Afgelopen dinsdag ben ik bevallen van ons tweede zoontje! Het was een snelle maar wel pittige bevalling (de eerste was ook snel maar minder pittig) maar alles is goed gegaan. Onze oudste zoon was een huilbaby met verborgen reflux, obstipatie etc waardoor mijn kraamtijd en lange periode erna vreselijk waren en ik depressieve verschijnselen heb gehad. Dat is goed gekomen en tijdens deze zwangerschap heb ik preventief een coach in de arm genomen. Terug naar nu: goede bevalling, mooie baby, borstvoeding gestart maar na 1,5 dag sloeg paniek bij mij weer toe na een constante hongerige huilerige baby dus besloten kunstvoeding te geven. Direct een tevreden baby dus het voelt als opluchting: sta echt erachter. Hij kan wakker zijn zonder te huilen, uiteraard wel wat ongemakjes maar in vergelijking tot mijn oudste zoontje: echt zo anders en is dit nu toch genieten. Maar dan nu toch: kraamtranen!! Gisteravond al, zojuist echt uren weer huilen om alles: dat hij zo lief is, dat ik het zielig vindt als hij even huilt voor z'n fles klaar is, dat ik moe ben, dat m'n zwangerschap alweer voorbij is, dat mijn oudste zo lief voor hem is, dat mijn oudste wat verdrietig is, dat ik stuwing heb, dat ik het toch zielig vindt dat hij geen borstvoeding krijgt als hij zoekt terwijl hij bij me ligt, dat ik niet genoeg aandacht voor de oudste kan hebben nu, dat ik de jongste even weg leg om de oudste te helpen, dat de bevalling voorbij is (ondanks dat hij pittig was is wel heel mooi) dat ik halverwege de kraamweek ben, dat ik pas 4 kilo kwijt ben en bang ben nooit meer te herstellen..je leest het al zo onzinnig en stom maar toch weer constant stromende tranen! Herkenning? Tips? Ik heb jullie even nodig dames
Klinkt vooral normaal en het klinkt alsof je gewoon ff een knuffel nodig hebt, en vooral die tranen laten gaan.dat lucht altijd enorm op!
Van harte proficiat!! Super herkenbaar, hier werkte het om dat gevoel er te laten zijn en niet te denken 'oh wat stom dat ik nu zit te janken! pfff wat stel ik me aan! wat onnozel allemaal...' Nee, echt overgeven aan die emotie en jánken Ik gaf bij mijn man ook aan dat ik echt moest huilen, graag zijn armen om me heen wilde, maar geen rationaliserende opmerkingen nodig had Dat vond ik ook fijn. En uiteindelijk ging het vanzelf over
Thanks! Grappig, ik heb dat net inderdaad ook tegen m'n man gezegd want die zei ook op alles joh dat is niet zo, joh dat is niet erg haha. Hormonen, stom dat het me toch weer zo overvalt terwijl ik het weet en het nog keer 30 heb gehad en toch maakt het me onzeker. Jullie reacties helpen al meiden, en net 2 uurtjes slapen en het hier opschrijven ook bedankt!!
Ooh zo herkenbaar die tranen! Ik ben afgelopen maandag bevallen en echt... huil nu weer omdat ik het zwanger zijn en het getrappel in mn buik zo mis. En omdat ik zó graag terug zou willen naar het moment dat mn dochter geboren werd, omdat ik dit zo ontzettend mooi en bijzonder vond. En dat terwijl ik 100% geniet van het feit dat ze er nu is. Hoop dat dit gevoel snel weg gaat..
Ja vooral deze gedachten zijn bij mij ook zo erg aanwezig!!' Gelukkig we zijn niet gek! Gefeliteerd trouwens!!! En "fijn" de herkenning
Gewoon lekker laten gaan! Het hoort erbij en aan opkroppen heb je niets. Had het gelukkig niet heel erg, maar hier was het magische woord borstvoeding, dan ging ik weer. Zat ook regelmatig half huilend, half lachend op bed. Moest soms echt lachen om mezelf.
Gewoon laten gaan! En niet te streng zijn. Je hebt net een baby gekregen he! En uiteraard gefeliciteerd!
Gefeliciteerd met je baby! Veel herkenning! Geen tips... laat het gebeuren, het hoort er bij. Heb je nu niks aan. Ik kon er achteraf ook altijd wel weer om lachen. Ik huilde al om een ballon die een liedje speelde..
Ahh haha! Ondertussen ook baby ruim 2 weken en ze zijn inmiddels aardig opgedroogd! Nog wel emotioneler dan eerst maar geen dagelijkse huilbuien. Raar iets die hormonen!!