ik krijg hiervan ook de indruk dat ze er weinig aan doen, en dat ze je dochter niet goed 'gezien' hebben toen ze met een zere arm op de bank zat (al zeiden ze maar dat ze haar getroost hebben en naast haar hadden gezeten, het komt op mij een beetje over als: ze zat stil en rustig dus we schenken er verder geen aandacht aan). Dus ik zou hier echt wel het gesprek over aangaan. Ons zoontje heeft ook een tijdje kindjes gebeten, zowel wij als de leidsters zagen waar het gedrag weg komen (niet goed verbaal kunnen uiten) en waren er actief mee bezig. Maar richting andere ouders zitten ze wel met privacy, dus ze kunnen dan niet zeggen dat er al onderzoeken liepen of therapie was. Dus het kan best zijn dat er al meer actie ondernomen is, maar jij dit niet weet.
Dat is precies inderdaad wat ik bedoel. Gisteren heeft mijn vriend het er nog even met 1 van de leidsters over gehad. Het antwoord: ik was in de badkamer dus ik heb niets gezien. Afgezien van het feit dat er zoiets is als het 4-ogen beleid, hoop je inderdaad op een reactie in de trant van: We hebben het niet zien gebeuren, maar hebben wel gezien dat ze op de bank zat haar armpje te ondersteunen... We hebben bij haar gezeten en getroost... maar niets daarvan. Alleen maar dat niemand iets gezien heeft. Wat betreft het kindje, dat zou zo maar eens kunnen hoor. Ik beschuldig ook geen ouders/de leidsters. Alleen het is voor mijn gevoel steeds mijn dochter die geduwd/geslagen/aan getrokken wordt. Ik snap dat het voor de leidsters ook lastig is, maar omdat de kans nu dus groter is dat het weer gebeurd vind ik het wel belangrijk dat ze er (nog) alert(er) op zijn. Verder ben ik dus gewoon een beetje teleurgesteld in de reactie steeds. Als ze nu eens een keer de tijd nemen om aan mij en mijn vriend uit te leggen welke stappen wel ondernomen zijn/worden in zo'n situatie dan zou er vanuit ons al wat meer begrip zijn. Maar zoals ze het nu melden, komt het op ons over alsof ze zich niet aan het 4-ogen beleid houden en er verder dus niets gebeurd. Begrijp me niet verkeerd hoor, mijn dochter heeft het het enorm naar haar zin op het kdv en de leidsters zijn verder super lief. De betreffende leidster was er wel echt van geschrokken en heeft zich de hele dag zorgen gemaakt om onze dochter (bang dat het weer zou gebeuren). Daar ligt het niet aan. Onze dochter heeft ook de hele dag aan de leidster gemeld als een kindje andere kindjes pijn deed, dus niet alleen dat ene jongetje. Hopelijk geeft ze het zelf voortaan ook meteen aan als er iets gebeurd.
Ik snap je frustratie totaal, onze zoon (bijna 11) is dit jaar veel gepest door een klasgenoot, we hebben dit steeds gemeld aan de juf/school en die zouden het in de gaten houden . 3 maanden geleden weigerde mijn zoon naar school te gaan en eenmaal toch op school weigerde hij in de klas te gaan (en heeft een dag in een andere klas meegedraaid) Een duidelijk signaal dat het niet goed gaat. Mijn zoon heeft nu een weerbaarheidstraining gehad in de hoop dat dit wat helpt, maar wat school met de pestkop heeft gedaan weten we dus niet, krijgen we ook niet te horen want dan stap je in het gebied van de privacy. Simpel weg ze mogen het dus niet vertellen. Heel frustrerend want wij kregen echt het idee dat onze zoon niet alleen gepest werd maar dat men de pester ook nog eens de hand boven het hoofd hield. Nu 3 maanden later blijkt (uit het gedrag en het feit dat het pesten is gestopt) dat ze echt ook wel wat met de pester hebben gedaan. Maar wat zullen wij nooit weten. Dus hoewel het jullie misschien wat meer rust zou geven om te weten welke "maatregelen" er worden getroffen met het kindje is de kans heel klein dat je dit te weten komt.
Het is ook niet mijn bedoeling om letterlijk te weten te komen wat er is ondernomen met betrekking tot dat kindje, ik wil gewoon in zijn algemeenheid weten wat het beleid is van het kdv in zo'n situatie (dus in het algemeen). Ik snap dat het kdv niet in detail hoeft te treden over het hoe en wat met betrekking tot het jongetje. Ik wil alleen weten wat ze doen om te voorkomen dat mijn dochter steeds de gevolgen ervan ondervind. Dus ze hoeven niet te zeggen wat er speelt met betrekking tot dat kindje, als ze mij maar kunnen vertellen wat zij er aan doen om te voorkomen dat mijn dochter (en andere kindjes) er last van ondervinden. Snap je wat ik bedoel?
Wij hadden op de opvang ook altijd 1 leidster die bij bijna alles riep "ik was er niet, ik weet het niet". Ik vind dat slecht en heb dat ook benoemd. Ook al is een leidster niet in het zicht als er iets gebeurd kan deze wel meeleven en zeggen dat ze het vervelend vind dat het gebeurd is. Dat geeft jou een beter gevoel, oa dat ze zich wel betrokken voelt bij het kdv. Maar ook dat je wel gehoord voelt. Ik zou nu niet bij ophalen of wegbrengen een gesprek aan gaan, maar een apart gesprek aanvragen. Dit (dus alleen de arm uit de kom) is gebeurd, dat heeft dit als resultaat gehad. Wat gaan 'we' doen om dit te voorkomen? (zoals ik eerder aangaf, stel een plan op om herhaling te voorkomen. Aan de arm vastpakken kan het al veroorzaken) En dan kan je erna nog aangeven; Onze dochter geeft aan dat X haar vaak pijn doet, wat is jullie protocol voor zoiets. Wat doen jullie om dit te voorkomen. Zonder dat zij hoeven te vertellen wat ze met die ouders hebben afgesproken, kunnen ze jou al wel vertellen wat ze doen om het te voorkomen. Ga het gesprek wel open aan, geef ze de kans om iets uit te leggen. Ik heb meerdere malen gesprekken moeten voeren over incidenten, zowel door mijn zoon veroorzaakt als mijn zoon aangedaan. Door er open in te gaan heb ik vrijwel alle gesprekken goed kunnen voeren. Nadat onze zoon voor de 2e keer een arm uit de kom had op het kdv heb ik een rot gesprek moeten voeren met een van de leidsters. (hoe en wat wil ik niet openbaar delen) Doordat ik daar open en eerlijk in ben gestapt en ruimte gaf voor haar eigen emoties konden we gezamenlijk tot een hele mooie oplossing komen. En is het nooit meer gebeurd.
Ja ik ben ook nog van plan om een apart gesprek hiervoor te plannen. Alleen is 1 van de vaste leidsters van mijn dochter momenteel op vakantie. En zij is nu net de leidster die het vaakst aanwezig is, plus dat mijn dochter het meest naar haar toe trekt. Dus zodra ze terug is ga ik met haar het gesprek aan. Verder heeft ze dus ook niet meegekregen dat het dus ging om een 'zondagsarmpje', want na het incident is ze dus meteen op vakantie gegaan.
Wat naar dat dit gebeurt is. Het is wel iets wat geregeld voor komt hoor. Vriend van ons liep met z'n dochter aan de hand,dochter wil weglopen,vriend houd haar vast/tegen en t was al gebeurt.. Wat vind je nu het vervelendste? Dat de leidsters het niet in de gaten hadden? Omdat ze op het bankje zat hadden de leidsters er gelijk op af moeten gaan omdat ze anders gedrag vertoonde? Maar doe je dat zelf ook dan? Ik bedoel,als je kind ergens anders op reageert of iets anders als anders doet er gelijk op in spelen? Kinderen spelen met elkaar,duwen elkaar,trekken aan elkaar,er kunnen dingen gebeuren. Toen m'n zoon op psz heel hard is gevallen en een flinke bult op z'n hoofd had heb ik er verder niet over nagedacht. Z'n vriendinnetje zit in de andere groep en had een week later een gat in haar hoofd die gehecht moest worden. Zulke dingen gebeuren en zijn helemaal niet leuk,maar zeker niet uitzonderlijk denk ik
Eh, ja eigenlijk doe ik dat wel ja... lijkt me niet meer dan normaal. En dat verwacht ik dus ook van de leidsters... zeker als ze inderdaad aangeven/toegeven dat ze wel was opgevallen dat ze zich anders gedroeg en haar arm ondersteunde... Dat jij dit niet doet... oke dat kan. Ik vind zelf vallen iets heel anders. Het gaat er hier om dat dochter wederom aangeeft dat er iets is gebeurd icm dat kindje. Als het de eerste keer was dat er iets voorviel dan had ik er verder ook weinig aandacht aan gegeven. Maar omdat dit misschien al wel de 10de keer is, ga ik er wel een gesprek over aan. Bovendien moet er een plan komen, want het elleboogje kan nu makkelijker weer ontwrichten. Voorkomen lijkt me beter dan genezen. Bovendien hadden ze dit op de opvang (en die bestaat toch al heel wat jaren) nog nooit meegemaakt. Ook kennissen die op andere kdv werken hebben dit nog niet daar gezien. Dus dat het zooo vaak voorkomt lijkt me ook niet.
Dat het niet vaker is voorgekomen op het kdv wil niet zeggen dat het niet of nauwelijks gebeurd. Het heeft niet voor niets de bijnaam ZONDAGsarmpje. Dat omdat het juist vaak in het weekend voorkomt en dan juist op zondag lekker stoeiend of tussen papa en mama in slingerend. Ja het is vervelend, ja ze hadden anders moeten reageren, maar het komt juist vaak voor bij kinderen tussen de 2 en 6 jaar, omdat alles nog aan het groeien etc is. Het is gewoon ook niet altijd te voorkomen. In theorie had het zelfs zo kunnen zijn dat zij aan zijn arm trok.
Zondagsarmpje ja, omdat het in het weekend gebeurd.. Ik zeg ook niet dat het nooit voorkomt. Ik weet wat het betekent, maar zo gewoon is het nou ook weer niet op het kdv. Maar dit topic mag wel op slot.
Ik vind dat het kdv hier tekort in is geschoten. Er is al meer voorgevallen met het betreffende kind en daarnaast hebben ze gezien dat je dochter haar arm ondersteunde. Ze hadden je moeten bellen om te vragen wat je hiermee wilde. En ik vind dat ze het betreffende kind beter in de gaten moeten houden. Ik ben waarschijnlijk wat "verwend", met mijn dochter heb ik vooral ervaring met speciale "kdv'en". Maar een kind waarvan bekend was dat er nog wel eens wat mee voorvalt, werd heel goed in de gaten gehouden. Ze konden natuurlijk nooit alles voorkomen maar veel wel. Hoe dan ook, ik zou behoorlijk pissig zijn over deze gang van zaken. Ik wist niet eens dat dit bestond dus ik vind het geen kan-gebeuren-ding Edit: oh wacht, ik lees eerst dat de leidsters het niet gezien hebben maar uit je laatste bericht maak ik op dat ze het later toch toegegeven hebben dat ze het gezien hebben. Begrijp ik het goed?
Dl heeft het 2 x gehad, doordat ze zichzelf keihard een kant op liet vallen terwijl wij haar arm vasthadden inderdaad. Volgens de artsen gaat het erg makkelijk uit/in de kom bij haar, dus blijkbaar heb je het toch niet snel 'zomaar'. De eerste keer heeft ze er de hele nacht mee gelegen omdat ze perse niet naar de dokter wilde, maar het was erg pijnlijk. (De 2e keer kon ik het zelf zetten.) Als dit op kdv gebeurde zou ik wel serieus gaan praten; de leidsters moeten beter opletten en ruw gedrag niet toestaan.
Ze hebben het niet zien gebeuren bedoelde ik. Ze hebben wel gezien dat ze al even op de bank zat en aan haar arm zat/deze ondersteunde. Nou ja, wat jij zegt... Dat gevoel heb ik dus ook. Ik had er nog nooit van gehoord en daar op de opvang ook niet. En daar zitten notabene nog leidsters die ik vroeger zelf als kind heb gehad. Krijg van sommige reacties een beetje het gevoel dat ik overdrijf/ me aanstel eerlijk gezegd. Overigens had ik vandaag een gesprek met de leidster van mijn jongste dochter (die heeft mijn oudste in de vorige groep ook gehad). Toen kwam dit wel even ter sprake. Daarbij heb ik aangegeven er wel nog een gesprek over te willen voeren met de leidsters. Ook om te voorkomen dat het nogmaals gebeurd. Ze zou het doorgeven en als het goed is horen we van de leidsters wanmeer het kan. Ze begreep verder ook wel dat we er nog over wilden praten. Ze gaf ook wel aan dat mijn dochter en het betreffende kindje een haat liefde relatie hebben. Dit heb ik eerder nog niet gehoord. Maar ze zei ook dat mijn dochter nooit gewelddadig/hardhandig (nog niet eens knijpen of duwen) is in haar spel en dit ook nooit is geweest. Dat komt inderdaad vanuit de kant van het jongetje. Nu het gesprek maar afwachten.
Gesprek komt eraan. Vandaag aangegeven dat we dit wel willen. Ook om te kijken hoe deze situatie in het vervolg voorkomen kan worden. Mijn dochter heeft ruime tijd fikse driftbuien gehad. Waarbij ze zich ook vaak liet vallen/hangen terwijl hij haar aan de arm vast hadden/bij de hand. Geloof me, het ging er soms echt hard aan toe (Door haar wilde gedrag op die momenten). Als je zoiets had verwacht, dan was het toen wel. Maar toen is er dus nooit iets gebeurd. Dus dat het dan nu gebeurd op het kdv en zoiets zomaar gebeurd... Dat is voor mijn gevoel niet het geval bij mijn dochter. Dat kan wel zo zijn bij andere kindjes heb ik idd begrepen als je de aanleg er voor hebt.
Ik begrijp heel goed dat je nog in gesprek wil hierover én dat ze in het vervolg echt beter op dat kindje moeten letten, ook gezien zijn vorige gedrag. Alleen puur en alleen dat zondagsarmpje vind ik niet enorm schokkend; ja, hij trok aan haar arm en had dat niet moeten doen, maar om zo'n elleboogje te ontwrichten is niet veel kracht nodig - dit specifieke incident maakt hem geen 'dolle maniak'. En het niet goed inschatten dat jouw dochter echt veel pijn had vind ik zelf ook niet heel vreemd - zeker gezien je dochter zich wat terugtrok (zoiets kan ook als een kindje gewoon moe is). Hier dus zélf gemist dat mijn dochter het had, ze gaf wel pijn aan, maar ik had echt niet door dat er iets ontwricht was. Naarmate het langer uit de kom bleef, nam de pijn ook toe, dus zodoende merkte ik na 12 uur wel dat er meer speelde dan 'gewoon pijn aan haar arm'. Het was een verkeerde inschatting, natuurlijk! Maar een capitale fout? Nee, dat vind ik dus niet...
Nou aanstellen is een groot woord, maar vind wel dat je er lang in blijft hangen en over door blijft gaan. Zeker over het punt dat het zo gebeurd kan zijn, dan haal je er nu weer het voorbeeld bij van de driftbuien en dat het dan dus ook had moeten gebeuren. Maar zo werkt het niet. Het kan een kleine net verkeerde beweging zijn. En je laat het nu wel overkomen alsof jouw kind gruwelijk mishandeld is op het kdv en dat de leidsters toe hebben staan kijken. Je hebt het in de app aangegeven en met de andere leidster besproken. Dat er nu nog een gesprek moet komen met een vaste leidster die nu op vakantie is vind ik wel wat overdreven ja. Hoe zoiets in de toekomst voorkomen kan worden?? Tja niet lijkt mij. Hier een keer op mn vorige werk een kindje met hetzelfde gehad en daar was helemaal niks bijzonders gebeurd. Kindje rende hand in hand met een vriendinnetje over het plein tot het meisje stopte en vriendinnetje doorrende. Meer dan een klein rukje was dat niet bij 2/3 jarige kinderen. Hebben toen ook helemaal niks gemerkt. Kindje kwam op maandag weer bij ons en vertelde dat ze naar de dokter was geweest. Papa bracht het nog alsof hij dacht dat ze gevallen moest zijn ofzo en toen herinnerde een collega dat rennen samen. Dus zo simpel kan het zijn.
Je mag natuurlijk denken wat je wilt. En ik had inderdaad al begrepen dat het zo kan gebeuren. Maar mijn dochter geeft wat anders aan. Bovendien is het nog niet besproken... behalve dat er gezegd is dat ze het niet gezien hebben. En de vaste leidster is er dus niet... Dus die weet er nog niks van. Ik zeg niet dat mijn kind mishandeld is oid. Als je goed leest geef ik aan dat de leidsters lief en bezorgd zijn, maar ik wil het wel nog met ze hebben over het feit dat mijn dochter meerdere malen aangeeft dat er met dat jongetje dingen voorvallen die zij niet leuk vind/waar ze pijn Door heeft. En natuurlijk kun je wel bespreken met ze wat er gedaan kan worden om het risico te verminderen, maar dat is mijn mening. Ik ga mijn keuze nu niet meer verdedigen want zo voelt het inmiddels.
Waarom kunnen ze dat niet zeggen? Wanneer jij er als ouder toestemming voor geeft is dat prima toch. Ik zou desnoods zelf naar de ouders toe gaan. Er is veel meer begrip voor iets wanneer mensen weten waar het vandaan komt.
Klopt je dochter geeft wat anders aan, maar kinderen van die leeftijd ( hoe wijs ook ) kunnen gewoon geen realistisch beeld geven hoe hard iets gaat. Toen ik die leeftijd had vond ik het bootje in de Tivoli mega hard gaan, terwijl ik nu lopend nog sneller ben ( bij wijze van ) ik zou niet teveel hangen aan het feit dat je dochter zegt dat het heel hard is gegaan.
2 van onze 3 kinderen hebben een zondagsarmpje gehad als peuter. Ik schrok de eerste keer ook heel erg, maar het is vrij onschuldig en zo gebeurd, dat kun je niemand verwijten.