Weet je, in de basis ben ik het echt met je eens. Alleen ik vraag mij af of je beeld realistisch is. Je loopt zo te hameren op dat andere jongetje en dat ze daar wat mee moeten doen, maar je weet niet eens of ze er uberhaubt iets mee doen. Je vaart blind op vertrouwen wat je dochter zegt, maar veel waarheden hebben 2 of zelf 3 kanten. Zonder dat er gelogen word. In dit geval heb je je dochters verhaal, het verhaal van het jongetje en evt van een leidster die het heeft zien gebeuren. En dan nog een gevoelskwestie. Van voor mij hard en pijnlijk is kan voor jou relatief zacht overkomen. Stel, ik zeg stel, jouw dochter heeft iets afgepakt van het jongetje. Het jongetje is nog onvoldoende mondig om daar iets over te zeggen en pakt het terug. Op dat moment kan er al een arm uit de kom gaan. Of stel, het jongetje wil je dochter iets laten zien en pakt haar hand om haar mee te nemen. Ook dan kan er al een arm uit de kom gaan. Of stel ze deed iets en het jongetje stond naast haar, maar in haar hoofd deed hij iets en haar arm ging uit de kom. Wil niet zeggen dat hij daadwerkelijk iets deed. Je geeft zelf aan dat ze heftige driftbuien (welke peuter/kleuter heeft geen driftbui, dus dat bedoel ik niet negatief) heeft gehad waarbij ze aan haar armen ging gangen, erg hard in jouw ogen. Waarschijnlijk heeft ze toen, onbewust, al te veel kracht op die banden gezet en al opgerekt. Dus dat zou de oorspronkelijke reden kunnen zijn. En ook al is er een 4 ogen principe, het is vrijwel onmogelijk om alle kindjes gehele dag te zien. Als er 1 kindje een schone luier nodig heeft of geholpen moet worden met de wc betekent dit dat er nog 1 leidster op circa 10 kindjes is. Als 1 kindje valt en de leidster die aan het troosten is kan er iets zonder toezicht gebeuren. Als je dat niet acceptable vind zal je een oppas aan huis moeten nemen. Want ook een go kan niet alle kindjes constant zien. En een kindje wat vaker iemand pijn doet kan je niet alleen in een hoekje zetten.
Dat begrijp ik ook. Ik verwijt ze ook niet dat het gebeurd is hoor. Ik wil alleen een gesprek met ze aangaan om te kijken hoe het (eventueel) voorkomen kan worden en om te bespreken hoe ze pijn bij mijn dochter kunnen herkennen en zoiets dus sneller kunnen herkennen. Omdat ze dit dus niet door hadden. Punt 2 is dat ik wil bespreken wat ze doen ivm dat mijn dochter vaker door dat jongetje wordt geslagen/geduwd etc. Dat is niet (alleen) op basis van haar ontwrichte elleboogje nu. Dat speelt al langer en nu wil ik het gewoon fatsoenlijk bespreken ipv dat er eigenlijk tijdens het ophalen van mijn dochter niet eens op wordt ingegaan. Mijn dochter bijt helaas niet van zichzelf af, dus dan mogen de leidsters dat wat mij betreft doen.
Ik ben het eens met je reactie hoor. Zie mijn laatste bericht. Ik verwijt ze niet dat het gebeurd is. Ik snap ook dat er dingen gebeuren op het kdv en dat ze niet alles kunnen zien/ in de hand hebben. Alleen was het voor mijn dochter wel prettig geweest als ze (eerder) doorhadden dat ze veel pijn had en dat er iets was gebeurd. Verder gaat het niet om dit ene incident wbt dat jongetje. Er spelen gewoon al langer dingen, die nooit fatsoenlijk zijn besproken/uitgesproken. De leidster van mijn jongste dochter gaf gisteren overigens wel toe dat mijn dochter nooit iets doet wbt het jongetje (dus iets afpakken, hem wegduwen, hem uitlokken etc). Hij heeft gewoon een haat/liefde relatie met mijn dochter (zo noemde ze het). En hij kan gewoon ruig/gewelddadig zijn.
Ergens is het ook wel begrijpelijk dat ze het niet als pijn gedrag hebben beoordeeld. Iets uit de kom doet, althans bij mij, echt heel veel pijn. Dus je verwacht dat iemand gaat huilen. Als dan dus een kindje rustig ziet zitten, maar niet ziet huilen kan er ook sprake zijn van vermoeidheid oid. Ze hebben het verkeerd beoordeeld, maar dat is niet heel vreemd. Als het nogmaals zou gebeuren en ze beoordelen het dan weer verkeerd zou ik het schokkender vinden. Ik hoop dat je wijzer wordt uit het gesprek.
Ja. We hebben in ieder geval besproken welke bewegingen het kunnen veroorzaken zodat ze erop kunnen letten. Wat betreft het kindje dat vaker pijn veroorzaakt; dat is nog wel lastig. Mijn dochter zoekt hem steeds op om te speten en andersom ook. Het begint altijd speels maar het jongetje gaat op een gegeven moment de grens over. In ieder geval voor mijn dochter, alleen geeft ze dit zelf niet aan bij de leidsters. Ze zei dat mijn dochter een enorm rechtvaardigheidsgevoel heeft en als andere kindjes iets gebeurd is zij de eerste die er wat van zegt. Helaas accepteert/tolereert ze bij zichzelf wat meer. De leidsters proberen in ieder geval bij haar aan te geven dat als er wat is/is gebeurd dat ze het moet komen zeggen. Maar dat ze ook zelf mag zeggen tegen andere kindjes als ze iets niet (meer) leuk vind. Zelf hebben we dit al vaker met haar besproken, maar blijkbaar moet ze daar op de opvang zo nu en dan aan herinnerd worden.