Een kindje van ons samen

3 kinderen op 1 kamer? Ppff.. dat vind ik wel veel. Vooral voor pubers, die hebben toch iets ruimte nodig denk ik?
Ik snap dat ze het zegt, ze hebben natuurlijk heel wat voor de kiezen gehad en veel moeten inleveren aan aandacht en vast vaak ook minder leuke momenten gehad.
Of je het daarvoor dan niet moet doen, dat weet ik niet. Daar kan ik niet over beslissen, het is jullie leven maar jullie leven bevat ook alle bijkomende kinderen.
Moeilijk, wens je wel veel succes!

 

Jullie maken zelf beslissingen, het is jullie leven en maken eigen keuzes.
Uiteraard zullen bij bepaalde keuzes de overige kinderen best een mening/ gevoel hebben. En soms zal die anders zijn dan je hoopt. Waarschijnlijk, als jullie uitleg geven tzt over hoe je het met de kamers bedacht hebt, en ze eventueel zelf met oplossingen komen, zullen jullie er vast wel uit komen. Dingen zijn dan ook gewoon zoals ze zijn.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat de kinderen zich gehoord voelen, dat is niet goed of fout. Geen broertje of zusje meer willen is een gevoel wat er mag zijn. Ookal voelt dat voor jullie niet fijn. Vaak als dat niet tegengesproken wordt en er gewoon mag zijn, draait het wel weer bij.

 

Wij hadden een soortgelijke situatie, maar toch anders. Mijn vriend heeft een tweeling uit een eerdere relatie, die wonen hier de helft van de tijd. Ik had nog geen kinderen. De tweeling was 12 toen hun zusje werd geboren. Zij hoefden geen kamer in te leveren, maar hebben natuurlijk wel last gehad van een huilende baby 's nachts, niet meer zomaar ergens heen kunnen zonder dat het een volksverhuizing is, etc. En dat allemaal in de periode cito, eindmusical, middelbare school kiezen.... Best pittig voor hun.

Het lastigste vond ik mijn eigen schuldgevoel. Ik was altijd maar bezig om ervoor te zorgen dat zij geen last hadden van de baby. Wat natuurlijk niet gaat. Inmiddels gaat het een stuk beter en zijn we meer echt een gezin, in plaats van dat we ons de hele tijd aan het opsplitsen zijn om iedereen tevreden te houden.

Het is dus even wennen, maar uiteindelijk zal het wel goedkomen. Het is wel een echt broertje/zusje, dus familie, dus ws zal er toch een band zijn. Blijven praten, alle kinderen blijven horen, soms even goed uitjanken en weer doorgaan. En dan komt het vast wrl goed

 

Beetje late reactie maar had hier een poosje niet gekeken...

Ik snap het wel, allemaal. Geen twee kinderen zijn hetzelfde en ze zullen allemaal een eigen gedachte en gevoel hebben bij (eventuele) gezinsuitbreiding.

Mijn oudste (13) is een heel lief, zorgzaam meisje en ondanks haar nog steeds jonge leeftijd een echte "matre familias". Die kun je gerust één of zelfs twee peuters "in de maag splitsen" als je even een uurtje moet poetsen. Toch heeft zelfs zij heel even scrupules gevoeld bij het idee er nóg een zusje/broertje bij te krijgen, want dat "is toch wel druk hoor". Kinderen zijn echter tegelijkertijd zo veranderlijk als het weer; een paar maandjes geleden zei ze ineens: "Eigenlijk is het stom dat we met acht kinderen zijn, maar dat jullie samen núl kinderen hebben. Dat klopt gewoon niet." Die ziet het nu helemaal zitten...

M'n tweede (bijna elf) is juist laaiend enthousiast al van begin af aan. Zij blieft een broertje. Het andere uiterste is m'n derde (bijna tien); die vindt het allemaal meer dan genoeg zo (maar dat vond ze ook toen mijn nu-nog-jongste er nog onverwacht bij kwam en die twee zijn nu onafscheidelijk). M'n zoon (8) is verzot op ukkies en ook super lief en zorgzaam, net als m'n oudste. Die vindt het prachtig allemaal, maar dan moet het wel een jongetje worden vindt hij.

Naast deze vier die een "echte" mening hebben, zijn er ook nog vier ukkies van 6-. Daar komt nog niet echt een heel zinnig woord uit, of in ieder geval niet denderend beargumenteerd natuurlijk. Alleen zijn dochter van vier heeft eens gezegd dat ze vindt dat wij ook nog een baby moeten krijgen. Ze zijn nog flexibel, zo jong. Dat scheelt.

En daar zit het 'm in, denk ik. Flexibiliteit. Je voegt je naar wat is, en het zijn de ouders die de "echte" keus maken. Zeker pubers/adolescenten zullen hun gevoel en mening hebben en mogelijk zullen zij nooit onverdeeld gelukkig zijn met alsnog een uitbreiding van het gezin, maar ze zullen zich er vast bij neerleggen op den duur; ze houden immers (onvoorwaardelijk) van hun ouders (en "dus" van wat daar bijhoort).

Wat huisvesting betreft is ruimte wel een dingetje, inderdaad. Hoewel het in principe echt geen probleem hoeft te zijn als slaapkamers gedeeld moeten worden (wij hebben ook geen huis met tien slaapkamers haha) is een stukje fysieke ruimte mijns inziens wel met klem gewenst. Kinderen moeten zich even kunnen afzonderen als er wrijving is, of als er huiswerk gemaakt moet worden of als vriendjes/vriendinnetjes over de vloer komen. Ze hebben een eigen identiteit en een eigen ontwikkeling en om dat te kunnen ontwikkelen en cultiveren is het mijns inziens meer dan wenselijk dat ze de fysieke ruimte hebben om zich af te kunnen zonderen.

Ik woon nu nog in een huisje van 61m2. Drie slaapkamer(tje)s. Eentje is exact 2 bij 2; past net een eenpersoonsbed plus een campingbedje op. De grootste slaapkamer bevat een driepersoons stapelbed, een eenpersoons bed en twee losse matrasjes "voor nood". Onze weekendsamenstellingen variëren; in de piekweekenden hebben wij zes of zeven kids thuis, waarvan we er soms dus vijf op één kamer moeten leggen. Dan is het echt proppen en dat is dodelijk vermoeiend.

Maar wij zitten middenin een verhuizing; ons nieuwe huis is 150m2 en heeft vijf slaapkamers. Acht, als we de uitbouwkamers bínnen de kamers op de tweede verdieping meerekenen (die hebben alleen geen eigen deur, die zijn open) en de studeerkamer zouden ombouwen tot baby/peuterkamer. De (straks) vier thuiswonende kinderen hebben dus sowieso allemaal een eigen slaapkamer, mijn uitwonende dochter heeft in de weekenden een kamer alleen (omdat haar zus dan bij haar vader is) en de kinderen van mijn partner hebben óók een echt eigen plekje.

Mochten wij nog gezegend zijn met een negende kindje (we gaan het meemaken), dan zou één van de "weekendkinderen" een kamertje verhuizen, zodat er in één op de vier weekenden drie kinderen in één ruimte "moeten" slapen. Dat is naar onze mening te overzien, zeker in vergelijking met het hier en nu. Hadden wij niet beduidend groter kunnen gaan wonen, dan was de ondermaatse hoeveelheid vierkante meters wel degelijk de dealbreaker geweest voor een kindje samen.

Als je propt past alles, grappen wij altijd. Af en toe in een weekend eens met z'n drieën op een kamer moeten liggen; daar is nog nooit iemand dood aan gegaan. Blijf bij jezelf, als het gaat om een kinderwens. Jullie kiezen, niet de kinderen. En wat betreft ruimte kun je zelf het beste oordelen of het "werkt". Maar, bovenal...........waar een wil is, is een weg.