Ik ben 9 jaar jonger dan mijn broer. Nooit als vervelend ervaren. Toen ik in de puberteit kwam kreeg ik tips van hem hoe ik iets moest aan te pakken om iets klaar te krijgen Of als hij ging stappen en m'n ouders aan het klagen waren daarover ging ik hem stiekem wakker maken zodat hij niet tot 15u in bed bleef liggen en het helemaal begaaide bij m'n ouders.
Herkenbaar! Mijn broer kon mijn moeder haar handtekening perfect immiteren. Die heeft wat absentiebriefjes voor me getekend op de middelbare school. Wat ik ook nooit vergeet is dat toen ik ging puberen en merkkleding helemaal leuk begon te vinden mijn broer al full time werkte maar nog wel thuis woonde. Elke maand weer kwam hij met merkkleding voor mij thuis wat hij kocht van zijn salaris. Kreeg ik het van mijn ouders niet dan gaf mijn broer het me wel.
Ook bedankt voor jouw reactie als 'nakomertje'. Hier lees ik veelal positieve reacties, maar ik ben inderdaad ook benieuwd naar hoe mensen het zelf hebben ervaren.
Wat heeft voor jullie de doorslag gegeven om toch na al die jaren nog bewust voor een kindje te gaan?
Goede vraag, ik weet nl. eigenlijk niet precies hoe dat kwam... We waren sowiesso al jaren ‘klaar’. Ik denk dat ik zelf nog het meeste verbaasd was, dat het toch weer ging kriebelen. Mijn jongste dochter is als pleegkind bij ons gekomen en ze heeft een periode extreem moeilijk gedrag laten zien. Dat was heel zwaar en vermoeiend. Maar op een gegeven moment ging het een stuk beter en ik denk dat er zo ook weer ruimte kwam om er überhaupt over na te denken. En hoe meer ik er over nadacht, hoe meer het me echt weer super leek. Mijn man dacht eerst dat ik gek geworden was, maar was uiteindelijk ook vrij snel om En ik prijs mezelf nog altijd gelukkig. Ik was toen 39 en we hadden besloten om het een jaar te proberen in de hoop dat het zou lukken, maar met de realisatie dat het op die leeftijd minder makkelijk zou gaan. En wonder boven wonder was het in de 2de ronde raak.
Mijn ouders hebben nog 2 nakomertjes gekregen. We zijn best close als familie maar de relatie tussen ons (de oudere kinderen) en de jongste 2 is wel anders. En zit toch een afstand die ik met mijn andere siblings niet heb. Of het leuk is? Een sibling hebben is imo niet een kwestie van leuk/niet leuk. Je ouders maken nog een kind dus je dealt er maar mee, haha. En of deze sibling nou veel ouder is, rond dezelfde leeftijd of veel jonger is, dat maakt voor houden van niet uit.
Hier eigenlijk dezelfde ervaring als Adje, alleen bij ons is het leeftijdsverschil wat minder groot (zoon is 6 en dochter is 7,5). Zoontje is 5 maanden oud en wordt op handen gedragen door zijn broer en zus. De interactie tussen hun 3en is ook heel leuk om te zien. Mijn eigen ervaring.. Leeftijdsverschil met mijn zusje is 1,5 jaar en met mijn broertje 5 jaar. Het klikte tijdens onze jeugd al niet, en het klikt nu nog steeds niet. Tussen mijn broertje en zusje is de band goed. Man zijn ervaring. De jongste van 3, leeftijdsverschil van 5 en 6,5 jaar met zijn broers. Als kind zijnde trok hij met name met zijn jongste broer op. En nu is de band met zijn oudste broer beter. Succes met de keuze maken!
Hier hetzelfde, al schelen mijn zoon en dochtertje iets meer dan 8 jaar maar ook die vraag of ze van dezelfde vader zijn. Maar de liefde en band die mijn kinderen nu al met elkaar hebben is zo mooi om te zien. Mijn kleine meid die zo blij is om haar grote broer te zien en andersom. Daar heeft leeftijdsverschil niks mee te maken. Onvoorwaardelijke liefde tussen broer en zus! En ik vind het heerlijk dat leeftijdsverschil, kan ze allebei op een andere manier aandacht geven.
Ik ben het nakomertje thuis, mijn zussen zijn 10 en 13 jaar ouder. Ik heb het altijd erg leuk gevonden om grote zussen te hebben en we hebben alledrie een hele goede band. Wel heb ik in de jaren dat zij al uit huis waren en ik nog thuis woonde me af en toe een beetje enig kind gevoeld, maar dat was verder ook geen drama. Ik kon wel altijd lekker gaan logeren .
Ik was 17 toen ik nog een zusje kreeg (mijn andere zusje was 14). Van dezelfde ouders trouwens. Ik moest eerst even schakelen, was bang dat mensen altijd zouden denken dat ik haar moeder was (wat ook vaak zo is haha). Maar sinds de geboorte is ze altijd het oogappeltje van het gezin geweest! Overigens was ik negen toen mijn moeder nog een late miskraam kreeg. Dat vond ik echt heel erg en had het op die leeftijd ook heel erg leuk gevonden!
Met mijn ene zusje scheel ik 2,5 jaar. De andere twee (een tweeling) zijn 8 jaar jonger dan ik ben. Het leeftijdsverschil heb ik niet als vervelend ervaren. Ik vond het wel leuk, ook dat ik zoveel mocht helpen. Wat ik wel een nadeel vond is dat er op een gegeven moment vriendinnen meekwamen die alleen maar bij de baby('s) stonden te kijken ipv te spelen. Ik heb nu een goede band met ze maar dat is echt pas later gekomen. Zij zaten nog op de kleuterschool toen ik begon te puberen. Ook daarna met uitgaan en vriendjes zat ik in een compleet andere fase en ik kan me van hun jeugd/ontwikkeling weinig herinneren. Ik was veel te veel met andere dingen bezig. Op het moment dat zij uit huis gingen en we weer een beetje in dezelfde fase kwamen is de band e ht stukken verbeterd. Ergens vind ik dat wel jammer. Mijn zusje (die dus 5,5 jaar met ze scheelt) ervaart dat overigens niet zo
Ik heb 2 kinderen en er zit 6,5 jaar tussen. De oudste vindt het super leuk om een jonger zusje te hebben en de jongste ‘hangt’ echt heel erg aan haar oudere zus. Ze beginnen nu ook echt al een beetje samen te spelen. De jongste is wel erg lui en probeert bij iedereen van alles voor elkaar te krijgen. Het jongste neefje boven haar is ook 5,5 jaar ouder, dus eigenlijk vind iedereen haar wel erg schattig. Op een feestje wijst madam maar half ergens naar en er staan al minimaal 3 kinderen klaar om het voor haar te regelen. Dat vinden wij dan wel weer minder, hihi. Waar we wel op moeten letten is dat de oudste zich niet té verantwoordelijk voelt. Ze wil vaak wel heel erg bemoederen. Zelf vind ik het grote leeftijdsverschil eigenlijk wel heel erg leuk. Je hebt echt tijd voor de jongste als de oudste naar school is en je maakt ook veel bewuster tijd vrij om alleen met de oudste iets te doen.
Ik ben thuis ook het nakomertje. Mijn broer is 9 jaar ouder en mijn zus 6 jaar. Ik vond het vroeger ook echt niet leuk. Mijn broer en zus gingen veel met elkaar om, hadden veel dezelfde vrienden en deden veel samen. Ik viel daar echt buiten en mocht ook niet met hun meedoen. Ik heb vreselijk veel ruzie met mijn zus gehad, met vechten en haren trekken aan toe mijn broer ging uit huis toen ik 11/12 was en mijn zus toen ik 14/15 was. (Alleen woonde mijn zus toen al praktisch 3 jaar bij haar vriend) Maar moet eerlijk zeggen dat ik dat "alleen" wonen juist niet als vervelend heb ervaren. Er mochten vaak vriendinnetjes blijven slapen, en als we op vakantie gingen mocht ik altijd een vriendinnetje meenemen. Dat was dan wel een groot voordeel Nu we allemaal volwassen zijn is de band dikke prima met allebei. Wel ben ik voor mijn broer soms echt nog wel zijn kleine zusje, maar dat vind ik juist wel wat hebben
Bij mij vroeg een arts assistent tijdens een gynaecoloog bezoekje hoeveel kinderen ik had . 4, antwoordde ik . Vervolgens zegt die jongen (begin 20,als ie dat al was ) even later tegen de gynaecoloog dat we 4 kinderen hadden dus geen kinderwens meer ... dat had ie heel niet gevraagd!
Maar hier is onze 4e ook een nakomertje. Hij scheelt 8,5 jaar met de broer boven hem . Wat waren ze blij en trots toen we vertelden dat er nog een baby kwam! En nog steeds gaat het super. Wel een wijsneus, vanaf het begin al, maar het is erg gezellig met hem erbij.
Klinkt leuk! Zeker hun reactie op het nieuws. Hoe oud waren de oudste twee toen? Was het bij jullie ‘gepland’ of redelijk onverwachts? (als ik dat vragen mag)
Mijn zusje is 9 jaar jonger. Ongelukje was het maar welkom. Ik vond het juist hardstikke leuk. Was helemaal gek op mijn zusje. Nu nog hoor. Ze is nu 18 en ik 27. Enige wat ik jammer vind is dat ze nu in een andere levensfase zit. Ik vond het vroeger super leuk met mijn neefjes en nichtjes van de zelfde leeftijd. Mijn andere zusje zal nooit kinderen krijgen. Dus dat is wel jammer.
We gaven ze alle drie en cadeautje De een een romper, de ander een speen geloof ik, en de ander een paar baby sokjes . Toen wisten ze ineens wat dat te betekenen had . 11, 9 en 8 waren ze toen. Het was een cadeautje. Onverwacht maar o zo welkom.