het fijner als hij jou meer ziet lachen en minder boos enzo. Maar de labiliteit door het medicijn is tijdelijk, na de bevalling is het over. Maar als de baby te vroeg geboren wordt, in het ziekenhuis ligt, allerlei extra zorg nodig heeft, etc. dan is het voor je zoontje echt niet opeens beter. Die zit dan met een papa en een mama die bezorgd zijn, veel naar het ziekenhuis moeten, emoties die hij niet snapt, etc. Laat staan hoeveel impact het zal hebben op je zoontje en op de baby als de kleine zo vroeg geboren wordt dat er blijvende schade is... Of dat het superspannend wordt en goed afloopt, maar jij allerlei stress en emoties te verwerken hebt daarna. Dat is uiteindelijk nog veel heftiger voor je zoontje en de nieuwe baby. Je zoontje heeft er uiteindelijk veel meer aan als zijn broertje/zusje met een mooie termijn geboren wordt en meteen onbezorgd mee naar huis mag!
Hier denk ik idd ook over na en ik ga ook gewoon door.. ik probeer ook anders te denken en gelijk als er een negatieve gedachte komt om te schakelen naar wat als hij wel te vrieg komt, dus het is even niet anders.. Maar de arts zei ook dat er niks bewezen is en dat bleef maar in mijn hoofd spoken.. maargoed ondanks het niet bewezen is wil ik wel verder komen dit keer want dat is mijn grootste wens op dit moment
Zijn er geen andere mensen om je heen? Of wat extra naar een gastouder of kinderdagverblijf.. meis nog 11 weekjes, hou vol. Nee ik heb mijn tweede zwangerschap geen proluton gekregen, maar mochten we nog voor een derde kindje gaan ( iets wat ik ondanks alles niet uitsluit) moet ik ook aan deze medicatie. Wat er ook gebeurt dat ga ik volhouden. Denk aan die moeilijke tijd, zeker als je al een kleintje rond hebt lopen.. vond dat echt zo moeilijk kan daar echt nog steeds om huilen. Ik denk echt dat je het jezelf niet vergeeft als je stopt...