frustraties eigen moeder

Ik vind het lief van je moeder. Zit je niet met heel veel opgekropte frustratie over dingen uit het verleden? Hoe ze je heeft opgevoed e.d.?

Nu, het lijkt me vooral in je eigen belang dat je dit leert loslaten en je moeder ziet zoals ze is. Ze kan blijkbaar veranderen want waar ze eerder nooit spontaan op bezoek kwam doer ze dat nu wel. Ze wordt oma en dat is voor haar ook speciaal.

Je kan wel vragen of ze belt van tevoren of aangeven dat je tussen de middag altijd rust maar ik zou ook blij zijn met deze verandering. Dit kan een nieuwe fase in jullie relatie betekenen en dat lijkt me heel gezond.

 

Misschien is dat ook hetgene wat je haar kunt vertellen. Dat je even moet wennen aan het spontaan komen van haar omdat ze dat nooit eerder deed?
Misschien is dit voor haar een insteek om erover te vertellen. Vaak maken onze ouders hun keuzes ook maar op de manier hoe zij dit hebben aangeleerd. En heeft zij het altijd geleerd dat kinderen naar hun ouders komen. En misschien is het feit dat jij nu moeder wordt een keerpunt?
Op mij komt het ook over alsof ze heel erg haar best doet, waarschijnlijk wel op een wat onhandige manier omdat ze niet beter weet hoe dat aan te pakken. Wat voor de ene persoon heel logisch is, is dat voor de andere persoon helemaal niet.
Je mag haar natuurlijk vertellen dat je jezelf wat ongemakkelijk voelt op deze manier. Juist doordat je dat niet gewend bent. Als je open, eerlijk en respectvol bent kun je samen afspreken hoe jullie dit het beste samen aan kunnen pakken. Dat jij bijvoorbeeld graag wil dat ze even belt of appt vantevoren of het uitkomt. En als dat even niet zo is, dat je dan aangeeft wanneer het wel uitkomt.

 

Ik heb een super goede band met mijn moeder, maar ik zou het ook absoluut niet waarderen als ze zo mijn slaapkamer in zou komen hoor.
Dat zou ze ook niet doen trouwens. Ze heeft een sleutel, maar die gebruikt ze alleen als ze komt oppassen ofzo. Als ze onverwacht langs zou komen, dan appt of belt ze eerst even. Of ze belt aan bij de voordeur.

Ik zou het zeker bespreekbaar maken met je moeder. Dan weten jullie allebei waar jullie aan toe zijn. En het zou vervelend zijn als het tot een uitbarsting komt in de kraamweek, door alle hormonen enzo.

 

Wat een lastige situatie.
Nu, eindelijk, na 10 jaar komt ze op bezoek en toont ze interesse maar dringt ze zich tegelijk ook wat op door onverwachts te komen en gewoon binnen te komen.
Ik begrijp je maar je moeder heeft het dus ook nooit geleerd hoe het moet dus zij "weet/ziet" niet dat dit niet de goede manier is.

Ik zou je moeder bellen en een koffie afspraak maken. Zo van; he mam, ik ben heel blij en verrast dat je op bezoek komt maar het is voor mij wel erg wennen omdat ik dit niet gewend ben. Als je wilt komen stuur dan ff een appje of bel ff. Ik ben heel moe de laatste tijd weer en kan pas dezelfde dag zeggen hoe ik me voel. Maar ik ben wel echt blij met je en als de kleine er is dan kun je even bellen voor de opgeschreven tijden. (Op het kaartje??)

Leg alles bij jezelf in het gesprek. Hoe jij je voelt in deze situatie en hoe jij je leven ziet. Zet die spiegel voor je moeder maar dring m niet op. Ze toont nu interesse dus zij is, net zo goed, als jij aan het leren van de situatie.

 

Goed dat je het hier even van je afschrijft! En dat je ook meteen bij je moeder jouw grenzen hebt aangegeven. Zeker gezien je eerdere burn out klachten.
Blijf hierin heel duidelijk! Ik vind het knap als je dat kan, maar als dat niet lukt, vraag er dan hulp bij. Bijv van je partner. Ik wens je een fijne kraamtijd! Onthoud vooral dat het voornamelijk om jou en je baby draait!

 

Lastig joh.
Iedereen is verschillend en elke relatie is verschillend.
In die zin, denk ik dat het weinig uitmaakt hoe het bij anderen gaat, het gaat om jullie relatie en dynamiek en grenzen.

Dat gezegd hebbende: ik heb (imo) een goede relatie met mijn ouders maar die zouden nooit ongevraagd ons huis betreden en dat zou ik ook echt niet waarderen hoor

 

Ik zou als je gaat rusten, de deur op slot doen... zeker als je boven in de slaapkamer gaat liggen.

Voor de kraamweek, bespreek het ook met de kraamverzorgster. Die zijn vaak een stuk makkelijker om tegen bezoek te zeggen dat het tijd is om te gaan.

Geniet nog van de laatste dagen/weekjes en al vast succes met de bevalling!!

 

Hier een pre-burnout (week of 3 verder en de echte hamer had gekomen) door te hoog verantwoordelijkheidsgevoel een jaar voor mn zwangerschap.

Dus hier ook veel rusten en rustig aan, continue moe blijven heel de zwangerschap door. Je hebt gewoon een optater gehad en die accu is echt stuk voor langere duur.

Mijn moeder is een schat maar belt of appt altijd. Schoonmoeder idem, en wij doen dat ook naar hun toe.

 

Ik heb/had ook niet zo`n hele goede/close band met mijn moeder/ouders. Toen mijn oudste op zondag geboren werd kwamen ze pas dinsdag even op kraambezoek en heb ik ze verder eigenlijk niet gezien. Terwijl ze bij mijn zusje, toen die 1,5 jaar later beviel, elke dag er waren, `s avonds voor de visite kwamen zorgen en toen de kraamzorg weg was en mijn zwager weer moest gaan werken elke dag even langskwamen voor de was/strijk/poetswerk etc. Mijn vader is zelfs met mijn zwager mee geweest met het aangeven van hun zoontje. Bij mijn zusje gingen ze elke week een dag oppassen als ze ging werken, dat hebben ze mij zelfs nooit aangeboden, sterker nog, ik weet niet beter of mijn moeder heeft altijd gezegd dat ze niet structureel op haar kleinkinderen zou passen, want ze had haar tijd in de kleine kinderen wel gehad (heeft 7 kinderen). Voor mijn zusje hebben ze zelfs eens hun vakantie verzet omdat ze het niet rondkreeg met de oppas!

Toen ik zwanger was van onze dochter en tijdens die zwangerschap bleek dat ze een afwijking had waardoor ze na de geboorte zou overlijden veranderde dit ineens. Ze belde bijna dagelijks, kwam, samen met mijn zusje elke week langs om de benedenverdieping te stoffen/zuigen/dweilen, nam mijn strijk mee. In de kraamweek waren ze er ook dagelijks en ik was er heel blij mee! De situatie was wel anders, onze dochter was overleden en mijn ouders hebben ook 4 kindjes verloren, na de geboorte. Ze wisten dus heel goed wat wij doorstonden en wilden oprecht meeleven. Op de een of andere manier kon ze nu ook accepteren dat wij dat op een andere manier deden dan zij dan deden tientallen jaren geleden.

Toen onze jongste werd geboren zijn ze niet elke dag geweest, wel 2 of 3 keer in de kraamweek. Was ook goed, maar toen had ik, vooral mijn moeder, emotioneel best nodig.

Mijn ouders hebben met 5 van hun 7 kinderen geen contact, veel contact met mijn zusje (met wie ik overigens een heel goede band heb!) en redelijk contact met mij/ons gezin. Na al die jaren vind ik het prima zoals het nu gaat en ben ik blij met de omslag die er is gekomen. Ik koester de momenten die goed gaan en haal mijn schouders op over ergernissen die er ook wel zijn. Op die manier kan ik ook voor mezelf het contact goed en open houden.
Ik weet dat het voor mijn moeder heel lastig is om open te zijn in contacten. Ze heeft een heel moeilijke jeugd gehad, is jong getrouwd, verloor op haar 18e haar eerste kindje, plotseling 12 uur na de geboorte. Ze zou daarna nog 3 kinderen verliezen. Hun huwelijk was niet je-van-het, mijn moeder ontwikkelde door alle problemen allerlei fobieën en kampt nu met een heftige depressie, veel lichamelijke klachten daardoor.
Nu ikzelf een kindje verloren heb kan ik sommige dingen beter plaatsen/hebben.

Het is een heel verhaal geworden, maar ik wil vooral aangeven dat er situaties kunnen zijn die voor een omslag in contact kunnen zorgen. Daar moet je zelf mee leren omgaan en voor jezelf daarin een manier vinden, maar het kan uiteindelijk heel fijn zijn.

 

Wel mooi @MirW dat je nu door je eigen ervaringen kan begrijpen waar het van je moeder vandaan komt. Misschien kan je het een keer naar haar uitspreken?
Ben er wel verbaasd over dat ze met 5 kinderen geen contact hebben. Lijkt mij heel vreemd om je kind niet meer te spreken. Zegt natuurlijk ook wel dat je mdr kinderen heeft gekregen om het krijgen, maar door haar ervaringen weinig heeft kunnen lief hebben. Eigenlijk heel verdrietig voor jullie als kinderen.

Hier ook een wisselvallige relatie met mijn mdr. Maar zit er meer in dat we heel erg veel van elkaar houden, maar ook heel hard kunnen botsen, omdat we op elkaar lijken. Maar mdr is er altijd voor ons geweest. Praten over gevoelens dat is dan wel andere koek, maar onze ouders komen uit een ander tijdperk. Niet lullen maar doen. Huppakee doorgaan en niet teveel achterom kijken. Dat is hen geleerd, en beetje bij beetje komen we er wel dat gevoelens ook belangrijk zijn. Iedere generatie leert weer meer.
Als mijn mdr plots in huis staat zou ik er geen moeite mee hebben, doe ik daar ook. Mijn mdr moet me niet eens gaan knuffelen of verstikken, want dat heeft ze nooit gedaan. Maar ik ken haar liefkozingen. Ze is wel heel zorgzaam als in dat ze dingen voor me haalt of doet. Mijn mdr is een keneau. Zou het haar gunnen als ze iets meer zen kan zijn. Weet precies wat het scheelt, omdat ik uit hetzelfde hout ben gesneden.

Ik denk er nu vooral aan hoe ik mijn meisje lief heb, zo heeft zij ons ook gekoesterd. Alleen op een bepaalde leeftijd creëerden zij vroeger een afstand (dat was in die tijd normaal denk ik?), dat wil ik bij mijn dochter voorkomen. Wil der zolang als het kan knuffelen en kussen...

 

Dit is wel erg kort door de bocht hoor. Ik heb vanuit mijn jeugd goede en warme herinneringen aan mijn moeder. Ze was er altijd voor ons en er kon en mocht veel. Door alle verlieservaringen was ze echter heel beschermend en ervan overtuigd dat haar manier en haar gedachten de enige juiste waren voor ons als kinderen. Dat gaat als puber botsen en als steevast elke evt. toekomstige levenspartner wordt afgekeurd stoot je je kinderen van je af. Dat is vooral de reden dat mijn andere broers en zussen geen contact meer willen. Dat is van mijn moeder nooit de bedoeling geweest en daar heeft ze/hebben ze veel verdriet van. Mijn broers en zussen kunnen niet accepteren dat bepaalde keuzes destijds ook gemaakt zijn met de beste bedoelingen en de nodige traumatische bagage. Dat is voor beide partijen heel jammer.